tag:blogger.com,1999:blog-36574459155396620142024-02-18T21:44:18.606-08:00espacio chéjovlector 2.0: prosas versos imágenes músicas
propuesta al azar de lectura simultánea Unknownnoreply@blogger.comBlogger156125tag:blogger.com,1999:blog-3657445915539662014.post-22668030321128099862023-01-13T03:23:00.001-08:002023-01-13T04:31:16.848-08:00DYLAN THOMAS en prosa<p><span style="color: #444444; font-size: large;"><br /></span></p><p><span style="color: #444444; font-size: large;"><br /></span></p><p><span style="color: #444444; font-size: x-large;"> </span><span style="font-size: x-large;"><a href="https://elpais.com/babelia/2022-12-24/dylan-thomas-maestro-de-la-palabra-tambien-en-prosa.html">Dylan Thomas, maestro de la palabra, también en prosa</a><span style="color: #444444;"> </span></span><span style="color: #444444; font-size: x-large;"> titula José María Guelbenzu su excelente reseña de <i>Cuentos completos</i> y añade que son una mezcla de imaginación y realidad que los convierte en un precipitado de belleza. </span></p><p><span style="color: #444444; font-size: x-large;"></span></p><p><span style="color: #444444; font-size: large;"> </span><span style="color: #444444; font-size: x-large;"> </span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjH-fJO3H9gi5XjDKV9kFF8GjVsNSvf6Gdx8BBBdpjm94J0ANidu9w59gL1uZFUm6Dzf0_Okkxlnzgbr6caPeyd-WlV_m15idt0V3LWsVRhbwFslK4PK_CIMtBFEuZMS5OJ8d5d_tOmPk6V8RQt7CrcoSrhd9-JjnMqKI7cE-R_-1gPffbMgjKJ23ksDQ/s314/dthomas.webp" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em; text-align: center;"><span style="color: #444444;"><img border="0" data-original-height="314" data-original-width="311" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjH-fJO3H9gi5XjDKV9kFF8GjVsNSvf6Gdx8BBBdpjm94J0ANidu9w59gL1uZFUm6Dzf0_Okkxlnzgbr6caPeyd-WlV_m15idt0V3LWsVRhbwFslK4PK_CIMtBFEuZMS5OJ8d5d_tOmPk6V8RQt7CrcoSrhd9-JjnMqKI7cE-R_-1gPffbMgjKJ23ksDQ/w396-h400/dthomas.webp" width="396" /></span></a></div><p><span style="color: #444444; font-size: large;"></span></p><p><span style="color: #444444;"><br /></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span style="color: #444444; font-size: large;"><br /></span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span style="color: #444444; font-size: large;"><br /></span></div><span><br /><span style="color: #0b5394;"><span style="font-size: large;"> </span><span style="font-size: x-large;">JARLEY</span></span></span><p></p><p><span style="color: #0b5394; font-size: x-large;"><br /></span></p><div style="text-align: left;"><span style="color: #0b5394; font-size: x-large;">El día en que el museo de cera ambulante llegó al pueblo desapareció el dependiente encargado del mantenimiento. A la mañana siguiente,el propietario llamó a la agencia de empleo y pidió un chaval avispado que supiera hablar inglés. No obstante los chavales más avispados hablaban galés, y un muchacho de Bristol tenía el labio leporino.Por eso el propietario volvió al lugar donde se alojaba y, al pasar el canal, se encontró con que Eleazar estaba leyendo a la orilla.</span></div><div style="text-align: left;"><span style="color: #0b5394; font-size: x-large;"><span> -¿Qué, ha habido suerte? -preguntó.</span><br /></span></div><div style="text-align: left;"><span><span style="color: #0b5394; font-size: x-large;"><span> -No estoy pescando.</span><br /></span></span></div><div style="text-align: left;"><span><span><span style="color: #0b5394; font-size: x-large;"><span> Lo fichó en el acto.</span><br /></span></span></span></div><div style="text-align: left;"><span><span><span><span style="color: #0b5394; font-size: x-large;"><span> Era tardísimo, y el último curioso que estuvo de visita ya había abandonado la tienda de lona. El propietario contó la ganancias del día y se largó, dejando a Eleazar a solas en la oscuridad, en aquel mundo de cera. Eleazar retiró la última colilla del suelo y sacó del bolsillo un trapo para quitar el polvo. Tembloroso, limpió el cuerpo moreno y magro de Hiawatha; tembloroso acarició las pálidas mejillas de Charlie Peace; tembloroso, quitó el polvo del cuello de era de Circe.</span><br /></span></span></span></span></div><div style="text-align: left;"><span><span><span><span><span style="color: #0b5394; font-size: x-large;"><span> -Se te olvida mi pantorrilla izquierda -dijo Hiawatha.</span><br /></span></span></span></span></span></div><div style="text-align: left;"><span><span><span><span><span><span style="color: #0b5394; font-size: x-large;"><span> -Se te olvidó mi labio superior -dijo Charlie Peace.</span><br /></span></span></span></span></span></span></div><div style="text-align: left;"><span><span><span><span><span><span><span style="color: #0b5394; font-size: x-large;"><span> -Se te olvida mi hombro derecho -dijo la tentadora.</span><br /></span></span></span></span></span></span></span></div><div style="text-align: left;"><span><span><span><span><span><span><span><span style="color: #0b5394; font-size: x-large;">Pasmado. Eleazar contempló las figuras de cera.</span></span></span></span></span></span></span></span></div><div style="text-align: left;"><span><span><span><span><span><span><span><span style="color: #0b5394; font-size: x-large;"><span> -Ya me has oído -dijo Hiawatha.</span><br /></span></span></span></span></span></span></span></span></div><div style="text-align: left;"><span><span><span><span><span><span><span><span><span style="color: #0b5394; font-size: x-large;"><span> -Ya me has oído -dijo Charlie Peace.</span><br /></span></span></span></span></span></span></span></span></span></div><div style="text-align: left;"><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span style="color: #0b5394; font-size: x-large;"><span> -Ya me has oído -dijo la tentadora.</span><br /></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></div><div style="text-align: left;"><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span style="color: #0b5394; font-size: x-large;"><span> Eleazar se quedó boquiabierto, mirando en derredor. La entrada de la tienda estaba muy lejos. no había forma de escapar.</span><br /></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></div><div style="text-align: left;"><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span style="color: #0b5394; font-size: x-large;"><span> -La pantorrilla -dijo Hiawatha.</span><br /></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></div><div style="text-align: left;"><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span style="color: #0b5394; font-size: x-large;"><span> -El labio -dijo Charlie Peace.</span><br /></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></div><div style="text-align: left;"><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span style="color: #0b5394; font-size: x-large;"><span> -El hombro -dijo Circe.</span><br /></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></div><div style="text-align: left;"><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span style="color: #0b5394; font-size: x-large;"><span> Tembloroso, Eleazar pasó el trapo de quitar el polvo por la pantorrilla de fuertes músculos; tembloroso acarició el labio fruncido; tembloroso quitó el polvo del hombro de cera.</span><br /></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></div><div style="text-align: left;"><span style="color: #0b5394; font-size: x-large;"><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span> -Eso está mucho mejor -dijo Hiawatha- ¿Ves?- añadió a modo de </span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span>disculpa.</span></div><div style="text-align: left;"><span style="color: #0b5394; font-size: x-large;"><span> -Yo antes corría mucho, y uno quiere tener las pantorrillas bien limpias ¿no?</span><br /></span></div><div style="text-align: left;"><span><span style="color: #0b5394; font-size: x-large;"><span> -Yo suelo gruñir en abundancia -dijo Charlie Peace.</span><br /></span></span></div><div style="text-align: left;"><span><span><span style="color: #0b5394; font-size: x-large;"><span> -A mí se me dan muy bien las tentaciones -dijo la tentadora-, aunque la verdad debo estar perdiendo mi capacidad de fascinación, y mis hombros ya no son los que eran. Una vez me mordieron uno en Aberdare.</span><br /></span></span></span></div><div style="text-align: left;"><span><span><span><span style="color: #0b5394; font-size: x-large;"><span> -Me acuerdo de aquella noche -dijo Hiawatha-.Alguien me encasquetó un sombrero viejo.</span><br /></span></span></span></span></div><div style="text-align: left;"><span><span><span><span style="color: #0b5394; font-size: x-large;"><span><span> -Me acuerdo bien de aquella noche -comentó el </span></span>asesino- en que de niño la clavé una aguja a mi nodriza.Era una aguja de zurcir,</span></span></span></span></div><div style="text-align: left;"><span><span><span><span style="color: #0b5394; font-size: x-large;"><span> -Recuerdo haber perseguido a Minnehaha por los rápidos -dijo Hiawatha-, se ponía muy enfurruñada cuando yo la llamaba Agua Que Ríe.</span><br /></span></span></span></span></div><div style="text-align: left;"><span><span><span><span><span style="color: #0b5394; font-size: x-large;"><span> -Recuerdo los ojos verdemar de Jasón.-dijo Circe.</span><br /></span></span></span></span></span></div><div style="text-align: left;"><span><span><span><span><span><span style="color: #0b5394; font-size: x-large;"><span> Eleazar no recordaba nada, Sus primeros temores habían desaparecido, y los sustituyó una amistosa curiosidad. Preguntó con suma cortesía si todo iba bien en estado de cera.</span><br /></span></span></span></span></span></span></div><div style="text-align: left;"><span><span><span><span><span><span><span style="color: #0b5394; font-size: x-large;"><span> -Desde luego -dijo Hiawatha-,yo tengo bien poco de qué quejarme. Hay mucho que decir en favor de ser figura de cera, Se tienen muy pocos problemas. Es difícil sufrir heridas. La flecha más afilada podía hacerme muy poca cosa, una muesca momentánea que enseguida rellenarían de cera comprada en cualquier parte. Yo jamás dejo de maravillarme de que no haya más gente que comprenda las ventajas que tiene esta vida en cera.</span><br /></span></span></span></span></span></span></span></div><div style="text-align: left;"><span><span><span><span><span><span><span><span style="color: #0b5394; font-size: x-large;"><span> -¿Y usted, señora? -preguntó Eleazar.</span><br /></span></span></span></span></span></span></span></span></div><div style="text-align: left;"><span><span><span><span><span><span><span><span><span style="color: #0b5394; font-size: x-large;"><span> -Yo sigo teniendo deseos de tentar -repuso la tentadora-,deseos que no puedo dominar. Y todavía recuerdo aquellos condenados ojos verdemar.</span><br /></span></span></span></span></span></span></span></span></span></div><div style="text-align: left;"><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span style="color: #0b5394; font-size: x-large;"><span> -El asesinato como profesión...-empezó a decir Charlie Peace.</span><br /></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></div><div style="text-align: left;"><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span style="color: #0b5394; font-size: x-large;"><span> -Henry Wadsworth...-comenzó Hiawatha.</span><br /></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></div><div style="text-align: left;"><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span style="color: #0b5394; font-size: x-large;"><span> -La historia de la tentación...-comenzó la tentadora.</span><br /></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></div><div style="text-align: left;"><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span style="color: #0b5394; font-size: x-large;"><span> Y de repente las tres figuras de cera se quedaron quietas. Eleazar siguió su paso por la tienda.</span><br /></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></div><div style="text-align: left;"><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span style="color: #0b5394; font-size: x-large;"><span> -Eleazar -dijo un simio.</span><br /></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></div><div style="text-align: left;"><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span style="color: #0b5394; font-size: x-large;"><span> -¿Señor? -contestó Eleazar,</span><br /></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></div><div style="text-align: left;"><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span style="color: #0b5394; font-size: x-large;"><span> -La vida -dijo el simio- es un misterio interminable. Nacemos, sí. ¿Por qué hemos nacido? Morimos. La razón es evidente. La vida corpórea es breve, y las venas son incapaces de llevar una provisión de sangre interminable.</span><br /></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></div><div style="text-align: left;"><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span style="color: #0b5394; font-size: x-large;"><span> Eleazar había seguido su camino, pero el simio alzó la mano´</span><br /></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></div><div style="text-align: left;"><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span style="color: #0b5394; font-size: x-large;"><span> -Alto -dijo el simio-. Piensa en el hombre de carne y hueso y piensa en el hombre de cera. El hombre de cera lo tiene todo resuelto; está hecho con habilidad, no siente ni padece; dispone de una casa en una hermosa tienda impermeable, o en el interior de un edificio amplio e higiénico. Le visten, cepillan y limpian; está en el punto de mira de todos los ojos. Piensa en las oportunidades de que goza para estudiar la mentalidad de sus vecinos los hombres. Día tras día, los hombres pegan sus caras a la mía; veo los ojos de los hombres, escucho sus conversaciones. El hombre de cera es inmutable, carece de prejuicios, es un observador de la comedia humana al que n o afectan las emociones.</span><br /></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></div><div style="text-align: left;"><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span style="color: #0b5394; font-size: x-large;"><span> -Señor -dijo Eliazar- habla usted muy bien para ser un simio.</span><br /></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></div><div style="text-align: left;"><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span style="color: #0b5394; font-size: x-large;"><span> -Eleazar -dijo el simio-, sólo llevo un par de días en este cuerpo de cera. Yo era el último dependiente.</span><br /></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></div><div style="text-align: left;"><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span style="color: #0b5394; font-size: x-large;"><span> -Dime -dijo Eleazar-, ¿tienes frío?</span><br /></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></div><div style="text-align: left;"><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span style="color: #0b5394; font-size: x-large;"><span> -No, ni frío ni calor.</span><br /></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></div><div style="text-align: left;"><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span style="color: #0b5394; font-size: x-large;"><span> -¿Tienes hambre?</span><br /></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></div><div style="text-align: left;"><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span style="color: #0b5394; font-size: x-large;"><span> -No, ni hambre ni sed. No siento nada, no deseo nada, soy perpetuamente feliz.</span><br /></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></div><div style="text-align: left;"><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span style="color: #0b5394; font-size: x-large;"><span> -Eleazar se quitó la chaqueta y los pantalones.</span><br /></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></div><div style="text-align: left;"><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span style="color: #0b5394; font-size: x-large;"><span> -Hacedme sitio- dijo Eliazar.</span><br /></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></div><div style="text-align: left;"><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span style="color: #0b5394; font-size: x-large;"><span> A la mañana siguiente, el propietario llamó a la agencia de empleo y pidió un chaval avispado.</span><br /></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></div><div style="text-align: left;"><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span style="color: #0b5394; font-size: x-large;"><span> -Es preciso que sea cuidadoso -añadió-, pues mi colección de figuras de cera se acaba de ampliar gracias a una nueva figura, muhy cara que me han obsequiado.</span><br /></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></div><div style="text-align: left;"><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span style="color: #0b5394; font-size: x-large;">-¿Se trata de una figura histórica?</span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></div><div style="text-align: left;"><span style="color: #0b5394; font-size: x-large;"><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span> -No,no dijo el propietario-. Es la figura de un druida galés que viste una larga camisa blanca.</span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span> </span></div><div style="text-align: left;"><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span style="color: #0b5394; font-size: x-large;"> <span> </span></span><br /></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></div><div style="text-align: left;"><br /></div><div style="text-align: left;"><span> </span><br /></div><div style="text-align: left;"><span> <span> </span></span><br /></div><div style="text-align: left;"><span style="color: #444444;"><span> </span></span></div><p><span style="color: #444444; font-size: large;"><br /></span></p><div style="text-align: left;"><span style="color: #444444;"><span style="font-size: large;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgqERGq98KLLNmv_qOMdWktMBcQVFeJAeG79JxYcJMIh1AWV1rcXO9l9559SCZ5GkdbZCxMaAg8L86nronZqTPAsy2Xx1IsdxhNN7Mzf05PitpvLbF7K1Vnv4cLOGHhybFIbqC4mNFy7SPi_zsDgnqJwtJJvMXWlTixBeWlpcuUOMU65Q6_C68UZ_SFng/s279/DYLAN%20T.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em; text-align: center;"><img border="0" data-original-height="279" data-original-width="180" height="200" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgqERGq98KLLNmv_qOMdWktMBcQVFeJAeG79JxYcJMIh1AWV1rcXO9l9559SCZ5GkdbZCxMaAg8L86nronZqTPAsy2Xx1IsdxhNN7Mzf05PitpvLbF7K1Vnv4cLOGHhybFIbqC4mNFy7SPi_zsDgnqJwtJJvMXWlTixBeWlpcuUOMU65Q6_C68UZ_SFng/w129-h200/DYLAN%20T.jpg" width="129" /></a></span></span></div><div style="text-align: left;"><span style="color: #444444;"><span style="background-color: white; color: #0b5394; font-family: Georgia, Utopia, "Palatino Linotype", Palatino, serif; font-size: large;">Dylan Thomas, </span><i style="background-color: white; color: #0b5394; font-family: Georgia, Utopia, "Palatino Linotype", Palatino, serif; font-size: large;">Cuentos Completos</i><span style="background-color: white; color: #0b5394; font-family: Georgia, Utopia, "Palatino Linotype", Palatino, serif; font-size: large;">, 530 pp.,Traducción: Miguel Martínez Lage. Nórdica 2022</span></span></div>Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3657445915539662014.post-43121167964841708512022-12-06T02:56:00.006-08:002022-12-13T08:46:17.690-08:00Navidad 2022 con Joseph Brodsky<div style="text-align: left;"><span style="font-family: courier; font-size: large;"> </span></div><div style="text-align: left;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjVm7kzQRUn3_K_9od1mxZhctraurltciYfVAt2WefKBvRlcxdTYKpfRRRjwvFRqW9O5YCpll3cMSNmJtG6d6RPhMVIPMzU8GtrmBDEfvvwG4CPLg0_tlenPs98lsFTVsq82k6ZDI0E3FYX1uMEiJVwijW9XrzrRA-5Z5sZlHDPb57S0PGXpvkC4M_b6g/s470/39695633_1.webp" style="font-family: courier; font-size: xx-large; margin-left: 1em; margin-right: 1em; text-align: center;"><img border="0" data-original-height="470" data-original-width="470" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjVm7kzQRUn3_K_9od1mxZhctraurltciYfVAt2WefKBvRlcxdTYKpfRRRjwvFRqW9O5YCpll3cMSNmJtG6d6RPhMVIPMzU8GtrmBDEfvvwG4CPLg0_tlenPs98lsFTVsq82k6ZDI0E3FYX1uMEiJVwijW9XrzrRA-5Z5sZlHDPb57S0PGXpvkC4M_b6g/w640-h640/39695633_1.webp" width="640" /></a></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: courier; font-size: large;"><span style="color: #0b5394;"><b><br /></b></span></span></div><div style="text-align: left;"><b style="color: #0b5394; font-family: courier; font-size: xx-large;">UNO DE ENERO DE 1965</b></div><div style="text-align: left;"><span style="color: #0b5394; font-family: courier; font-size: x-large;"><b><br /></b></span></div><div style="text-align: left;"><span style="color: #0b5394; font-family: courier; font-size: x-large;"><b>Los Reyes Magos olvidarán tu dirección.</b></span></div><div style="text-align: left;"><span style="color: #0b5394; font-family: courier; font-size: x-large;"><b>No habrá estrellas sobre tu cabeza.</b></span></div><div style="text-align: left;"><span style="color: #0b5394; font-family: courier; font-size: x-large;"><b>Acaso sólo el bronco bramido del viento</b></span></div><div style="text-align: left;"><span style="color: #0b5394; font-family: courier; font-size: x-large;"><b>entiendas como en otros tiempos.</b></span></div><div style="text-align: left;"><span style="color: #0b5394; font-family: courier; font-size: x-large;"><b>A tus hombros cansados les quitarás la sombra,</b></span></div><div style="text-align: left;"><span style="color: #0b5394; font-family: courier; font-size: x-large;"><b>pues el calendario nos promete</b></span></div><div style="text-align: left;"><span style="color: #0b5394; font-size: x-large;"><b><span style="font-family: courier;">m</span><span style="font-family: courier;">as </span><span style="font-family: courier;">días que velas.</span></b></span></div><div style="text-align: left;"><span style="color: #0b5394; font-family: courier; font-size: x-large;"><b><br /></b></span></div><div style="text-align: left;"><span style="color: #0b5394; font-size: x-large;"><b><span style="font-family: courier;">¿Qué</span><span style="font-family: courier;"> es esto?¿Tristeza? Tal vez sea tristeza.</span></b></span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: courier;"><span style="color: #0b5394; font-size: x-large;"><b>Una canción que te sabes de memoria.</b></span></span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: courier;"><span style="color: #0b5394; font-size: x-large;"><b>Que se repite. Pues que se repita.</b></span></span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: courier;"><span style="color: #0b5394; font-size: x-large;"><b>Que se repita desde ahora.</b></span></span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: courier;"><span style="color: #0b5394; font-size: x-large;"><b>Que suene también a la hora de la muerte,</b></span></span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: courier;"><span style="color: #0b5394; font-size: x-large;"><b>como gratitud de labios y ojos, </b></span></span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: courier;"><span style="color: #0b5394; font-size: x-large;"><b>hacia lo que, a veces, nos obliga</b></span></span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: courier;"><span style="color: #0b5394; font-size: x-large;"><b>a perder la mirada en la lejanía.</b></span></span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: courier;"><span style="color: #0b5394; font-size: x-large;"><b><br /></b></span></span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: courier;"><span style="color: #0b5394; font-size: x-large;"><b>Y mirando en silencio al techo</b></span></span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: courier;"><span style="color: #0b5394; font-size: x-large;"><b>porque el calcetín, claro, está vacío,</b></span></span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: courier;"><span style="color: #0b5394; font-size: x-large;"><b>comprenderás que la avaricia sólo es garantía</b></span></span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: courier;"><span style="color: #0b5394; font-size: x-large;"><b>de que eres demasiado viejo.</b></span></span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: courier;"><span style="color: #0b5394; font-size: x-large;"><b>De que ya es tarde para creer en milagros.</b></span></span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: courier;"><span style="color: #0b5394; font-size: x-large;"><b>Y alzando tu mirada al cielo,</b></span></span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: courier;"><span style="color: #0b5394; font-size: x-large;"><b>sentirás de repente que tú mismo</b></span></span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: courier;"><span style="color: #0b5394;"><b><span style="font-size: x-large;">eres un regalo sincero.</span><span style="font-size: x-large;"> </span><span style="font-size: x-large;"> Enero 1965</span></b></span></span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: courier;"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span style="color: #444444; font-size: large;"><b><br /></b></span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span style="color: #444444; font-size: large;"><b>Joseph Brodsky,"Poemas de Navidad",Visor,2006</b></span><span style="color: #0b5394; font-size: x-large;"> </span></div><br /><b style="color: #0b5394; font-size: xx-large;"><br /></b></span></div><div style="text-align: left;"><br /></div><p><br /></p>Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3657445915539662014.post-4284370766805255472022-11-07T04:36:00.005-08:002022-11-07T06:04:47.584-08:00A. CHÉJOV Fiesta de Reyes<p><span style="font-size: large;"></span></p><p><span style="color: #444444; font-size: x-large;"><br /></span></p><p><b style="font-family: courier; font-size: xx-large; text-align: justify;"><span style="color: #0b5394;"><br /></span></b></p><p><b style="font-family: courier; text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="color: #0b5394;">"Ese verano Antón andaba en busca de un nuevo tipo de relato que evocara la futilidad de las palabras y los pensamientos. En 1886 escribió mucho menos que en 1885, pero se estaba preparando para la auténtica maestría que su prosa alcanzaría el año siguiente"p.187, </span><span style="color: #444444;">D.Rayfield</span></span></b></p><p><span style="color: #444444; font-size: x-large;"> </span><b style="font-family: courier; font-size: xx-large; text-align: justify;"><span style="color: #0b5394;"> </span></b></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgRNZJwaAQCNeduRtq-geuCNvIk9fq5cM3tAp6X1r3358mvyo2G8X6Tx8TenmSbcDKVd_vFL2dD_MyYfpFCCEWfo3V8567yEyBNOpB6cUpDONsjRIQBRB8khOPyoCqF3ZBqOxg5qldhdvjsmKJyhUq_IlildaSO2hnDosrF0aBGniCy6Gl0Txmlft92vg/s786/nueva.jpg" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><span style="color: #444444; font-size: x-large;"><img border="0" data-original-height="524" data-original-width="786" height="426" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgRNZJwaAQCNeduRtq-geuCNvIk9fq5cM3tAp6X1r3358mvyo2G8X6Tx8TenmSbcDKVd_vFL2dD_MyYfpFCCEWfo3V8567yEyBNOpB6cUpDONsjRIQBRB8khOPyoCqF3ZBqOxg5qldhdvjsmKJyhUq_IlildaSO2hnDosrF0aBGniCy6Gl0Txmlft92vg/w640-h426/nueva.jpg" width="640" /></span></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><span style="color: #444444; font-size: medium;">Isaak Levitán </span></td></tr></tbody></table><span style="color: #444444; font-size: x-large;"><br /></span></div><span style="color: #444444; font-size: x-large;"><br /> LA HELADA</span><p></p><p><span style="color: #444444; font-size: x-large;"><br /></span></p><div style="text-align: left;"><span><span style="color: #444444; font-size: x-large;"> El día de Reyes se había organizado en N, capital de provincia, una fiesta "popular"con fines benéficos. Se había elegido la parte ancha del río, entre el mercado y la sede episcopal, se habían cercado con una cuerda, abetos y banderas, y de había dispuesto todo lo necesario para patinar, montar en trineo y practicar el descenso. Todo se había hecho a la mayor escala posible. Los carteles eran enormes y prometían no pocas diversiones: patinaje, una banda militar, lotería sin perdedores, iluminación eléctrica, etcétera. Pero una fuerte helada estaba a punto de echar abajo todos los preparativos. Desde la víspera la temperatura había caído a veintiocho grados bajo cero y además soplaba viento; se pensó en posponer la fiesta, pero se renunció a ello porque el público la esperaba con impaciencia desde hacía mucho tiempo y no quería oír hablar de aplazamientos.</span></span></div><div style="text-align: left;"><span><span style="color: #444444; font-size: x-large;"><span> -¡Vamos, si estamos en invierno, es normal que nieve! -le aseguraban las damas al gobernador, partidario del aplazamiento-. ¡Si alguien tiene frío puede calentarse en cualquier parte!</span><br /></span></span></div><div style="text-align: left;"><span><span><span style="color: #444444; font-size: x-large;"><span> Los árboles, los caballos y las barbas estaban blancos de escarcha; hasta el aire parecía crujir, incapaz de soportar el frío, pero a pesar de todo, poco después de la bendición del agua, algunos policías ateridos estaban ya en la pista de patinaje y a la una en punto empezó a tocar la banda militar.</span><br /></span></span></span></div><div style="text-align: left;"><span><span><span><span style="color: #444444; font-size: x-large;"><span> A las cuatro de la tarde, cuando la fiesta estaba en su máximo apogeo, la buena sociedad del lugar se reunió para calentarse en el pabellón del gobernador, levantado a la orilla del río. Se encontraban allí el viejo gobernador con su esposa, el obispo, el presidente del tribunal, el director del instituto y ,muchas otras autoridades. Las damas estaban sentadas en sillones, mientras los caballeros se habían agrupado en torno a la ancha puerta de vidrio y veían cómo la gente patinaba.</span><br /></span></span></span></span></div><div style="text-align: left;"><span><span><span><span><span style="color: #444444; font-size: x-large;"><span> -Ah, Dios santo -dijo el obispo perplejo-. ¡Qué notas sacan con los pies! ¡Je,je,je! Un cantante no haría con su voz lo que estos granuja con los pies...¿</span><br /></span></span></span></span></span></div><div style="text-align: left;"><span style="color: #444444; font-size: x-large;">¡Ah, va a matarse!</span></div><div style="text-align: left;"><span style="color: #444444; font-size: x-large;">-Es Smírnov...Es Grúzdiev -decía el director de Instituto, nombrando a los alumnos que pasaban a toda velocidad junto al pabellón.</span></div><div style="text-align: left;"><span style="color: #444444; font-size: x-large;"><span> -¡No se da por vencido! -dijo el gobernador, echándose a reír-. Miren señores, ahí está nuestro alcalde...Viene hacia aquí. qué desgracia:¡nos va a marear con su charla!</span><br /></span></div><div style="text-align: left;"><span><span style="color: #444444; font-size: x-large;"><span> Desde la otra orilla se acercaba al pabellón, sorteando a los patinadores, un anciano pequeño y delgado con una pelliza de piel de zorro desabotonada y un gorro de gran tamaño. Era el alcalde, el comerciante Yereméiev, un millonario natural de N. Con los brazos separados y encogido de frío, brincaba y golpeaba un chanclo, con otro; era evidente que se dirigía a toda prisa a un lugar donde protegerse del viento. A medio camino se dobló de pronto, se deslizó detrás de una dama y le tiró de la manga. Cuando esta se dio la vuelta, el alcalde se echó a un lado y, visiblemente satisfecho el viejecito por haber conseguido asustarla, estalló en ruidosas y seniles carcajadas.</span><br /></span></span></div><div style="text-align: left;"><span style="color: #444444; font-size: x-large;"><span><span> -¡Es muy vivo, el viejecito! -dijo el gobernador-. Lo que me sorprende es que aún no se haya puesto los patines.</span></span><br /></span></div><div style="text-align: left;"><span><span style="color: #444444; font-size: x-large;"><span> Al acercarse al pabellón, el alcalde ensayó un ligero trotecillo, empezó a agitar los brazos y, tomando impulso, se deslizó con sus enormes chanclos hasta la entrada.</span><br /></span></span></div><div style="text-align: left;"><span><span><span style="color: #444444; font-size: x-large;"><span> -¡Yegor Ivanich, debería comprarse unos patines! -le dijo el gobernador, saliendo a su encuentro.</span><br /></span></span></span></div><div style="text-align: left;"><span><span><span><span><span style="color: #444444; font-size: x-large;"> -¡Ya lo estoy pensando! -respondió él con una voz chillona y algo gangosa, quitándose el gorro-.¡Mis respetos excelencia! ¡Saludos, monseñor!¡Y a todos ustedes, señores, larga vida!¡Menuda helada! ¡Esto sí que es frío, Dios bendito! ¡Nos vamos a morir! -haciendo guiños con sus párpados rojos de frío, Yegor Ivánich golpeó el suelo con los chanclos y empezó a darse manotazos por todo el cuerpo, como un cochero aterido.-¡Maldita helada! ¡Hace un tiempo de perros! -siguió diciendo con una amplia sonrisa-. ¡Un verdadero suplicio!</span></span></span></span></span></div><div style="text-align: left;"><span><span><span><span><span><span style="color: #444444; font-size: x-large;"> -Es bueno para la salud -comentó el gobernador-. El frío fortalece al hombre, lo revigoriza.</span></span></span></span></span></span></div><div style="text-align: left;"><span><span><span><span><span><span style="color: #444444; font-size: x-large;"> -Es posible que sea sano, pero estaríamos mejor sin él -dijo el alcalde, secándose la perilla con un pañuelo rojo-. ¡Qué se quede con Dios! Soy de la opinión, excelencia, de que el Señor nos lo envía como castigo. En verano pecamos y en invierno expiamos la culpa...¡Sí! -Yegor Ivánich dirigió una rápida mirada a su alrededor y juntó las manos-. Pero ¿dónde puede uno calentarse? -preguntó dirigiendo una mirada asustada primero al gobernador y luego al obispo-.¡Excelencia!¡Monseñor! ¡Apuesto a que las señoras están tan ateridas como nosotros!¡Se necesitaría algo!¡No podemos seguir así!</span></span></span></span></span></span></div><div style="text-align: left;"><span><span><span><span style="color: #444444; font-size: x-large;"><span><span> Todos empezaron a agitar los brazos, diciendo que no habían ido a patinar para calentarse, pero el alcalde, sin prestar atención, abrió la puerta </span> y llamó a alguien con el dedo. Acudieron un obrero y un bombero.</span><br /></span></span></span></span></div><div style="text-align: left;"><span><span><span><span><span style="color: #444444; font-size: x-large;"><span> -Id corriendo a casa de Sabatin -farfulló- y decidle que nos envíe lo antes posible...¿Cómo se llama? ¿Cómo es? En fin decidle que envíe diez vasos de vino caliente...el más caliente que tenga o ponche...</span><br /></span></span></span></span></span></div><div style="text-align: left;"><span><span><span><span><span><span style="color: #444444; font-size: x-large;"><span> En el pabellón se oyeron algunas risas.</span><br /></span></span></span></span></span></span></div><div style="text-align: left;"><span><span><span><span><span><span><span style="color: #444444; font-size: x-large;"><span> -¡Ya ha encontrado con qué agasajarnos!</span><br /></span></span></span></span></span></span></span></div><div style="text-align: left;"><span><span><span><span><span><span><span><span style="color: #444444; font-size: x-large;"><span> -No será más que un trago...-balbució el alcalde-.Entonces diez vasos...Bueno y también benedictino...y que ponga a calentar dos botellas de vino tinto...¿Y para las mujeres? Bueno, dile que nos mande unos bollos, nueces...y algunos caramelos...¡En marcha!¡Daos prisa!</span><br /></span></span></span></span></span></span></span></span></div><div style="text-align: left;"><span><span><span><span><span><span><span><span><span style="color: #444444; font-size: x-large;"><span> El alcalde guardó silencio durante un minuto y a continuación siguió echando pestes del frío, al tiempo que daba palmadas y golpeaba el suelo con los pies.</span><br /></span></span></span></span></span></span></span></span></span></div><div style="text-align: left;"><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span style="color: #444444; font-size: x-large;"><span> -No, Yegor Ivánich -trataba de persuadirle el gobernador-,no blasfeme: el frío de Rusia tiene su encanto. Hace poco leí que muchas buenas cualidades del pueblo ruso se deben a la inmensidad de los espacios y al clima, a la dura batalla por la existencia...¡Es absolutamente cierto!</span><br /></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></div><div style="text-align: left;"><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span style="color: #444444; font-size: x-large;"><span> -Tal vez lo sea excelencia, pero sin él estaríamos mejor. No hay duda de que el frío expulsó a los franceses, favorece la congelación de toda clase de alimentos y permite a los niños patinar...¡Todo eso es verdad!Para la persona bien alimentada y con buenas ropas, el frío no es más que un placer, pero para el obrero, el mendigo, el peregrino o el inocente es el colmo de los males y de las calamidades.¡Una desgracia, una desgracia monseñor! Este frío hace la pobreza dos veces mas dura, vuelve al ladrón más astuto y al malvado más cruel. ¡Para qué hablar! Yo ya he llegado a los setenta y tengo un abrigo de piel, una estufa, ron y toda clase de ponches. Poco me importa ahora el frío, no le presto la menor atención, no quiero saber nada de él. Pero antes ¡VirgenSanta!¡Tiemblo sólo de pensarlo! Con los años mi memoria se ha debilitado y lo he olvidado todo: los enemigos, los pecados, los infortunios de toda índole; lo he olvidado todo, pero el frío bien que me acuerdo. Después de la muerte de mi madre me quedé como un diablillo abandonado, como un huérfano sin hogar...No tenía familiares ni allegados, vestía pobres harapos, pasaba hambre, carecía de techo; en una palabra, no tenemos aquí morada permanente, pero andamos en busca de la venidera. Entonces se me presentó la oportunidad de servir de guía a una anciana por cinco copeks al día...Las heladas eran crueles, rabiosas. en cuanto salía de casa con la vieja empezaba el martirio.¡Dios mío! Al principio temblaba como si tuviera fiebre, me encogí, saltaba; luego me empezaban a doler los oídos, los dedos y los pies. Era como si me los estuvieran apretando con unas tenazas.Pero todo eso tenía poca importancia; era una nadería, una bagatela. Lo malo era cuando todo el cuerpo se helaba, Después de tres horas caminando en medio del frío, Señor, se pierde toda apariencia humana. Las piernas se endurecen, el pecho se agarrota, el viento se entumece y sobre todo se siente un dolor en el corazón como no hay otro. Ese malestar se vuelve insoportable y todo el cuerpo se arrastra tristemente, como si en lugar de una anciana llevaras de la mano a la misma muerte, Te quedas entorpecido y rígido como una estatua, avanzas y tienes la impresión de que no eres tú quien camina, sino que otra persona mueve tus pies. Una vez que el alma se hiela, una es capaz de cualquier cosa: de dejar al vieja sin guía, de sustraer un bollo de una cesta, de pelearse con alguien. ¡Y la situación apenas mejora cuando, después de tantas horas a la intemperie, pasas la noche bajo techo! En lugar de dormir, lloras hasta la media noche, sin saber siquiera la razón de tu llanto... </span><br /></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></div><div style="text-align: left;"><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span style="color: #444444; font-size: x-large;"><span> -Vamos a patinar un poco antes de que anochezca -dijo la esposa del gobernador, a la que había aburrido aquel relato ¿Quién viene conmigo?</span><br /></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></div><div style="text-align: left;"><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span style="color: #444444; font-size: x-large;"><span> La mujer salió acompañada de casi todos los presentes. Solo quedaron en el pabellón el gobernador, el obispo y el alcalde.</span><br /></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></div><div style="text-align: left;"><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span style="color: #444444; font-size: x-large;"><span> -¡Reina de los Cielos!¡Y el día que me colocaron como dependiente en una pescadería! -continuó Yegor Ivánich, levantando tanto las manos que la pelliza de piel de zorro se abrió-. Entré en la tienda al amanecer...a las nueve estaba ya completamente helado, tenía el morro azul y los dedos tan agarrotados que no podía desabrochar un botón o contar el dinero. Mientras estaba allí de pie, entumecido de frío pensaba: "Señor, ¿voy a tener que seguir así hasta la tarde?". A la hora de la comida tenía el vientre rígido y me dolía el corazón...¡Sí! Cuando más tarde adquirí mi propio negocio, la vida tampoco mejoró. Unas heladas impresionantes, una tienda parecida a una ratonera, corrientes de aire en cualquier rincón; tenía una pelliza desarrapada y toda sarnosa, perdónenme la palabra, que abrigaba menos que una piel de pez y dejaba pasar el viento...Cuando tienes el cuerpo aterido, te aturdes y te vuelves más duro que el hielo: a uno le tiras de la oreja hasta casi arrancársela, a otro le das un capón, miras al cliente como si fuera un malhechor o una bestia salvaje, y tratas de desollarlo; y cuando vuelves a casa por la tarde, en lugar de irte a dormir, descargas tu mal humor en la familia, reprochándole el pan que come, dando voces y perdiendo hasta tal punto los estribos que ni siquiera cinco agentes bastarían para reducirte. El frío te hace malo y te lleva a beber vodka más allá de toda medida -Yegor Ivánich juntó las manos y continuó-: ¡Y qué decir de la época en que transportábamos pescado a Moscú!¡Virgen Santa!<span> </span></span><br /></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></div><div style="text-align: left;"><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span style="color: #444444; font-size: x-large;"><span> Y empezó a describir, con voz entrecortada, las privaciones que padeció con sus dependientes cuando trasportaba pescado a Madrid.</span><br /></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></div><div style="text-align: left;"><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span style="color: #444444; font-size: x-large;"><span> ¡Sí! -dijo el gobernador con un suspiro-, es increíble lo que puede soportar el ser humano! Usted, Yegor Ivánich, llevaba pescado a Moscú y yo en mis tiempos fui a la guerra. Recuerdo un caso extraordinario...</span><br /></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></div><div style="text-align: left;"><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span style="color: #444444; font-size: x-large;"><span> Y el gobernador contó cómo, en el trascurso de la última guerra ruso-turca, en una noche glacial, el destacamento a que pertenecía pasó trece horas inmóvil en medio de la nieve, bajo un viento cortante; los soldados, temiendo que los descubrieran, no habían encendido fuego, guardaban silencio y no se movían; estaba prohibido fumar...</span><br /></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></div><div style="text-align: left;"><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span style="color: #444444; font-size: x-large;"><span> Empezaron a evocar distintos recuerdos.El gobernador y el alcalde daban muestras de vivacidad y animación e, interrumpiéndose uno a otro, se pusieron a rememorar sus vivencias. El obispo contó que, cuando era sacerdote en Siberia, se desplazaba en un trineo tirado por perros; un día de intenso frío se quedó dormido, se cayó del trineo y estuvo a punto de morir helado; cuando los tungusos dieron la vuelta y lo encontraron estaba más muerto que vivo. Luego, como si se hubieran puesto los tres de acuerdo, los ancianos callaron, se sentaron muy cerca unos de otros y se quedaron pensativos.</span><br /></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></div><div style="text-align: left;"><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span style="color: #444444; font-size: x-large;"><span> -¡Ah! -murmuró el alcalde-.Se diría que ha llegado el momento del olvido, pero cuando ves a los aguadores, a los escolares y a los presos con sus pobres uniformes, todo vuelve a la memoria. Fíjense en esos músicos que están tocando ahí fuera. Seguro que les duele el corazón, tienen el vientre rígido y los instrumentos pegados a los labios por el hielo...Tocan y piensan:"Virgen santísima, ¡aún tenemos que pasar tres horas a la intemperie!".</span><br /></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></div><div style="text-align: left;"><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span style="color: #444444; font-size: x-large;"><span> Los ancianos se sumieron en sus propias reflexiones. Pensaban en que, más allá del nacimiento, el rango, la riqueza y el conocimiento, había algo que acercaba el último mendigo a Dios: la debilidad, el dolor, la paciencia...</span><br /></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></div><div style="text-align: left;"><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span style="color: #444444; font-size: x-large;"> Entre tanto el aire adquirió una tonalidad azulada...La puerta se abrió y en el pabellón entraron dos criados de Sebatin llevando platos y una tetera de gran tamaño envuelta en un paño. Cuando los vasos estuvieron llenos y por la estancia se expandió el intenso olor de la canela y del clavo, la puerta volvió a abrirse, dejando pasar a un joven inspector de policía sin bigote, con la nariz purpúrea, todo cubierto de escarcha. Se acercó al gobernador y, llevándose la mano a la visera, dijo:</span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></div><div style="text-align: left;"><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span style="color: #444444; font-size: x-large;"> -Su excelencia la gobernadora me ha pedido que les informe que ha vuelto a casa.</span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></div><div style="text-align: left;"><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span style="color: #444444; font-size: x-large;"> Viendo los dedos del inspector, ateridos y separados en la visera, así como su nariz, sus ojos empañados y su capuchón cubierto de blanca escarcha a la altura de la boca, todos sintieron por alguna razón, que debía de dolerle el corazón, que tenía el vientre rígido y el alma embotada...</span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></div><div style="text-align: left;"><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span style="color: #444444; font-size: x-large;"> -Escuche -dijo el gobernador con voz vacilante-, ¡bébase un vaso de vino caliente!</span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></div><div style="text-align: left;"><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span style="color: #444444; font-size: x-large;"><span> -Vamos, vamos...¡tómatelo! -dijo el alcalde con un gesto de la mano-.¡No te de vergüenza!</span><br /></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></div><div style="text-align: left;"><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span style="color: #444444; font-size: x-large;"><span> El inspector cogió el vaso con ambas manos, se alejó unos pasos y, tratando de no hacer ruido, se puso a beber ceremoniosamente, a pequeños sorbos.Mientras tragaba con aire turbado, los ancianos lo miraban en silencio, figurándose que el dolor desaparecía del corazón del inspector y su alma se volvía más ligera. El gobernador lanzó un suspiro:</span><br /></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></div><div style="text-align: left;"><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span style="color: #444444; font-size: x-large;"><span> -¡Es hora de volver a casa! -dijo poniéndose en pie-.¡Adiós! Escuche añadió dirigiéndose al inspector-, dígale a los músicos que...dejen de tocar y pídale de mi parte a Pável Semiónovich que les envíe cerveza o vodka.</span><br /></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></div><div style="text-align: left;"><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span style="color: #444444; font-size: x-large;"><span> El gobernador y el obispo se despidieron del alcalde y salieron del pabellón.</span><br /></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></div><div style="text-align: left;"><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span style="color: #444444; font-size: x-large;"><span> Yegor Ivánich se sirvió vino caliente y, mientras el inspector apuraba su vaso, tuvo tiempo de contarle muchas cosas interesantes. No sabía estar callado. </span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span><span style="color: #444444; font-size: xx-large;"> </span></div><div style="text-align: left;"><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span style="color: #444444; font-size: medium;"><br /></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></div><div style="text-align: left;"><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span style="color: #444444; font-size: medium;"><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span>1887, <i>Gaceta de San Petersburgo,</i>( firma<i> Chejonte</i> (traducción <span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> Víctor </span>Gallego Ballestero) </span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></div><div style="text-align: left;"><span style="color: #444444; font-size: x-large;"><br /></span></div><p><span><span style="color: #444444; font-size: x-large;"></span></span></p><div><span style="color: #444444; font-size: x-large;"><br /></span></div><div style="text-align: left;"><span style="color: #444444; font-size: x-large;"><br /></span></div><div style="text-align: left;"><span style="color: #444444; font-size: large;"><br /></span></div><div style="text-align: left;"><span style="color: #444444; font-size: large;">Anton Chéjov, <i>Cuentos completos</i>, [1887-1893] Páginas de Espuma, 2015</span></div><div style="text-align: left;"><span style="color: #444444; font-family: georgia; font-size: large;"><span> </span><span style="text-align: justify;">D.Rayfield, <i>Antón Chéjov Una vida</i>,Plot,1922</span></span></div><p><br /></p>Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3657445915539662014.post-73227141288137426672022-03-30T09:32:00.020-07:002022-07-05T04:43:40.217-07:00César Vallejo "TRILCE"/ Cien Años<p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"><span style="font-size: large;"><br /></span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"><span style="font-size: large;"><br /></span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span>1922-2022, Cien años de la publicación de <i>Ulises</i> de Joyce, de <i>La</i> <i>Tierra Baldía </i>de T.S.Eliot y de <i><b>Trilce </b></i>de César Vallejo. <i>Trilce</i> fue vanguardia acarreaba siglos de poesía y fue surrealista antes del Manifiesto de 1924.</span><span><span>Los versos de Vallejo brillan como recién escritos y sacuden </span>zarandean conmocionan con su temblor sin retórica </span><span>de misterio</span><span> </span><span>radicalmente humano.</span></span><span style="font-size: large;"> </span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj_LhX96Sfqh0fdvxiKbO1rJkPtoLCx14O-crjLswxPyEiRBmpqX4IONdeGtrKEYCjCNs36FTN8et9ZxdH9kH_irk5l9qk7v5m8Sk8sXvxbOacItG-doX_ONIs-LEeJ_CWAkegGdDwp7xpM_0c9apBatPcdXWQf8-sHMV9e2Xk5gi5eOphg-g_DXZybgA/s400/9780907562726.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="400" data-original-width="259" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj_LhX96Sfqh0fdvxiKbO1rJkPtoLCx14O-crjLswxPyEiRBmpqX4IONdeGtrKEYCjCNs36FTN8et9ZxdH9kH_irk5l9qk7v5m8Sk8sXvxbOacItG-doX_ONIs-LEeJ_CWAkegGdDwp7xpM_0c9apBatPcdXWQf8-sHMV9e2Xk5gi5eOphg-g_DXZybgA/w207-h320/9780907562726.jpg" width="207" /></a></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"><span style="font-size: large;"><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span></span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"><span style="color: #073763; font-size: x-large;"><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span>I</span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"><span style="color: #073763; font-size: x-large;"><br /></span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"><span style="color: #0b5394; font-size: x-large;">Quién hace tanta bulla y ni deja </span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"><span style="color: #0b5394; font-size: x-large;">testar las islas que van quedando.</span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"><span style="color: #0b5394; font-size: x-large;"><br /></span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"><span style="color: #0b5394; font-size: x-large;">Un poco más de consideración</span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"><span style="color: #0b5394; font-size: x-large;">en cuanto será tarde, temprano,</span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"><span style="color: #0b5394; font-size: x-large;">y se aquilatará mejor</span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"><span style="color: #0b5394; font-size: x-large;">el guano, la simple calabrina tesórea</span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"><span style="color: #0b5394; font-size: x-large;">que brinda sin querer,</span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"><span style="color: #0b5394; font-size: x-large;">en el insular corazón,</span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"><span style="color: #0b5394; font-size: x-large;">salobre alcatraz, a cada hialóidea</span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"><span style="color: #0b5394; font-size: x-large;">grupada.</span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"><span style="color: #0b5394; font-size: x-large;"><br /></span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"><span style="color: #0b5394; font-size: x-large;">Un poco más de consideración,</span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"><span style="color: #0b5394; font-size: x-large;">y el mantillo líquido, seis de la tarde</span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"><span style="color: #0b5394; font-size: x-large;">DE LOS MÁS SOBERANOS BEMOLES.</span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"><span style="color: #0b5394; font-size: x-large;"><br /></span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"><span style="color: #0b5394; font-size: x-large;">Y la península párase</span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"><span style="color: #0b5394; font-size: x-large;">por la espalda, abozaleada, impertérrita</span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"><span style="color: #0b5394; font-size: x-large;">en la línea mortal del equilibrio.</span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"><span style="color: #073763; font-size: large;"><br /></span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"><span><span style="color: #073763; font-size: x-large;"> </span><span style="color: #073763; font-size: x-large;"> </span><span style="color: #073763; font-size: x-large;"> </span><span style="color: #073763; font-size: x-large;"> </span><span style="color: #073763; font-size: x-large;"> </span><span style="color: #073763; font-size: x-large;"> </span><span style="color: #073763; font-size: x-large;"> </span><span style="color: #073763; font-size: x-large;"> </span><span style="color: #073763; font-size: x-large;"> </span><span style="font-size: x-large;"><span style="color: #073763;"> </span><span style="color: #0b5394;"> II</span></span><br /></span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"><span style="color: #0b5394; font-size: large;"><br /></span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"><span style="color: #0b5394; font-size: x-large;">Tiempo, Tiempo.</span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"><span style="color: #0b5394; font-size: x-large;"><span><br /></span></span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"><span style="color: #0b5394; font-size: x-large;">Mediodía estancado entre relentes.</span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"><span style="color: #0b5394; font-size: x-large;">Bomba aburrida del cuartel achica</span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"><span style="color: #0b5394; font-size: x-large;">tiempo tiempo tiempo tiempo.</span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"><span style="color: #0b5394; font-size: x-large;"><br /></span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"><span style="color: #0b5394; font-size: x-large;">Era Era.</span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"><span style="color: #0b5394; font-size: x-large;"><br /></span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"><span style="color: #0b5394; font-size: x-large;">Gallos cancionan escarbando en vano.</span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"><span style="color: #0b5394; font-size: x-large;">Boca del claro día que conjuga</span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"><span style="color: #0b5394; font-size: x-large;">era era era era.</span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"><span style="color: #0b5394; font-size: x-large;"><br /></span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"><span style="color: #0b5394; font-size: x-large;">Mañana Mañana.</span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"><span style="color: #0b5394; font-size: x-large;"><br /></span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"><span style="color: #0b5394; font-size: x-large;">El reposo caliente aún de ser.</span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"><span style="color: #0b5394; font-size: x-large;">Piensa el presente </span><span style="color: #0b5394; font-size: x-large;">guárdame para</span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"><span style="color: #0b5394; font-size: x-large;">mañana mañana mañana mañana.</span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"><span style="color: #0b5394; font-size: x-large;"><br /></span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"><span style="color: #0b5394; font-size: x-large;">Nombre Nombre</span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"><span style="color: #0b5394; font-size: x-large;"><br /></span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"><span style="color: #0b5394; font-size: x-large;">¿Qué se llama cuando heriza nos?</span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"><span style="color: #0b5394; font-size: x-large;">Se llama lo mismo que padece</span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"><span style="color: #0b5394; font-size: x-large;">nombre nombre nombre nombrE.</span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"><span style="color: #0b5394; font-size: x-large;"><br /></span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"><span style="color: #0b5394; font-size: x-large;"><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> III</span><br /></span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"><span style="color: #0b5394; font-size: x-large;"><span><br /></span></span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"><span style="color: #0b5394; font-size: x-large;"><span>Las personas mayores</span></span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"><span style="color: #0b5394; font-size: x-large;"><span>¿a qué hora volverán?</span></span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"><span style="color: #0b5394; font-size: x-large;"><span>Da las seis el ciego Santiago</span></span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"><span style="color: #0b5394; font-size: x-large;"><span>y ya está muy oscuro</span></span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"><span style="color: #0b5394; font-size: x-large;"><span><br /></span></span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"><span style="color: #0b5394; font-size: x-large;"><span>Madre dijo que no demoraría.</span></span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"><span style="color: #0b5394; font-size: x-large;"><span><br /></span></span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"><span style="color: #0b5394; font-size: x-large;"><span>Aguedita,Nativa, Miguel,</span></span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"><span style="color: #0b5394; font-size: x-large;"><span>cuidado con ir por ahí, por donde</span></span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"><span style="color: #0b5394; font-size: x-large;"><span>acaban de pasar gangueando sus memorias</span></span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"><span style="color: #0b5394; font-size: x-large;"><span>dobladoras penas,</span></span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"><span style="color: #0b5394; font-size: x-large;"><span>hacia el silencioso corral, y por donde</span></span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"><span style="color: #0b5394; font-size: x-large;"><span>las gallinas que se están acostando todavía,</span></span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"><span style="color: #0b5394; font-size: x-large;"><span>se han espantado tanto.</span></span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"><span style="color: #0b5394; font-size: x-large;"><span>Mejor estemos aquí no más.</span></span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"><span style="color: #0b5394; font-size: x-large;"><span>Madre dijo que no demoraría.</span></span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"><span style="color: #0b5394; font-size: x-large;"><span><br /></span></span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"><span style="color: #0b5394; font-size: x-large;"><span>Ya no tengamos pena. Vamos viendo</span></span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"><span style="color: #0b5394; font-size: x-large;"><span>los barcos ¡el mío es más bonito de todos!</span></span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"><span style="color: #0b5394; font-size: x-large;"><span>con los cuales jugamos todo el santo día,</span></span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"><span style="color: #0b5394; font-size: x-large;"><span>sin pelearnos, como debe ser:</span></span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"><span style="color: #0b5394; font-size: x-large;"><span>han quedado en el pozo de agua, listos,</span></span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"><span style="color: #0b5394; font-size: x-large;"><span>fletados de dulces para mañana.</span></span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"><span style="color: #0b5394; font-size: x-large;"><span><br /></span></span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"><span style="color: #0b5394; font-size: x-large;"><span>Aguardemos así, obedientes y sin más</span></span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"><span style="color: #0b5394; font-size: x-large;"><span>remedio, la vuelta, el desagravio</span></span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"><span style="color: #0b5394; font-size: x-large;"><span>de los mayores siempre delanteros</span></span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"><span style="color: #0b5394; font-size: x-large;"><span>dejándonos en casa a los pequeños, </span></span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"><span style="color: #0b5394; font-size: x-large;"><span>como si también nosotros</span></span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"><span style="color: #0b5394; font-size: x-large;"><span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> no pudiésemos partir.</span></span></span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"><span style="color: #0b5394; font-size: x-large;"><span><br /></span></span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"><span style="color: #0b5394; font-size: x-large;"><span>Aguedita, Nativa, Miguel?</span></span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"><span style="color: #0b5394; font-size: x-large;"><span>Llamo, busco al tanteo en la oscuridad.</span></span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"><span style="color: #0b5394; font-size: x-large;"><span>No me vayan a haber dejado solo,</span></span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"><span style="color: #0b5394; font-size: x-large;"><span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> y el único recluso sea yo.</span></span></span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"><span style="color: #0b5394; font-size: x-large;"><span><br /></span></span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"><span style="color: #0b5394; font-size: x-large;"><span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> LXIV</span></span></span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"><span style="color: #0b5394;"><span style="font-size: x-large;">Este piano viaja para adentro</span></span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"><span style="color: #0b5394;"><span style="font-size: x-large;">viaja a saltos alegres.</span></span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"><span style="color: #0b5394; font-size: x-large;">Luego medita en ferrado reposo,</span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"><span style="color: #0b5394; font-size: x-large;">clavado con diez horizontes.</span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"><span style="color: #0b5394; font-size: x-large;"><br /></span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"><span style="color: #0b5394; font-size: x-large;"> Adelanta. Arrástrase bajo túneles,</span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"><span style="color: #0b5394; font-size: x-large;">más allá, bajo túneles de dolor,</span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"><span style="color: #0b5394; font-size: x-large;">bajo vértebras que fugan naturalmente.</span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"><span style="color: #0b5394; font-size: x-large;"><br /></span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"><span style="color: #0b5394; font-size: x-large;">Otras veces van sus trompas,</span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"><span style="color: #0b5394; font-size: x-large;">lentas ansias amarillas de vivir,</span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"><span style="color: #0b5394; font-size: x-large;">van de eclipse,</span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"><span style="color: #0b5394; font-size: x-large;">y se espulgan pesadillas insectiles,</span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"><span style="color: #0b5394; font-size: x-large;">ya muertas para el trueno, heraldo de los génesis.</span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"><span style="color: #0b5394; font-size: x-large;"><br /></span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"><span style="color: #0b5394; font-size: x-large;">Piano oscuro ¿a quién atisbas</span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"><span style="color: #0b5394; font-size: x-large;">con tu sordera que me oye,</span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"><span style="color: #0b5394; font-size: x-large;">con tu mudez que me asorda?</span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"><span style="color: #0b5394; font-size: x-large;"><br /></span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"><span style="color: #0b5394; font-size: x-large;">Oh pulso misterioso.</span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"><span style="color: #0b5394; font-size: x-large;"><br /></span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"><span style="color: #0b5394; font-size: x-large;"><br /></span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"><span style="color: #0b5394; font-size: x-large;"><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> LXIII</span></span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"><span style="color: #0b5394; font-size: x-large;">Amanece lloviendo. Bien peinada</span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"><span style="color: #0b5394; font-size: x-large;">la mañana chorrea el pelo fino.</span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"><span style="color: #0b5394; font-size: x-large;">Melancolía está amarrada:</span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"><span style="color: #0b5394; font-size: x-large;">y en mal asfaltado oxidente de muebles hindúes,</span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"><span style="color: #0b5394; font-size: x-large;">vira, se asienta apenas el destino.</span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"><span style="color: #0b5394; font-size: x-large;"><br /></span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"><span style="color: #0b5394; font-size: x-large;">Cielos de puna descorazonada</span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"><span style="color: #0b5394; font-size: x-large;">por gran amor, los cielos de platino, torbos</span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"><span style="color: #0b5394; font-size: x-large;">de imposible.</span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"><span style="color: #0b5394; font-size: x-large;"><br /></span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"><span style="color: #0b5394; font-size: x-large;">Rumia la majada y se subraya</span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"><span style="color: #0b5394; font-size: x-large;">de un relincho andino.</span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"><span style="color: #0b5394; font-size: x-large;"><br /></span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"><span style="color: #0b5394; font-size: x-large;">Me acuerdo de mí mismo. Pero bastan</span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"><span style="color: #0b5394; font-size: x-large;">las astas del viento, los timones quietos hasta</span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"><span style="color: #0b5394; font-size: x-large;">hacerse uno</span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"><span style="color: #0b5394; font-size: x-large;">y el grillo del tedio y el jiboso codo inquebrantable.</span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"><span style="color: #0b5394; font-size: x-large;"><br /></span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"><span style="color: #0b5394; font-size: x-large;">Basta la mañana de libres crinejas</span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"><span style="color: #0b5394; font-size: x-large;">de brea preciosa, serrana,</span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"><span style="color: #0b5394; font-size: x-large;">cuando salgo y busco las once</span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"><span style="color: #0b5394; font-size: x-large;">y no son más que las doce deshoras. </span></div><span><span style="color: #444444;"><div style="font-size: xx-large;"><span><span style="font-size: x-large;"><br /></span></span></div><span style="font-size: large;"><div><span><span style="color: #444444;"><span style="font-size: large;"><br /></span></span></span></div>César Vallejo,<i> Poesías completas</i>, Visor,2008</span></span><br /><span style="color: #0b5394;"> </span></span><p></p>Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3657445915539662014.post-91524258257219010842022-01-27T12:56:00.012-08:002022-09-24T09:19:10.175-07:00 Hemingway "The Killers" el libro y la película<p><span style="font-size: large;"></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><p><span><span style="font-size: x-large;"><br /></span></span></p><span style="font-size: x-large;">Del conocido relato <i>The Killers</i> que Hemingway escribió en 1927 Robert Siodmak rodó en 1946 una película . El guion lo acabaron realizando Richard Brooks y John Huston.El cuento de Hemingway de apenas unas páginas está construido con diálogos rápidos y secos como disparos pero todo lo que no es explicito y podría considerarse la parte sumergida del <i>iceberg</i> de su teoría sobre la narraciones cortas lo completa un guion preciso y medido que el director rueda y desarrolla en nueve <i>flash-backs</i> que iluminan y mantienen la tensión narrativa y la emoción. Parece ser que Hemingway en 1959 comentó:<i> "It is a good picture and the only good picture ever made of a story of mine"</i> </span><div><span style="font-size: x-large;"><br /></span></div><div><span style="font-size: x-large;"><i>The Killers</i> es una obra maestra del cine negro y ha inspirado a realizadores posteriores como Tarantino . Es una de las primeras actuaciones de la bellísima Ava Gardner bellísima pero muy lejos de la actriz de Mogambo y la primera de Burt Lancaster un trapecista neoyorquino que se inicia en el cine como "el sueco" y realiza una interpretación que lo confirma como un inmenso actor desde el principio. </span></div><div><span style="font-size: x-large;"><br /></span></div><div><span style="font-size: x-large;"><br /></span><p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEh90vYWH4qeLbr_dbtwAr3vEsuMYUuVBpR0eJ7FPhzxTJ64e4-CRLU7bym-byZfjoSgpWvoyQIytl1Yg_PruvhQztPXK5Gy4zqYM6R_wjimRe3e-pId6RUtXijlhrFkOgNRJXHstIZ1Wgcow0daoCG4zZKuKiCMhVAWBe-ln6nsxtWPoV_UwyotkBOtiQ=s900" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em; text-align: center;"><span style="font-size: x-large;"><img border="0" data-original-height="506" data-original-width="900" height="225" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEh90vYWH4qeLbr_dbtwAr3vEsuMYUuVBpR0eJ7FPhzxTJ64e4-CRLU7bym-byZfjoSgpWvoyQIytl1Yg_PruvhQztPXK5Gy4zqYM6R_wjimRe3e-pId6RUtXijlhrFkOgNRJXHstIZ1Wgcow0daoCG4zZKuKiCMhVAWBe-ln6nsxtWPoV_UwyotkBOtiQ=w400-h225" width="400" /></span></a></div><p><span style="font-size: x-large;"></span></p><p> </p><p><span style="font-size: x-large;">Foragidos (The Killers),1946</span></p><p><span style="font-size: x-large;"><br /></span></p><p><span style="font-size: x-large;"><br /></span></p><p><span style="font-size: x-large;">LOS ASESINOS</span></p><p><br /></p><div style="text-align: left;"><span style="font-size: x-large;"><span>La puerta de la cafetería Henry's se abrió y entraron dos hombres. Se sentaron a la barra.</span><span> </span></span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-size: x-large;"><span> </span>-¿Qué desean? -les preguntó George.</span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-size: x-large;"><span> -No lo sé -dijo uno de los hombres-.¿Qué quieres comer,Al?</span><br /></span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-size: x-large;"><span><span><span> -No lo sé -dijo A</span></span></span><span>l-.No sé qué quiero comer.</span></span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-size: x-large;"><span><span> Estaba oscureciendo. El alumbrado se encendió al otro lado de la ventana. Los dos hombres sentados a la barra leyeron el menú. Nick Adams los observaba desde la otra punta de la barra. Estaba charlando con George cuando </span></span><span>entraron.</span></span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-size: x-large;"><span> -Tomaré lomo de cerdo asado con salsa de </span>manzana y puré de patatas -dijo el primer hombre que había hablado.</span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-size: x-large;"><span> -Todavía no está preparado.</span><br /></span></div><div style="text-align: left;"><span><span style="font-size: x-large;"><span> -Entonces, ¿por qué demonios lo pones en la carta?</span><br /></span></span></div><div style="text-align: left;"><span><span><span style="font-size: x-large;"><span> -Es la carta de la cena -les explicó George-. Se empieza a servir a las seis.</span><br /></span></span></span></div><div style="text-align: left;"><span><span><span><span style="font-size: x-large;"><span> George miró el reloj de pared que había detrás de la barra.</span><br /></span></span></span></span></div><div style="text-align: left;"><span><span><span><span><span style="font-size: x-large;"><span> -Son las cinco.</span><br /></span></span></span></span></span></div><div style="text-align: left;"><span><span><span><span><span><span style="font-size: x-large;"><span> -El reloj maraca las cinco y veinte -dijo el otro hombre.</span><br /></span></span></span></span></span></span></div><div style="text-align: left;"><span><span><span><span><span><span><span style="font-size: x-large;"><span> -Va veinte minutos adelantado.</span><br /></span></span></span></span></span></span></span></div><div style="text-align: left;"><span><span><span><span><span><span><span><span style="font-size: x-large;"><span> -Oh, al diablo con el reloj -dijo el primero-. ¿Qué tienes para comer?</span><br /></span></span></span></span></span></span></span></span></div><div style="text-align: left;"><span><span><span><span><span><span><span><span><span style="font-size: x-large;"><span> -Puedo prepararles un sándwich de lo que quieran -dijo George-. Pueden tomar huevos con jamón, huevos con beicon, hígado y beicon o un bistec.</span><br /></span></span></span></span></span></span></span></span></span></div><div style="text-align: left;"><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span style="font-size: x-large;"><span> -Ponme croquetas de pollo con guisantes, salsa de nata y puré de patatas.</span><br /></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></div><div style="text-align: left;"><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span style="font-size: x-large;"><span> -Eso es la cena.</span><br /></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></div><div style="text-align: left;"><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span style="font-size: x-large;"><span> -Todo lo que pedimos es la cena, ¿eh? Ese es el truco.</span><br /></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></div><div style="text-align: left;"><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span style="font-size: x-large;"><span> -Puedo prepararles huevos con jamón, huevos con beicon, hígado...</span><br /></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></div><div style="text-align: left;"><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span style="font-size: x-large;"><span> -Tomaré huevos con beicon -dijo el hombre llamado Al. Llevaba un sombrero hongo y un abrigo negro abrochado en el pecho. Tenía la cara pequeña y blanca, y los labios finos. Llevaba una bufanda de seda y guantes.</span><br /></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></div><div style="text-align: left;"><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span style="font-size: x-large;"><span> -A mí ponme huevos con beicon -dijo el otro. era más o menos de la misma estatura que Al. Eran distintos de cara, pero iban vestidos como gemelos. Los dos llevaban abrigos demasiado ajustados. Se sentaban inclinados hacia delante, con los codos sobre la barra.</span><br /></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-size: x-large;"><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span> -¿Tienes algo para </span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span>beber? -preguntó Al.</span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-size: x-large;"><span> -Zarzaparrilla, cerveza sin alcohol, ginger ale.</span><br /></span></div><div style="text-align: left;"><span><span style="font-size: x-large;"><span> -Me refiero a si tienes algo para beber.</span><br /></span></span></div><div style="text-align: left;"><span><span><span style="font-size: x-large;"><span> -Lo que acabo de decirle.</span><br /></span></span></span></div><div style="text-align: left;"><span><span><span><span style="font-size: x-large;"><span> -Es caluroso este pueblo -dijo el otro-. ¿Cómo se llama?</span><br /></span></span></span></span></div><div style="text-align: left;"><span><span><span><span><span style="font-size: x-large;"><span> -Summit.</span><br /></span></span></span></span></span></div><div style="text-align: left;"><span><span><span><span><span><span style="font-size: x-large;"><span> -¿Habías oído hablar de él? -le preguntó Al a su amigo.</span><br /></span></span></span></span></span></span></div><div style="text-align: left;"><span><span><span><span><span><span><span style="font-size: x-large;"><span> -No -dijo el amigo.</span><br /></span></span></span></span></span></span></span></div><div style="text-align: left;"><span><span><span><span><span><span><span><span style="font-size: x-large;"><span> -¿Qué hacéis aquí por las noches? -preguntó Al.</span><br /></span></span></span></span></span></span></span></span></div><div style="text-align: left;"><span><span><span><span><span><span><span><span><span style="font-size: x-large;"><span> -Cenan -dijo su amigo-.Todos vienen aquí y se pegan la gran cena.</span><br /></span></span></span></span></span></span></span></span></span></div><div style="text-align: left;"><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span style="font-size: x-large;"><span> -Eso es -dijo George.</span><br /></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></div><div style="text-align: left;"><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span style="font-size: x-large;"><span> -¿Así que es eso? -le preguntó Al a George.</span><br /></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></div><div style="text-align: left;"><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span style="font-size: x-large;"> <span> -Claro.</span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></div><div style="text-align: left;"><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span style="font-size: x-large;"><span> -Eres un chico bastante listo, ¿verdad?</span><br /></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-size: x-large;"><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span> </span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span><span>-Claro -dijo George.</span></span></div><div style="text-align: left;"><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span style="font-size: x-large;"><span> -Bueno, pues no lo eres -dijo el otro hombrecillo-. ¿Lo es, Al?</span><br /></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></div><div style="text-align: left;"><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span style="font-size: x-large;"><span> -Es tonto -dijo Al. Se volvió hacia Nick-. ¿Cómo te llamas?</span><br /></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></div><div style="text-align: left;"><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span style="font-size: x-large;"><span> -Adams.</span><br /></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></div><div style="text-align: left;"><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span style="font-size: x-large;"><span> -Otro chico listo -dijo Al-. ¿No es un chico listo, Max?</span><br /></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></div><div style="text-align: left;"><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span style="font-size: x-large;"> -Este pueblo está lleno de chicos listos -dijo Max.</span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></div><div style="text-align: left;"><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span style="font-size: x-large;">George puso los dos platos, uno de huevos con jamón y otro de huevos con beicon, sobre la barra. Al lado colocó dos platitos de patatas fritas y cerró la ventanilla que daba a la cocina.</span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></div><div style="text-align: left;"><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span style="font-size: x-large;"> -¿Cuál es su plato? -le preguntó a Al.</span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></div><div style="text-align: left;"><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span style="font-size: x-large;"> -¿No lo recuerdas?</span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></div><div style="text-align: left;"><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span style="font-size: x-large;"> -Huevos con jamón.</span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></div><div style="text-align: left;"><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span style="font-size: x-large;"> -Un chico listo -dijo Max. Se inclinó hacia delante y cogió el plato de huevos con jamón. Los dos hombres comieron con los guantes puestos. George los observó comer.</span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></div><div style="text-align: left;"><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span style="font-size: x-large;"> -¿Qué estás mirando? -Max miraba a George.</span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></div><div style="text-align: left;"><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span style="font-size: x-large;"> -Nada,</span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></div><div style="text-align: left;"><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span style="font-size: x-large;"> -Sí que estabas mirando. Me mirabas a mí.</span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-size: x-large;"><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span> -A </span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span><span>lo mejor el chico lo hacía en broma, Max -dijo Al.George rió.</span></span></div><div style="text-align: left;"><span><span style="font-size: x-large;"> -No te rías -le dijo Max-. No quiero verte reír, ¿entendido?</span></span></div><div style="text-align: left;"><span><span style="font-size: x-large;"> -Muy bien -dijo George.</span></span></div><div style="text-align: left;"><span><span style="font-size: x-large;"> -Así que piensa que todo va muy bien.- Max se volvió hacia Al-.Piensa que todo va muy bien. Esta sí que es buena.</span></span></div><div style="text-align: left;"><span><span style="font-size: x-large;"><span> -Oh, es un pensador -dijo Al. Siguieron comiendo.</span><br /></span></span></div><div style="text-align: left;"><span><span><span style="font-size: x-large;"><span> -¿Cómo se llama el chico listo que hay al final de la barra? -le preguntó Al a Max.</span><br /></span></span></span></div><div style="text-align: left;"><span><span><span><span style="font-size: x-large;"><span> -Eh, chico listo -le dijo Max a Nick-. Ponte al otro lado de la barra con tu amigo.</span><br /></span></span></span></span></div><div style="text-align: left;"><span><span><span><span><span style="font-size: x-large;"><span> -¿Ocurre algo?-preguntó Nick.</span><br /></span></span></span></span></span></div><div style="text-align: left;"><span><span><span><span><span><span style="font-size: x-large;"><span> -No ocurre nada.</span><br /></span></span></span></span></span></span></div><div style="text-align: left;"><span><span><span><span><span><span><span style="font-size: x-large;"><span> -Es mejor que vayas al otro lado de la barra -dijo Al. Nick le obedeció.</span><br /></span></span></span></span></span></span></span></div><div style="text-align: left;"><span><span><span><span><span><span><span><span style="font-size: x-large;"><span> -¿Qué ocurre? preguntó Nick.</span><br /></span></span></span></span></span></span></span></span></div><div style="text-align: left;"><span><span><span><span><span><span><span><span><span style="font-size: x-large;"><span> -No ocurre nada.</span><br /></span></span></span></span></span></span></span></span></span></div><div style="text-align: left;"><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span style="font-size: x-large;"><span> -Es mejor que vayas al otro lado de la barra -dijo Al. Nick le obedeció.</span><br /></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></div><div style="text-align: left;"><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span style="font-size: x-large;"><span> -¿Qué ocurre? -preguntó George.</span><br /></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></div><div style="text-align: left;"><span><span style="font-size: x-large;"><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span> -Nada que os </span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span>interese -dijo Al-. ¿Quién es el que está en la cocina?</span></span></div><div style="text-align: left;"><span><span style="font-size: x-large;"><span> -El negro.</span><br /></span></span></div><div style="text-align: left;"><span><span><span style="font-size: x-large;"><span> -¿Qué quieres decir con el negro?</span><br /></span></span></span></div><div style="text-align: left;"><span><span><span><span style="font-size: x-large;"><span> -El negro que cocina.</span><br /></span></span></span></span></div><div style="text-align: left;"><span><span><span><span><span style="font-size: x-large;"><span> -Dile que venga.</span><br /></span></span></span></span></span></div><div style="text-align: left;"><span><span><span><span><span><span style="font-size: x-large;"><span> -¿Qué ocurre?</span><br /></span></span></span></span></span></span></div><div style="text-align: left;"><span><span><span><span><span><span><span style="font-size: x-large;"><span> -Dile que venga.</span><br /></span></span></span></span></span></span></span></div><div style="text-align: left;"><span><span><span><span><span><span><span><span style="font-size: x-large;"><span> -¿Dónde se cree que está?</span><br /></span></span></span></span></span></span></span></span></div><div style="text-align: left;"><span><span><span><span><span><span><span><span><span style="font-size: x-large;"><span> -Sabemos perfectamente donde estamos -dijo el hombre llamado Max.-.¿Parecemos tontos?</span><br /></span></span></span></span></span></span></span></span></span></div><div style="text-align: left;"><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span style="font-size: x-large;"><span> -Tú pareces tonto hablando así -dijo Al-. ¿Por qué demonios discutes con el chaval? Escucha -le dijo a George-, dile al negro que venga.</span><br /></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></div><div style="text-align: left;"><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span style="font-size: x-large;"><span> -¿Qué van a hacerle?</span><br /></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></div><div style="text-align: left;"><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span style="font-size: x-large;"><span> -Nada. Utiliza la cabeza, chico listo ¿Qué íbamos a hacerle a un negro?</span><br /></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></div><div style="text-align: left;"><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span style="font-size: x-large;"><span> George abrió la ventanilla que daba a la cocina.</span><br /></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></div><div style="text-align: left;"><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span style="font-size: x-large;"><span> -Sam -llamó-.Ven aquí un momento.</span><br /></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></div><div style="text-align: left;"><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span style="font-size: x-large;"><span> La puerta de la cocina se abrió y entró el negro.</span><br /></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></div><div style="text-align: left;"><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span style="font-size: x-large;">-¿Qué ocurre? -preguntó-. Los dos hombres de la barra le echaron un vistazo.</span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></div><div style="text-align: left;"><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span style="font-size: x-large;"><span> -Muy bien, negro. Quédate ahí -dijo Al.</span><br /></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></div><div style="text-align: left;"><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span style="font-size: x-large;"><span> Sam, el negro, con el delantal puesto, miró a los dos hombres de la barra.</span><br /></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></div><div style="text-align: left;"><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span style="font-size: x-large;"><span> -Sí, señor -dijo. Al se bajó del taburete.</span><br /></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></div><div style="text-align: left;"><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span style="font-size: x-large;"><span> -Me voy a la cocina con el negro y el chico listo -dijo-. Vuelve a la cocina, negro. Ve con él ,chico listo. -El hombrecillo se fue detrás de Nick y Sam, el cocinero, hacia la cocina. La puerta se cerró tras ellos. El hombre llamado Max estaba sentado justo delante de George. No miraba a George, sino el espejo que se extendía detrás de la barra. Henry's había sido un salón, ahora reconvertido en cafetería.</span><br /></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></div><div style="text-align: left;"><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span style="font-size: x-large;"><span> -Bueno, chico listo -dijo Max mirando al espejo-. ¿Por qué no dices algo?</span><br /></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></div><div style="text-align: left;"><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span style="font-size: x-large;"><span> -¿De qué va todo esto?</span><br /></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></div><div style="text-align: left;"><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span style="font-size: x-large;"> -Eh, Al -gritó Max-, el chico listo quiere saber de qué va todo esto.<span> </span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></div><div style="text-align: left;"><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span style="font-size: x-large;"><span><span><span> </span>-¿Por qué no se lo dices? -dijo la voz de Al desde la cocina.</span></span><br /></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></div><div style="text-align: left;"><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span style="font-size: x-large;"><span> <span> -¿De qué crees que va?</span></span><br /></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></div><div style="text-align: left;"><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span style="font-size: x-large;"><span> <span> -No lo sé-</span></span><br /></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></div><div style="text-align: left;"><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span style="font-size: x-large;"><span> -¿Qué crees?</span><br /></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></div><div style="text-align: left;"><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span style="font-size: x-large;">Max no dejaba de mirar el espejo mientras hablaba.</span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></div><div style="text-align: left;"><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span style="font-size: x-large;"><span> -No sabría decirlo.</span><br /></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></div><div style="text-align: left;"><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span style="font-size: x-large;"><span> -Eh, Al, el chico listo dice que no sabría decir de qué va todo esto.</span><br /></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></div><div style="text-align: left;"><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span style="font-size: x-large;"><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span> -Le oigo perfectamente -dijo Al desde la cocina.Había colocado un frasco de ketchup para dejar abierta la ventanilla que utilizaban para pasar los platos-. Escucha, chico listo -le dijo a George desde la cocina-. Aléjate un poco de la barra. Muévete un poco a la izquierda, Max. -Era como un fotógrafo reparando una foto de </span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span>grupo.</span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></div><div style="text-align: left;"><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span style="font-size: x-large;"><span> -Dime chico listo -dijo Max- . ¿Qué crees que va a ocurrir?</span><br /></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></div><div style="text-align: left;"><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span style="font-size: x-large;"><span> George no dijo nada.</span><br /></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></div><div style="text-align: left;"><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span style="font-size: x-large;"> -Te lo diré -dijo Max-. Vamos a matar a un sueco. ¿Conoces a un sueco grandote llamado Ole Andreson?</span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></div><div style="text-align: left;"><span><span style="font-size: x-large;"> -Sí.</span></span></div><div style="text-align: left;"><span><span style="font-size: x-large;"> -Viene a cenar cada noche ¿verdad?</span></span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-size: x-large;"><span><span> </span></span><span>-Si viene.</span></span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-size: x-large;">-Todo eso ya lo sabemos -dijo Max-. Habla de otra cosa.¿Alguna vez vas al cine? </span></div><div style="text-align: left;"><span><span style="font-size: x-large;"> -De vez en cuando.</span></span></div><div style="text-align: left;"><span><span style="font-size: x-large;"> -Deberías ir más al cine. Las películas son buenas para un chico listo como tú.</span></span></div><div style="text-align: left;"><span><span style="font-size: x-large;"> -¿Por qué van a matar a Ole Andreson? ¿Qué les ha hecho?</span></span></div><div style="text-align: left;"><span><span style="font-size: x-large;"> -No ha tenido oportunidad de hacernos nada. Nunca nos ha visto.</span></span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-size: x-large;"><span> -Y sólo va a vernos una vez</span> -dijo Al desde la cocina.</span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-size: x-large;"><span> -¿Por qué van a matarlo entonces? -dijo George.</span><br /></span></div><div style="text-align: left;"><span><span style="font-size: x-large;"><span> -Lo hacemos por un amigo. Sólo para hacerle un favor a un amigo, chico listo.</span><br /></span></span></div><div style="text-align: left;"><span><span><span style="font-size: x-large;"><span> -Cállate -dijo Al desde la cocina-.Estás abriendo demasiado esa bocaza.</span><br /></span></span></span></div><div style="text-align: left;"><span><span><span><span style="font-size: x-large;"><span> -Bueno, tengo que entretener al chico listo. ¿Verdad, chico listo?</span><br /></span></span></span></span></div><div style="text-align: left;"><span><span><span><span><span style="font-size: x-large;"><span> -Estás abriendo demasiado la bocaza -dijo Al-. El negro y mi chico listo se divierten solos. Los tengo atados como a un par de amigas en el convento.</span><br /></span></span></span></span></span></div><div style="text-align: left;"><span><span><span><span><span><span style="font-size: x-large;"><span> -¿He de suponer que estuviste en un convento?</span><br /></span></span></span></span></span></span></div><div style="text-align: left;"><span><span><span><span><span><span><span style="font-size: x-large;"><span> -Nunca se sabe.</span><br /></span></span></span></span></span></span></span></div><div style="text-align: left;"><span><span><span><span><span><span><span><span style="font-size: x-large;"><span> -Estuviste en un convento kosher. Ahí es donde estuviste.</span><br /></span></span></span></span></span></span></span></span></div><div style="text-align: left;"><span><span><span><span><span><span><span><span><span style="font-size: x-large;"><span> George miró el reloj.</span><br /></span></span></span></span></span></span></span></span></span></div><div style="text-align: left;"><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span style="font-size: x-large;"><span> -Si entra alguien le dices que la cocina está cerrada, y si insisten les dices que tú mismo se lo prepararás. ¿Lo has entendido, chico listo?<span> </span></span><br /></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></div><div style="text-align: left;"><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span style="font-size: x-large;"><span> -Muy bien -dijo George-. ¿Y qué hará luego con nosotros?</span><br /></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></div><div style="text-align: left;"><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span style="font-size: x-large;"><span> -Eso dependerá -dijo Max-.Es una de esas cosas que nunca sabes hasta que llega el momento.</span><br /></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></div><div style="text-align: left;"><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span style="font-size: x-large;"><span> George levantó la mirada hacia el reloj. Eran las seis y cuarto. La puerta de la calle se abrió. Entró un conductor de tranvía.</span><br /></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></div><div style="text-align: left;"><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span style="font-size: x-large;"><span> -Hola, George -dijo-. ¿Puedo cenar?</span><br /></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></div><div style="text-align: left;"><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span style="font-size: x-large;"><span> -Sam ha salido -dijo George-. Volverá en una media hora.</span><br /></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></div><div style="text-align: left;"><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span style="font-size: x-large;"><span> -Será mejor que vaya un poco más arriba -dijo el conductor. George miró el reloj. Eran las seis y veinte.</span><br /></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></div><div style="text-align: left;"><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span style="font-size: x-large;"><span> -Eso ha estado bien, chico listo -dijo Max-. Eres un auténtico caballerete.</span><br /></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></div><div style="text-align: left;"><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span style="font-size: x-large;"><span> -Sabía que le volaría la cabeza -dijo Al desde la cocina.</span><br /></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></div><div style="text-align: left;"><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span style="font-size: x-large;"><span> -No -dijo Max-. No es eso. El chico listo es muy simpático. Es un chico simpático. Me cae bien.</span><br /></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></div><div style="text-align: left;"><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span style="font-size: x-large;"><span> -A las seis cincuenta y cinco, George dijo:</span><br /></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></div><div style="text-align: left;"><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span style="font-size: x-large;"><span> -No va a venir.</span><br /></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></div><div style="text-align: left;"><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span style="font-size: x-large;"><span> Habían entrado otras dos personas en la cafetería. Una vez George había entrado en la cocina y le había preparado a un hombre un sándwich de jamón y huevo "para llevar". Dentro de la cocina vio a Al, con su sombrero hongo echado para atrás, sentado en un taburete junto a la ventanilla, con la boca de una recortada apoyada en el antepecho. Nick y el cocinero estaban en un ángulo, espalda contra espalda, los dos con una toalla de mordaza.George había preparado el sándwich, lo había envuelto en papel de aceite, colocado en una bolsa y entregado al hombre, que había pagado y se había ido.</span><br /></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></div><div style="text-align: left;"><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span style="font-size: x-large;"><span> -El chico listo puede hacer de todo -dijo Max-. Puede cocinar y todo. Con el tiempo harás feliz a alguna muchacha, chico listo.</span><br /></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></div><div style="text-align: left;"><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span style="font-size: x-large;"><span> -¿Ah, sí? -dijo George-. Su amigo, Ole Andreson, no va a venir.</span><br /></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></div><div style="text-align: left;"><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span style="font-size: x-large;"><span> -La daremos diez minutos -dijo Max.</span><br /></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></div><div style="text-align: left;"><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span style="font-size: x-large;"><span> </span>Max miró el espejo y el reloj. Las manecillas del reloj marcaron las siete, y luego las siete y cinco.</span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></div><div style="text-align: left;"><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span style="font-size: x-large;"><span> -Vamos,Al -dijo Max-.Más vale que nos marchemos. no va a venir.</span><br /></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></div><div style="text-align: left;"><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span style="font-size: x-large;"><span> -Le daremos cinco minutos -dijo Al desde la cocina.</span><br /></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></div><div style="text-align: left;"><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span style="font-size: x-large;"><span> En esos cinco minutos entró un hombre y George le contó que el cocinero estaba enfermo.</span><br /></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></div><div style="text-align: left;"><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span style="font-size: x-large;"><span> -¿Por qué demonios no te buscas otro cocinero? -preguntó el hombre- ¿O es que no se sirven comidas? -Salió.</span><br /></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></div><div style="text-align: left;"><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span style="font-size: x-large;"><span> -Vámonos, Al -dijo Max.</span><br /></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></div><div style="text-align: left;"><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span style="font-size: x-large;"><span> -¿Y qué me dices de los dos chicos listos y el negro?</span><br /></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></div><div style="text-align: left;"><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span style="font-size: x-large;"><span> -Son legales.</span><br /></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></div><div style="text-align: left;"><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span style="font-size: x-large;"><span> -¿Te parece?</span><br /></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></div><div style="text-align: left;"><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span style="font-size: x-large;"><span> -Claro. Todo listo.</span><br /></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></div><div style="text-align: left;"><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span style="font-size: x-large;"><span> -No lo veo claro -dijo Al-.No me gustan los cabos sueltos. Hablas demasiado.</span><br /></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></div><div style="text-align: left;"><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span style="font-size: x-large;"> -Oh, qué demonios -dijo Max-.Teníamos que divertirnos un poco, ¿no?</span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></div><div style="text-align: left;"><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span style="font-size: x-large;"> -De todos modos, hablas demasiado -dijo Al. Salió de la cocina. Los cañones recortados de la escopeta le formaban un pequeño bulto bajo la cintura de su abrigo demasiado ceñido. Se alisó el abrigo con las manos enguantadas.</span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></div><div style="text-align: left;"><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span style="font-size: x-large;"><span> -Hasta luego, chico listo -le dijo a George-. Has tenido suerte.</span><br /></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></div><div style="text-align: left;"><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span style="font-size: x-large;"><span> -Es verdad -dijo Max-. deberías apostar a las carreras.</span><br /></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></div><div style="text-align: left;"><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span style="font-size: x-large;"><span> Los dos salieron por la puerta. George los observó por la ventana, mientras pasaban bajo la lámpara de arco y cruzaban la calle. Con sus abrigos tan ceñidos y sus sombreros hongo parecían de una compañía de vodevil. George entró en la cocina por las puertas batientes y desató a Nick y al cocinero.</span><br /></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></div><div style="text-align: left;"><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span style="font-size: x-large;"><span> -No quiero volver a pasar por esto -dijo Sam, el cocinero- No quiero volver a pasar por esto.</span><br /></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></div><div style="text-align: left;"><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span style="font-size: x-large;"><span> Nick se puso en pie. Nunca había tenido una toalla en la boca.</span><br /></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></div><div style="text-align: left;"><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span style="font-size: x-large;"><span> -Cuenta -dijo-.¿Qué demonios pasaba? -Intentaba quitarse el susto asumiendo un aire de arrogancia.</span><br /></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></div><div style="text-align: left;"><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span style="font-size: x-large;"><span> -Querrían matar a Ole Andreson -dijo George-. Iban a dispararle cuando entrara a comer.</span><br /></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></div><div style="text-align: left;"><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span style="font-size: x-large;"><span> </span>-¿Ole Andreson?</span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></div><div style="text-align: left;"><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span style="font-size: x-large;"><span> -Eso mismo.</span><br /></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></div><div style="text-align: left;"><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span style="font-size: x-large;">El cocinero se pasó los pulgares por las comisuras de ,los labios.</span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></div><div style="text-align: left;"><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span style="font-size: x-large;"><span> -¿Se han ido? -preguntó.</span><br /></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></div><div style="text-align: left;"><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span style="font-size: x-large;"><span> -Sí -dijo George- Ahora se han ido.</span><br /></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></div><div style="text-align: left;"><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span style="font-size: x-large;"><span> -No me gusta -dijo el cocinero-. Esto no me gusta nada.</span><br /></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></div><div style="text-align: left;"><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span style="font-size: x-large;"><span> -Escucha -le dijo George a Nick-. Es mejor que vayas a ver a Ole Andreson.</span><br /></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></div><div style="text-align: left;"><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span style="font-size: x-large;"><span> -Muy bien.</span><br /></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></div><div style="text-align: left;"><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span style="font-size: x-large;"><span> -Es mejor que no te metas en esto -dijo Sam, el cocinero-. Es mejor que te quedes al margen.</span><br /></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></div><div style="text-align: left;"><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span style="font-size: x-large;"><span> -No vayas si no quieres- dijo George.</span><br /></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></div><div style="text-align: left;"><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span style="font-size: x-large;"><span> -Meterte en esto no te va a llevar a nada -dijo el cocinero- Mantente al margen.</span><br /></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></div><div style="text-align: left;"><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span style="font-size: x-large;"><span> -Iré a verlo -le dijo a Nick George-. ¿Dónde vive? El cocinero miró hacia otro lado.</span><br /></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></div><div style="text-align: left;"><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span style="font-size: x-large;"><span> -Los muchachos siempre saben lo que quieren -dijo.</span><br /></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></div><div style="text-align: left;"><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span style="font-size: x-large;"><span><span> -Vive en la pensión de Hirsch -le dijo George a Nick.</span><br /></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></div><div style="text-align: left;"><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span style="font-size: x-large;"><span><span><span> -Iré hasta allí.</span><br /></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></div><div style="text-align: left;"><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span style="font-size: x-large;"><span><span><span><span> En la calle, la lámpara de arco brillaba a través de las ramas desnudas de un árbol. Nick recorrió la calle junto a los raíles del tranvía, y en la siguiente farola tomó una calle lateral. Tres casas más arriba estaba la pensión de Hirsch. Nick subió los dos peldaños y llamó al timbre. Una mujer apareció en la puerta.</span><br /></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></div><div style="text-align: left;"><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span style="font-size: x-large;"><span><span><span><span><span> -¿Está Ole Andreson?</span><br /></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></div><div style="text-align: left;"><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span style="font-size: x-large;"><span><span><span><span><span><span> -¿Quieres verle?</span><br /></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></div><div style="text-align: left;"><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span style="font-size: x-large;"><span><span><span><span><span><span><span> -Sí, si está.</span><br /></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></div><div style="text-align: left;"><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span style="font-size: x-large;"><span><span><span><span><span><span><span><span> Nick siguió a la mujer por un tramo de escaleras y hacia el final de unn pasillo. Llamó a la puerta.</span><br /></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></div><div style="text-align: left;"><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span style="font-size: x-large;"><span><span><span><span><span><span><span><span><span> -¿Quién es?</span><br /></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></div><div style="text-align: left;"><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span style="font-size: x-large;"><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span> -Alguien quiere verle, señor Andreson -dijo la mujer.</span><br /></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></div><div style="text-align: left;"><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span style="font-size: x-large;"><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span> -Soy Nick Adams.</span><br /></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></div><div style="text-align: left;"><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span style="font-size: x-large;"><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span> -Entra.</span><br /></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></div><div style="text-align: left;"><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span style="font-size: x-large;"><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span> Nick abrió la puerta y entró en la habitación. Ole Andreson estaba echado en la cama vestido. Había sido boxeador profesional y la cama le quedaba pequeña. Tenía dos almohadones bajo la cabeza. No miró a Nick.</span><br /></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></div><div style="text-align: left;"><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span style="font-size: x-large;"><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span> -¿Qué hay? -preguntó.</span><br /></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></div><div style="text-align: left;"><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span style="font-size: x-large;"><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span> -Estaba en Henry's -dijo Nick- y llegaron dos tipos que nos ataron a mí y al cocinero y dijeron que iban a matarle.</span><br /></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></div><div style="text-align: left;"><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span style="font-size: x-large;"><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span> Sonó estúpido cuando lo contó. Ole Andreson no dijo nada.</span><br /></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></div><div style="text-align: left;"><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span style="font-size: x-large;"><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span> -Nos metieron en la cocina -añadió Nick-. Iban a matarlo cuando entrara a cenar.</span><br /></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></div><div style="text-align: left;"><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span style="font-size: x-large;"><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span> Ole Andreson miraba la pared y no decía nada.</span><br /></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></div><div style="text-align: left;"><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span style="font-size: x-large;"><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span> -George pensó que era mejor que se lo dijera.</span><br /></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></div><div style="text-align: left;"><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span style="font-size: x-large;"><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span> -No puedo hacer nada al respecto -dijo Ole Andreson.</span><br /></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></div><div style="text-align: left;"><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span style="font-size: x-large;"><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span> -Le diré cómo eran.</span><br /></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></div><div style="text-align: left;"><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span style="font-size: x-large;"><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span> -No quiero saber cómo eran -dijo Ole Andreson-. Miraba la pared-.Gracias por venir a contármelo.</span><br /></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></div><div style="text-align: left;"><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span style="font-size: x-large;"><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span> -No hay de qué.</span><br /></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></div><div style="text-align: left;"><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span style="font-size: x-large;"><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span> Nick miró aquel hombre grande echado en la cama.</span><br /></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></div><div style="text-align: left;"><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span style="font-size: x-large;"><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span> -¿No quiere que vaya a avisar a la policía?</span><br /></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></div><div style="text-align: left;"><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span style="font-size: x-large;"><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span> -No -dijo Ole Andreson-.Eso no serviría para nada.</span><br /></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></div><div style="text-align: left;"><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span style="font-size: x-large;"><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span> -¿Hay algo que pueda hacer?</span><br /></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></div><div style="text-align: left;"><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span style="font-size: x-large;"><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span> -No. No se puede hacer nada.</span><br /></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></div><div style="text-align: left;"><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span style="font-size: x-large;"><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span> -A lo mejor era un farol.</span><br /></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></div><div style="text-align: left;"><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span style="font-size: x-large;"><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span> Ole Andreson se puso de lado, cara a la pared.</span><br /></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></div><div style="text-align: left;"><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span style="font-size: x-large;"><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span> -Lo que pasa -dijo hablándole a la pared- es que no me decido a salir. llevo todo el día aquí.</span><br /></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></div><div style="text-align: left;"><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span style="font-size: x-large;"><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span> -¿No podría irse del pueblo?</span><br /></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></div><div style="text-align: left;"><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span style="font-size: x-large;"><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span> -No -dijo Ole Andreson-.Se me ha acabado el ir de un lado para otro.-Miraba la pared-. Ahora ya no se puede hacer nada.</span><br /></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></div><div style="text-align: left;"><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span style="font-size: x-large;"><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span> -¿No puede arreglarlo de alguna manera?</span><br /></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></div><div style="text-align: left;"><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span style="font-size: x-large;"><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span> -No. Me metí donde no debía.-Hablaba con una voz sin inflexiones-. No se puede hacer nada. Dentro de un rato me decidiré a salir.</span><br /></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></div><div style="text-align: left;"><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span style="font-size: x-large;"><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span> -Será mejor que vuelva con George -dijo Nick.</span><br /></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></div><div style="text-align: left;"><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span style="font-size: x-large;"><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span> -Hasta luego -dijo Ole Andreson. No miró a Nick-.Gracias por venir.</span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></div><div style="text-align: left;"><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span style="font-size: x-large;"><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span> Nick salió. Mientras cerraba la puerta vio a Ole Andreson con la ropa puesta, echado en la cama mirando a la pared.</span><br /></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></div><div style="text-align: left;"><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span style="font-size: x-large;"><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span> -Lleva todo el día en su habitación -dijo la patrona cuando Nick llegó abajo-. Supongo que no se encuentra bien. Le he dicho:"Señor Andreson, debería salir y dar un paseo, con el bonito día de otoño que hace", pero no le apetecía.</span><br /></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></div><div style="text-align: left;"><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span style="font-size: x-large;"><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span> -No quiere salir.</span><br /></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></div><div style="text-align: left;"><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span style="font-size: x-large;"><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span> -Lamento que no se encuentre bien -dijo la mujer-. Es un hombre agradabilísimo. Era boxeador ¿sabe?</span><br /></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></div><div style="text-align: left;"><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span style="font-size: x-large;"><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span> -Ya lo sabía.</span><br /></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></div><div style="text-align: left;"><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span style="font-size: x-large;"><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span> -Si no fuera por cómo tiene la cara nadie lo diría -dijo la mujer. Charlaban al lado de la puerta de la calle-. Es tan amable.</span><br /></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></div><div style="text-align: left;"><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span style="font-size: x-large;"><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span> -En fin, buenas noches, señora Hirsch- dijo Nick.</span><br /></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></div><div style="text-align: left;"><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span style="font-size: x-large;"><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span> -Yo no soy la señora Hirsch -dijo la mujer-. Ella es la propietaria de la pensión. Yo sólo soy la encargada. soy la señora Bell.</span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></div><div style="text-align: left;"><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span style="font-size: x-large;"><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span> -Pues buenas noches, señora Bell -dijo Nick.</span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></div><div style="text-align: left;"><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span style="font-size: x-large;"><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span> -Buenas noches -dijo la mujer.</span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></div><div style="text-align: left;"><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span style="font-size: x-large;"><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span> Nick subió la calle hasta la esquina bajo la luz de la farola, y luego siguió</span> los railes del tranvía hasta Henry's. George estaba dentro, detrás de la barra.</span><br /></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></div><div style="text-align: left;"><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span style="font-size: x-large;"><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span> -¿Has visto a Ole?</span><br /></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></div><div style="text-align: left;"><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span style="font-size: x-large;"><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span> -Sí -dijo Nick-. Está en su habitación y no piensa salir.</span><br /></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></div><div style="text-align: left;"><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span style="font-size: x-large;"><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span> El cocinero abrió la puerta de la cocina cuando oyó la voz de Nick.</span><br /></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></div><div style="text-align: left;"><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span style="font-size: x-large;"><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span> -Ni siquiera pienso escucharos -dijo y cerró la puerta.</span><br /></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></div><div style="text-align: left;"><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span style="font-size: x-large;"><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span> -¿Se lo contaste? -preguntó George.</span><br /></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></div><div style="text-align: left;"><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span style="font-size: x-large;"><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span> -Claro. Se lo dije, pero ya está al corriente de todo.</span><br /></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></div><div style="text-align: left;"><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span style="font-size: x-large;"><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span> -¿Qué pìensa hacer?</span><br /></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></div><div style="text-align: left;"><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span style="font-size: x-large;"><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span> -Nada.</span><br /></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></div><div style="text-align: left;"><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span style="font-size: x-large;"><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span> -Lo matarán,</span><br /></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></div><div style="text-align: left;"><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span style="font-size: x-large;"><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span> -Supongo que sí.</span><br /></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></div><div style="text-align: left;"><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span style="font-size: x-large;"><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span> -Debió de andar metido en algo en Chicago.</span><br /></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></div><div style="text-align: left;"><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span style="font-size: x-large;"><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span> -Imagino -dijo Nick.</span><br /></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></div><div style="text-align: left;"><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span style="font-size: x-large;"><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span> -Mal asunto.<span> </span></span><br /></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></div><div style="text-align: left;"><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span style="font-size: x-large;"><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span> -Muy malo -dijo Nick.</span><br /></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></div><div style="text-align: left;"><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span style="font-size: x-large;"><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span> Se quedaron callados y George cogió una balleta y limpió la barra.</span><br /></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></div><div style="text-align: left;"><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span style="font-size: x-large;"><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span> -¿Qué haría? -dijo Nick.</span><br /></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></div><div style="text-align: left;"><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span style="font-size: x-large;"><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span> -Traicionar a alguien. Por eso quieren matarlo.</span><br /></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></div><div style="text-align: left;"><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span style="font-size: x-large;"><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span> -Voy a tener que irme de este pueblo -dijo Nick.</span><br /></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></div><div style="text-align: left;"><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span style="font-size: x-large;"><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span> -Sí -dijo George-. No es mala idea.</span><br /></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></div><div style="text-align: left;"><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span style="font-size: x-large;"><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span> -No soporto pensar que está en su habitación esperando y sabiendo que van a cogerle. Es algo horrible.</span><br /></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></div><div style="text-align: left;"><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span style="font-size: x-large;"><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span> -Bueno -dijo George-. Mejor no pienses en ello.</span><br /></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></div><div style="text-align: left;"><br /></div><div style="text-align: left;"><br /></div><div style="text-align: left;"><span style="font-size: x-large;"><span> </span></span></div><div style="text-align: left;"><br /></div></div>Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3657445915539662014.post-52196959496122022772021-12-06T02:26:00.004-08:002021-12-06T05:21:44.870-08:00Navidad 2021/con Joseph Brodsky y Camarón de la Isla<div><br /></div>
<div><br /></div><div><br /></div><iframe frameborder="0" height="360" src="https://youtube.com/embed/qQLiDaBSSZY" style="background-image: url(https://i.ytimg.com/vi/qQLiDaBSSZY/hqdefault.jpg);" width="480"></iframe>
<div><span style="color: #073763;"> </span><b style="background-color: white; font-family: Georgia, Utopia, "Palatino Linotype", Palatino, serif; font-size: 16px;">Camarón de la Isla</b><span style="background-color: white; font-family: Georgia, Utopia, "Palatino Linotype", Palatino, serif; font-size: 16px;"> (San Fernando de Cádiz 1950-Badalona 1992)</span></div><span style="color: #073763;"><span style="font-size: x-large;"><span style="background-color: white; font-family: Georgia, Utopia, "Palatino Linotype", Palatino, serif;"><br /></span><span style="background-color: white; font-family: Georgia, Utopia, "Palatino Linotype", Palatino, serif;"></span><span style="background-color: white; font-family: Georgia, Utopia, "Palatino Linotype", Palatino, serif;"><br /></span></span></span><div><span style="color: #073763;"><span style="font-size: x-large;"><span style="background-color: white; font-family: Georgia, Utopia, "Palatino Linotype", Palatino, serif;">HUIDA A EGIPTO</span></span><br style="background-color: white; font-family: Georgia, Utopia, "Palatino Linotype", Palatino, serif; font-size: 16px;" /><span style="background-color: white; font-family: Georgia, Utopia, "Palatino Linotype", Palatino, serif; font-size: large;"><b><br /></b></span></span><span style="font-size: x-large;"><span style="color: #073763;">... No se sabe de dónde surgió el guía.<br />En el desierto, elegido del cielo para el milagro<br />por su semejanza, pasaron la noche<br />y alumbraron la hoguera. En la cueva<br />que cubría la nieve, sin presentir su destino,<br />dormía el niño en la aureola dorada<br />de sus cabellos que, en un instante,<br />se acostumbraron a irradiar su luz-<br />no sólo entonces y en aquel lugar de tez oscura,<br />sino, en verdad, por todo el mundo, como la estrella,<br />mientras exista la tierra: por doquier.</span><br style="background-color: white; font-family: Georgia, Utopia, "Palatino Linotype", Palatino, serif;" /></span><br style="background-color: white; font-family: Georgia, Utopia, "Palatino Linotype", Palatino, serif; font-size: 16px;" /><span style="background-color: white; font-family: Georgia, Utopia, "Palatino Linotype", Palatino, serif; font-size: 16px;">25 de diciembre de 1988</span></div>Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3657445915539662014.post-60312336726320540242021-10-28T11:58:00.020-07:002021-11-14T07:26:27.550-08:00Ad Reinhardt en Madrid<p><span style="font-size: x-large;"> </span></p><span style="font-size: x-large;">La Fundación Juan March ofrece hasta el 16 de Enero de 2022, la primera gran retrospectiva europea de la obra de Ad Reinhardt (Búfalo, 1913-Nueva York,1967).</span><div class="separator" style="clear: both;"><span style="font-size: x-large;"><span>Se exponen 47 obras pictóricas procedentes de museos de distintos países y colecciones particulares y una amplia documentación sobre su actividad como escritor, activista y autor de viñetas satíricas. </span>El título de la exposición : <i>"El arte es el arte y todo lo demás todo lo demás</i>" hace referencia a la lucha de Reinhardt por separar al arte del plus de ideología y teoría que, pensaba, se superpone al arte verdadero. </span></div><div class="separator" style="clear: both;"><span style="font-size: x-large;"><br /></span></div><div class="separator" style="clear: both;"><span style="font-size: x-large;">Ad Reinhardt fue contemporáneo y camarada de los expresionistas abstractos pero aunque fue abstracto divergió siempre de los postulados del expresionismo de la Escuela de Nueva York. Su pintura rehuía expresar cualquier tipo de emoción o subjetividad y su búsqueda de la abstracción pura y la austeridad plástica le condujeron hasta el arte conceptual y el minimalismo en los años sesenta.</span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span style="font-size: x-large;"><br /></span></div><div class="separator" style="clear: both;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj7HyiN5pc2SZEu_xwpDwHQBWFh40Ur2IbXI7RGLJzsHc4QmWGH3ovcl_WvK1-Fq7yRzznwPr17ZR1okVZiu7gvlHViyIKPw0mRRTSINDoITN8FvfNB4VYT9jRHlwXqkFNJi5k75C_y5Myt/s1500/reinhardt-in-studio-a1e637594594470b9eb5c25d9e6ad1e0.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em; text-align: center;"><span style="font-size: x-large;"><img border="0" data-original-height="969" data-original-width="1500" height="414" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj7HyiN5pc2SZEu_xwpDwHQBWFh40Ur2IbXI7RGLJzsHc4QmWGH3ovcl_WvK1-Fq7yRzznwPr17ZR1okVZiu7gvlHViyIKPw0mRRTSINDoITN8FvfNB4VYT9jRHlwXqkFNJi5k75C_y5Myt/w640-h414/reinhardt-in-studio-a1e637594594470b9eb5c25d9e6ad1e0.jpg" width="640" /></span></a></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span style="font-size: x-large;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEheollNHJ6yNHab14KfPexDIG2icZI77iJ-SnHeFuUXJ8Xqm5EAmzL6dS-DB7c8CnS2KV7GR9da5yQSoaQviB9hqAvu50TlxGkaQsjkQ5lC-CUC-OLwPzhLdolUvg1YMj_bGE5TS3tktNBx/s251/AR.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em; text-align: left;"><img border="0" data-original-height="200" data-original-width="251" height="159" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEheollNHJ6yNHab14KfPexDIG2icZI77iJ-SnHeFuUXJ8Xqm5EAmzL6dS-DB7c8CnS2KV7GR9da5yQSoaQviB9hqAvu50TlxGkaQsjkQ5lC-CUC-OLwPzhLdolUvg1YMj_bGE5TS3tktNBx/w200-h159/AR.jpg" width="200" /></a><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgMV6JNmyunpdaNPG-W34v4Ragv20fkqKXoNjapwBzU54_3w11aaOoiLxJ0qpskM9BoDJqyWjkGBmdghfPiSJ6fkLqj4No1hwhcFYTec7ThnREAyYb6Jcj8Rho8vYziJe8qkDcLQh7GMcxl/s500/ad4.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="399" data-original-width="500" height="255" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgMV6JNmyunpdaNPG-W34v4Ragv20fkqKXoNjapwBzU54_3w11aaOoiLxJ0qpskM9BoDJqyWjkGBmdghfPiSJ6fkLqj4No1hwhcFYTec7ThnREAyYb6Jcj8Rho8vYziJe8qkDcLQh7GMcxl/s320/ad4.jpg" width="320" /></a></span></div><div class="separator" style="clear: both;"><span style="font-size: x-large;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjUGM0Pd6G3NLdB2owBoelfQRNRLsiyJEzm0jHRM0J_rYVEFnbrwJ256v0QBDL5Oq7ekloQ7ZyfOK4B2j2YdMnrqDpUwvKmKdCJcPV3u1Al7EVWeBwJel-u3-Z26VilKT_8_4rI7Y7b501j/s750/image.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="562" data-original-width="750" height="300" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjUGM0Pd6G3NLdB2owBoelfQRNRLsiyJEzm0jHRM0J_rYVEFnbrwJ256v0QBDL5Oq7ekloQ7ZyfOK4B2j2YdMnrqDpUwvKmKdCJcPV3u1Al7EVWeBwJel-u3-Z26VilKT_8_4rI7Y7b501j/w400-h300/image.jpg" width="400" /></a><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhKtqdiyn3p12kbiftlGRZvqkeolCDqvYbdZo4Tuqy7FwoZXq3DCrIGMFjBO0dIxQ3VSvlqYtDRBvDDscQ0SWg2JBQulSNd750hJm2H_QCY-A-REeaoDWot9zvh_VXJYkZIiI7yg_-kdADP/s312/images+%25286%2529.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em; text-align: center;"><img border="0" data-original-height="312" data-original-width="161" height="312" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhKtqdiyn3p12kbiftlGRZvqkeolCDqvYbdZo4Tuqy7FwoZXq3DCrIGMFjBO0dIxQ3VSvlqYtDRBvDDscQ0SWg2JBQulSNd750hJm2H_QCY-A-REeaoDWot9zvh_VXJYkZIiI7yg_-kdADP/s0/images+%25286%2529.jpg" width="161" /></a></span></div><div class="separator" style="clear: both;"><span style="font-size: x-large;"><span><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjbcGC-akiK2pIcToRog4Sx-metznRdqNqYycJDPnH6mjkJcETcS38dXBIv1rt3jXaemwhED5J-abf1ADD_DriCnQcBh2QP5xb_T3KPDT7Hf6NSupS9fhdOHnYBEzZdUi3mbVVz2PPTHEMZ/s275/images+%25287%2529.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="183" data-original-width="275" height="266" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjbcGC-akiK2pIcToRog4Sx-metznRdqNqYycJDPnH6mjkJcETcS38dXBIv1rt3jXaemwhED5J-abf1ADD_DriCnQcBh2QP5xb_T3KPDT7Hf6NSupS9fhdOHnYBEzZdUi3mbVVz2PPTHEMZ/w400-h266/images+%25287%2529.jpg" width="400" /></a></span><span><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhN1pPwWXa6_C23zcC2pumf6J4wFSqNc8OpFC2RhfD62ymviSPA_AxQOC8qomuTNKU-Hq0dhERsDHgS-LCN31KFBbXim3J-nUMmMlkn-GoWMu30EfzCu6ZdoSd8Dlfa85c-hIW99Qc7TtkE/s262/images+%252812%2529.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em; text-align: center;"><img border="0" data-original-height="262" data-original-width="192" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhN1pPwWXa6_C23zcC2pumf6J4wFSqNc8OpFC2RhfD62ymviSPA_AxQOC8qomuTNKU-Hq0dhERsDHgS-LCN31KFBbXim3J-nUMmMlkn-GoWMu30EfzCu6ZdoSd8Dlfa85c-hIW99Qc7TtkE/w235-h320/images+%252812%2529.jpg" width="235" /></a></span><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiH0GWn_9EJboPvp3af6_vnrXfGWHSXQ22GfWGQCfna3s1ygLzzQgVlJC-pza3bEhlSPUXO0dIj8qpdsh-zkSXWjOPuIRpfWs-m5oi-XARIKWRElF4cfRBVJAVENRpS8MLHDKHhNfcmlvWx/" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em; text-align: center;"><img alt="" data-original-height="425" data-original-width="210" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiH0GWn_9EJboPvp3af6_vnrXfGWHSXQ22GfWGQCfna3s1ygLzzQgVlJC-pza3bEhlSPUXO0dIj8qpdsh-zkSXWjOPuIRpfWs-m5oi-XARIKWRElF4cfRBVJAVENRpS8MLHDKHhNfcmlvWx/w159-h320/image.png" width="159" /></a><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgMArd-3h4iN9Hlo9-0BdQ5Fjm7u2L6ymxwElFpHGyxMIf5P0xPzMakTjwyGfHpFviZRFoqsHzKXVedpd0Zuz3_JHRTMQOHemzF6D0OBstKGYI8mlRQZ3RxRBF_xQxwd59UJoU-tujPb_AM/" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em; text-align: center;"><img alt="" data-original-height="172" data-original-width="210" height="164" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgMArd-3h4iN9Hlo9-0BdQ5Fjm7u2L6ymxwElFpHGyxMIf5P0xPzMakTjwyGfHpFviZRFoqsHzKXVedpd0Zuz3_JHRTMQOHemzF6D0OBstKGYI8mlRQZ3RxRBF_xQxwd59UJoU-tujPb_AM/w200-h164/image.png" width="200" /></a></span></div><div class="separator" style="clear: both;"><span style="font-size: x-large;"><div class="separator" style="clear: both; margin-left: 1em; margin-right: 1em; text-align: center;"><br /></div></span></div><div class="separator" style="clear: both;"><span style="font-size: x-large;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj2Yq6MV2CFaYVRkJe385bKGmrYa0n2KEOBJNV36hzJ-BB0MQALxN5JSDiUeLD0GTuzBKY3rgVDhnXmH5gFG2-h0_WQ9Biajnb3TGqxkGec_a3sgy85VZwu9N_edbGGSvevtLyKl6-hRLRm/s309/images+%252813%2529.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="163" data-original-width="309" height="211" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj2Yq6MV2CFaYVRkJe385bKGmrYa0n2KEOBJNV36hzJ-BB0MQALxN5JSDiUeLD0GTuzBKY3rgVDhnXmH5gFG2-h0_WQ9Biajnb3TGqxkGec_a3sgy85VZwu9N_edbGGSvevtLyKl6-hRLRm/w400-h211/images+%252813%2529.jpg" width="400" /></a><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEicpmvxfXFY9dejTN0wigw9nhaUoZITR_C4VXYwE1xHC5Nv6_3XbbnhtXIS1TDTwcZI0plSTSSPkfq9YfydSKow6z_4LFA_zzv0OpYmFGPwdlOZ3W_bnx_AURRxdmSLWQ4M9jqjnM6UxsLN/s260/images+%252815%2529.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em; text-align: center;"><img border="0" data-original-height="260" data-original-width="194" height="200" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEicpmvxfXFY9dejTN0wigw9nhaUoZITR_C4VXYwE1xHC5Nv6_3XbbnhtXIS1TDTwcZI0plSTSSPkfq9YfydSKow6z_4LFA_zzv0OpYmFGPwdlOZ3W_bnx_AURRxdmSLWQ4M9jqjnM6UxsLN/w149-h200/images+%252815%2529.jpg" width="149" /></a><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgn4SRqx3G9hnnAMBTxHCoy0aI4g0xg6SAh71IruWl-vqnjFlLSdywqRHsRnVLu48XVXeVQ7KXH_OyeIBKchf97KoqDKZYlH2kodGUdOt73Pn8irj1iFXI3-LqPmIbrZIHfXeE47Du59ur4/s250/descarga+%25286%2529.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em; text-align: center;"><img border="0" data-original-height="202" data-original-width="250" height="202" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgn4SRqx3G9hnnAMBTxHCoy0aI4g0xg6SAh71IruWl-vqnjFlLSdywqRHsRnVLu48XVXeVQ7KXH_OyeIBKchf97KoqDKZYlH2kodGUdOt73Pn8irj1iFXI3-LqPmIbrZIHfXeE47Du59ur4/s0/descarga+%25286%2529.jpg" width="250" /></a><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh8NQQBDLLzt-FnU4HSAhpPLWq8IIhfi5mzRwth_aEK0jNKOsaI9xllm8wKxNYZOBgX6BVDcTDrKaA8K_p-Xdz0Amkpx53HmizVYrAi-4uYBvFp7um-PCJgnKS2cN7diuz42WlWKIEKE16F/s210/descarga+%25285%2529.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em; text-align: center;"><img border="0" data-original-height="165" data-original-width="210" height="251" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh8NQQBDLLzt-FnU4HSAhpPLWq8IIhfi5mzRwth_aEK0jNKOsaI9xllm8wKxNYZOBgX6BVDcTDrKaA8K_p-Xdz0Amkpx53HmizVYrAi-4uYBvFp7um-PCJgnKS2cN7diuz42WlWKIEKE16F/w320-h251/descarga+%25285%2529.jpg" width="320" /></a><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEju63_72QZ2V5nlYaw5bbLXGPHsNWYhzIdlf0V3Ejl_572zw7ULDi4aXjfjuBbADNsET9imEbTC9NtIDA-SArWDCCTLpt4RYO-9fBOlfy6EGf6ZfwG6_TdsWYjOS50ghsoFe23Ccs0zY_qn/s480/hqdefault.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em; text-align: center;"><img border="0" data-original-height="360" data-original-width="480" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEju63_72QZ2V5nlYaw5bbLXGPHsNWYhzIdlf0V3Ejl_572zw7ULDi4aXjfjuBbADNsET9imEbTC9NtIDA-SArWDCCTLpt4RYO-9fBOlfy6EGf6ZfwG6_TdsWYjOS50ghsoFe23Ccs0zY_qn/w320-h240/hqdefault.jpg" width="320" /></a><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhsGYM0bQmNUkkNk5pw9CriIF6EIfYp0BXx3KUa60APgV-_xaEX85ICl7YxW64aXEfiN5awF_WvJ_KSWtcDWhoTqWQAOVWQdsVBCbICc6cHE7P4EeIiyPx5vYKfQRI_Wgs3JRxJQUm4ff_W/s227/images+%252811%2529.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em; text-align: center;"><img border="0" data-original-height="227" data-original-width="222" height="227" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhsGYM0bQmNUkkNk5pw9CriIF6EIfYp0BXx3KUa60APgV-_xaEX85ICl7YxW64aXEfiN5awF_WvJ_KSWtcDWhoTqWQAOVWQdsVBCbICc6cHE7P4EeIiyPx5vYKfQRI_Wgs3JRxJQUm4ff_W/s0/images+%252811%2529.jpg" width="222" /></a><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgoKYCfqZF7SLGfGX9-4ALB25NuGUMy9zbRdqyzwKJcJY2j52CYl4p4t7O8PutCpLim7plDJusPD3isUk1fj0hAY1uV1HKq9TOzhjIWL2sPDxDY7sXidD4kCaS_J6I9LnMHq8_dhfAHnpd1/s226/images+%252810%2529.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em; text-align: center;"><img border="0" data-original-height="223" data-original-width="226" height="316" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgoKYCfqZF7SLGfGX9-4ALB25NuGUMy9zbRdqyzwKJcJY2j52CYl4p4t7O8PutCpLim7plDJusPD3isUk1fj0hAY1uV1HKq9TOzhjIWL2sPDxDY7sXidD4kCaS_J6I9LnMHq8_dhfAHnpd1/w320-h316/images+%252810%2529.jpg" width="320" /></a><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi8nCFxVuq9mQPwr6TLxBd_xtXZe3HwKrFMfWIMS9bLABwyhLXv6xJG3IzF4ETEgGT4egNzZab2kgEizWkmBQUEqQxhGMe0VdnxdQBDXavNyLbg2kNcNCd4_FlIuatftive42gIqWbDv2uY/s420/03d3f5bb29e42fcb9ece7da231e332f7.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em; text-align: center;"><img border="0" data-original-height="420" data-original-width="284" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi8nCFxVuq9mQPwr6TLxBd_xtXZe3HwKrFMfWIMS9bLABwyhLXv6xJG3IzF4ETEgGT4egNzZab2kgEizWkmBQUEqQxhGMe0VdnxdQBDXavNyLbg2kNcNCd4_FlIuatftive42gIqWbDv2uY/w216-h320/03d3f5bb29e42fcb9ece7da231e332f7.jpg" width="216" /></a></span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span style="font-size: x-large;"><br /></span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg9RYNThTJGg_e1MpHBMZGdOWTKwtJX3z9ba2U1snpWvEFLncGsDD9Jq-88IsKmd95yNWggrOhJOQ6yraHhMUwpfu76rV7Lz4ivuYmAxTxn77BWeaMau3BY_SN7cW4V372zc-4u3MYJi80H/s294/images+%252817%2529.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><span style="font-size: x-large;"><img border="0" data-original-height="171" data-original-width="294" height="373" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg9RYNThTJGg_e1MpHBMZGdOWTKwtJX3z9ba2U1snpWvEFLncGsDD9Jq-88IsKmd95yNWggrOhJOQ6yraHhMUwpfu76rV7Lz4ivuYmAxTxn77BWeaMau3BY_SN7cW4V372zc-4u3MYJi80H/w640-h373/images+%252817%2529.jpg" width="640" /></span></a></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span style="font-size: x-large;"><br /></span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"><span style="font-size: x-large;">El expresionismo abstracto fue un movimiento complejo con el que a veces se confundieron otras tendencias que convivieron en el Nueva York de la posguerra. Era un mundo artístico en ebullición donde las influencias neodadaístas flotaban en el ambiente tal vez no ajenas a la fascinación que Marcel Duchamp y otros artistas europeos proyectaban sobre el nutrido grupo de artistas con vocación vanguardista que se reunían en el bajo Manhattan. </span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"><span style="font-size: x-large;"><br /></span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"><span style="font-size: x-large;">Ad Reinhardt aunque convivió con los expresionistas abstractos y participó en sus batallas no compartía el ideario expresionista y su concepto de lo que debía ser la pintura estaba en las antípodas. Frente a la intensidad expresiva y la plasmación subjetiva de la <i>action painting</i>, Reinhardt buscaba un arte despojado de emotividad llevado al límite del arte mismo que permite considerarlo el iniciador del minimalismo y del arte conceptual. </span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"><span style="font-size: x-large;"><br /></span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"><span style="font-size: x-large;">En la exposición de Madrid con las obras ordenadas cronológicamente [pero sin cartelas identificativas con lo que el visitante debe enfrentarse "en crudo" al riguroso hermetismo de la obra- ] se puede seguir su evolución. En los años treinta influido por el surrealismo pero rigurosamente abstracto, participó en el <i>Federal Art Project</i> el programa de la <i>New Deal</i> para ayudar a los artistas en los rigores de la Gran Depresión. En la década siguiente realiza "alfombras orientales" en los formatos verticales utilizados en la pintura clásica china. En la década de los cincuenta la pintura de formas geométricas de colores saturados y formas congeladas que llenan el lienzo remiten a Mondrian y Albers y en última instancia a <i>Cuadrado negro</i> de Malevich (1915). En los años sesenta, su último estilo, influido por la filosofía zen, abandona el color y trabaja en una serie de formato cuadrado de metro y medio de lado y color negro aparentemente monocromos, sin alusión a forma alguna aunque se pueden percibir atisbos de color y que al ser sólo apreciables directamente les hace irreproducibles.</span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"><span style="font-size: x-large;"><br /></span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"><span style="font-size: x-large;">El minimalismo enraizaba con la tradición puritana americana en su rechazo de cuanto fuera sensual, subjetivo o místico y busca la pureza en la abstracción radical. Robert Hughes dice de Reinhardt que buscaba "el límite donde el arte dejaba de ser tal, porque sólo ahí pensaba podía descubrirse lo qué era el arte".</span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"><span style="font-size: x-large;"><br /></span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"><span style="font-size: x-large;"><span><span><span><span><span>Paradójicamente y a pesar de </span></span></span><span style="text-align: left;">"<i>El arte es el arte y todo lo demás todo lo demás</i></span><span style="text-align: left;"><i>"</i></span><span>, la radical austeridad de Reinhardt</span><span> lleva una carga</span></span></span></span><span style="font-size: x-large;"> de silencio y misterio y permanecer frente a sus cuadros activa la percepción pero también el sentir.</span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span style="font-size: x-large;"><br /></span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span style="font-size: x-large;"><br /></span></div><br />Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3657445915539662014.post-62073189269907026682021-04-29T06:42:00.017-07:002021-06-19T08:30:30.411-07:00Roberto Arlt "Un argentino entre gángsters"<p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"><div><div><span style="color: #444444; font-size: x-large;"><br /></span></div></div></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"><span style="color: #444444; font-size: x-large;"><br /></span></div><blockquote style="border: none; margin: 0px 0px 0px 40px; padding: 0px; text-align: left;"><blockquote style="border: none; margin: 0px 0px 0px 40px; padding: 0px; text-align: left;"><blockquote style="border: none; margin: 0px 0px 0px 40px; padding: 0px; text-align: left;"><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"><span style="font-size: x-large;"><span style="color: #444444;">Roberto Arlt, Buenos Aires (1900-1942) tuvo una vida dura y sólo tardíamente fue reconocido como el gran escritor que es . Su modo tan personal de usar la lengua como el lugar donde "conviven y se enfrentan los distintos lenguajes" se interpretó como <i>escribir mal</i>, con la ceguera de una crítica literaria manifiestamente mejorable. En 1926, la novela "El juguete rabioso", era tan innovadora que no fue entendida. Pero no pasó desapercibida para Borges que reconoció el vanguardismo del autor, " de quién se hablará dentro de cincuenta años", dijo. Años después Borges tomaría un aspecto central de la novela para escribir </span><i style="color: #444444;">El indigno </i><span style="color: #444444;">uno de sus mejores cuentos. </span><span style="color: #444444;"> </span></span></div></blockquote></blockquote><blockquote style="border: none; margin: 0px 0px 0px 40px; padding: 0px; text-align: left;"><blockquote style="border: none; margin: 0px 0px 0px 40px; padding: 0px; text-align: left;"><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"><span style="font-size: x-large;"><span style="color: #444444;"><span>Hace tiempo ya que Arlt es considerado por críticos y escritores - y entre ellos César Aira, Ricardo Piglia - como el escritor original e innovador que modernizó la narrativa argentina en la primera mitad del siglo XX. </span></span></span><span style="text-align: left;"> </span></div></blockquote></blockquote></blockquote><blockquote style="border: none; margin: 0px 0px 0px 40px; padding: 0px; text-align: left;"><blockquote style="border: none; margin: 0px 0px 0px 40px; padding: 0px; text-align: left;"><blockquote style="border: none; margin: 0px 0px 0px 40px; padding: 0px; text-align: left;"><span style="font-size: x-large;"><span style="background-color: white; text-align: justify;"><span style="color: #444444; font-family: Times New Roman, Times, FreeSerif, serif;"><i>Un argentino entre gánsters, </i>de </span></span><span style="background-color: white; text-align: justify;"><span style="color: #444444; font-family: Times New Roman, Times, FreeSerif, serif;">1937, está muy lejos del lirismo romántico, sombrío y desesperado de </span><i style="color: #444444; font-family: "Times New Roman", Times, FreeSerif, serif;">Ester Primavera</i><span style="color: #444444; font-family: Times New Roman, Times, FreeSerif, serif;"> de 1928.Arlt </span></span><span style="background-color: white; color: #444444; font-family: "Times New Roman", Times, FreeSerif, serif; text-align: justify;">se transforma aquí en un narrador preciso que desarrolla con maestría una ingeniosa trama y conduce con seguridad al lector hasta un final de delirante fantasía entre diálogos mordaces cargados de ironía y, hasta humor.</span></span> </blockquote></blockquote></blockquote><blockquote style="border: none; margin: 0px 0px 0px 40px; padding: 0px; text-align: left;"><blockquote style="border: none; margin: 0px 0px 0px 40px; padding: 0px; text-align: left;"><blockquote style="border: none; margin: 0px 0px 0px 40px; padding: 0px; text-align: left;"><span style="font-size: x-large;"><div style="text-align: justify;"><br /></div></span><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"><span style="font-size: x-large;"><span style="text-align: left;"> </span></span></div></blockquote></blockquote></blockquote><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"><span style="font-size: x-large;"><span style="color: #444444;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEijBSoPeMxsHKVbYZeiu6qCvfsxYBoKmLfi93CfQCs7dCvLZMUubTsrp3Q3S8DunXD7rvX6PKk__FWVHAEOU07VC8dqgOyUrVnYpWppXAgCjy4FLXpspa8iePFbJSiTQuQZDlHwo2FzBuGj/s456/md30636507359.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em; text-align: center;"><img border="0" data-original-height="456" data-original-width="300" height="200" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEijBSoPeMxsHKVbYZeiu6qCvfsxYBoKmLfi93CfQCs7dCvLZMUubTsrp3Q3S8DunXD7rvX6PKk__FWVHAEOU07VC8dqgOyUrVnYpWppXAgCjy4FLXpspa8iePFbJSiTQuQZDlHwo2FzBuGj/w132-h200/md30636507359.jpg" width="132" /></a></span><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgnViJAHk3cjRFy9Ni5EW0DF76iF8n1rGZDWV2yWa9u7jirHthZ4TfTrrCz_vSfyhkv0eZMkiIMg5jEGXxrLGlLOsJ0wBnjc8gyqwJN3Ath9fJOwh7_rucBRYfqThhD13HFoLgPaUvDQo2j/s330/images.png" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em; text-align: center;"><img border="0" data-original-height="153" data-original-width="330" height="186" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgnViJAHk3cjRFy9Ni5EW0DF76iF8n1rGZDWV2yWa9u7jirHthZ4TfTrrCz_vSfyhkv0eZMkiIMg5jEGXxrLGlLOsJ0wBnjc8gyqwJN3Ath9fJOwh7_rucBRYfqThhD13HFoLgPaUvDQo2j/w400-h186/images.png" width="400" /></a></span></div><span style="color: #444444; font-size: x-large;"><br /></span><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiyegHue0gdq0VAwLp50gUfPBcVcqKfsLmHmSL9ylbeLHFn7Y08k75gngoRps8v0NccaGVvy3OaPWD8WzCXPuc4nf4Qa_3Kz6Tu6uRc2mam8TgJ3N4luwNnuU3mmLnqgLP-Gl94C4f9UrkT/s353/descarga+%252812%2529.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><span style="color: #444444; font-size: x-large;"><img border="0" data-original-height="143" data-original-width="353" height="261" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiyegHue0gdq0VAwLp50gUfPBcVcqKfsLmHmSL9ylbeLHFn7Y08k75gngoRps8v0NccaGVvy3OaPWD8WzCXPuc4nf4Qa_3Kz6Tu6uRc2mam8TgJ3N4luwNnuU3mmLnqgLP-Gl94C4f9UrkT/w640-h261/descarga+%252812%2529.jpg" width="640" /></span></a></div><span style="color: #444444; font-size: x-large;"><br /></span><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span style="font-size: x-large;"><br /></span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span style="font-size: x-large;"><br /></span></div><span style="color: #444444; font-size: x-large;">UN ARGENTINO ENTRE GÁNGSTERS</span><p></p><p><span style="color: #444444; font-size: x-large;"><br /></span></p><div style="text-align: left;"><span style="color: #444444; font-size: x-large;">Tony Berman descargó la ceniza de su cigarro en el piso encerado y prosiguió:</span></div><div style="text-align: left;"><span style="color: #444444; font-size: x-large;"><span> -Los ingenieros han inventado los fusiles ametralladoras, y eso está bien; porque sin ametralladoras resultaría difícil asaltar un banco. Los ingenieros han inventado las granadas de mano, y las granadas de mano son la gracia del Altísimo sobre los hombres de buena voluntad, porque sirven para aliviarles de más de un apuro.¡ Dios bendiga a los ingenieros!...</span><br /></span></div><div style="text-align: left;"><span style="color: #444444; font-size: x-large;"><span> Así habló Tony, el homicida de pie desnivelado. El achocolatado Eddie Rosenthal, hijo de un rabino excomulgado y de una negra, levantando la motuda cabeza que tenía inclinada sobre su camisa de seda verde, anotó:</span><br /></span></div><div style="text-align: left;"><span><span><span style="color: #444444; font-size: x-large;"><span> -Pido un voto de aplauso para el ecuánime Tony.</span><br /></span></span></span></div><div style="text-align: left;"><span><span><span><span style="color: #444444; font-size: x-large;"><span> Frank Lombardo, especialista en acciones violentísimas, asintió con un visaje de rojiza cara de perro bull-terrier. Tony, reconfortado por estas muestras de admiración prosiguió:</span><br /></span></span></span></span></div><div style="text-align: left;"><span><span><span><span><span style="color: #444444;"><span style="font-size: x-large;"> -Pero lo que no han perfeccionado los ingenieros es la ruleta con trampa. Y eso está muy mal. La ruleta con trampa le permitiría al <i>croupier</i> dirigir la suerte según las conveniencias de la banca. ¡Y las conveniencias de la banca son sagradas!...Ahora bien, señor ingeniero: si ustedes han inventados los submarinos, las ametralladoras y los aeroplanos, ¿por qué no han inventado la ruleta con trampa?...</span></span></span></span></span></span></div><div style="text-align: left;"><span><span><span><span><span style="color: #444444;"><span style="font-size: x-large;"> El señor ingeniero, representado en la figura de Humberto Lacava, no pestañeó. Hacía tres horas que estos <i>gentlemen</i> de la automática le habían secuestrado , apoyándole el caño de una pistola en los riñones, y ningún hombre razonable se permite discutir este frío y redondo argumento.</span></span></span></span></span></span></div><div style="text-align: left;"><span><span><span><span><span style="color: #444444;"><span style="font-size: x-large;"><span> El ecuánime Tony se restregó las manos y continuó:</span><br /></span></span></span></span></span></span></div><div style="text-align: left;"><span><span><span><span><span style="color: #444444;"><span><span style="font-size: x-large;"><span> -Señor Humberto Lacava; usted era, o mejor dicho es el mejor estudiante sudamericano de ingeniería eléctrica de Wisconsin. Estamos informados que su familia reside en la Argentina. La Argentina es un hermoso país, y usted deseará regresar a él. Cuando estudiamos su posición, semejante particularidad nos pareció ventajosa. si nosotros le hacemos desaparecer, los riesgos de una investigación son tan inmediatos como si usted fuera miembro de una honorable familia bostoniana. Pero nosotros no tenemos el propósito de asesinarle...</span><br /></span></span></span></span></span></span></span></div><div style="text-align: left;"><span><span><span><span><span style="color: #444444;"><span><span><span style="font-size: x-large;"><span> -Al menos por ahora -insinuó Frank Lombardo.</span><br /></span></span></span></span></span></span></span></span></div><div style="text-align: left;"><span><span><span><span><span style="color: #444444;"><span><span><span><span style="font-size: x-large;"><span> Tony Berman continuó:</span><br /></span></span></span></span></span></span></span></span></span></div><div style="text-align: left;"><span><span><span><span><span style="color: #444444;"><span><span><span style="font-size: x-large;"><span><span><span> -Usted ha ganado una medalla de oro en la universidad, y la Argentina tiene derecho a enorgullecerse de su hijo. Fabríquenos usted una ruleta con trampa que, estando desarmada, no se diferencie en ningún detalle de la ruleta corriente. Nosotros le pagaremos veinte mil </span></span></span>dólares</span></span></span></span></span></span></span></span></div><div style="text-align: left;"><span><span><span><span><span style="color: #444444;"><span><span><span style="font-size: x-large;"><span> Eddie Rosenthal, que sumergido en el sillón de cuero, balanceaba suavemente un amarillo zapatón, murmuró:</span><br /></span></span></span></span></span></span></span></span></div><div style="text-align: left;"><span><span><span><span><span style="color: #444444;"><span><span><span><span style="font-size: x-large;"><span> -Por la décima parte, me tiroteo yo solo con todo el Estado de Kentucky.</span><br /></span></span></span></span></span></span></span></span></span></div><div style="text-align: left;"><span><span><span><span><span style="color: #444444;"><span><span><span style="font-size: x-large;"><span><span><span> Era nativo de Kentucky, y todos sus </span></span></span>pensamientos iban dirigidos a la patria lejana que lamentaba no poder hospedarle entre los muros de sus sólida cárcel. Lacava que apoyaba el codo en la mesa, miró los blancos muros del <i>living-room</i>, y abrió la boca:</span></span></span></span></span></span></span></span></div><div style="text-align: left;"><span><span><span><span><span style="color: #444444;"><span><span><span style="font-size: x-large;"><span> -¿Y si me niego?</span><br /></span></span></span></span></span></span></span></span></div><div style="text-align: left;"><span><span><span><span><span style="color: #444444;"><span><span><span><span style="font-size: x-large;"><span> Nadie podía negarle a Tony Berman don de gentes. Respondióle, amable:</span><br /></span></span></span></span></span></span></span></span></span></div><div style="text-align: left;"><span><span><span><span><span style="color: #444444;"><span><span><span><span><span style="font-size: x-large;"><span> Entonces no le pagaremos veinte mil dólares. Le meteremos veinte mil balas dentro del cuerpo.</span><br /></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></div><div style="text-align: left;"><span><span><span><span><span style="color: #444444;"><span><span><span><span><span><span style="font-size: x-large;"><span> Lacava tomó el vaso de whisky y bebió lentamente. Era un hombre serio. No le gustaban las aventuras turbias; pero la "cosa" no tenía remedio. Los tres asesinos, robustos, afeitados, elásticos, con corbatas de seda adornadas de perlas y solitarios centelleantes en los huesudos dedos, no eran hombres que se detuvieran a darle importancia a la vida de ningún Humberto Lacava y su correspondiente medalla de oro. Por otra parte, no debían ser ellos quienes financiaran el proyectado negocio. A espaldas de los tres actuaría un sindicato del vicio.</span><br /></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></div><div style="text-align: left;"><span><span><span><span><span style="color: #444444;"><span><span><span><span><span><span><span style="font-size: x-large;"><span> Pensaba Lacava y pensaban ellos. El achocolatado Eddie Rosenthal, que evidentemente demostraba una hereditaria inclinación hacia la filosofía, murmuró:</span><br /></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></div><div style="text-align: left;"><span><span><span><span><span style="color: #444444;"><span><span><span><span><span><span><span><span style="font-size: x-large;"><span> -Hay muchos hombres que se lamentan de que nunca les ha sido concedida una oportunidad...</span><br /></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></div><div style="text-align: left;"><span><span><span><span><span style="color: #444444;"><span><span><span><span><span><span><span><span><span style="font-size: x-large;"><span> -Así es -caviló Frank Lombardo, que era corto de palabra y largo de acciones.</span><br /></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></div><div style="text-align: left;"><span><span><span><span><span style="color: #444444;"><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span style="font-size: x-large;"><span> Tony intervino, consecuente:</span><br /></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></div><div style="text-align: left;"><span><span><span><span><span style="color: #444444;"><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span style="font-size: x-large;"><span> -Nosotros le ofrecemos la oportunidad. Honradamente, usted no puede pensar en escaparse y en defraudarnos. Eso no sería leal, aparte de que nosotros no lo permitiríamos. Usted tiene que fabricarnos un dispositivo eléctrico, que como en un ascensor, le permita al croupier detener el disco en el número menos cargado de apuestas. Los hombres son seres humanos -yo siempre he sostenido esto- y es razonable que se entiendan sobre alguna base. Usted planeará aquí esa ruleta. De acuerdo a sus dibujos nosotros haremos fabricar las pieza afuera; pero usted montará el aparato en nuestra presencia. De hecho, será nuestro prisionero hasta que haya cumplido con su compromiso. Si le agrada la compañía femenina, no tendremos inconveniente en presentarle algunas damas que sea de su agrado. Dar al hombre lo que es del hombre constituye uno de mis principios.</span><br /></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></div><div style="text-align: left;"><span><span><span><span><span style="color: #444444;"><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span style="font-size: x-large;"> Lacava no pudo evitar una sonrisa. Aquel sujeto era de cuidado. No en vano le llamaban Tony "el Abogado". Ciertamente que Tony no se había especializado en jurisprudencia, como no fuera la carcelaria; pero se le adjudicaba el asesinato de un honorable <i>self-made man</i> que se ganaba la vida gestionando ante los políticos la libertad de ciertos convictos. De allí el origen de su apelativo. Su dicción era correcta. Humanamente no se puede ser más exigente con un hombre cuya profesión es descargar la pistola al pecho de sus prójimos.<br /></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></div><div style="text-align: left;"><span><span><span><span><span style="color: #444444;"><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span style="font-size: x-large;"><br /></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></div><div style="text-align: left;"><span><span><span><span><span style="color: #444444;"><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span style="font-size: x-large;"><span> Humberto Lacava no hablaba. Se acordaba de Buenos Aires, el barrio de Palermo, al tiempo que observaba a los tres hombres entre sus párpados medio cerrados. Tony Berman jamás debió secuestrar a hombre semejante para lograr sus propósitos. Pero Tony no era perfecto. Además, ¿qué daño podían esperar de este sudamericano, delgado, de cinco pies de estatura, que entre las yemas de los dedos se estiraba pensativamente el labio inferior? Finalmente el ingeniero habló.</span><br /></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></div><div style="text-align: left;"><span><span><span><span><span style="color: #444444;"><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span style="font-size: x-large;"><span> Puedo fabricarles la ruleta. Pero quiero por adelantado los veinte mil dólares.</span><br /></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></div><div style="text-align: left;"><span><span><span><span><span style="color: #444444;"><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span style="font-size: x-large;"><span> -Mañana le traeremos el dinero -replicó Tony.</span><br /></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></div><div style="text-align: left;"><span><span><span><span><span style="color: #444444;"><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span style="font-size: x-large;"> -¡<i>All right</i>!...<br /></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></div><div style="text-align: left;"><span><span><span><span><span style="color: #444444;"><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span style="font-size: x-large;"><span> Después que el achocolatado Rosenthal cerró la puerta con llave, Lacava examinó su prisión. Consistía en un dormitorio anexo a un cuarto de baño. Le bloqueaban sólidos muros. Se habían preocupado por su confort. Había allí una mesa escritorio, un sillón de cuero, libros en un anaquel, un aparato de radio, cajas con cigarros, y frascos con bebidas. Abrió el ropero adosado al muro. Camisas de su medida y pijamas.</span><br /></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></div><div style="text-align: left;"><span><span><span><span><span style="color: #444444;"><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span style="font-size: x-large;"><span> Se recostó. Estaba tranquilo. No podía forjarse ilusiones. Cuando terminara de fabricar la ruleta, esta gente, en vez de dejarle marchar con sus veinte mil dólares, le perforarían la cabeza con balas de acero. Y él no volvería a proyectar canalizaciones eléctricas.</span><br /></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></div><div style="text-align: left;"><span><span><span><span><span style="color: #444444;"><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span style="font-size: x-large;"> El problema técnico era fácil. El disco de la ruleta podía ser frenado a voluntad frente a un número determinado por un juego circular de electroimanes. En síntesis, se trataba de proyectar un freno magnético sincronizado. El asunto era fácil: pero ellos no lo sabían. La imposición de fabricar las piezas afuera obedecía al deseo de privarle de manejar instrumentos que él pudiera utilizar para fugarse. No eran zonzos. Quizá pensaran fabricar ruletas en serie. Veinte mil dólares constituían un capital respetable. Entrevió posibilidades. Sí. El disco de la ruleta comenzaría a ser frenado cuando alcanzase una velocidad determinada, independiente de la fuerza con que había sido puesto en marcha.Sí. Era posible. Las ganancias que acumularía de esa manera un grupo de estafadores podía ser inmensa. Al mismo tiempo debía confeccionar un sistema desajustable de frenaje, de modo que al corregirlo le permitiera ganar tiempo para poder fugarse, porque en cuanto la ruleta funcionara correctamente, ya no lo necesitarían. Esos hombres de ojos azules y mejillas rasuradas le acribillarían a balazos . Ahora bien, Lacava sabía que ni aun armado de un revolver podría reducir a los tres atléticos asesinos que manejaban las pesadas pistolas con más facilidad que él las ecuaciones de tercer grado.</span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></div><div style="text-align: left;"><span><span><span><span><span style="color: #444444;"><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span style="font-size: x-large;"> Lacava no era un sentimental. Sabía que a un hombre que posee tamaño secreto, no se le abren las puertas para que vaya a desperdigarlo entre gentes que pueden estar muy interesadas en conocerlo. Ellos, para estimularle a trabajar, le traerían los veinte mil dólares. Él tenía que quedarse con los veinte mil dólares y matar a los tres hombres.</span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></div><div style="text-align: left;"><span><span><span><span><span style="color: #444444;"><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span style="font-size: x-large;"> Se quedó dormido.</span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></div><div style="text-align: left;"><span><span><span><span><span style="color: #444444;"><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span style="font-size: x-large;"> Por la mañana le despertó el hombre de pie desnivelado. Tony Berman traía en la mano una maleta. La depositó en el suelo.</span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></div><div style="text-align: left;"><span><span><span><span><span style="color: #444444;"><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span style="font-size: x-large;"> -Ingeniero, aquí están sus veinte mil dólares- dijo</span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></div><div style="text-align: left;"><span><span><span><span><span style="color: #444444;"><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span style="font-size: x-large;"> Lacava saltó de la cama y abrió la maleta. allí estaba el dinero. en paquetes precintados de mil billetes de un dólar. Rompió una faja y comenzó a examinarlos al trasluz.</span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></div><div style="text-align: left;"><span><span><span><span><span style="color: #444444;"><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span style="font-size: x-large;"> -Son auténticos -aseguró Tony.</span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></div><div style="text-align: left;"><span><span><span><span><span style="color: #444444;"><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span style="font-size: x-large;"> -Son -respondió Lacava, pensando que este dinero había sido robado en algún banco. Y no estaba equivocado.Tony le explicó.</span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></div><div style="text-align: left;"><span><span><span><span><span style="color: #444444;"><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span style="font-size: x-large;"> -Frank le servirá el desayuno. Es un excelente cocinero. Sea indulgente con Frack. Cierto que él ha tomado por caminos torcidos; pero no seré yo quien juzgue al pobre Frank, porque está escrito:"No juzgues si no quieres ser juzgado".</span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></div><div style="text-align: left;"><span><span><span><span><span style="color: #444444;"><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span style="font-size: x-large;"> Mientras que el paticorto se sentaba en la orilla de la cama, sobre la colcha azul,Lacava se preguntó cuál sería la razón que impulsaba a ese hombre a expresarse siempre burlonamente. Retornando a la realidad, objetó:</span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></div><div style="text-align: left;"><span><span><span><span><span style="color: #444444;"><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span style="font-size: x-large;">-Este cuarto sin luz ni aire es desagradable para trabajar. No se preocupe. Durante el día tendrá a disposición el living-room. Me permitiré aconsejarle que no intente escaparse. Ni Eddie ni Frank le matarán. son hombres que tienen una puntería espantosa, y sólo le quebrarán los huesos de las dos piernas.</span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></div><div style="text-align: left;"><span><span><span><span><span style="color: #444444;"><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span style="font-size: x-large;"><span> Trocó luego el tono burlesco por el grave:</span><br /></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></div><div style="text-align: left;"><span><span><span><span><span style="color: #444444;"><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span style="font-size: x-large;"><span> -¿Cree que podrá fabricar la ruleta que queremos?</span><br /></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></div><div style="text-align: left;"><span><span><span><span><span style="color: #444444;"><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span style="font-size: x-large;"><span> -Sí.</span><br /></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></div><div style="text-align: left;"><span><span><span><span><span style="color: #444444;"><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span style="font-size: x-large;"><span> -Fíjese que nosotros pondremos en marcha el disco.</span><br /></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></div><div style="text-align: left;"><span><span><span><span><span style="color: #444444;"><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span style="font-size: x-large;"><span> -Sí...</span><br /></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></div><div style="text-align: left;"><span><span><span><span><span style="color: #444444;"><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span style="font-size: x-large;"><span> -¿Y se detendrá la bola donde le indiquemos?</span><br /></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></div><div style="text-align: left;"><span><span><span><span><span style="color: #444444;"><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span style="font-size: x-large;"><span> -Sí.</span><br /></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></div><div style="text-align: left;"><span><span><span><span><span style="color: #444444;"><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span style="font-size: x-large;"><span> -¿Tardará mucho en conseguir esos resultados?</span><br /></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></div><div style="text-align: left;"><span><span><span><span><span style="color: #444444;"><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span style="font-size: x-large;"><span> -No puedo fijarle plazo. Ninguna máquina nueva funciona correctamente en la prueba. Hay que ajustarla, graduarla.</span><br /></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></div><div style="text-align: left;"><span><span><span><span><span style="color: #444444;"><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span style="font-size: x-large;">-¿Cuándo piensa ponerse a trabajar?</span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></div><div style="text-align: left;"><span><span><span><span><span style="color: #444444;"><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span style="font-size: x-large;">-Hoy. Necesito un equipo de diseño para ingeniero.</span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></div><div style="text-align: left;"><span><span><span><span><span style="color: #444444;"><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span style="font-size: x-large;"><span>-Todo lo que usted guste.</span><br /></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></div><div style="text-align: left;"><span><span><span><span><span style="color: #444444;"><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span style="font-size: x-large;">Tony Berman sonrió satisfecho. Un rizo de romanticismo encrespó su alma de asesino. Dijo:</span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></div><div style="text-align: left;"><span><span><span><span><span style="color: #444444;"><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span style="font-size: x-large;"> -Yo siempre aseguré que los ingenieros son la sal de la tierra.Querido señor Lacava, ¿quiere almorzar <i>macarroni</i> hoy?...Frank lombardo es especialista en <i>macarroni</i>. Señor Lacava, sea amable con Frank que es un buen chico. Cierto que su profesión no se presta para canonizarle; pero, "¿quién puede tirar la primera piedra?", como dijo Nuestro Señor Jesucristo.<br /></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></div><div style="text-align: left;"><span><span><span><span><span style="color: #444444;"><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span style="font-size: x-large;"><span> Lacava sonrió con amabilidad. Recordaba su casa de Palermo,, sus hermanas. ¿Se imaginarían que estaba en estos momentos secuestrado por una banda de gángsters?...Una rabia fría se desenroscó en su corazón.</span><br /></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></div><div style="text-align: left;"><span><span><span><span><span style="color: #444444;"><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span style="font-size: x-large;"><span> Tony Berman, labio sonriente y corazón traicionero, también pensaba:</span><br /></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></div><div style="text-align: left;"><span><span><span><span><span style="color: #444444;"><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span style="font-size: x-large;"><span> "Enterraremos a este hombre en el bosque que está al fondo del valle."</span><br /></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></div><div style="text-align: left;"><span><span><span><span><span style="color: #444444;"><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span style="font-size: x-large;">De 36 números la ruleta marcaba a voluntad del <i>croupier</i> 21 números.</span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></div><div style="text-align: left;"><span><span><span><span><span style="color: #444444;"><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span style="font-size: x-large;"><span> El ingeniero Lacava, de codos en la mesa y rodeado por Tony Berman, Fraank Lombardo y Eddie Rosenthal, tomaba notas de las fallas. Tony Berman opuso una vez esta réplica:</span><br /></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></div><div style="text-align: left;"><span><span><span><span><span style="color: #444444;"><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span style="font-size: x-large;"><span> -El disco se ha detenido con excesiva rapidez. Se notó la frenada brusca.</span><br /></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></div><div style="text-align: left;"><span><span><span><span><span style="color: #444444;"><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span style="font-size: x-large;"><span> Lacava trabajaba. Sus manos levantaban constantemente la tapa de la mesa, dividida en numerosos sectores, que, como tapas, estaban asegurados al borde por bisagras de bronce. Lacava trabajaba. Sus ojos vigilaban constantemente las enjoyadas manos de los hombres. Una vez era Tony quien había dejado olvidada su mano sobre una de las bisagras; pero en cambio Eddie y Frak estaban fumando. El ingeniero esperaba. Otra vez era Frank o Tony los que apoyaban los codos desnudos en las bisagras de bronce; pero Eddie, con los brazos cruzados, miraba la saltante bola de marfil y narraba:</span><br /></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></div><div style="text-align: left;"><span><span><span><span><span style="color: #444444;"><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span style="font-size: x-large;"><span> -Una vez, en la ruleta de Florida, el número 14 estuvo 27 días sin salir.</span><br /></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></div><div style="text-align: left;"><span><span><span><span><span style="color: #444444;"><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span style="font-size: x-large;">Y era cierto. Los asesinos estaban satisfechos. Lacava trabajaba honradamente. Cada día que pasaba se cumplía más y mejor el ajuste del freno magnético. Los hombres se turnaban para poner en marcha el disco. Frank cantaba:</span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></div><div style="text-align: left;"><span><span><span><span><span style="color: #444444;"><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span style="font-size: x-large;"><span> -Detener en cero.</span><br /></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></div><div style="text-align: left;"><span><span><span><span><span style="color: #444444;"><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span style="font-size: x-large;"><span> La bola de marfil revoloteaba sobre los alvéolos metálicos del discpo girante, pasaba de los números más opuestos, hasta que insensiblemente, se engastaba en una casilla, que rodando cada vez con más lentitud, iba a detenerse frente al cero. Y los gángsters aplaudían a rabiar. Tony exclamaba por enésima vez:</span><br /></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></div><div style="text-align: left;"><span><span><span><span><span style="color: #444444;"><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span style="font-size: x-large;"><span> -Los ingenieros son la sal de la tierra.</span><br /></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></div><div style="text-align: left;"><span><span><span><span><span style="color: #444444;"><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span style="font-size: x-large;"><span> Lacava vigilaba las enjoyadas manos de los hombres. Estaba siempre inclinándose sobre el círculo de electroimanes que graduaba a tornillo. anotaba cifras, hacía operaciones algebraicas, respondiendo pacientemente a los que le rodeaban</span><br /></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></div><div style="text-align: left;"><span><span><span><span><span style="color: #444444;"><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span style="font-size: x-large;"><span> -Paciencia...Paciencia...Ya quedará ajustada.</span><br /></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></div><div style="text-align: left;"><span><span><span><span><span style="color: #444444;"><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span style="font-size: x-large;"> En quince días había reducido a ocho los quince números que fallaban. No tenía prisa. Aguardaba su oportunidad. Cuando la ruleta funcionara correctamente, ellos le matarían. Conectando palabras sueltas, podía ya afirmar que los secuestradores eran simples testaferros. Con la ruleta eléctrica se emprendería una estafa a gran escala, y únicamente un ingenuo podía soñar con su próxima liberación. Y él no estaba acostumbrado a tazar cálculos sobre buenas intenciones. Su infancia, transcurrida en los arrabales porteños le había cargado de una socarronería fría y vigilante; no sería el humorismo de Tony "el Paticorto";pero sí otro humor que probablemente les pondría a ellos los pelos de punta.</span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></div><div style="text-align: left;"><span><span><span><span><span style="color: #444444;"><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span style="font-size: x-large;"> Lacava esperaba; esperaba pacientemente.</span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></div><div style="text-align: left;"><span><span><span><span><span style="color: #444444;"><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span style="font-size: x-large;"> Los gángsters, sentados alrededor de la mesa, le miraban, ardientemente interesados en verificar cada número en el cual el disco de la ruleta, frenado magnéticamente, parecía que se detenía frente a un número prefijado por efectos de la inercia natural. Lacava espiaba con ansiedad la llegada de un minuto que podía ser fácil, pero que estaba distante. Y los brazos velludos de los asesinos estaban frente a sus ojos, los dedos enjoyados se movían; por momentos los veía como a través de un sueño: el puño de seda de la camisa de Frank, arremangado sobre el codo, la piel oscura cde Eddie con los tremendos músculos siempre tensos y vibrantes. Lacava espiaba con ansiedad la llegada de un minuto que podía ser fácil; pero que estaba distante...</span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></div><div style="text-align: left;"><span><span><span><span><span style="color: #444444;"><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span style="font-size: x-large;"> Tony, Frank y Eddie se inclinaron sobre el disco que debía detenerse frente al número 36,Lacava sintió que una ola de sangre le abrasaba las mejillas: el desnudo brazo de Frank pasaba sobre la espalda de Tony, al tiempo que Eddie, con sus enormes manos de chocolate, apretaba sobre las bisagras del canto de la mesa, igual que Tony y Frank.</span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></div><div style="text-align: left;"><span><span><span><span><span style="color: #444444;"><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span style="font-size: x-large;"> Los tres hombres lanzaron un grito, abrieron desmesuradamente la boca. Lacava acababa de apretar un resorte. Los asesinos se enderezaron bajo la acción de la corriente eléctrica. Paralizados por la superficie electrizada de las bisagras, Eddie, Frank y Tony permanecían envarados, los ojos aterrorizados se dilataban con la mayor abertura de las bocas, que en el comienzo de la asfixia parecían tres agujeros negros.</span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></div><div style="text-align: left;"><span><span><span><span><span style="color: #444444;"><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span style="font-size: x-large;"> No podían despegarse de la mesa, y sus cabellos se erizaban bajo la creciente ola de la quemadura que les echaba hacia atrás, semejante a fantoches abrasados por el fuego.</span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></div><div style="text-align: left;"><span><span><span><span><span style="color: #444444;"><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span style="font-size: x-large;"><span> Lacava les soslayó de una rápida mirada; subió </span>corriendo a su dormitorio. Tomó la maleta con los veinte mil dólares y salió. en el garaje oscuro puso en marcha el motor de coupé.</span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></div><div style="text-align: left;"><span><span><span><span><span style="color: #444444;"><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span style="font-size: x-large;"> Allí junto a la mesa quedaban pegados tres hombres que se enfriaban lentamente.</span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></div><div style="text-align: left;"><span><span><span><span><span style="color: #444444;"><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span style="font-size: x-large;"><span> </span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></div><div style="text-align: left;"><span><span><span><span><span style="color: #444444;"><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span>(<i>El Hogar</i>, 23 enero 1937)</span><br /></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></div><div style="text-align: left;"><span><span><span><span><span style="color: #444444;"><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><br /></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></div><div style="text-align: left;"><span><span><span><span><span style="color: #444444;"><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span>Relacionado:</span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></div><div style="text-align: left;"><span><span><span><span><span style="color: #444444;"><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span style="font-size: x-large;"><a href="https://paralajes365.blogspot.com/2021/04/jlborges-un-cuento-el-indigno.html" style="font-family: Georgia, serif; font-size: 16px;"><b>J.L.BORGES,"El indigno"</b></a></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></div><div style="text-align: left;"><span><span><span><span><span style="color: #444444;"><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span style="font-size: x-large;"><br /></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></div><div style="text-align: left;"><span><span><span><span><span style="color: #444444;"><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span style="font-size: x-large;"><b>Roberto ARLT</b>, <i>Cuentos completos</i>, Losada, 2008</span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></div><div style="text-align: left;"><span><span><span><span><span style="color: #444444;"><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span><span style="font-size: x-large;"><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span><span> </span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></div><p></p>Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3657445915539662014.post-14819785469853976452021-01-15T11:55:00.010-08:002021-02-06T09:35:13.306-08:00Jesse Ball un cuento inesperado<p><br /></p><blockquote style="border: none; margin: 0px 0px 0px 40px; padding: 0px;"><blockquote style="border: none; margin: 0px 0px 0px 40px; padding: 0px; text-align: left;"><blockquote style="border: none; margin: 0px 0px 0px 40px; padding: 0px; text-align: left;"><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span><span style="color: #444444;"><b>Jesse Ball</b> (Nueva York 1978).</span></span><span style="color: #444444;">según la revista </span><b style="color: #444444;">Granta </b><span style="color: #444444;">es uno de "los mejores narradores jóvenes de Estados Unidos".Novelista y poeta, su cuento activa una catarata de imágenes y puede resultar fascinante y perturbador</span></span></div></blockquote></blockquote></blockquote><p> </p><p><span style="color: #444444; font-size: large;"><i><b>UN SABOR A MADERA ES COMO SE DICE DIQUE UN SABOR A MADERA ES COMO SE DICE DIQUE UN SABOR A MADERA ES COMO SE</b></i></span><span style="color: #444444; font-size: x-large; text-align: center;"> </span></p><p><span style="color: #444444; font-size: large;"><br /></span></p><p style="text-align: center;"><span style="color: #444444; font-size: large;">1</span></p><p><span style="color: #444444; font-size: large;"><br /></span></p><p><span style="color: #444444; font-size: large;">La mujer llevaba un sombrero de papel y un traje muy sencillo pero deprimente, una especie de reproche. El traje decía que estaba haciendo algo que deberíamos hacer los demás, o deberíamos haber hecho. ¿Qué era?</span></p><p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjN3zL9KUDCnakkBaYVq_uqpz6W28ceoqvnB1kZA_2Rz8E940XG45qth6YhbNqZpIDraXsmtpTMU1vd9_68L_9MonOBJkqxcDLsuPSTy_HErnYjpfuKeVRkSpjadrKxe1xUNYy0jmgGw_3c/s434/978841708889.gif" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><span style="color: #444444; font-size: large;"><img border="0" data-original-height="434" data-original-width="300" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjN3zL9KUDCnakkBaYVq_uqpz6W28ceoqvnB1kZA_2Rz8E940XG45qth6YhbNqZpIDraXsmtpTMU1vd9_68L_9MonOBJkqxcDLsuPSTy_HErnYjpfuKeVRkSpjadrKxe1xUNYy0jmgGw_3c/s320/978841708889.gif" /></span></a></div><span style="color: #444444; font-size: large;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhgNS8evSt7ugriKt-jPQtdxmISXWE66mDWF9UHnrhgxd8hpXxenSvBut3etyhfJG3NucHwiWEk0D8i0JZAtKoezFHcKtJfXQbdBfgQVz2Gf7_dHqnvF__F_fXrckB3qE4cnvJbx-c_QaJR/s828/978841708889.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em; text-align: center;"><img border="0" data-original-height="828" data-original-width="500" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhgNS8evSt7ugriKt-jPQtdxmISXWE66mDWF9UHnrhgxd8hpXxenSvBut3etyhfJG3NucHwiWEk0D8i0JZAtKoezFHcKtJfXQbdBfgQVz2Gf7_dHqnvF__F_fXrckB3qE4cnvJbx-c_QaJR/s320/978841708889.jpg" /></a><br /></span><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span style="color: #444444; font-size: large;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhmuPXRYOiGLjW6qP5TuiPFrgGxN9oW6lHQuJ7AMZajd0xDkZShzFZbee0pFxrUT3Q8gjzauMLOwNBRYACGPyrnlGYwnZlMUozNEjwEyEMst5JQkXlkF58f45_4eI_ekeEtpppElussTC-n/s264/images+%252822%2529.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="264" data-original-width="191" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhmuPXRYOiGLjW6qP5TuiPFrgGxN9oW6lHQuJ7AMZajd0xDkZShzFZbee0pFxrUT3Q8gjzauMLOwNBRYACGPyrnlGYwnZlMUozNEjwEyEMst5JQkXlkF58f45_4eI_ekeEtpppElussTC-n/s0/images+%252822%2529.jpg" /></a><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjTR7eNdwkFlIq06Q1ehpwDJnL9b70qsORiBDWdeGap40pMStzCkbheucvNeAlKPacfAfYtHOZC5sN6Cz-ViTkHn8mwqwErSglAnViKw6vSV5vdI6O-JgN7TnHfvQ5LFCeAbE6lAH1NpN7x/s348/the-uncanny-puzzles-of-jesse-ball-1413257647142.jpeg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="348" data-original-width="348" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjTR7eNdwkFlIq06Q1ehpwDJnL9b70qsORiBDWdeGap40pMStzCkbheucvNeAlKPacfAfYtHOZC5sN6Cz-ViTkHn8mwqwErSglAnViKw6vSV5vdI6O-JgN7TnHfvQ5LFCeAbE6lAH1NpN7x/s320/the-uncanny-puzzles-of-jesse-ball-1413257647142.jpeg" /></a></span></div><span style="color: #444444; font-size: large;"><br /></span><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span style="color: #444444; font-size: large;"><br /></span></div><span style="color: #444444; font-size: large;"><br /></span><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"><span style="color: #444444; font-size: large;"><span style="text-align: left;">Empujaba una silla de ruedas por una calzada resquebrajada y no se detenía ante las grietas ni las fracturas. No las veía. Para ella, el trabajo consistía en llevar la silla de ruedas de un sitio a otro. Se lo habían explicado. Llevarás la silla de ruedas de este sitio, en el pabellón de pediatría, a este sitio, en el zoo, y luego la traerás de vuelta. No le habían dicho que el trabajo fuera empujar, pero ella lo había entendido así. Lo que hubiera en la silla y el estado en el que se encontrara le importaba menos. A veces era una niña, a veces un niño. Quizá. ¿Quién podía saberlo? No había nadie más. El niño podía ser o estar encantado, lloroso, insensible, furibundo, insuficiente, daba igual. Quien estuviera en la silla en ese momento (¿se había molestado en mirar?) se tambaleaba espantosamente por culpa de las grietas mientras avanzaban de forma lenta pero desquiciada hacia la puerta de dos hojas del edificio del zoo. La enfermera consideraba que la calzada en mal estado era su cruz. Trataba de </span><span style="text-align: left;">allanarla con las grandes ruedas redondas de la silla, pero no servía de nada en absoluto,, sólo para hacerse mucho daño en las manos y en los brazos, y para que la silla traqueteara hasta casi hacerse pedazos.</span></span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"><span style="text-align: left;"><span style="color: #444444; font-size: large;"><br /></span></span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"><span style="color: #444444;"><span style="text-align: left;"><span style="font-size: large;">Decían que era un zoo, pero de zoo no tenía gran cosa, ¿verdad? Embistió con el </span></span><span style="text-align: left;"><span style="font-size: large;">reposapiés el punto donde se juntaban las dos hojas de la puerta, contra la que estrelló la silla hasta hacerla ceder, lo que provocó un grito ahogado de la persona a la que trasladaba, pero ya la puerta había cedido lo suficiente y se había abierto un pasaje que rozó loes costados de la silla. Una vez atravesado, pisaron ya la moqueta.</span></span></span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"><span style="color: #444444; font-size: large;"><br /></span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"><span style="text-align: left;"><span style="color: #444444; font-size: large;"><br /></span></span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span style="text-align: left;"><span style="color: #444444; font-size: large;">2</span></span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"><span style="text-align: left;"><span style="color: #444444; font-size: large;"><br /></span></span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"><span style="text-align: left;"><span style="color: #444444; font-size: large;">Ese era el momento, cuando la ruedas giraban cómodamente por el tejido. Lo invadía algo parecido a la magnificencia, o la posibilidad de alcanzarla, que recorría su cuerpecillo retorcido. Antes se había visto obligado a aferrarse a la silla, que daba tumbos y lo lanzaba de un lado a otro, pero ahora ya no tenía que hacer nada. Recorría a la deriva un lugar de sombras y a ambos lados había ventanas abiertas a sitios en los que nunca había estado nadie: selvas, bosques y desiertos. Allí estaba todo lo que querías ver, pero no sabías que estaba, y cuando lo veías aún lo sabías menos, pero querías todavía más. Todo eso no significaba nada para él, sin embargo, nada para él como ir hasta el dique de los castores, al final de todo. El dique de los castores. No podía pensar en otra cosa. Se despertaba en el estrecho catre del pabellón de los tullidos y gritaba para pedir agua, y lo que en realidad quería decir cuando gritaba era: Llevadme al dique de los castores, por favor. Cuando lo cargaban hasta la trona en la que lo obligaban a comer cosas que jamás habría comido, volvía a pedirlo entre dientes, haciendo fuerza con la cabeza contra la mesa. Llevadme al dique de los castores. Después de varios días así, alguien se dio cuenta por fin de lo que tenían que hacer. Tenían que llevarlo al dique de los castores. Así pues, escribieron en el tablero: Visita semanal al zoo, con at.esp.a zona castores.</span></span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"><span style="text-align: left;"><span style="color: #444444; font-size: large;"><br /></span></span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"><span style="text-align: left;"><span style="color: #444444; font-size: large;">A veces intentaba hablar de los castores con las enfermeras. en realidad, no sabía qué decir, pero ellas aún sabían menos y, por mucho que tratara con todas sus fuerzas de que se dieran cuenta de lo que veía en ellos, no servía de nada. Las caras de sus enfermeras estaba selladas como las ventanas que no pueden abrirse porque se han pintado demasiadas veces, siempre habían estado así. No era ni malo ni reprochable, sencillamente era así.</span></span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"><span style="text-align: left;"><span style="color: #444444; font-size: large;"><br /></span></span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"><span style="color: #444444;"><span style="text-align: left;"><span style="font-size: large;">Había cuatro castores en el lastimoso </span></span><span style="text-align: left;"><span style="font-size: large;">riachuelo situado al otro lado de la luna de </span></span><span style="text-align: left;"><span style="font-size: large;">vidrio. A uno le había puesto <i>Ganthor</i>. A uno le había puesto <i>Stueben</i>. A una, <i>Mouselet</i>. A una <i>Ganthor</i>. Había puesto <i>Ganthor</i> a dos porque aún no había decidido cuál es cuál, así que eso le parecía más exacto. De todos modos, sabía que una <i>Ganthor</i> era hembra. Lo que pasaba era que no tenía claro cómo se veía eso, y el movimiento de los castores era tan imprevisible que no era fácil de descubrir.</span></span></span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"><span style="text-align: left;"><span style="color: #444444; font-size: large;"><br /></span></span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"><span style="text-align: left;"><span style="color: #444444; font-size: large;">Los castores se parecían a los peces, eso se sabía, pero también podían talar árboles. Eso le gustaba. Por desgracia, en ese lugar al otro la do de la luna sólo había cosas que parecían árboles, pero no árboles de verdad. Las cosas que parecían árboles las habían hecho de forma que dieran la impresión de que los castores las habían cortado por la mitad, pero él sabía que no era cierto. Para apaciguarlos les habían llevado unos trocitos de madera en un carro, y <i>Stueben</i> se pasaba el día hurgando por ahí, pero nunca llegaba a descubrir qué más hacer. Los demás castores no demostraban interés.</span></span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"><span style="text-align: left;"><span style="color: #444444; font-size: large;"><br /></span></span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"><span style="text-align: left;"><span style="color: #444444; font-size: large;"><i>Mouselet </i>era rápida y tenía la nariz más limpia que los demás. Por eso la reconocía. Había un punto de la luna al que se acercaba, cosa que no hacía ninguno de los otros tres. Esa era otra señal.</span></span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"><span style="text-align: left;"><span style="color: #444444; font-size: large;"><i><br /></i></span></span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"><span style="text-align: left;"><span style="color: #444444; font-size: large;"><i>Ganthor</i> quizá pataleaba al nadar un poco más de lo que parecía necesario. <i>Stueben</i> hurgaba. Así eran los castores y sus costumbres.</span></span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"><span style="text-align: left;"><span style="color: #444444; font-size: large;"><br /></span></span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"><span style="text-align: left;"><span style="color: #444444; font-size: large;">La enfermera se quedó allí plantada con aire exagerado, respirando también con aire exagerado delante de la luna. Le latía el corazón y siempre tenía la impresión de que no era el suyo. Era una enfermedad de la que antes se moría la gente: la sensación de que tu corazón era de otro y el terror de que latiera pegado a ti. Un corazón examinado de ese modo empieza a agitarse y más temprano que tarde se detiene, como un pez en un balde sin agua, aplasta su silueta, pierde su naturaleza.</span></span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"><span style="text-align: left;"><span style="color: #444444; font-size: large;"><br /></span></span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"><span style="text-align: left;"><span style="color: #444444; font-size: large;"><br /></span></span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span style="text-align: left;"><span style="color: #444444; font-size: large;">3</span></span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"><span style="text-align: left;"><span style="color: #444444; font-size: large;"><br /></span></span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"><span style="text-align: left;"><span style="color: #444444; font-size: large;">Dijo: Mira, <i>Ganthor</i> sale del dique. Mira. Pero la enfermera no miraba.</span></span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"><span style="text-align: left;"><span style="color: #444444; font-size: large;"><br /></span></span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"><span style="text-align: left;"><span style="color: #444444; font-size: large;"><i>Ganthor</i> quiere pasar al otro lado porque le gusta más. Ya está <i>Ganthor</i> al otro lado, y también allí, y quieren estar juntos, así que se reunían en el centro.</span></span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"><span style="text-align: left;"><span style="color: #444444; font-size: large;"><br /></span></span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"><span style="text-align: left;"><span style="color: #444444; font-size: large;">Ese era otro motivo por el que los dos se llamaban <i>Ganthor</i>: siempre se reunían en el centro, a saber por qué.</span></span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"><span style="text-align: left;"><span style="color: #444444; font-size: large;"><br /></span></span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"><span style="text-align: left;"><span style="color: #444444; font-size: large;">A <i>Stueben</i> le pasaba algo en la cabeza, y cuando hurgaba a veces se paraba y la apretaba contra alguna parte puntiaguda de la madera, como si tratara de descubrir lo que había sucedido. Daba igual que hubiera sucedido hacía mucho tiempo, él seguía intentando descubrirlo. No tenía buenas perspectivas.</span></span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"><span style="text-align: left;"><span style="color: #444444; font-size: large;"><br /></span></span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"><span style="text-align: left;"><span style="color: #444444; font-size: large;">A veces los castores se acercaban y se ponían en fila cerca de la luna. <i>Mouselet</i> delante, en su sitio, los dos <i>Ganthor</i> por allí detrás, donde fuera, y <i>Stueben</i> un poco hacia un lado, como torcido. Allí se quedaban mirando al exterior, y entonces no quedaba claro de quién era cada lado de la luna. A la enfermera no le hacía ninguna gracia.</span></span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"><span style="text-align: left;"><span style="color: #444444; font-size: large;"><br /></span></span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"><span style="text-align: left;"><span style="color: #444444; font-size: large;">Ah, ya están otra vez, mascullaba, y maldecía en voz baja, frotándose las muñecas, y daba la vuelta a la silla de ruedas. Se acabó el zoo de los cojones.</span></span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"><span style="text-align: left;"><span style="color: #444444; font-size: large;"><br /></span></span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"><span style="text-align: left;"><span style="color: #444444; font-size: large;">Pero aquel día no quería marcharse y, cuando la enfermera dio la vuelta a la silla, trató de volverse y seguir mirando al los castores. Estaba seguro de que lo habían visto. Notaba que lo habían visto claramente por la luna. ¿Era posible? Trató de gritar, y lo consiguió, gritó y su grito fue algo que nunca se había oído.</span></span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"><span style="text-align: left;"><span style="color: #444444; font-size: large;"><br /></span></span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"><span style="text-align: left;"><span style="color: #444444; font-size: large;">A su espalda se produjo un estallido tremendo y la enfermera echó a correr.</span></span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"><span style="text-align: left;"><span style="color: #444444; font-size: large;"><br /></span></span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"><span style="text-align: left;"><span style="color: #444444; font-size: large;"><br /></span></span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span style="text-align: left;"><span style="color: #444444; font-size: large;">4</span></span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"><span style="text-align: left;"><span style="color: #444444; font-size: large;">Los castores estaban a la expectativa, esperaban su oportunidad. Presentían que iban a verlo aparecer y trataban de enseñarle, mediante una conducta semirritual, lo que tenía que saber. Al final de cada representación se reunían para saludar y luego volvían a empezar por el principio. Las veces que haga falta, se decían los unos a los otros. Las veces que haga falta.</span></span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"><span style="text-align: left;"><span style="color: #444444; font-size: large;"><br /></span></span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"><span style="text-align: left;"><span style="color: #444444; font-size: large;">Hablaban, en la oscuridad del dique, del día en que pudiera llamarlos y en lo que harían entonces. Era una esperanza contra la esperanza, y a veces <i>Ganthor</i> tenía la impresión de que no llegaría a suceder. <i>Ganthor</i> decía: Esperamos en balde, completamente en balde. Y entonces <i>Mouselet</i> de daba de cabezazos contra el suelo y <i>Stueben</i> vomitaba y <i>Ganthor</i> se meaba. Pero eran firmes como tablones y su fuerza renacía cada mañana. Por mucho que eles arrebataran, siempre renacía, porque no tenían otro trabajo, y siempre hay fuerza para hacer el trabajo que te corresponde.</span></span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"><span style="text-align: left;"><span style="color: #444444; font-size: large;"><br /></span></span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"><span style="text-align: left;"><span style="color: #444444; font-size: large;">Lo queremos, dijo<i> Stueben</i> un buen día. Es cuestión de amor. <i>Ganthor</i> dijo que él no quería a nadie. <i>Ganthor</i> repitió lo mismo. <i>Mouselet</i> dijo que todo se conseguía gracias al amor, que no había nada más, a sí que...</span></span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"><span style="text-align: left;"><span style="color: #444444; font-size: large;"><br /></span></span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"><span style="text-align: left;"><span style="color: #444444; font-size: large;">Sin embargo, <i>Stueben</i> insistía en que aquello era distinto. No estoy haciendo el trabajo que me tocaría. con ese montón de madera puedo hacer algo que llegue hasta él. Estoy convencido.</span></span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"><span style="text-align: left;"><span style="color: #444444; font-size: large;"><br /></span></span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"><span style="text-align: left;"><span style="color: #444444; font-size: large;">Y cuando suceda, dijo, cuando llegue el momento, tendrás que estar preparada, <i>Mouselet</i>. A ti te corresponde resquebrajar la luna.</span></span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"><span style="text-align: left;"><span style="color: #444444; font-size: large;"> </span></span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span style="text-align: left;"><span style="color: #444444; font-size: large;">5</span></span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"><span style="color: #444444;"><br /></span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"><span style="color: #444444;"><br /></span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"><span style="text-align: left;"><span style="color: #444444; font-size: large;"> </span></span></div><p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span style="text-align: left;"><span style="color: #444444; font-size: large;">|</span></span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span style="text-align: left;"><span style="color: #444444; font-size: large;">|</span></span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span style="text-align: left;"><span style="color: #444444; font-size: large;">|</span></span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span style="text-align: left;"><span style="color: #444444; font-size: large;">|</span></span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span style="text-align: left;"><span style="color: #444444; font-size: large;">|</span></span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span style="text-align: left;"><span style="color: #444444; font-size: large;">|</span></span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span style="color: #444444;"><span style="font-size: xx-large; text-align: left;">v</span></span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span style="color: #444444; font-size: xx-large; text-align: left;">CRASH!</span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span style="color: #444444; font-size: xx-large; text-align: left;">CRASH!</span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span style="color: #444444; font-size: xx-large; text-align: left;">CRASH!</span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span style="color: #444444; font-size: xx-large; text-align: left;">CRASH!</span></div></div><p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"><span style="color: #444444; text-align: left;"><div class="separator" style="clear: both; font-size: x-large; text-align: center;"><br /></div><br /><span style="font-size: large;"> La enfermera siguió corriendo, presa del miedo, y su indumentaria de papel se rasgó por todas partes. Empujaba la silla de ruedas de cualquier forma y se dio la vuelta, se dio la vuelta sobre la rueda rota y a la enfermera se le enredó la pierna y se cayó hacia delante, por delante de la silla, y fue a darse de bruces contra el suelo, agitando la lengua para chillar. Aparecieron los castores, estaban entre ellos. Era una pregunta disparatada, gritada delante de la cara, y los castores saltaron como brazos por los aires. La enfermera murió en cuestión de segundos; le dieron la espalda y retiraron la silla del caído. </span></span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"><span style="text-align: left;"><span style="color: #444444; font-size: large;"><br /></span></span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"><span style="text-align: left;"><span style="color: #444444; font-size: large;">Mi amor, gritaban, mi amor, cariño, y lo golpeaban con las manos y las patas traseras, con la cola y con la boca, con los ojos y con la nariz, las cerdas, las crestas y el pico. Lo despedazaron, lo vengaron, lo liberaron. Él se agazapó debajo y le arrancaron las piernas tullidas, lo mismo que los hombros retorcidos, el cuellecito falso, los ojos bizcos, los mechones caídos por las orejas, todo acabó arrancado. Y así quedó por fin, como uno de ellos, limpio y lozano, con el robusto pelaje agitado en los bordes, los dientes fuertes, el azote plano, la robustez de su salto, su nado y su inclinación.</span></span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"><span style="text-align: left;"><span style="color: #444444; font-size: large;"><br /></span></span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"><span style="text-align: left;"><span style="color: #444444; font-size: large;">Lo levantaron y se irguió ante ellos, y tan felices estaban todos, tan absoluta era su victoria, que en el fondo no sabían si volver al dique o ir a otro lugar. ¿Dónde más podían estar? Se miraron; eran muchos, pero también muy pocos. Eran demasiado viejos y demasiado jóvenes. Todos los años que les quedaban no podían tacharse más que por accidente, pero de repente tuvieron una sensación: estaban suspendidos en lo alto, por algún motivo veían el paso plano y acelerado del tiempo. Pero ante sus ojos se ondulaba y se desgarraba como el calor.</span></span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"><span style="text-align: left;"><span style="color: #444444; font-size: large;"><br /></span></span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"><span style="text-align: left;"><span style="color: #444444; font-size: large;">Allí estaban juntos, en aquella moqueta ridícula, y el sonido que hacían era el de los castores.</span></span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"><span style="text-align: left;"><span style="color: #444444; font-size: large;"><br /></span></span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"><span style="text-align: left;"><span style="color: #444444; font-size: large;"><br /></span></span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span style="text-align: left;"><span style="color: #444444; font-size: large;">* </span></span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span style="color: #444444;"><br /></span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"><span style="color: #444444; font-size: large;">Amigos, lo que quiero decir es que esta vida es poco profunda, como una bandeja. No va más allá.</span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"><span style="color: #444444; font-size: large;"><br /></span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"><span style="color: #444444; font-size: large;">Os quiero a todos. Ahora os conozco y os quiero, y da igual, porque esta vida va a matarnos sin conocernos y va a hacer añicos nuestro hermoso corazón sin verlo siquiera, y no hay nada que respire nada cualquier cosa para respirar dentro de una piedra.</span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: right;"><span style="color: #444444;"><span style="font-size: large;"> </span><i><span style="font-size: medium;"> </span></i></span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: right;"><i><span style="color: #444444; font-size: medium;">Traducción de Carlos Mayor</span></i></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"><span style="text-align: left;"><span style="color: #444444; font-size: large;"><br /></span></span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"><span style="text-align: left;"><span style="color: #444444; font-size: large;"><br /></span></span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"><span style="text-align: left;"><span style="color: #444444; font-size: large;"><br /></span></span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"><span style="text-align: left;"><span style="color: #444444; font-size: large;"><br /></span></span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><b><span style="color: #444444;">GRANTA en español. nº 21 Primavera 2018</span></b></div><span style="color: #444444; font-size: large;"> </span><p></p>Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3657445915539662014.post-55933665424633685862020-12-03T11:17:00.003-08:002020-12-21T07:40:34.380-08:00Navidad 2020 con Joseph Brodsky Botticelli y Bach<p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh8t1xwx11mZPvr6vJoq5DdkajizgZ2oTiyC10hPwCMBH6u2dqetH92y_GxArW1dDwPxSZF3CYcXRga2BHL9XocNpNuZ8Z60pqlp1nkp_35AFYJ_V-OvbTxkg910-OF-i6eU1m9haLP4uco/s1000/Botticelli%252C+madona+con+ni%25C3%25B1o+y+%25C3%25A1ngeles%252C1478%252C+t%25C3%25A9mpera-tabla%252C+tondo+135+cm+di%25C3%25A1metro.jpg" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><span style="font-size: medium;"><b><img border="0" data-original-height="981" data-original-width="1000" height="393" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh8t1xwx11mZPvr6vJoq5DdkajizgZ2oTiyC10hPwCMBH6u2dqetH92y_GxArW1dDwPxSZF3CYcXRga2BHL9XocNpNuZ8Z60pqlp1nkp_35AFYJ_V-OvbTxkg910-OF-i6eU1m9haLP4uco/w400-h393/Botticelli%252C+madona+con+ni%25C3%25B1o+y+%25C3%25A1ngeles%252C1478%252C+t%25C3%25A9mpera-tabla%252C+tondo+135+cm+di%25C3%25A1metro.jpg" width="400" /></b></span></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><span style="font-size: medium;"><b>Sandro Botticelli,</b> <i>Madona con niño y ángeles,</i> 1478, 135 diámetro<br /></span></td></tr></tbody></table><br /> <iframe frameborder="0" height="141" src="https://www.youtube.com/embed/MVewzMm1uts" style="background-image: url(https://i.ytimg.com/vi/MVewzMm1uts/hqdefault.jpg);" width="250"></iframe><div><span style="font-size: x-large;"><br /></span></div><div><span style="color: #274e13; font-size: x-large;">CANCIÓN DE NAVIDAD</span></div><div><span style="color: #274e13; font-size: x-large;"><br /></span></div><div><span style="color: #274e13; font-size: x-large;">Flota en una pena inexplicable,</span></div><div><span style="color: #274e13; font-size: x-large;">entre inmensidades de ladrillo,</span></div><div><span style="color: #274e13; font-size: x-large;">una barquita nocturna, siempre encendida,</span></div><div><span style="color: #274e13; font-size: x-large;">por el jardín de Alejandro;</span></div><div><span style="color: #274e13; font-size: x-large;">farolito en la noche solitario,</span></div><div><span style="color: #274e13; font-size: x-large;">como una rosa amarilla,</span></div><div><span style="color: #274e13; font-size: x-large;">sobre las cabezas de sus enamorados,</span></div><div><span style="color: #274e13; font-size: x-large;">bajo los pies de quienes pisan.</span></div><div><span style="color: #274e13; font-size: x-large;">..............................................................</span></div><div><span style="color: #274e13; font-size: x-large;">Flota en los ojos la noche fría;</span></div><div><span style="color: #274e13; font-size: x-large;">tiemblan copos de nieve en el vagón;</span></div><div><span style="color: #274e13; font-size: x-large;">viento helado, viento pálido</span></div><div><span style="color: #274e13; font-size: x-large;">ceñirá rojas palmas de las manos,</span></div><div><span style="color: #274e13; font-size: x-large;">y se vierte miel de luces de ocaso</span></div><div><span style="color: #274e13; font-size: x-large;">y huele a mazapán dulce,</span></div><div><span style="color: #274e13; font-size: x-large;">y la Nochebuena trae un pastel nocturno</span></div><div><span style="color: #274e13; font-size: x-large;">sobre su cabeza.</span></div><div><span style="color: #274e13; font-size: x-large;"><br /></span></div><div><span style="color: #274e13; font-size: x-large;">Sobre una ola azul oscuro,</span></div><div><span style="color: #274e13; font-size: x-large;">en el mar de la ciudad,</span></div><div><span style="color: #274e13; font-size: x-large;">flota tu Año Nuevo en una pena inexplicable;</span></div><div><span style="color: #274e13; font-size: x-large;">como si la vida empezara de nuevo,</span></div><div><span style="color: #274e13; font-size: x-large;">como si hubiera luz y gloria,</span></div><div><span style="color: #274e13; font-size: x-large;">un día feliz con pan de sobra,</span></div><div><span style="color: #274e13; font-size: x-large;">como si la vida fuera a la derecha,</span></div><div><span style="color: #274e13; font-size: x-large;">después de haber oscilado hacia la izquierda. </span></div><div><span style="color: #274e13; font-size: large;"><br /></span></div><div><span style="font-size: large;"><span style="color: #274e13;"> 1962</span><br /></span><p></p><div><br /></div><div><b style="color: #444444; font-family: georgia;"><span style="font-size: medium;">Relacionado:</span></b></div><div><b style="color: #444444; font-family: georgia;"><span style="font-size: medium;"><a href="https://letras-musicasycintasdevideo.blogspot.com/2020/12/navidad-2020-con-joseph-brodsky.html">Navidad 2020</a><br /></span></b></div><div><span style="font-size: medium;"><b style="color: #444444; font-family: georgia;"><br /></b></span></div><div><span style="font-size: medium;"><b style="color: #444444; font-family: georgia;"><br /></b></span></div><div><span style="font-size: medium;"><b style="color: #444444; font-family: georgia;">Joseph Brodsky</b><span style="color: #444444; font-family: georgia;">, </span><i style="color: #444444; font-family: georgia;">Poemas de Navidad</i><span style="color: #444444; font-family: georgia;">, Visor,2006</span></span></div></div>Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3657445915539662014.post-33292894478089058982020-11-24T10:06:00.007-08:002020-12-13T22:20:15.899-08:00Marianne Moore enigmática y radiante<p> </p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEilt_xp_yg-XmJXQLutf_wa3Kuencsaxk_pEXYWdDTB9bj6Kd_eUMXfxAsB9yLTzopbEsGadRvDgQ2hclo94zksw6UXpYQynGws5iRAxINzExm65Kg_uEntowNWTaNG3CIxLd8Y2uvQhGOx/" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img alt="" data-original-height="449" data-original-width="800" height="180" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEilt_xp_yg-XmJXQLutf_wa3Kuencsaxk_pEXYWdDTB9bj6Kd_eUMXfxAsB9yLTzopbEsGadRvDgQ2hclo94zksw6UXpYQynGws5iRAxINzExm65Kg_uEntowNWTaNG3CIxLd8Y2uvQhGOx/" width="320" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><span style="color: #444444;"><b>Delacroix</b>, 1830,<i>tigre en reposo</i></span><br /></td></tr></tbody></table></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgMMAqbgkhPxRrLDxC00TPekf9WR0OgDq7JFPkqLySHjcQvANUm643a8YvKCuiVdMbQB8IzaI-hrvbuHidSDkfMuo5CXTpw7XsNGdqvXWH-zJZPrU_wz9GA9xFdHw4CjLNgbNCxVLTZiRo/s600/1-Tigerweibchen-mit-Jungen.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><span style="font-size: medium;"><img border="0" data-original-height="404" data-original-width="600" height="215" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgMMAqbgkhPxRrLDxC00TPekf9WR0OgDq7JFPkqLySHjcQvANUm643a8YvKCuiVdMbQB8IzaI-hrvbuHidSDkfMuo5CXTpw7XsNGdqvXWH-zJZPrU_wz9GA9xFdHw4CjLNgbNCxVLTZiRo/w320-h215/1-Tigerweibchen-mit-Jungen.jpg" width="320" /></span></a></div><b style="color: #666666; font-size: small;"> </b><b style="color: #666666;"> </b><span style="color: #444444;"><b> Eugène Delacroix,</b><span style="font-size: small;"> 1830 <i>Cachorro de tigre jugando con su madre</i>, ól/lz, 131 x 194 cm. Louvre</span><span style="font-size: medium;"><br /></span><br /><span style="font-size: x-large;"><span><br /></span><span><span><br /></span></span></span></span><div><span style="color: #444444; font-size: x-large;"><span>VORACIDADES Y VERDADES</span><br /><span>A VECES INTERACTÚAN</span><br /><span style="font-family: georgia, "times new roman", serif;"><br /></span><span style="font-family: georgia, "times new roman", serif;">No me gustan los diamantes;</span><br /><span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif;">mejor el brillo de "lámpara vegetal" de la esmeralda;</span><br /><span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif;">la discreción es deslumbrante</span><br /><span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif;">en ocasiones,</span><br /><span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif;">y algunas formas de gratitud agotan.</span><br /><span><span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif;"><br /></span><span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif;">Poetas, no os soliviantéis;</span></span><br /><span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif;">también la "trompa torcida" del elefante "escribe",</span><br /><span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif;">y con un libro de tigres que estoy leyendo*</span><br /><span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif;">-creo que sabéis cuál- </span><br /><span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif;">me siento en deuda.</span><br /><span><span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif;"><br /></span><span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif;">Se puede ser perdonado, sí, sé</span></span><br /><span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif;">que se puede , por un amor sin fin.</span><br /><br /><span style="font-weight: bold;"><i><br /></i></span><span><i><br /></i></span></span></div><div><span style="font-size: x-large;"><span style="color: #444444;"><span>VORACITIES AND VERITIES SOMETIMES</span><br /><span>ARE INTERACTING</span><br /><span>I don't like diamonds;/the emerald's "grass-lamp glow" is better;/and unobtrusiveness is dazzling,/ upon occasion./ Som</span></span><span style="color: #444444;">https://elcultural.com/relatos-el-mundo-de-el-gatopardo-y-la-infancia-de-lampedusa</span><span style="color: #444444;">e kinds of gratitude are trying.//Poets, don't m "crooked trumpet" make a fuss;/ the elephant's "crooked trumpet" "doth write";/ and to a tiger-book I am reading*-/ I think you know de one-/ I am under obligation.//One may be pardoned, yes I know/ one may, for love undying.</span></span></div><div><span style="color: #444444;"><span style="font-size: x-large;"><br /></span></span><div><span style="font-size: large;"><span style="color: #444444;"><br /></span></span></div><div><span style="font-size: large;"><span style="color: #444444;"><span>*Libro sobre tigres: </span><span><i>Man-Eaters of Kumaon</i>, del comandante James Corbett</span><br /></span><span style="color: #666666; font-weight: bold;"><br /></span><span style="color: #666666; font-weight: bold;"><br /></span><span style="color: #666666; font-weight: bold;">Marianne Moore<i>, Poesía completa, </i>Lumen</span></span><br /></div></div>Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3657445915539662014.post-62436529067807755952020-10-13T10:16:00.017-07:002020-12-13T22:20:44.711-08:00Hebe Uhart / Un cuento chino<p><br /></p><span style="color: #444444;"><span style="font-size: x-large;">Encontrarse por primera vez con el modo de escribir y contar de Hebe Uhart produce deslumbramiento. En la escritora argentina (Moreno 1936-Buenos Aires, 2018) el talento narrativo lo acentúa una particular percepción visual y auditiva y un bagaje cultural al que no es ajena la filosofía ...y el humor. <br />Más el plus indefinible pero palpable que bordea los textos con un sutil halo poético. Todo sencillo y al tiempo extraordinario</span></span><p><span style="color: #444444; font-size: x-large;"><i>Cuentos completos</i> editado por Adriana Hidalgo, casi 800 páginas , cien cuentos, un verdadero festín.</span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span style="color: #444444; font-size: x-large;"><br /></span></div><span style="color: #444444; font-size: x-large;"><div style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgYq2fZ1o5qZXC5YRBD82S50T9xKbj-bEblrNQxKcAV-zvadHNOKKAKiU7NtdTMPxyVkbgB3UEJTmv205psR96ZCj1NYpid92pzfCTdh-MKBSc453YD5_p4vb1TOKg51sBadpOZGh2oQhlE/s400/images+%252814%2529.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="400" data-original-width="400" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgYq2fZ1o5qZXC5YRBD82S50T9xKbj-bEblrNQxKcAV-zvadHNOKKAKiU7NtdTMPxyVkbgB3UEJTmv205psR96ZCj1NYpid92pzfCTdh-MKBSc453YD5_p4vb1TOKg51sBadpOZGh2oQhlE/s320/images+%252814%2529.jpg" /></a></div><p><span style="font-size: x-large;"></span></p><p><span style="font-size: x-large;"><br /></span></p><p><span style="font-size: x-large;">CUENTO CHINO</span></p>Yo conozco bastante a los hombres porque soy prostituta en la casa de la señora Liú. Mis padres me pusieron allí de joven porque pensaron que esa debía ser una buena colocación para mí. El primer hombre que conocí cuando tenía unos dieciséis años, estaba atormentado por unos fantasmas que él creía ver en la habitación. Yo ya casi empezaba a ver grandes sombras rojas ahí dentro y tenía miedo, pero no me daba cuenta. Sólo pensaba: "De aquí me voy a escapar".Me quise escapar cuando él dormía, pero se dio cuenta y me retuvo. Era bueno y cariñoso, ya se había olvidado de imprecar a esos fantasmas y me dijo que pidiera algo de regalo. Le dije que no aceptaba ningún regalo y se sorprendió. Por fin, al verlo compungido, se lo acepté.</span><p></p><p><span style="color: #444444; font-size: x-large;">Los regalos eran muy importantes en esa casa, y eran el tema de conversación de todos los días. Una vez un hombre muy bueno que había nos trajo un monito para que nos divirtiéramos; todas jugábamos con el monito, pero Anita, una chica que siempre lloraba, se sentó el mono en la falda y empezó a llorar. entonces la señora Liú le dijo al hombre que se lo llevara, que no lo quería ver al monito porque hacía destrozos. Pero la causa era otra; cuando la vio a Anita llorando, la retó y le dijo:</span></p><p><span style="color: #444444; font-size: x-large;"><span>-Estando triste se pierde el</span> 50 por ciento del valor. No hay que estar triste. </span></p><p><span style="color: #444444; font-size: x-large;">Ella velaba siempre para que no estuviéramos tristes. Cuando alguna andaba medio despeinada o como ausente, le compraba lindos vestidos y hacía una comida especial. </span></p><p><span style="color: #444444; font-size: x-large;">-Yo creí que les iba a gustar -dijo el hombre del mono, y se fue con el mono. </span></p><p><span style="color: #444444; font-size: x-large;">No bien se fue, todas se empezaron a burlar de él; lo llamaban Mono, decían que tenía el culo como los monos y, como no apareció nunca más, de vez en cuando alguna preguntaba: </span></p><p><span style="color: #444444; font-size: x-large;">¿Qué será de Mono? Después no recuerdo que alguien haya traído un animalito o una planta para alegrar la casa. Me acuerdo de uno al que todas querían; era joven, bastante lindo, charlaba y hacía chistes con todas; todas lo admiraban. Yo le tenía odio porque cuando estaba conmigo se relajaba como un gato y atendía sólo a su placer;le tenía que hacer cosquillas con una pluma, quería que le rascara la espalda y después de hacerlo yo mil masajes por todos lados, me daba una palmada y se iba. </span></p><p><span style="color: #444444; font-size: x-large;">Otro no hablaba una palabra: se desvestía y vestía en silencio. </span></p><p><span style="color: #444444; font-size: x-large;">A ese lo encontré por la calle una vez y los dos hicimos como que no nos conocíamos. Ni siquiera miró para otro lado;yo lo miré y él pasó con cara de piedra, imperturbable. Pero a él yo no le tenía rabia, no le tenía nada. Yo, no sé por qué, les contaba a algunos hombres historias de mi infancia desvalida; eran todas inventadas y cuando las contaba, yo las creía. Me parecían lo más sincero de mí misma , y era como el placer de lamer una herida. Pero mi infancia no fue desvalida; mis padres, ahora lo veo, hicieron todo lo que pudieron por mi. </span></p><p><span style="color: #444444; font-size: x-large;">Había uno que también me contaba su infancia desvalida, me decía que él también era como un chico desvalido. Y así nos pasábamos en la cama tendidos un largo rato, solos en la oscuridad y dándonos calor y compañía. Éramos como hermanos.Después había otro que me insultó. Me dijo los peores insultos de esta tierra. En la casa de la señora Liú estaba prohibido insultar y el que insultaba no entraba más. Pero yo lo perdoné porque comprendí que insultaba su propia maldición, su propia desesperación: veía la miseria de todos y no la podía superar; insultaba a la miseria y cada vez se revolcaba más en ella. Me conmovió porque se tiró a mis pies y me pidió perdón; pero me puse dura ante los insultos, creía que los insultos eran como la muerte. Pero los insultos son graves de otra manera que como la gente piensa; los insultos son como una tierra en la que hubo un terremoto alguna vez: momentáneamente se puede estar tranquilo, uno se distrae, pero siempre está la amenaza latente. </span></p><p><span style="color: #444444; font-size: x-large;">Por ese tiempo yo me había adaptado a todas las normas de la casa de la señora Liú, aceptaba los regalos, distinguía uno bueno de uno malo, tiraba distraídamente los malos y me quedaba con los buenos. Estaba más linda que antes, estaba en mi plenitud. Pero cuando quería recordar algo que me habían dicho, se me confundían las personas y las cosas. ¿Quién me había dicho que el azul me quedaba mejor que el rojo? ¿Este? No. ¿Quién dijo que los relojes se limpiaban con detergente? Y no podía recordar quién era.</span></p><p><span style="color: #444444; font-size: x-large;">Mezclaba lo que uno decía con otra cosa y así lo repetía yo a mis compañeras, a veces, diciendo algo que había escuchado como si lo hubiese dicho yo, sin darme cuanta para nada en el momento. </span></p><p><span style="color: #444444; font-size: x-large;">Pensaba que estaba perdiendo la memoria y me decía: "Dios mío que no pierda la memoria". Yo no le conté a nadie esto, ni a la señora Liú, que no advirtió nada.Me reía coomo siempre.</span></p><p><span style="color: #444444; font-size: x-large;">Un día apareció un hombre que parecía llevar un peso muy grande sobre sus espaldas, pero no me dijo qué le pasaba; yo tampoco le pregunté. Ese hombre me hacía hermosos regalos, pero yo no les daba importancia. Parecía que los regalos fuera cosas que estaban ahí puestas, que no fueran de él ni de nadie. Yo me cuidé muy bien de decirle lo hermosos que eran sus regalos, dado que él no les daba ninguna importancia a nada. Cuando me puse a pensar en eso se me notó en la cara y la señora Liú me empezó a mirar. Yo a él le dije un día: </span></p><p><span style="color: #444444; font-size: x-large;">-No quiero más regalos tuyos, quiero... </span></p><p><span style="color: #444444; font-size: x-large;">Y no sabía cómo decirle lo que quería.Él me dijo: </span></p><p><span style="color: #444444; font-size: x-large;">-¿Qué querés? Te doy lo que quieras. </span></p><p><span style="color: #444444; font-size: x-large;">Y yo quería otra cosa y no sabía lo que quería. Desalentado dijo: </span></p><p><span style="color: #444444; font-size: x-large;">-Las mujeres son así. No sé por qué no sabrán lo que quieren. </span></p><p><span style="color: #444444; font-size: x-large;">Yo no dije nada. La señora Liú lo hizo ir con otra. Fue una sola vez y no volvió más por allí. A mí no me calienta para nada que se haya ido. Si no es en esta vida, yo pienso que en la otra lo voy a encontrar.<br /></span></p><p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span style="color: #444444; font-size: x-large;"><br /></span></div><span style="color: #444444; font-size: x-large;"><br /><span><br /></span></span><p></p><p><span style="color: #444444; font-size: x-large;">Hebe Uhart, <i>Cuentos completos</i>, Adriana Hidalgo,2019</span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div></div>Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3657445915539662014.post-67236359754006228932020-09-23T08:41:00.025-07:002022-10-19T08:55:33.919-07:00Anton Chéjov escribe una carta a Dimitri Grigorovich<div><span style="color: #444444; font-family: courier; font-size: large;"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div></span></div><span style="color: #444444; font-family: courier;"><b><div style="font-size: x-large;"><span style="font-family: courier; font-size: large;"><b><br /></b></span></div><span style="font-size: x-large;">Si en </span></b><span style="font-size: x-large;"><a href="https://espaciochejov.blogspot.com/2010/05/anton-chejov-una-carta.html" style="font-weight: bold;">Anton Chéjov recibe una carta</a><b> se puede leer el mensaje cálido pero apremiante que el escritor y reconocido intelectual ruso Dimitri Grigorovich envió el 25 de marzo de 1886 a un desconocido joven médico que escribía relatos, ésta es la carta con que tres días después le respondió el escritor que se creía sólo un "aficionado",y acabaría siendo -Anton Chéjov-.</b></span></span><div><b style="color: #444444; font-family: courier; font-size: xx-large;"> </b></div><div><div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span style="color: #444444;"><br /></span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span style="color: #444444;"><br /></span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgfqzxLtRcIFGulUkgSgv9nLxEN24QwUBqWZqVZtGJdId2vwDoYyquArynAfTHdz4CANEPW5nInMXBrNWaieNwgzCb0MmqYLWkPH_Ot50u4AkwobjcGEJvhB-T43t2S34DYhbKD-x0G8ZHH/s512/unnamed+%25284%2529.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><span style="color: #444444;"><img border="0" data-original-height="251" data-original-width="512" height="314" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgfqzxLtRcIFGulUkgSgv9nLxEN24QwUBqWZqVZtGJdId2vwDoYyquArynAfTHdz4CANEPW5nInMXBrNWaieNwgzCb0MmqYLWkPH_Ot50u4AkwobjcGEJvhB-T43t2S34DYhbKD-x0G8ZHH/w640-h314/unnamed+%25284%2529.jpg" width="640" /></span></a></div><span style="color: #444444;"><br /></span><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span style="color: #444444;"><br /></span></div><span style="color: #444444; font-family: courier; font-size: x-large;"><b><div><br /></div><div><span style="color: #444444; font-family: courier; font-size: x-large;"><b><br /></b></span></div>A DIMITRI v. GRIGOROVICH</b></span><div><span style="font-family: courier; font-size: large;"><span style="color: #444444;">Moscú,28 de marzo de 1886</span></span></div><div><span style="font-family: courier; font-size: large;"><span style="color: #444444;"><br /></span></span></div><div><span style="font-family: courier;"><span style="color: #444444; font-size: large;"><br /></span></span></div><div><span style="color: #444444;"><span style="font-family: courier; font-size: x-large;"><b>Su carta, mi querido y buen bienhechor,me ha impactado como un rayo. Me conmovió y casi rompo a llorar. Ahora pienso que ha dejado una profunda huella en mi alma. Del mismo modo que usted ha acariciado mi juventud, quiera Dios se sosiegue su vejez, pues no encuentro palabras ni hechos para agradecérselo. Ya sabe con qué ojos mira la gente corriente a los elegidos como usted; por eso puede juzgar qué representa para mi amor propio su carta. Está por encima de cualquier diploma y para un escritor principiante representa los honorarios presentes y futuros.Estoy embriagado. No tengo fuerzas para juzgar si merezco o no esa alta recompensa. Le repito únicamente que me ha impactado.</b></span></span></div><div><span style="color: #444444;"><span style="font-family: courier; font-size: x-large;"><b><br /></b></span></span></div><div><span style="color: #444444;"><span style="font-family: courier; font-size: x-large;"><b>Si tengo un don que deba ser respetado, le confieso, ante la pureza de su corazón, que hasta ahora no lo respeté. Sentía que lo tenía, pero me acostumbré a considerarlo insignificante. Para que un organismo sea injusto consigo mismo, receloso y desconfiado, son suficientes razones de naturaleza puramente externa. Y, si mal no recuerdo, tales razones abundan en mí.Todas las personas cercanas a mí han menospreciado mi actividad de escritor y no han cesado de aconsejarme amistosamente que no cambiara mi ocupación actual por la de escritor. Tengo en Moscú cientos de conocidos, entre ellos dos docenas que escriben y no puedo recordar ni a uno solo que haya visto en mí a un artista. En Moscú existe el llamado "círculo literario". Talentos y mediocridades de cualquier pelaje y edad se reúnen una vez por semana en el reservado de un restaurante y derrochan sus lenguas. Si fuera allí y les leyera una parte de su carta se reirían de mí. Tras cinco años de deambular por los periódicos he logrado compenetrarme con esa opinión general de mi insignificancia literaria. En seguida me acostumbré a mirar mis trabajos con indulgencia y a escribir de manera trivial.Esa es la primera razón...La segunda es que soy médico y siento una gran pasión por la medicina, de modo que el proverbio sobre las dos liebres* nunca quitó tanto el sueño como a mí.</b></span></span></div><div><span style="color: #444444;"><span style="font-family: courier; font-size: x-large;"><b><br /></b></span></span></div><div><span style="color: #444444;"><span style="font-family: courier; font-size: x-large;"><b>Le escribo todo esto sólo para justificar un poco ante usted mi gran pecado. Hasta ahora he mantenido, respecto a mi labor literaria, una actitud superficial, negligente y gratuita. No recuerdo ni un solo cuento mío en el que haya trabajado más de un día. "El cazador", que a usted le gusta, lo escribí en una casa de baños. He escrito mis cuentos como los reporteros que informan de un incendio: mecánicamente, medio inconsciente, sin preocuparme para nada del lector ni de mí mismo...He escrito intentando no desperdiciar en un cuento las imágenes y los cuadros que quiero y que, sabe Dios por qué,he guardado y escondido con mucho cuidado.</b></span></span></div><div><span style="color: #444444;"><span style="font-family: courier; font-size: x-large;"><b><br /></b></span></span></div><div><span style="color: #444444;"><span style="font-family: courier; font-size: x-large;"><b>Lo primero que me llevó a la autocrítica fue una carta muy amable y, por lo que entiendo, sincera de Suvorin. Comencé entonces a prepararme para escribir algo más serio, pero, a pesar de todo, no tenía fe en mi valía literaria.</b></span></span></div><div><span style="color: #444444;"><span style="font-family: courier; font-size: x-large;"><b><br /></b></span></span></div><div><span style="color: #444444;"><span style="font-family: courier; font-size: x-large;"><b>Y entonces, inesperadamente, me llegó su carta. Disculpe la comparación, pero ha actuado en mí como la orden gubernamental de "abandonar la ciudad en veinticuatro horas", esto es,de pronto he sentido la imperiosa necesidad de darme prisa, de salir lo antes posible del lugar donde me halló empantanado...</b></span></span></div><div><span style="color: #444444;"><span style="font-family: courier; font-size: x-large;"><b><br /></b></span></span></div><div><span style="color: #444444;"><span style="font-family: courier; font-size: x-large;"><b>Estoy de acuerdo en todo con usted. El cinismo que me señala, lo sentí al ver publicado "La bruja". Si hubiera escrito ese cuento no en un día, sino en tres o cuatro, no lo habría...</b></span></span></div><div><span style="color: #444444;"><span style="font-family: courier; font-size: x-large;"><b><br /></b></span></span></div><div><span style="color: #444444;"><span style="font-family: courier; font-size: x-large;"><b>Me libraré de los trabajos urgentes, pero me llevará tiempo...No es posible abandonar el carril en que me encuentro. No me importa pasar hambre, como ya pasé antes, pero no se trata de mí...Dedico a escribir mis horas de ocio, dos o tres por día y un poco de noche, esto es, un tiempo apenas suficiente para pequeños trabajos. En verano, cuando tenga más tiempo libre y menos obligaciones, me ocuparé de asuntos serios.</b></span></span></div><div><span style="color: #444444;"><span style="font-family: courier; font-size: x-large;"><b><br /></b></span></span></div><div><span style="font-size: x-large;"><span style="color: #444444;"><span style="font-family: courier;"><b>No puedo poner mi verdadero nombre en el libro, porque ya </b></span></span><span style="color: #444444; font-family: courier;"><b>es tarde:la viñeta ya está preparada y el libro, impreso. Mucha gente de San Petersburgo me ha aconsejado, antes que usted, no echar a perder el libro con un seudónimo, pero no les he hecho caso, probablemente por amor propio.No me gusta nada mi libro**. Es una vinagreta, un batiburrillo de trabajos estudiantiles, desplumados por la censura y por los editores de las publicaciones humorísticas. Creo que, después de leerlo, muchos se sentirán decepcionados. Si hubiera sabido que usted me lee y sigue mis pasos, no lo habría publicado.</b></span></span></div><div><span style="color: #444444; font-family: courier; font-size: x-large;"><b><br /></b></span></div><div><span style="color: #444444; font-family: courier; font-size: x-large;"><b>La esperanza está en el futuro. Sólo tengo veintiséis años. Quizás me de tiempo a hacer algo, aunque el tiempo pasa deprisa.</b></span></div><div><span style="color: #444444; font-family: courier; font-size: x-large;"><b><br /></b></span></div><div><span style="color: #444444; font-family: courier; font-size: x-large;"><b>Le pido disculpas por esta carta tan larga. No se lo recrimine a quien por primera vez en su vida se atrevió a deleitarse con el placer de escribir una carta a Grigorovich.</b></span></div><div><span style="color: #444444; font-family: courier; font-size: x-large;"><b><br /></b></span></div><div><span style="color: #444444; font-family: courier; font-size: x-large;"><b>Envíeme, si es posible, su tarjeta de visita. Me siento tan inquieto y colmado de atención por usted, que me parece que le escribiría no una hoja, sino toda una resmilla. Que el señor le otorgue felicidad y salud.</b></span></div><div><span style="color: #444444; font-family: courier; font-size: x-large;"><b>Con profundo y sincero respeto y agradecimiento,</b></span></div><div><span style="color: #444444; font-family: courier; font-size: x-large;"><b>Antón Chéjov</b></span></div><div><span style="color: #444444; font-family: courier; font-size: x-large;"><b><br /></b></span></div><div><span style="color: #444444; font-size: x-large;"><br /></span></div><div><span style="color: #444444;"><span style="font-family: courier; font-size: medium;">*Alusión al proverbio ruso:"El que sigue dos liebres, tal vez cace una, y muchas veces ninguna".</span></span></div><div><span style="color: #444444;"><span style="font-family: courier; font-size: medium;">**Chéjov se refiere a su segundo libro, "Cuentos abigarrados".</span></span></div><div><span style="color: #444444; font-size: large;"><span style="font-family: courier;"><b> </b></span></span></div><div><span style="color: #444444;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgbXHk5X_3RH3EtspiifDdZSlfdPCwhfROKN-75DuSMlznXlbuBwwdzG795YDaf9RaRjLE5Bq3LXQR8ohHgZoCqHZAWu9uvHfySKpWZBzTqOuLN5TOsWS1mwLdfkRTIoUd4oGC89YljJe29/s512/unnamed+%25283%2529.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em; text-align: center;"><img border="0" data-original-height="512" data-original-width="349" height="200" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgbXHk5X_3RH3EtspiifDdZSlfdPCwhfROKN-75DuSMlznXlbuBwwdzG795YDaf9RaRjLE5Bq3LXQR8ohHgZoCqHZAWu9uvHfySKpWZBzTqOuLN5TOsWS1mwLdfkRTIoUd4oGC89YljJe29/w136-h200/unnamed+%25283%2529.jpg" width="136" /></a></span></div><div><div><span style="font-size: x-large;"><span style="color: #444444;"> </span><span style="color: #444444; font-family: courier;"><b>El texto está en "A.Chéjov, Sobre literatura y vida",editado admirablemente,</b></span><b style="color: #444444; font-family: courier;">por Páginas de Espuma,</b><b style="color: #444444; font-family: courier;"> como antes editaron sus "Cuentos completos" en cuatro tomos.</b></span><b style="color: #444444; font-family: courier; font-size: xx-large;"> </b><p></p></div></div></div></div>Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3657445915539662014.post-64631926961306944732020-07-27T08:18:00.002-07:002022-04-11T12:55:03.897-07:00Ana María Matute: Los cuentos vagabundos<span style="color: #444444;"><br /></span>
<br />
<blockquote class="tr_bq" style="text-align: justify;">
<span style="color: #444444; font-size: x-large;"><b>Ana María Matute</b> (Barcelona, 1925-2014) fue una de los escritores de la posguerra española más interesantes y prometedores. Tiene una obra larga y desigual con una primera etapa sólida y brillante, <i>Fiesta al Nordeste</i>, <i>Primera memoria</i>, <i>Los hijos muertos</i>...,en que transforma materiales autobiográficos en prosa </span></blockquote><blockquote class="tr_bq" style="text-align: justify;"><span style="color: #444444; font-size: x-large;"> de gran fuerza literaria.Tras una interrupción de casi veinte años su estilo fue derivando hacia lo fantástico-medieval, quimérico y alegórico que culmina en <i>Olvidado rey Gudú</i>.</span></blockquote>
<span style="color: #444444;"><span style="font-size: large;"><b><br /></b></span><span style="font-size: large;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh1vWCKupV8PgouS5pGIuhjXSCtcgSLZG4629ri4lGSIgBy3upVt4WB7NxC7CabT4VXmsO4Qmp6qke3KGXZI4zWQ6LuZBpUw0UrlOB8bEyJ-Z6wTT3dIjYmoVAzvJ8-dKnqntif02F7JBYE/s1600/esta.jpg" style="font-size: medium; margin-left: 1em; margin-right: 1em; text-align: center;"><img border="0" data-original-height="932" data-original-width="1393" height="427" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh1vWCKupV8PgouS5pGIuhjXSCtcgSLZG4629ri4lGSIgBy3upVt4WB7NxC7CabT4VXmsO4Qmp6qke3KGXZI4zWQ6LuZBpUw0UrlOB8bEyJ-Z6wTT3dIjYmoVAzvJ8-dKnqntif02F7JBYE/s640/esta.jpg" width="640" /></a></span></span><br />
<blockquote class="tr_bq">
<span style="color: #444444; font-size: large;"><b style="text-align: justify;">Menchu Gal </b><span style="text-align: justify;">(Irún, Guipúzcoa, 1919-San Sebastián,2008), </span></span><span style="color: #444444; font-size: large; text-align: justify;">fauvista, expresionista, cubista, con un estilo vigoroso y poético que la convierte en una de los más interesantes pintores españoles de posguerra.</span></blockquote>
<span style="color: #444444; font-size: x-large;"><br /></span>
<br />
<blockquote class="tr_bq">
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: #444444; font-size: x-large;">Los cuentos vagabundos</span></div>
<span style="color: #444444; font-size: x-large;"></span><br />
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: #444444; font-size: x-large;"><br /></span></div>
<span style="color: #444444; font-size: x-large;">
</span><span style="color: #444444; font-size: x-large;"></span>
<br />
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: #444444; font-size: x-large;"><br /></span></div>
<span style="color: #444444; font-size: x-large;">
</span><span style="color: #444444; font-size: x-large;"></span>
<br />
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: #444444; font-size: x-large;">Pocas cosas existen tan cargadas de magia como las palabras de un cuento. Ese cuento breve, lleno de sugerencias, dueño de un extraño poder que arrebata y pone alas hacia mundos donde no existen ni el suelo ni el cielo.Los cuentos representan uno de los aspectos más inolvidables e intensos de la primera infancia. Todos los niños del mundo han escuchado cuentos. Ese cuento que no debe escribirse y lleva de voz en voz paisajes y figuras, movidos más por la imaginación del oyente que por la palabra del narrador.</span></div>
<span style="color: #444444; font-size: x-large;">
</span><span style="color: #444444; font-size: x-large;"></span>
<br />
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: #444444; font-size: x-large;"><br /></span></div>
<span style="color: #444444; font-size: x-large;">
</span><span style="color: #444444; font-size: x-large;"></span>
<br />
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: #444444; font-size: x-large;">He llegado a creer que solamente existen media docena de cuentos. Pero los cuentos son viajeros impenitentes. Las alas de los cuentos van más allá y más rápido de lo que lógicamente pueda creerse. Son los pueblos, las aldeas, los que reciben a los cuentos.Por la noche, suavemente, y en invierno. Son como el viento que se filtra, gimiendo, por las rendijas de las puertas. que se cuela hasta los huesos, con un estremecimiento sutil y hondo. Hay, incluso, ciertos cuentos que casi obligan a abrigarse más, a arrebujarse junto al fuego, con las manos escondidas y los ojos cerrados.</span></div>
<span style="color: #444444; font-size: x-large;">
</span><span style="color: #444444; font-size: x-large;"></span>
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: #444444; font-size: x-large;">Los pueblos, digo, los reciben de noche. Desde hace miles de años que llegan a través de las montañas, y duermen en la casa, en los rincones del granero, en el fuego. De paso, como peregrinos. Por eso son los viejos, desvelados y nostálgicos, quienes los cuentan.</span></div>
<span style="color: #444444; font-size: x-large;">
</span><span style="color: #444444; font-size: x-large;"><div style="text-align: justify;">
Los cuentos son renegados, vagabundos, con algo de la inconsciencia y crueldad infantil, con algo de su misterio. Hacen llorar o reír, se olvidan de donde nacieron, se adaptan a los trajes y a las costumbres de allí donde los reciben. Sí, realmente, no hay más de media docena de cuentos. Pero ¡cuántos hijos van dejando por el camino! </div>
</span></blockquote>
<blockquote class="tr_bq">
<span style="color: #444444; font-size: x-large;"><div style="text-align: justify;">
Mi abuela me contaba, cuando yo era pequeña, la historia de la Niña de Nieve. Esta niña de nieve, en sus labios, quedaba irremisiblemente emplazada en aquel paisaje de nuestras montañas, en una alta sierra de la vieja Castilla. Los campesinos del cuento eran para mí una pareja de labradores de tez oscura y áspera, de lacónicas palabras y mirada perdida, como yo los había visto en nuestra tierra. Un día el campesino de este cuento vio nevar. Yo veía entonces, con sus ojos, un invierno serrano ,con esqueletos negros de árboles cubiertos de humedad, con centelleo de estrellas. Veía largos caminos, montaña arriba, y aquel cielo gris, con sus largas nubes, que tenían un relieve de piedras. El hombre del cuento, que vio nevar, estaba triste porque no tenía hijos. Salió a la nieve,y, con ella ,hizo una niña. Su mujer miraba desde la ventana. Mi abuela explicaba:"No le salieron muy bien los pies. Entró en la casa y su mujer le trajo una sartén. Así, los moldearon lo mejor que pudieron". La imagen no puede ser más confusa. Sin embargo , para mí, en aquel tiempo, nada más natural. Yo veía perfectamente a la mujer, que traía una sartén, negra como el hollín. Sobre ella, la nieve de la niña resaltaba blanca y viva. Y yo seguía viendo, claramente, cómo el hombre moldeaba los pequeños pies. "La niña empezó entonces a hablar",continuaba mi abuela. Aquí se obraba el milagro del cuento. Su magia inundaba el corazón con una lluvia dulce, punzante. Y empezaba a temblar un mundo nuevo e inquieto. Era también tan natural que la niña de nieve empezase a hablar...en los labios de mi abuela, dentro del cuento y del paisaje, no podía ser de otro modo. Mi abuela decía, luego, que la niña de nieve creció hasta los siete años. Pero llegó la noche de San Juan. En el cuento, la noche de San Juan tiene un olor, una temperatura y una luz que no existen en la realidad. La noche de San Juan es una noche exclusivamente para los cuentos. En el que ahora me ocupa hubo hogueras como es de rigor. Y mi abuela me decía:"Todos los niños saltaban por encima del fuego, pero la niña de nieve tenía miedo. Al fin, tanto se burlaron de ella, que se decidió. Y entonces, ¿sabes qué es lo que le pasó a la niña de nieve?" Sí, yo lo imaginaba bien. La veía moverse blanda hasta derretirse. Desaparecía para siempre. "¿Y no apagaba el fuego?", preguntaba yo con un vago deseo.¡Ah!, pero eso mi abuela no lo sabía. Sólo sabía que los viejos campesinos lloraron mucho la pérdida de su niña.</div>
</span><span style="color: #444444; font-size: x-large;"><div style="text-align: justify;">
<br /></div>
</span><span style="color: #444444; font-size: x-large;"><div style="text-align: justify;">
No hace mucho tiempo me enteré de que el cuento de la Niña de Nieve, que mi abuela recogiera de labios de la suya, era en realidad una antigua leyenda ucraniana. Pero ¡qué diferente, en labios de mi abuela, a como la leí! La niña de nieve atravesó montañas y ríos, calzó altas botas de fieltro, zuecos, fue descalza o con abarcas, vistió falda roja o blanca, fue rubia o de cabello negro, se adornó con monedas de oro o botones de cobre, y llegó a mí, siendo niña, con justillo negro y rodetes de trenza arrollados a los lados de la cabeza.</div>
</span><span style="color: #444444; font-size: x-large;"><div style="text-align: justify;">
La niña de nieve se iría luego, digo yo, como esos pájaros que buscan eternamente, en los cuentos, los fabulosos países donde brilla siempre el sol. Y allí en vez de fundirse y desaparecer, seguirá viva y helada, con otro vestido, otra lengua, convirtiéndose en agua todos los día sobre ese fuego que, bien sea en un bosque, bien en un hogar cualquiera, está encendiéndose todos los días para ella. El cuento de la niña de nieve como el cuento del hermano bueno y el hermano malo, como el del avaro y el del tercer hijo tonto, como el de la madrastra y el hada buena, viajará todos los días y a través de todas las tierras. Allí, a la aldea donde no se conocía el tren, llegó el cuento caminando. El cuento es astuto. Se filtra en el vino, en las lenguas de las viejas, en las historias de los santos. Se vuelve melodía torpe, en la garganta de un caminante que bebe en la taberna y toca la bandurria. Se esconde en las calumnias, en los cruces de caminos, en los cementerios, en la oscuridad de los pajares. El cuento se va, pero deja sus huellas. Y aun las arrastra por el camino, como van ladrando los perros tras los carros , carretera adelante. El cuento llega y se marcha por la noche, llevándose debajo de las alas la rara zozobra de los niños. A escondidas, pegándose al frío y a las cunetas, va huyendo. A veces pícaro, o inocente, o cruel. O alegre, o triste. Siempre robando una nostalgia, con su viejo corazón de vagabundo.</div>
</span></blockquote>
<span style="color: #444444; font-size: x-large;"></span><br />
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: #444444; font-size: x-large;"><br /></span></div>
<span style="color: #444444; font-size: x-large;">
</span>
<br />
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: #444444; font-size: x-large;"><br /></span></div>
<span style="color: #444444; font-size: x-large;">
</span>
<br />
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: #444444; font-size: x-large;">Ana María Matute, <i>El tiempo</i>, Destinolibro,1991</span></div>
<span style="color: #444444; font-size: x-large;">
</span>Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3657445915539662014.post-25851112168854494682020-05-05T09:11:00.001-07:002020-12-13T22:22:49.598-08:00Anton Chéjov y Marianne Moore un mismo tema<span style="color: #444444;"><br /></span><span style="color: #444444;"> </span><br />
<blockquote class="tr_bq">
<span style="font-size: x-large;"><span style="color: #444444; text-align: justify;"><a href="http://letras-musicasycintasdevideo.blogspot.com.es/2014/12/whauden-presenta-marianne-moore.html" style="text-align: start;">W.H.Auden</a> cuenta cómo la primera vez que leyó poemas de Marianne Moore pensó algo parecido a "¿pero esta de qué va?" y siguió leyendo los </span></span><span style="color: #444444; font-size: x-large; text-align: justify;">estrafalarios versos porque le enganchó el tono de voz y poco a poco </span><span style="color: #444444; font-size: x-large; text-align: justify;">fue descubriendo </span><span style="color: #444444; font-size: x-large; text-align: justify;">que los poemas fulguraban como joyas de imaginación, visión y lenguaje y entraron a formar parte de sus preferidos. "To a chameleon" es de 1959 una etapa ya de mantenida madurez de la poeta. </span></blockquote>
<span style="color: #444444;"><br /></span>
<br />
<blockquote class="tr_bq" style="text-align: justify;">
<span style="background-color: white; font-family: "courier new" , "courier" , monospace; font-size: x-large; text-align: left;"><b><span style="color: #444444;">TO A </span><span style="color: #444444;">C</span><span style="color: #444444;">HAMELEON</span></b></span><br />
<div class="separator" style="clear: both;">
<span style="color: #444444; font-size: medium;"><span style="font-family: "courier new" , "courier" , monospace; font-size: x-large;"><b><span style="background-color: white; text-align: left;"><br />Hid by the august foliage and fruit of the grape-vine</span><br style="background-color: white; text-align: left;" /><span style="background-color: white; text-align: left;"><span style="color: #666666;">twine</span></span><br style="background-color: white; text-align: left;" /><span style="background-color: white; text-align: left;"><span style="color: #666666;">your anatomy</span></span><br style="background-color: white; text-align: left;" /><span style="background-color: white; text-align: left;"><span style="color: #666666;">round the pruned and polished stem,</span></span><br style="background-color: white; text-align: left;" /><span style="background-color: white; text-align: left;"><span style="color: #666666;">Chameleon</span></span><br style="background-color: white; text-align: left;" /><span style="background-color: white; text-align: left;"><span style="color: #666666;">Fire laid upon</span></span><br style="background-color: white; text-align: left;" /><span style="background-color: white; text-align: left;"><span style="color: #666666;">an emerald as long as</span></span><br style="background-color: white; text-align: left;" /><span style="background-color: white; text-align: left;"><span style="color: #666666;">the Dark King'massy</span></span><br style="background-color: white; text-align: left;" /><span style="background-color: white; text-align: left;"><span style="color: #666666;">one,</span></span><br style="background-color: white; text-align: left;" /><span style="background-color: white; text-align: left;">could not snap the spectrum up for food as you have done.</span></b></span><br style="background-color: white; font-family: Georgia, Utopia, "Palatino Linotype", Palatino, serif; font-size: 16px; text-align: left;" /><span style="background-color: white; font-family: "georgia" , "utopia" , "palatino linotype" , "palatino" , serif; font-size: 16px; text-align: left;"><b><br /></b><b><br /></b></span></span></div>
<div style="background-color: white; font-family: Georgia, Utopia, "Palatino Linotype", Palatino, serif;">
<b><span style="color: #666666; font-family: "courier new" , "courier" , monospace;"><span style="color: #444444; font-size: x-large;">A UN CAMALEÓN/ Oculto entre el augusto follaje y los frutos de la viña/ entretejes/ tu anatomía/ alrededor del mondo tallo pulido,/Camaleón./ Ni el fuego encendido/ sobre una esmeralda tan grande como/ aquella/ enorme del Rey Oscuro/podría arrebatar y devorar el espectro solar como tu has hecho.</span></span></b></div>
<div style="background-color: white; font-family: Georgia, Utopia, "Palatino Linotype", Palatino, serif;">
<b><span style="color: #666666; font-family: "courier new" , "courier" , monospace;"><span style="color: #444444; font-size: x-large;">Marianne Moore, 1959</span></span></b></div>
</blockquote>
<span style="color: #444444;"><br /></span><span style="color: #444444;"><br /></span><br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiWYuOR-pVmjOg92TvANxLs7BWyaTcJIEnpXIIcWAvosMygSYWt_SpOOzQa1ifdQVI-jLGW8BtILDXHp4FqBDR5vC4b5tEhtg3NjsyX1mFyCu0hXcUcysdxMFgptIJxUqF5n0nXlzzWe-6w/s1600/5f4e8f81141b410b82e34f0ec2d2a0f4.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><span style="color: #444444;"><img border="0" data-original-height="477" data-original-width="847" height="225" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiWYuOR-pVmjOg92TvANxLs7BWyaTcJIEnpXIIcWAvosMygSYWt_SpOOzQa1ifdQVI-jLGW8BtILDXHp4FqBDR5vC4b5tEhtg3NjsyX1mFyCu0hXcUcysdxMFgptIJxUqF5n0nXlzzWe-6w/s400/5f4e8f81141b410b82e34f0ec2d2a0f4.jpg" width="400" /></span></a></div>
<span style="color: #444444;"><br /></span>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhmEmbltciGOEdjbX0NInqduq-sImxAo7PLJmYKgm7J7LLT81F1KGKQtWCy906tS7IR_0ahrAGaJDq0aCtFIUpLq95OZkMClTDssv_2Mvs3mwR9W4EMJ9xLU3R-C35KIn3R3J-vhbPTWQ4g/s1600/5950321085_f2a85ab7da_o-min.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><span style="color: #444444;"><img border="0" data-original-height="754" data-original-width="1600" height="187" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhmEmbltciGOEdjbX0NInqduq-sImxAo7PLJmYKgm7J7LLT81F1KGKQtWCy906tS7IR_0ahrAGaJDq0aCtFIUpLq95OZkMClTDssv_2Mvs3mwR9W4EMJ9xLU3R-C35KIn3R3J-vhbPTWQ4g/s400/5950321085_f2a85ab7da_o-min.jpg" width="400" /></span></a></div>
<span style="color: #444444;"><br /></span>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjiv3YzyJ-GsoRfZEoGn3WmY7XiTGID509ORCtPpmPi0Vaoz6Xd1DTossBEbexznY0DbJ_mzjBTrb_XbNfqjy_vX34MKSk9_ryl8yZqfJ4Zx0FbMvbBw_Od-qQ2Z8PrcQj3hViMQ4P1I93P/s1600/f_2015-04-19_81.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><span style="color: #444444;"><img border="0" data-original-height="481" data-original-width="600" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjiv3YzyJ-GsoRfZEoGn3WmY7XiTGID509ORCtPpmPi0Vaoz6Xd1DTossBEbexznY0DbJ_mzjBTrb_XbNfqjy_vX34MKSk9_ryl8yZqfJ4Zx0FbMvbBw_Od-qQ2Z8PrcQj3hViMQ4P1I93P/s400/f_2015-04-19_81.jpg" width="400" /></span></a></div>
<span style="color: #444444;"><br /></span>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjjNmpH0HVheK5jxL1kGv7bYXcHQDJVGvEzjqzgzxpw5zfT2vTNPVqy7th8FD6fqU1BacJDPsA1vxgwE_A5fOOpoBMKR3xaxk_6o4PHjlyZfpPgEgawRyZfBSaALIQjMezdMIKnSul7hJy0/s1600/wakyma.com_nutricion-de-camaleones-jovenes-y-gestantes.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><span style="color: #444444;"><img border="0" data-original-height="325" data-original-width="600" height="216" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjjNmpH0HVheK5jxL1kGv7bYXcHQDJVGvEzjqzgzxpw5zfT2vTNPVqy7th8FD6fqU1BacJDPsA1vxgwE_A5fOOpoBMKR3xaxk_6o4PHjlyZfpPgEgawRyZfBSaALIQjMezdMIKnSul7hJy0/s400/wakyma.com_nutricion-de-camaleones-jovenes-y-gestantes.jpg" width="400" /></span></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
<span style="color: #444444; font-size: large;"> (ampliar todas)</span></div>
<blockquote class="tr_bq" style="clear: both; text-align: justify;">
<span style="font-size: x-large;"><span style="text-align: start;">En cambio Antón Chéjov cuando escribe "El Camaleón" en 1884 tenía sólo 24 años y trataba de desaparecer firmando Chejonte. Acababa de terminar medicina y creía que ser médico era su verdadera vocación. Es verdad que desde los veinte años escribía pequeñas historias de cuya publicación y éxito dependía económicamente su familia, pero no lo consideraba nada serio y menos definitivo. Hasta que en 1886 el escritor </span><a href="https://espaciochejov.blogspot.com/2010/05/anton-chejov-una-carta.html" style="text-align: start;">Dimitri Grigórovich</a><span style="text-align: start;"> le hizo abrir los ojos mostrándole su admiración y señalándole la responsabilidad que tenía con el don que había recibido. Chéjov, prodigioso en todo. Faltan seis años para su extraordinario viaje a la isla de Sajalín y mucho menos para que con las nuevas experiencias, sumergiendose en la escritura se convierta en un maestro inigualable.</span></span></blockquote>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
<span style="color: #444444; font-size: large;"><br /></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
<span style="color: #444444; font-size: large;"><br /></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
<span style="color: #444444; font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;">EL CAMALEÓN</span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
<span style="color: #444444; font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;"><br /></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
<span style="color: #444444; font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;">El inspector de policía Ochumélov, con su capote nuevo y un paquete en la mano, atraviesa la plaza del mercado. Le sigue un agente pelirrojo con un tamiz lleno a rebosar de grosellas confiscadas. A su alrededor reina el silencio...En la plaza no hay ni un alma...Las puertas abiertas de tiendas y tabernas contemplan con tristeza este mundo de Dios, como bocas hambrientas; ni siquiera se ven mendigos a su lado.</span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
<span style="color: #444444; font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;">- ¿Así que quieres morderme, maldito? -oye de pronto Ochumélov- ¡No lo dejéis escapar, muchachos! ¡Ahora está prohibido morder!¡Cogedlo! ¡Ah...! ¡Ah!</span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
<span style="color: #444444; font-size: large;"><br /></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
<span style="color: #444444; font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;">Se oye un aullido. Ochumélov vuelve la cabeza y ve un perro que, saltando sobre tres patas, se aleja corriendo del almacén de madera del comerciante Pichuguin, sin dejar de mirar a un lado y a otro. Lo persigue un hombre con camisa de percal almidonada y chaleco desabotonado que se lanza con el torso hacia adelante y, tras caer al suelo, atrapa al animal por las patas traseras. De nuevo se oye un aullido y un grito: "¡Qué no escape!". Algunas caras soñolientas se asoman desde las tiendas y en un abrir y cerrar de ojos, como salida de debajo de la tierra, una muchedumbre se agolpa delante del almacén de madera.</span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
<span style="color: #444444; font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;">-¡Están alterando el orden,excelencia...!- dice el agente.</span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
<span style="color: #444444; font-size: large;"><br /></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
<span style="color: #444444; font-family: "georgia" , "times new roman" , serif;"><span style="font-size: large;">Ochumélov gira a la izquierda </span><span style="font-size: large;">y se encamina al lugar de la reunión. Junto a la puerta del almacén ve cómo el hombre del chaleco desabotonado, mencionado más arriba, levanta la mano derecha y muestra a la concurrencia un dedo ensangrentado. En su rostro de borracho puede leerse: "¡Me las pagarás, granuja!", y el mismo dedo parece un signo de victoria. Ochumélov reconoce en ese hombre al orfebre Jriukin. En medio de la multitud, con las patas delanteras separadas y todo el cuerpo tembloroso, está sentado el responsable del escándalo, un cachorro de galgo blanco con el hocico afilado y una mancha amarilla en el lomo. Sus llorosos ojos expresan tristeza y pavor.</span></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
<span style="color: #444444; font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;">-¿Qué pasa aquí? -pregunta Ochumélov, abriéndose paso entre el gentío-. ¿Qué es esto? ¿Qué está haciendo con el dedo...?¿Quién ha gritado?</span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
<span style="color: #444444; font-size: large;"><br /></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
<span style="color: #444444; font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;">-Iba tranquilamente por la calle, excelencia, sin meterme con nadie...-empieza Jriukin, tosiendo en el puño-. Para tratar de la leña con Mitra Mitirch; de pronto, este canalla, sin razón alguna, me mordió el dedo...Perdóneme, pero soy un trabajador...Mi actividad requiere una gran minuciosidad. Quiero que me paguen, porque tal vez no pueda mover el dedo en una semana...En ninguna parte está escrito, excelencia, que haya que aguantar que estas bestias...Si todos se ponen a morder, más valdría no vivir en este mundo...</span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
<span style="color: #444444; font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;">-¡Hum...!Está bien...-dice Ochumélov con aire severo, tosiendo y moviendo las cejas-. Está bien...¿De quién es este perro? Las cosas no van a quedar así.¿Os voy a enseñar a dejar sueltos a los perros! ¿Ya es hora de ocuparse de esos señores que no quieren respetar las ordenanzas! ¡Cuando le haya puesto una multa a ese miserable sabrá lo que significa dejar en plena calle a un perro o cualquier otro animal! ¡Se va a enterar de quién soy yo...!¡Yeldirin!- dijo , dirigiéndose al agente-. ¡Encuentra al propietario de este perro y levanta el atestado! ¡Y al perro hay que sacrificarlo! ¡Ahora mismo! Seguro que tiene rabia...¿De quién es este perro? ¿Es que no me oís?</span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
<span style="color: #444444; font-size: large;"><br /></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
<span style="color: #444444; font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;">-¡Me parece que es del general Zhigálov! -grita alguien entre la multitud.</span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
<span style="color: #444444; font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;">-¿Del general Zhigálov? Hum...Ayúdame a quitarme el capote, Yeldirin...¡Hace un calor insoportable! Seguro que va a llover...Solo hay una cosa que no entiendo: ¿cómo ha podido morderte? -dice dirigiéndose a Jriukin-. ¿Acaso puede llegarte al dedo?¡con lo pequeño que es y el corpachón que tu tienes! Seguro que te has arañado el dedo con un clavo y luego se te ha ocurrido la idea de sacar provecho. ¡Te ...conozco muy bien! ¡Os tengo muy calados a todos, demonios!</span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
<span style="color: #444444; font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;">-Le ha puesto un cigarrillo en el hocico para divertirse, excelencia, y el perro, que no es tonto, le ha mordido...¡Siempre está armando líos excelencia!</span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
<span style="color: #444444; font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;">-¡Mientes, tuerto del demonio! No has visto nada, así que ¿por qué mientes? Su excelencia es un hombre inteligente y sabe quién miente y quién habla en conciencia, como delante de Dios...Si miento, que sea el juez de paz quien lo diga. En sus leyes está escrito...Hoy día todos somos iguales...Un hermano mío es gendarme...por si quieren saberlo...</span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
<span style="color: #444444; font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;">-¡Nada de comentarios!</span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
<span style="color: #444444; font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;">-No, no es del general...-observa el agente, sumido en profunda meditación-.El general no tiene perros así. Casi todos los suyos son perros de muestra...</span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
<span style="color: #444444; font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;">-¿Estás seguro?</span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
<span style="color: #444444; font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;">-Completamente, excelencia...</span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
<span style="color: #444444; font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;">-Ya lo sabía. El general tiene perros caros, de raza, mientras que este...¡el diablo sabe lo qué es! No tiene pelo, nin prestancia...Es una birria...¿Cómo va a tener un perro así? ¿Dónde tenéis la cabeza?Si un perro como este apareciera en San Petersburgo o Moscú, ¡sabéis lo que pasaría? ¡No se pararían a ver lo que dice la ley, sino que lo matarían de inmediato! Tú has resultado herido, Jriukin y no debes dejar que este asunto acabe así...¡Hay que darle una lección! Ya es hora...</span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
<span style="color: #444444; font-size: large;"><br /></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
<span style="color: #444444; font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;">-Aunque es posible que sea del general...-piensa en voz alta el agente-. No es algo que se lleve escrito en el hocico...El otro día vi uno parecido en su patio.</span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
<span style="color: #444444; font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;">-¡Es del general, no cabe duda! -dice alguien entre la multitud.</span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
<span style="color: #444444; font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;">-Hum...Ayúdame a ponerme el capote, amigo Yeldirin...Se ha levantado algo de viento...Tengo escalofríos...Llévalo a casa del general y pregunta si es suyo. Diles que lo he encontrado y que se lo envío...Y añade que no lo dejen suelto por la calle...Puede que sea un perro caro y, si algún cualquier cerdo le pone un cigarrillo en el hocico, no tardará mucho en echarse a perder. Un perro es un animal delicado...¡Y tú, granuja, baja el brazo! ¡No hay razón imbécil, para que enseñes el dedo!¡La culpa la tienes tú!</span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
<span style="color: #444444; font-size: large;"><br /></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
<span style="color: #444444; font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;">- Por ahí viene el cocinero del general. Vamos a preguntarle...¡Eh, Prójor! ¡Ven aquí un momento, amigo! Échale un vistazo a este perro...¡Es vuestro?</span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
<span style="color: #444444; font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;">-¡Qué dices! ¡Jamás hemos tenido un perro así!</span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
<span style="color: #444444; font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;">-Bueno, ya no hay necesidad de seguir preguntando -dice Ochumélov-.¡Es un perro vagabundo! No tiene sentido seguir dándole vueltas al asunto...Si digo que es un perro vagabundo, es que es un perro vagabundo...Hay que acabar con él, eso es todo.</span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
<span style="color: #444444; font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;">-No es nuestro -continúa Prójor-. Es del hermano del general, que ha llegado hace unos días. Al general no le gustan los galgos. Es de su hermano...</span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
<span style="color: #444444; font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;">-¿Ha llegado el hermano del general? ¿Vladimir Ivánich? -pregunta Ochumélov y una afectuosa sonrisa ilumina todo su rostro-. ¡Vaya por Dios! ¡Y yo sin saber nada! ¿Ha venido de visita?</span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
<span style="color: #444444; font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;">-Así es...</span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
<span style="color: #444444; font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;">-Vaya por Dios...Echaba de menos a su hermanito...¡Y yo sin saberlo! ¿Así que ese perro es suyo? Estupendo...Cógelo...Menudo ejemplar...Es muy vivaracho...¡Le ha dado un mordisco en el dedo a ese! ¿Ja,ja, ja! Bueno, ¿por qué tiemblas? Rrr...rr...Está enfadado el muy bribón...Qué cachorro más bonito...</span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
<span style="color: #444444; font-size: large;"><br /></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
<span style="color: #444444; font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;">Prójor llama al perro y se aleja con él del almacén de madera...El gentío se ríe a carcajadas de Jriukin.</span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
<span style="color: #444444; font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;">-¡Todavía tengo que ajustar cuentas contigo! -le dice Ochumélov, amenazándole, y , tras envolverse en su capote, sigue su camino por la plaza del mercado. Anton Chéjov, 1884</span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
<span style="color: #444444; font-size: large;"><br /></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
<span style="color: #444444; font-size: large;"><br /></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
<span style="color: #444444; font-size: large;">Marianne Moore, <i>Poesía completa</i>, Lumen,2010</span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
<span style="color: #444444; font-size: large;">Anton Chéjov, <i>Cuentos completos</i> [1880-1885] Páginas de espuma, 2013</span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
<span style="color: #444444; font-size: large;"><br /></span></div>
<br />Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3657445915539662014.post-36749201089643280362020-02-23T02:47:00.003-08:002020-12-13T22:23:15.720-08:00Rafael 500 años<br />
<blockquote class="tr_bq" style="text-align: justify;">
<blockquote class="tr_bq">
<blockquote class="tr_bq">
<span style="color: #444444;"><span style="font-size: x-large;">El 6 de abril de 2020 hará 500 años que murió Rafael Sanzio a los 37 años. Había nacido en Urbino otro 6 de abril de 1483. Tuvo una vida intensa de estudio, trabajo y éxitos y dejaba una dilatada obra posible en tiempo tan corto por haber contado con el taller que formó por consejo del Papa Julio II para atender encargos tan extensos como los frescos vaticanos. </span></span><span style="color: #444444; font-size: x-large; text-align: left;">Giorgio Vasari no ahorra elogios en su semblanza:</span><span style="text-align: left;"> </span></blockquote>
</blockquote>
</blockquote>
<blockquote class="tr_bq" style="text-align: justify;">
<blockquote class="tr_bq">
<blockquote class="tr_bq">
<blockquote class="tr_bq">
<span style="color: #444444;"><span style="font-size: large;">"...en Rafael resplandecían brillantemente todas las egregias virtudes del espíritu, acompañadas de tanta gracia, estudio,belleza, modestia y buenas costumbres, que habrían sido capaces de ocultar cualquier vicio y mancha, por vulgares y grandes que hubieran sido. Por lo que se puede asegurar que los que poseen las dotes de Rafael no son simples hombres, sino dioses mortales." </span></span></blockquote>
</blockquote>
</blockquote>
</blockquote>
<blockquote class="tr_bq" style="text-align: justify;">
<blockquote class="tr_bq">
<blockquote class="tr_bq">
<span style="color: #444444;"><span style="font-size: x-large;">Y en sus obras se hace evidente además del talento una percepción privilegiada para reconocer y capturar lo más valioso en los artistas de vanguardia de su tiempo, sobre todo Leonardo y Miguel Ángel y para metabolizarlo y hacerlo fluir integrado en su propia corriente creativa.</span></span></blockquote>
</blockquote>
</blockquote>
<blockquote class="tr_bq">
<blockquote class="tr_bq" style="text-align: justify;">
<blockquote class="tr_bq">
<span style="color: #444444; font-size: x-large;">Es considerado el artista que representa la plenitud del Alto Renacimiento y su muerte se utiliza a menudo para dar el periodo por terminado.El especialista en Arte del Renacimiento André Chastel recuerda:</span></blockquote>
</blockquote>
</blockquote>
<blockquote class="tr_bq" style="text-align: justify;">
<blockquote class="tr_bq">
<blockquote class="tr_bq">
<blockquote class="tr_bq">
<span style="font-size: large;"><span style="color: #444444;">"...en las obras de madurez vibra una extraordinaria capacidad de simpatía por las diversas actitudes del sentimiento humano. Y ello le permitirá ser un retratista sin igual"</span><span style="color: #444444; font-size: medium;">.<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif;"> </span></span><span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif;"><span style="color: #444444; font-size: x-small;"><span style="font-size: small;">A. Chastel, </span><span style="font-style: italic;">Arte y humanismo en Florencia en la época de Lorenzo el Magnífico</span></span><span style="text-align: left;"> </span></span></span></blockquote>
</blockquote>
</blockquote>
</blockquote>
<blockquote class="tr_bq" style="text-align: justify;">
<blockquote class="tr_bq">
<blockquote class="tr_bq">
<span style="color: #444444; font-size: x-small;"><span style="font-size: x-large;">Mientras Rafael </span></span><span style="color: #444444; font-size: x-large;">-primero a las órdenes del Papa Julio II y luego a las de León X, -pintaba</span><span style="color: #444444; font-size: x-small;"><span style="font-size: x-large;"> los frescos en las Estancias Vaticanas que glorificaban a la doctrina católica y a la Iglesia, sobre la Iglesia se hacían más evidentes cada vez las contradicciones entre la doctrina y la práctica. León X ,</span></span><span style="color: #444444; font-size: x-large;">Giovanni de Medici, hijo de Lorenzo el Magnífico, culto, </span><span style="color: #444444; font-size: x-small;"><span style="font-size: x-large;">mundano y de gustos refinados y costosos, sería desencadenante inmediato del estallido de malestar que venía de lejos y llegaba a los últimos escándalos del papado que condujeron al Concilio de Constanza cien años antes. Ahora la predicación de las indulgencias para recaudar dinero y continuar </span></span><span style="color: #444444; font-size: x-small;"><span style="font-size: x-large;">las obras de San Pedro</span></span><span style="text-align: left;"> </span><span style="color: #444444; font-size: x-large;">llevará finalmente a la Reforma Protestante. </span></blockquote>
</blockquote>
</blockquote>
<blockquote class="tr_bq" style="text-align: justify;">
<blockquote class="tr_bq">
<blockquote class="tr_bq">
<span style="font-size: x-large;"><span style="color: #444444;">El fraile agustino alemán, Lutero, denuncia en 1517 que las indulgencias porque suponen comprar el perdón, un bien espiritual con dinero . El Papa y el Emperador (para Carlos V, y para Europa las consecuencias políticas van a ser también graves ) le piden retractarse y al no hacerlo será excomulgado por Leon X en 1521.</span></span><span style="text-align: left;"> </span></blockquote>
</blockquote>
</blockquote>
<blockquote class="tr_bq" style="text-align: justify;">
<blockquote class="tr_bq">
<blockquote class="tr_bq">
<span style="font-size: x-large;"><span style="color: #444444;">Para la Iglesia Católica el racionalismo y el humanismo renacentistas producirán efectos irreversibles al iluminar irreconciliables contradicciones entre las conductas y la doctrina cristiana. Lutero daría una vuelta copernicana al catolicismo al establecer la <i>Salvación por la fe,</i> sin necesidad de las buenas obras, y el<i> Libre Examen</i> que le llevaría a traducir la Biblia del latín al alemán para que cualquiera </span><span style="color: #444444;">pudiera interpretarla con la sola ayuda de Dios. Este hecho</span><span style="color: #444444;"> le convierte en un protagonista importante en la historia de la literatura alemana. </span></span></blockquote>
</blockquote>
</blockquote>
<blockquote class="tr_bq" style="text-align: justify;">
<blockquote class="tr_bq">
<blockquote class="tr_bq">
<span style="color: #444444; font-size: x-large;">Pero Rafael para entonces, ya había sido sepultado </span><span style="color: #444444; font-size: x-large;">en el Panteón de Agripa que tanto admiraba, </span><span style="color: #444444; font-size: x-large;">donde cada año le recuerdan algunos entre los millones que todavía se asombran en el increíble edificio.</span></blockquote>
</blockquote>
</blockquote>
<span style="color: #444444;"></span><br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<span style="color: #444444; font-size: large;"><u></u></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjEFRJBqq0auw_UniH7okIC7KT8nyf_4o3oLP4mOC3ts6gMd3Esg1-NP85sgZQSq0CK4wUP94Iv5i9PCO02UNLH4Rc3BqVUNYXd8K9dh26bgcQb-vz76sOCrmN_j1PqSW_e4BUz0W9m7sw/s1600/images+%252827%2529.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="183" data-original-width="275" height="265" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjEFRJBqq0auw_UniH7okIC7KT8nyf_4o3oLP4mOC3ts6gMd3Esg1-NP85sgZQSq0CK4wUP94Iv5i9PCO02UNLH4Rc3BqVUNYXd8K9dh26bgcQb-vz76sOCrmN_j1PqSW_e4BUz0W9m7sw/s400/images+%252827%2529.jpg" width="400" /></a><span style="color: #444444; font-size: large;"><u></u></span></div>
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgbclTR52qQK4FkmOXzEmKbLPQcA3pdculo0R0zqpJF9Y8pbIIN8wC9qKVBIT2B-U3hLpgmMZtmQNjSPL1d24UAqh4QmURjb-6OB-34-qbVLiH5weFneFfzMxYXJwZB0-NGHGrSBTnR1AE/s1600/n_ashmolean_rafael1.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em; text-align: center;"><img border="0" data-original-height="450" data-original-width="350" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgbclTR52qQK4FkmOXzEmKbLPQcA3pdculo0R0zqpJF9Y8pbIIN8wC9qKVBIT2B-U3hLpgmMZtmQNjSPL1d24UAqh4QmURjb-6OB-34-qbVLiH5weFneFfzMxYXJwZB0-NGHGrSBTnR1AE/s320/n_ashmolean_rafael1.jpg" width="248" /></a><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhpb9w6abGwhRxHaODHmS13bwra2H0fjsZCpYQ3SA1ykvgnmrzq0yBWIwPJzGT1Eb1hEJTiO3dgmtiUiHcdczYj67WOPuOZPn88YAQltfq0NzB2RsmbICztPLUbMOwsfmJr4gZgKD3AXHY/s1600/Rafael.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em; text-align: center;"><img border="0" data-original-height="960" data-original-width="720" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhpb9w6abGwhRxHaODHmS13bwra2H0fjsZCpYQ3SA1ykvgnmrzq0yBWIwPJzGT1Eb1hEJTiO3dgmtiUiHcdczYj67WOPuOZPn88YAQltfq0NzB2RsmbICztPLUbMOwsfmJr4gZgKD3AXHY/s320/Rafael.jpg" width="240" /></a><span style="color: #444444; font-size: large;"><img height="200" src="https://www.wga.hu/art/r/raphael/7drawing/3/14drawin.jpg" style="text-align: justify;" width="160" /><u> </u></span><br />
<span style="color: #444444;"><span style="font-size: large;"><u><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhMTmC20_lk_K9rDqx2gBUcOTI4gtkN3fIN2ZnxHBsDURtCfFU8z5ZcjLAeeHb7DTL6R82jCEaOHG2EKzqQBnhDKlPrSCRRpwQkIfeLIX-vODfe-tJN4lIfHxFTE-KZc1ZxoqI_ISNaXMs/s1600/images+%252828%2529.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em; text-align: center;"><img border="0" data-original-height="145" data-original-width="348" height="132" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhMTmC20_lk_K9rDqx2gBUcOTI4gtkN3fIN2ZnxHBsDURtCfFU8z5ZcjLAeeHb7DTL6R82jCEaOHG2EKzqQBnhDKlPrSCRRpwQkIfeLIX-vODfe-tJN4lIfHxFTE-KZc1ZxoqI_ISNaXMs/s320/images+%252828%2529.jpg" width="320" /></a></u><u></u></span><u style="font-size: x-large; text-align: center;"></u></span><br />
<br />
<span style="color: #444444; font-size: large;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgQ_UgJFm-K4i8F2lFKs_SnjlTC9Lh5uqtGyxVZ0kJPaa-h531zBHMwoKfZy784xM-1g5DZORUuy3ekED5QWzZWUxrjyZFV_dJWLnwc_WpK8KtP05VlpBDYh38TvUcLpByvGjc5lWYbUSY/s1600/01castig.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em; text-align: center;"><img border="0" data-original-height="1021" data-original-width="806" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgQ_UgJFm-K4i8F2lFKs_SnjlTC9Lh5uqtGyxVZ0kJPaa-h531zBHMwoKfZy784xM-1g5DZORUuy3ekED5QWzZWUxrjyZFV_dJWLnwc_WpK8KtP05VlpBDYh38TvUcLpByvGjc5lWYbUSY/s320/01castig.jpg" width="251" /></a></span><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg35mgSJenMrEi5mMRGcZGxURJL7PXygRpeayaifkIVHIlxXin3q9GFH3uxROYKlfCp3HPf_4E5goMLiMZrZ5iUWkOV3u9CMp9CAk_lXNx2PE6GTj1sMchmKlc6NXEfbWTwyvar1ARPlrE/s1600/escuela+de+atenas.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em; text-align: center;"><img border="0" data-original-height="176" data-original-width="287" height="195" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg35mgSJenMrEi5mMRGcZGxURJL7PXygRpeayaifkIVHIlxXin3q9GFH3uxROYKlfCp3HPf_4E5goMLiMZrZ5iUWkOV3u9CMp9CAk_lXNx2PE6GTj1sMchmKlc6NXEfbWTwyvar1ARPlrE/s320/escuela+de+atenas.jpg" width="320" /></a><span style="color: #444444; font-size: large; text-align: justify;"> </span><br />
<blockquote class="tr_bq">
<span style="color: #444444; font-family: "georgia" , "times new roman" , serif;"><i>Autoretrato</i> de Rafael y retrato del autor de <i>El Cortesano</i>, Baltasar de Castiglione, junto a varios apuntes y dibujos.</span></blockquote>
<blockquote class="tr_bq" style="text-align: justify;">
<br /></blockquote>
<blockquote class="tr_bq" style="text-align: justify;">
<blockquote class="tr_bq">
<span style="color: #444444; font-size: x-large;">"La Transfiguración"</span><i style="color: #444444; font-size: xx-large;"> </i><span style="color: #444444; font-size: x-large;">fue u</span><span style="color: #444444; font-size: x-large;">na de sus últimas obras. Un gran cuadro de altar que</span><span style="color: #444444; font-size: x-large;"> Giorgio Vasari comenta y describe en "</span><span style="color: #444444; font-size: x-large;">La Vidas"</span><span style="color: #444444; font-size: x-large;"> y Stendhal evoca al comienzo de su obra más autobiográfica, "</span><span style="color: #444444; font-size: x-large;">La vida de Henry Brulard"</span></blockquote>
</blockquote>
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEidZ1Y6cKYRbKMqIZvrc8hQ1zna39yoCmH_yi1qQETEkOSx03EASPkXcESn5Ganr8HB5KWJaHvLZmxQz6SOjRldi1UIRDWjXY7AhBy852iFD2K7_npm_ALjveDhyphenhyphenZ-IKN8r3qY7kY694LY/s1600/1518-20.jpg" imageanchor="1" style="font-size: x-large; margin-left: 1em; margin-right: 1em; text-align: center;"><img border="0" data-original-height="1177" data-original-width="801" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEidZ1Y6cKYRbKMqIZvrc8hQ1zna39yoCmH_yi1qQETEkOSx03EASPkXcESn5Ganr8HB5KWJaHvLZmxQz6SOjRldi1UIRDWjXY7AhBy852iFD2K7_npm_ALjveDhyphenhyphenZ-IKN8r3qY7kY694LY/s640/1518-20.jpg" width="435" /></a><br />
<span style="color: #444444;"><span style="color: #444444; text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-size: medium;"><span style="font-size: small; text-align: left;"> </span><span style="color: #444444; font-size: small; text-align: left;"><b> Rafael</b>, <i>La Transfiguración,</i> 1518-20, ól/tela, 405 x 278 cm., Vaticano </span></span></span></span></span><br />
<span style="color: #444444;"><span style="color: #444444; text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-size: medium;"><u><br /></u></span></span></span></span><span style="color: #444444;"><span style="color: #444444; text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="font-size: medium;"><u><br /></u></span></span></span></span><br />
<blockquote class="tr_bq">
<blockquote class="tr_bq">
<span style="color: #444444;"><span style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><b><span style="color: #444444;">1.-Giorgio Vasari</span></b><span style="color: #660000;">, Las Vidas</span></span></span></span></blockquote>
</blockquote>
<blockquote class="tr_bq">
</blockquote>
<blockquote class="tr_bq" style="text-align: justify;">
<blockquote class="tr_bq">
<span style="color: #444444;"><span style="font-size: large;">"Para el cardenal y vicecanciller Julio de Medicis pintó una tabla de la Transfiguración de Cristo que tenía que enviar a Francia e hizo él mismo. Trabajando continuamente en ella, la concluyó a la perfección. En ella representó a Cristo transfigurado en el Monte Tabor, al pie del cual habían permanecido los once discípulos que lo esperaban.[...]</span></span><span style="text-align: left;"> </span></blockquote>
</blockquote>
<blockquote class="tr_bq" style="text-align: justify;">
<blockquote class="tr_bq">
<span style="color: #444444;"><span style="font-size: large;">Las figuras y las cabezas , aparte de su extraordinaria belleza, presentan novedad, variedad y hermosura, de tal forma que los artistas juzgan esta obra como la más celebrada, bella y divina de todas las que hizo.</span><span style="text-align: left;"> </span></span><span style="color: #444444; font-size: large;">Quien quiera saber cómo se debe pintar un Cristo transfigurado en la divinidad, debe contemplar esta obra, donde lo representó sobre ese monte que emerge en medio de una atmósfera translúcida con Moisés y Elías, que iluminados por la claridad del esplendor, reviven en su luz..."</span><span style="text-align: left;"> </span></blockquote>
</blockquote>
<br />
<blockquote class="tr_bq" style="text-align: justify;">
<blockquote class="tr_bq">
<blockquote class="tr_bq">
<span style="font-size: large;"><span style="color: #444444;"><span style="font-size: medium;">Giorgio Vasari</span><i>, Las Vidas de los más excelentes arquitectos, pintores y escultores italianos desde Cimabue a nuestros tiempos</i><span style="font-size: medium;">, </span></span><span style="color: #444444; font-size: medium;">Cátedra,</span></span><span style="color: #444444; font-size: large;"> <span style="font-size: medium; text-decoration-line: underline;">(p.540)</span></span><span style="color: #444444; font-size: large; text-align: justify;"> </span></blockquote>
</blockquote>
</blockquote>
<span style="color: #444444;"></span><span style="color: #444444;"><br /></span>
<br />
<br />
<blockquote class="tr_bq" style="clear: both; text-align: justify;">
<blockquote class="tr_bq">
<span style="color: #444444; font-size: large;"><b>2.-Stendhal</b>, <i> <span style="color: #990000;">La vida de Henry Brulard</span></i> :</span></blockquote>
</blockquote>
<blockquote class="tr_bq">
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: #444444;"> </span></div>
</blockquote>
<blockquote class="tr_bq">
<blockquote class="tr_bq">
<span style="color: #444444; font-size: large;">CAPÍTULO I</span></blockquote>
<blockquote>
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: #444444; font-size: large;"></span></div>
</blockquote>
</blockquote>
<br />
<blockquote class="tr_bq">
<blockquote>
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: #444444; font-size: large;">ME ENCONTRABA esta mañana , 16 de octubre de 1832, en San Pietro in Montorio, sobre el monte Janículo de Roma. Hacía un sol magnífico. Un ligero viento apenas perceptible impulsaba algunas nubecillas blancas por encima del monte Albano. Un calor delicioso dimanaba del aire. Me sentía feliz de vivir. Distinguía con toda precisión Frascati y Castel-Gandolfo, que se hallan a cuatro leguas de aquí, la villa Aldobrandini, donde se encuentra aquel sublime fresco de <i>Judith</i>, pintado por Domenichino. Alcanzo a ver sin esfuerzo el muro blanco que marca las últimas reparaciones hechas por el príncipe Borghese, aquel mismo que conocí en Wagram, siendo él coronel de un regimiento de coraceros, justo el día en que mi amigo M. de Noue perdió una pierna en la batalla. Mucho más lejos, diviso la roca de Palestrina y la mansión blanca de Castel San Pietro, que antaño fuera su fortaleza. Por debajo del muro en que me apoyo, se yerguen los grandes naranjos del huerto de los capuchinos; se ven después del Tiber y el priorato de Malta, y un poco más lejos, a la derecha, el sepulcro de Cecilia Metella, San Pablo y la pirámide de Cestio. Frente a mí, descubro Santa María la Mayor y las esbeltas líneas del palacio Monte Cavallo. Ante mi vida se despliega toda la Roma antigua y moderna desde la antiquísima Via Apia, con las ruinas de sus tumbas y sus acueductos, hasta los magníficos jardines del Pincio, diseñados por los franceses.Este lugar es único en el mundo, me decía perdido en mis ensoñaciones,y, muy a pesar mío, la Roma antigua prevalecía sobre la moderna, y todos los recuerdos de Tito Livio acudían a mi en tropel. Sobre el monte Albano, a la izquierda del convento, avistaba los prados de Aníbal.</span> </div>
</blockquote>
</blockquote>
<blockquote class="tr_bq">
<blockquote>
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: #444444; font-size: large;">¡Qué magnífico espectáculo! Y es aquí donde la Transfiguración de Rafael fue admirada durante más de dos siglos y medio. ¡Qué diferencia con la triste galería de mármol gris donde permanece enterrada hoy día, al fondo del Vaticano! ¡Y pensar que estuvo aquí esa obra maestra durante más de doscientos cincuenta años! ¡Doscientos cincuenta años!...Ah, dentro de tres meses cumpliré yo cincuenta. ¡Cómo es posible!1783, 1793, 1803, llevo la cuenta con los dedos...y 1833, cincuenta años en total. ¡Será posible! ¡Cincuenta! Voy a cumplir los cincuenta..."</span></div>
</blockquote>
</blockquote>
<blockquote class="tr_bq" style="text-align: justify;">
<span style="color: #444444;"><span style="font-size: large;"></span></span><br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<span style="color: #444444; text-align: left;"> </span></div>
</blockquote>
<blockquote class="tr_bq" style="text-align: justify;">
<blockquote class="tr_bq">
<span style="color: #444444; font-size: large;"><b> Stendhal,</b> <i>La vida de Henry Brulard</i>, Alfaguara,2004</span></blockquote>
</blockquote>
<span style="color: #444444; font-family: "georgia" , "times new roman" , serif;"><b> relacionado:</b></span><br />
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif;"><b><a href="https://paralajes365.blogspot.com/2013/05/rafael-y-florencia-anos-de-aprendizaje.html">Rafael los años de Florencia</a></b></span>
Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3657445915539662014.post-74058481446275542172019-12-03T03:10:00.001-08:002020-12-13T22:23:47.926-08:00Navidad 2019<div class="separator tr_bq" style="clear: both; text-align: center;">
<b style="background-color: white; color: #444444; font-family: "courier new", courier, monospace; font-size: x-large; text-align: justify;"><br /></b></div>
<div class="separator tr_bq" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<br />
<br />
<br />
<br />
<blockquote class="tr_bq">
<span style="color: #444444; font-family: "courier new" , "courier" , monospace; font-size: x-large;"><b>Joseph Brodsky hizo con prodigios los versos de Navidad de 1989</b></span></blockquote>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjkzvLJdBRUZ2QmAPTZctBNEeJ6bYwGc3s4ZevVk8W8urOM_hWAGRk_L0BK7UyRWYT1JG74Jh1unEMNIEd5D7yUQ-BOCnrbtD9DvLHNgI3BmOEkC5S6q0OJZNi70i9EyqE1ZlzLIKhLwhe2/s1600/Rembrandt.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1024" data-original-width="707" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjkzvLJdBRUZ2QmAPTZctBNEeJ6bYwGc3s4ZevVk8W8urOM_hWAGRk_L0BK7UyRWYT1JG74Jh1unEMNIEd5D7yUQ-BOCnrbtD9DvLHNgI3BmOEkC5S6q0OJZNi70i9EyqE1ZlzLIKhLwhe2/s640/Rembrandt.jpg" width="440" /></a></div>
<span style="font-size: large;"> </span><span style="font-size: medium;"> <span style="color: #444444;"><b>Rembrandt,</b> 1646, La adoración de los pastores</span></span><br />
<br />
<br />
<blockquote class="tr_bq">
<blockquote class="tr_bq">
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: x-large;">Imagina a tres Reyes, la procesión de sus caravanas hacia el portal; o mejor, tres rayos que alcanzan la estrella,el crujido de su carga, el sonido de las campanillas (en el azul espeso, el Niño aún no cuenta</span> </span></blockquote>
</blockquote>
<blockquote class="tr_bq">
<blockquote>
<span style="color: #274e13;"><span style="font-size: x-large;">con el eco de una gran campana).Imagina que el Señor en el Hijo del Hombre por vez primera </span><span style="font-size: x-large;">se reconoce a Sí mismo, a una distancia remota,en las tinieblas:</span><span style="font-size: x-large;">un vagabundo en otro vagabundo. </span></span></blockquote>
</blockquote>
<blockquote>
<br /></blockquote>
<br style="background-color: white; font-family: Georgia, Utopia, "Palatino Linotype", Palatino, serif; font-size: 16px;" />
<br />
<blockquote class="tr_bq">
<blockquote class="tr_bq">
<span style="color: #444444; font-size: large;"><span style="background-color: white; font-family: "georgia" , "utopia" , "palatino linotype" , "palatino" , serif; text-align: center;">Joseph Brodsky, </span><span style="background-color: white; font-family: "georgia" , "utopia" , "palatino linotype" , "palatino" , serif; text-align: center;">Poemas de Navidad</span><span style="background-color: white; font-family: "georgia" , "utopia" , "palatino linotype" , "palatino" , serif; text-align: center;">, Visor</span></span></blockquote>
</blockquote>
<br />Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3657445915539662014.post-74698171877776668712019-09-29T11:49:00.004-07:002022-03-06T10:31:43.602-08:00Gabriel García Márquez "Un día de estos"<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><br /><span style="color: #444444;"><br /></span>
<br />
<blockquote class="tr_bq" style="text-align: justify;">
<span style="color: #444444;"><span style="color: #444444;"><span style="font-size: x-large;">García Márquez aplica con precisión y mucho talento </span></span><span style="color: #444444; font-size: x-large;">la idea del "iceberg" de Hemingway a un breve texto cargado de electricidad </span></span><span style="color: #444444; font-size: x-large;">que </span><span style="color: #444444; font-size: x-large;">se dilata y completa en la parte sumergida.</span></blockquote>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjrq0JUYVjtyYQhCuM98U2EmNKwB-m8Ag0X8zq_A0_SDXJp5NMcHNH5nyVK6Sb6KxzX0eKDTCCI8avgDs8ED5ZZLNiHwc8r6AnJCCjP5AlPGuRxNf3DEzVGMxplS8jDUkP522CH_29ALj4Z/" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img alt="" data-original-height="181" data-original-width="399" height="181" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjrq0JUYVjtyYQhCuM98U2EmNKwB-m8Ag0X8zq_A0_SDXJp5NMcHNH5nyVK6Sb6KxzX0eKDTCCI8avgDs8ED5ZZLNiHwc8r6AnJCCjP5AlPGuRxNf3DEzVGMxplS8jDUkP522CH_29ALj4Z/w400-h181/image.png" width="400" /></a></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
<span style="color: #444444; font-size: x-large;"><span style="text-align: start;"><b><br /></b></span></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
<span style="color: #444444; font-size: x-large;"><span style="text-align: start;"><b>Un día de éstos</b></span></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
<span style="color: #444444;"><br /></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
<span style="color: #444444; font-size: x-large;"><br /></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
<span style="color: #444444; font-size: x-large;">El lunes amaneció tibio y sin lluvia. Don Aurelio Escovar, dentista sin título y buen madrugador, abrió su gabinete a las seis. Sacó de la vidriera una dentadura postiza montada aún en el molde de yeso y puso sobre la mesa un puñado de instrumentos que ordenó de mayor a menor, como en una exposición.Llevaba una camisa a rayas, sin cuello, cerrada arriba con un botón dorado, y los pantalones sostenidos con cargadores elásticos. Era rígido, enjuto, con una mirada que raras veces correspondía a la situación, como la mirada de los sordos.</span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
<span style="color: #444444; font-size: x-large;">Cuando tuvo las cosas dispuestas sobre la mesa rodó la fresa hacia el sillón de resortes y se sentó a pulir la dentadura postiza. Parecía no pensar en lo que hacía pero trabajaba con obstinación, pedaleando en la fresa incluso cuando no se servía de ella.</span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
<span style="color: #444444; font-size: x-large;">Después de las ocho hizo una pausa para mirar el cielo por la ventana y vio dos gallinazos pensativos que se secaban al sol en el caballete de la casa vecina. Siguió trabajando con la idea de que antes del almuerzo volvería a llover. La voz destemplada de su hijo de once años lo sacó de su abstracción.</span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
<span style="color: #444444; font-size: x-large;">-Papá.</span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
<span style="color: #444444; font-size: x-large;">-Qué.</span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
<span style="color: #444444; font-size: x-large;">-Dice el Alcalde que si le sacas una muela.</span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
<span style="color: #444444; font-size: x-large;">-Dile que no estoy aquí. </span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
<span style="color: #444444; font-size: x-large;">Estaba puliendo un diente de oro. Lo retiró a la distancia del brazo y lo examinó con los ojos a medio cerrar. En la salita de espera volvió a gritar su hijo.</span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
<span style="color: #444444; font-size: x-large;">-Dice que estás porque te está oyendo. </span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
<span style="color: #444444; font-size: x-large;">El dentista siguió examinando el diente. sólo cuando lo puso en la mesa con los trabajos terminados,dijo:</span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
<span style="color: #444444; font-size: x-large;">-Mejor.</span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
<span style="color: #444444; font-size: x-large;">Volvió a operar la fresa. De una cajita de cartón donde guardaba las cosas por hacer, sacó un puente de varias piezas y empezó a pulir el oro.</span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
<span style="color: #444444; font-size: x-large;">-Papá.</span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
<span style="color: #444444; font-size: x-large;">-Qué.</span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
<span style="color: #444444; font-size: x-large;">Aún no había cambiado de expresión.</span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
<span style="color: #444444; font-size: x-large;">-Dice que si no le sacas la muela te pega un tiro.</span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
<span style="color: #444444; font-size: x-large;">Sin apresurarse, con un movimiento extremadamente tranquilo, dejó de pedalear en la fresa, la retiró del sillón y abrió por completo la gaveta inferior de la mesa. Allí estaba el revólver.</span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
<span style="color: #444444; font-size: x-large;">-Bueno -dijo-.Dile que venga a pegármelo.</span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
<span style="color: #444444; font-size: x-large;">Hizo girar el sillón hasta quedar de frente a la puerta, la mano apoyada en el borde de la gaveta. El Alcalde apareció en el umbral. Se había afeitado la mejilla izquierda, pero en la otra, hinchada y dolorida, tenía una barba de cinco días. El dentista vio en sus ojos marchitos muchas noches de desesperación. Cerró la gaveta con la punta de los dedos y dijo suavemente:</span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
<span style="color: #444444; font-size: x-large;">-Siéntese.</span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
<span style="color: #444444; font-size: x-large;">-Buenos días -dijo el Alcalde.</span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
<span style="color: #444444; font-size: x-large;">-Buenos -dijo el dentista.</span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
<span style="color: #444444; font-size: x-large;">Mientras hervían los instrumentos, el alcalde apoyó el cráneo en el cabezal de la silla y se sintió mejor. Respiraba un olor glacial. Era un gabinete pobre: una vieja silla de madera, la fresa de pedal y una vidriera con pomos de loza. Frente a la silla, una ventana con un cancel de tela hasta la altura de un hombre. Cuando sintió que el dentista se acercaba, el Alcalde afirmó los talones y abrió la boca. Don Aurelio Escovar le movió la cara hacia la luz. Después de observar la muela dañada, ajustó la mandíbula con una cautelosa presión de los dedos.</span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
<span style="color: #444444; font-size: x-large;">-Tiene que ser sin anestesia -dijo.</span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
<span style="color: #444444; font-size: x-large;">-¿Por qué? </span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
<span style="color: #444444; font-size: x-large;">-Porque tiene un absceso.</span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
<span style="color: #444444; font-size: x-large;">El Alcalde lo miró a los ojos. "Está bien", dijo, y trató de sonreír. El dentista no le correspondió. Llevó a la mesa de trabajo la cacerola con los instrumentos hervidos y los sacó del agua con unas pinzas frías, todavía sin apresurarse. Después rodó la escupidera con la punta del zapato y fue a lavarse las manos en el aguamanil. Hizo todo sin mirar al Alcalde. Pero el Alcalde no lo perdió de vista.</span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
<span style="color: #444444; font-size: x-large;">Era un cordal inferior. El dentista abrió las piernas y apretó la muela con el gatillo caliente. El Alcalde se aferró a las barras de la silla, descargó toda su fuerza en los pies y sintió un vacío helado en los riñones, pero no soltó un suspiro. El dentista sólo movió la muñeca. Sin rencor, más bien con una amarga ternura,dijo:</span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
<span style="color: #444444; font-size: x-large;">-Aquí nos paga veinte muertos, teniente.</span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
<span style="color: #444444; font-size: x-large;">El Alcalde sintió un crujido de huesos en la mandíbula y sus ojos se llenaron de lágrimas. Pero no suspiró hasta que no sintió salir la muela. Entonces la vio a través de las lágrimas. Le pareció tan extraña a su dolor, que no pudo entender la tortura de sus cinco noches anteriores.</span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
<span style="color: #444444; font-size: x-large;">Inclinado sobre la escupidera, sudoroso, jadeante, se desabotonó la guerrera y buscó a tientas el pañuelo en el bolsillo del pantalón. El dentista le dio un trapo limpio.</span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
<span style="color: #444444; font-size: x-large;">-Séquese las lágrimas -dijo.</span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
<span style="color: #444444; font-size: x-large;">El Alcalde lo hizo. Estaba temblando. Mientras el dentista se lavaba las manos, vio el cielo raso desfondado y una telaraña polvorienta con huevos de araña e insectos muertos.El dentista regresó secándose las manos. "Acuéstese -dijo- y haga buches de agua con sal." El Alcalde se puso de pie, se despidió con un displicente saludo militar, y se dirigió a la puerta estirando las piernas, sin abotonarse la guerrera.</span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
<span style="color: #444444; font-size: x-large;">-Me pasa la cuenta -dijo</span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
<span style="color: #444444; font-size: x-large;">-¿A usted o al municipio?</span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
<span style="color: #444444; font-size: x-large;">El alcalde no lo miró. Cerró la puerta, y dijo, a través de la red metálica:</span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
<span style="color: #444444; font-size: x-large;">-Es la misma vaina. </span><span style="color: #444444; font-size: large;">(<u>1962</u>)</span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
<span style="color: #444444; font-size: x-large;"><br /></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
<span style="color: #444444;"><span style="font-size: large;"><br /></span></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
<span style="color: #444444;"><span style="font-size: large;"><br /></span></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
<span style="color: #444444;"><span style="font-size: large;"><br /></span></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
<span style="color: #444444;"><span style="font-size: large;">relacionado:</span></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
<span style="color: #444444;"><span style="font-size: large;"><b style="color: black; font-family: Georgia, "Times New Roman", serif; font-size: medium; text-align: start;"><a href="https://espaciochejov.blogspot.com/2014/12/garcia-marquez-y-hemingway.html">Hemingway y García Márquez</a></b></span></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
<span style="color: #444444;"><span style="font-size: large;"><i><br /></i></span></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
<span style="color: #444444;"><span style="font-size: large;"><i>Antología crítica del cuento hispanoamericano del siglo XX</i>. Alianza Editorial,</span><span style="font-size: medium;">tercera edición, 2017</span></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<span style="color: #444444;"><br /></span></div>
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif;"><b><a href="https://espaciochejov.blogspot.com/2014/12/garcia-marquez-y-hemingway.html"><br /></a></b></span>Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3657445915539662014.post-54998141994881986442019-06-16T03:57:00.003-07:002020-12-13T22:24:45.231-08:00Anton Chéjov sobre la belleza<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
<blockquote class="tr_bq" style="text-align: justify;">
<blockquote class="tr_bq">
<span style="font-size: large;">Chéjov escribe sobre la belleza, su magia y su misterio, también de forma inigualable.</span></blockquote>
</blockquote>
<blockquote class="tr_bq">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjTGVs-i8UK3KaxIVmSQkybgSU9svQPiBIRUqwXGPy0NzKvc68lQn7fe921O-LbThCN_TqOj9XewVRcV_U-TGbqDeLN-mqGSmy2GxLF1ssjbWIDwr4YWcMbZ0Fp5vFrs_pWxjCFz_-Mo6I/s1600/Isaac-Levitan-Haystacking.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em; text-align: center;"><img border="0" data-original-height="664" data-original-width="1000" height="422" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjTGVs-i8UK3KaxIVmSQkybgSU9svQPiBIRUqwXGPy0NzKvc68lQn7fe921O-LbThCN_TqOj9XewVRcV_U-TGbqDeLN-mqGSmy2GxLF1ssjbWIDwr4YWcMbZ0Fp5vFrs_pWxjCFz_-Mo6I/s640/Isaac-Levitan-Haystacking.jpg" width="640" /></a></blockquote>
<blockquote class="tr_bq">
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif;">Isaak Levitan</span></blockquote>
<br />
<blockquote class="tr_bq">
<span style="font-size: large;">LAS BELLAS </span></blockquote>
<br />
<blockquote class="tr_bq" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;">Recuerdo que cuando era un colegial de quinto o sexto curso acompañé una vez a mi abuelo desde la aldea de Bolshaia Krepkaia, en la región del río Don, hasta Rostow del Don. Era un día de agosto sofocante, depresivamente aburrido. Nuestros párpados permanecían pegados y nuestra boca reseca a causa del calor y del viento seco que arrastraba las nubes de polvo en nuestra dirección.Ninguno de nosotros era capaz de observar lo que nos rodeaba, iniciar una conversación o pensar, y cuando nuestro adormilado cochero, Karpo el jojol [forma poco amable de referirse a un ucraniano] rozó mi gorra con su látigo al increpar al caballo, no protesté, no hice sonido alguno, sino que me limité a entreabrir los ojos,a otear desanimado el horizonte: ¿podía verse alguna aldea a través de la polvareda? Nos detuvimos para dar de comer a los caballos en el extenso asentamiento armenio de Bachj-Salaj, en la casa de un acomodado armenio conocido de mi abuelo.</span> </blockquote>
<blockquote class="tr_bq" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;">Nunca en toda mi vida he visto nada más grotesco que aquel hombre. Imaginaos una cabeza diminuta y pelada, con unas cejas enormes que colgaban hacia abajo, una nariz de aguilucho, bigotes inacabables y encanecidos, y una boca gruesa de la que sobresalía un chubuk de madera de cerezo.La cabecita había sido colocada con descuido sobre una carcasa extravagante y jorobada, recubierta por extraños atuendos, una chaqueta corta roja y unos vistosos pantalones bombachos azul cielo. La criatura caminaba extendiendo las piernas, arrastrando las zapatillas, mascullando con su chubuk metido en la boca, pero sin dejar de comportarse con la dignidad que caracteriza al auténtico armenio: ni una sola sonrisa, los ojos al acecho, y esforzándose en prestar tan poca atención a sus huéspedes como fuera posible.</span> </blockquote>
<blockquote class="tr_bq" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;">Dentro de la morada del armenio no hacía viento, pero era igual de desagradable, recargada y deprimente que la pradera y el camino. Recuerdo que me senté sobre un cofre de color verde en una esquina de la sala, manchado de polvo y acalorado.Las paredes de madera sin pintar, los muebles y el entarimado recubierto de manchas ocres, apestaban a madera achicharrada por el sol. Donde quiera que mirase sólo había moscas y más moscas. Mi abuelo y el armenio hablaban en voz baja sobre las ovejas, los campos y los problemas del pastoreo...Era consciente de que sería necesaria al menos una hora para que el samovar estuviera listo, y de que mi abuelo se pasaría otra hora entera tomando el té, para después echarse la siesta durante dos o tres horas. Me pasaría un cuarto de día esperando, y lo que me aguardaba después era más calor, más polvo,más carreteras llenas de socavones. Escuchando las dos voces susurrantes empezó a parecerme que ya había visto hacía mucho al armenio, aquel armario lleno de cubiertos, las moscas y las ventanas sobre las que golpeaba el sol caliente, y que sólo desaparecerían en un futuro muy distante. Sentí un odio inmenso por la estepa, el sol y las moscas...Una mujer ucraniana que llevaba un chal puesto entró con una bandeja con los avíos del té, y después con el samovar. El armenio se dirigió con pasos cansinos hacia el vestíbulo y gritó:-¡Mashia!¡Entra y sirve el té! ¿Dónde está Mashia?</span> </blockquote>
<blockquote class="tr_bq" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;">A continuación se escucharon unos pasos que se apresuraban, y una chica de unos dieciséis años entró en la sala.Llevaba puesto un vestido de algodón sin adornos y un chal blanco. Mientras lavaba los utensilios y servía el té permaneció de espaldas a mí, y todo cuanto observé fue que tenía la cintura estrecha y que iba descalza y que sus largos pantalones la cubrían hasta los talones.</span> </blockquote>
<blockquote class="tr_bq" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;">El dueño de la casa me ofreció un poco de té. Mientras tomaba asiento dirigí la mirada hacia el rostro de la muchacha que sostenía el vaso en mi dirección, y de pronto me sentí como si una brisa fresca hubiera inundado mi alma, llevándose a su paso todas las impresiones del día, toda su pesadez, todo el polvo de la carretera. Los rasgos más encantadores que puedan ser imaginados componían el rostro más maravilloso que hubiera visto nunca, ya fuera soñando o despierto. Frente a mí se encontraba una joven , y fue este un hecho que acepté tan de súbito como se aceptan los fogonazos causados por los rayos en las tormentas.A pesar de que podía jurar que Masha, o Mashia, como la llamaba su padre con su acento armenio, era una auténtica belleza, demostrar el hecho de su hermosura sería otra cuestión.</span> </blockquote>
<blockquote class="tr_bq" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;">A menudo las nubes se apelotonan sin orden ni concierto en el horizonte, y el sol que se pone las tiñe a ellas y al mismo cielo de todos los tonos posibles, púrpura, naranja, dorado, lila, o rosado sucio; una nube se parece a un monje, otra a un pez, una tercera a un turco con su turbante. Abrazando un tercio del cielo, el sol poniente brilla sobre la cruz de una iglesia y sobre las ventanas de la casa del terrateniente. Se refleja sobre el río y los estanques, se balancea sobre los árboles; lejos, muy lejos , una bandada de patos salvajes vuela atravesando el crepúsculo a su lugar de reposo nocturno...El muchacho que pastorea las vacas, el agrimensor que se dirige al molino en su carro, las damas y los caballeros que están dando un paseo vespertino, todos ellos miran la puesta de sol,, y todos la encuentran increíblemente hermosa. Pero nadie podría explicar donde reside esa belleza.</span> </blockquote>
<blockquote class="tr_bq" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;">Yo no era el único que encontraba hermosa a la muchacha armenia. Mi abuelo, un anciano de ochenta años, duro, indiferente a las mujeres y a las bellezas de la naturaleza, la observó conmovido durante un minuto entero.</span> </blockquote>
<blockquote class="tr_bq" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;">-¿Es esa tu hija, Avet Nazarich?-preguntó.</span> </blockquote>
<blockquote class="tr_bq" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;">-Mi hija, es mi hija...-respondió nuestro anfitrión.</span> </blockquote>
<blockquote class="tr_bq" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;">-Una joven muy agraciada -admitió mi abuelo.</span> </blockquote>
<blockquote class="tr_bq" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;">Un artista habría llamado a la belleza de la muchacha armenia clásica y severa.Contemplar tales encantos significaba sentirse inundado, el cielo sabrá por qué razón con la convicción de que los rasgos armoniosos, el cabello, los ojos, la nariz, la boca, el cuello, el pecho y cada movimiento de su cuerpo juvenil, habían sido combinados por la naturaleza sin cometer el más mínimo error en un todo lleno de armonía, sin una sola nota discordante. en cierta forma se te antojaba que la mujer de la belleza más ideal debía poseer una nariz como la suya, recta pero ligeramente aquilina, los mismos enormes ojos oscuros, las mismas pestañas interminables, la misma forma lánguida de mirar; que su cabello negro y rizado y sus cejas constituían la combinación más idónea para la piel blanca y delicada de la frente y las mejillas, igual que los arroyos reverdecidos y silenciosos arroyos van juntos; su cuello blanco y su pecho juvenil no estaban desarrollados por entero, pero daban la impresión de que sólo un genio podría esculpirlos. Cuanto más mirabas más deseabas decir algo que fuera agradable en extremo, sincero y hermoso a la joven, algo que fuera tan bello como ella misma.</span> </blockquote>
<blockquote class="tr_bq" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;">Al principio me sentí ofendido y desconcertado porque Masha no me hiciera caso, limitándose a bajar los ojos.Era como si algún aire especial, de orgullo y dicha, la mantuviera fuera de mi alcance y con celo la ocultara de mi mirada.</span> </blockquote>
<blockquote class="tr_bq" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;">"Debe de ser porque estoy cubierto de polvo, porque estoy quemado por el sol, porque no soy más que un niño", pensé. Pero entonces me fui olvidando de forma gradual de mí mismo, entregándome por entero a la sensación de belleza.Ya no me acordaba de la monótona estepa ni del polvo, ya no era consciente del zumbido de las moscas, el té ya no tenía sabor para mí; sólo era consciente de la hermosa muchacha al otro lado de la mesa.</span> </blockquote>
<blockquote class="tr_bq" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;">Mi apreciación de su belleza no dejaba de ser algo extraña. No era deseo, ni éxtasis ni placer lo que Masha despertaba en mi persona, sino más bien una melancolía opresiva pero agradable. Esta melancolía era indefinible y vaga como un sueño. De alguna forma me sentía apenado por mi mismo, por mi abuelo, por el armenio e incluso por la muchacha. Sentí como si los cuatro hubiéramos perdido para siempre algo de una importancia vital y necesario para nuestras vidas, algo que no volveríamos a recuperar nunca. Mi abuelo también parecía apesadumbrado. Ya no hablaba de las ovejas ni del pastoreo; permanecía en silencio,observando pensativo a Mashia.</span> </blockquote>
<blockquote class="tr_bq" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;">Después del té el abuelo se echó su siesta y me senté en el porche. La casa, como todas las otras en Bajchi-Salaj, recibía el sol en toda su crudeza. No había árboles,ningún toldo, ninguna sombra, Conquistado por el cenizo y la malva, el enorme patio del armenio estaba lleno de vida y animación a pesar del intenso sofoco. Detrás de una de las pequeñas eras se escuchaba el ruido de un martilleo. Doce caballos agarrados por el pecho y formando un único radio alargado, trotaban alrededor de un pilar dispuesto en el centro exacto de la zona de trilla. Detrás de ellos marchaba un jojol vestido con una levita que le quedaba grande y unos amplios pantalones, usando su látigo y gritando como si pretendiera burlarse de los animales o exhibir su poder ante ellos:</span> </blockquote>
<blockquote class="tr_bq" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;">-¡Ah! ¡Malditos!¡Ah!¡No tenéis vuelta y media! ¿Es que tenéis miedo?</span> </blockquote>
<blockquote class="tr_bq" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;">Los caballos, bayos, grises, rojizos, sin entender por qué eran obligados a dar vueltas en el mismo sitio y aplastar la paja, se movían con dificultad, casi al límite de sus fuerzas y meneando las colas con un aire ofendido. El viento levantaba nubes enteras de polvo dorado y debajo de sus cascos y lo transportaba lejos más allá de la verja. Mujeres con rastrillos se afanaban cerca de las altas niaras, y los carros marchaban de un lado a otro. En un segundo patio más allá de las niaras, otra docena de caballos iguales a los primeros trotaban alrededor de otro pilar, y un jojol con un látigo idéntico al del primero se burlaba igualmente de ellos.</span> </blockquote>
<blockquote class="tr_bq" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;">Los escalones sobre los que me encontraba sentado estaban calientes. La cola había empezado a desprenderse debido al calor en las junturas de madera de las pegajosas balaustradas y los marcos de las ventanas. En las líneas de sombra formadas por los escalones y las contraventanas se agrupaban diminutos escarabajos rojizos. El sol achicharraba mi cabeza, mi pecho y mi espalda, pero no le prestaba ninguna atención, ya que solo era consciente del ruido de pies descalzos sobre el entarimado del vestíbulo y las habitaciones que quedaban detrás de mí.Tras haber recogido los avíos del té, Mashia bajó corriendo las escaleras, alterando el aire a su paso, y voló como un pájaro hacia un cobertizo exterior y sucio que debía ser la cocina, de donde provenía el olor a cordero asado y el ruido de enojadas voces armenias. Desapareció más allá del umbral oscurecido, donde ocupó su lugar una vieja encorvada y de rostro enrojecido que llevaba puestos unos bombachos verdes, y regañaba a alguien con enfado. Entonces Mashia volvió a aparecer de repente en la puerta con el rostro ruborizado a causa del calor de la cocina, cargada con una enorme telera de pan negro sobre el hombro.</span> </blockquote>
<blockquote class="tr_bq" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;">Meneándose con gracia bajo el peso del pan, atravesó al patio a toda prisa hacia la era, saltó sobre un cercado, aterrizó sobre una nube dorada de polvo, y desapareció tras los carros. El jojol a cargo de los caballos bajó su látigo, guardó silencio, y contempló los carros durante un minuto entero. Después, cuando la chica volvió a pasar corriendo rozando los caballos y saltó la cerca, la siguió con la mirada y gritó a los caballos con una voz altisonante y ofendida:</span> </blockquote>
<blockquote class="tr_bq" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;">-¡A ver si os morís, criaturas del infierno!</span> </blockquote>
<blockquote class="tr_bq" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;">Después de aquello continué oyendo sus pies descalzos sin parar y la contemplé corriendo de un lado a otro con un aire severo y preocupado. Ahora bajaba a toda prisa los escalones, pasándome de largo con una ráfaga de aire; ahora se dirigía hacia la cocina; ahora hacia la era; ahora saltaba por encima del cercado, y yo apenas podía mover mi cabeza lo suficientemente rápido para seguirla.</span> </blockquote>
<blockquote class="tr_bq" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;">Cuanto más contemplaba a esa criatura encantadora, más melancólico me sentía. Sentía pena por mí mismo, por ella, y por el jojol que de modo fúnebre la contemplaba correr sobre las cascarillas en dirección a los carros. Sólo Dios sabe si la envidiaba por su belleza, si lamentaba que la chica no fuera mía ni lo sería nunca, que para ella yo no fuese nadie, o acaso intuía que su belleza singular no era más que un accidente y, como todo sobre esta Tierra, algo transitorio; o bien mi tristeza no era otra cosa que esa sensación peculiar que despierta en cualquier ser humano la contemplación de la verdadera belleza.</span> </blockquote>
<blockquote class="tr_bq" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;">Las tres horas de espera se pasaron sin que me diera cuenta. Sentí que no había tenido el tiempo suficiente para que mis ojos se regocijaran en Masha cuando Karpo condujo al caballo hasta el río, lo bañó, y comenzó a engancharlo. El animal mojado resoplaba con placer y pateaba la lanza del carro. Karpo gritó al caballo:"¡Para atrás!". El abuelo se despertó, Mashia abrió la verja chirriante, y nosotros nos subimos al carruaje y salimos del patio en silencio, como si estuviéramos enfadados los unos con los otros. Cuando un par de horas más tarde Rostov y Najichevan aparecieron a la distancia, Karpo, que no había dicho nada durante todo aquel tiempo, se giró de repente y exclamó:</span> </blockquote>
<blockquote class="tr_bq" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;">-¡Una chica espléndida, la hija del viejo armenio!</span></blockquote>
<blockquote class="tr_bq" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;">Y sin decir nada más aplicó el látigo al caballo.</span></blockquote>
<br />
<br />
<br />
<blockquote class="tr_bq" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;">***[...]Hay una segunda parte de texto, no hay que olvidar que se llama "Las Bellas"en plural, pero esta es esencial y completa en sí misma.</span><span style="text-align: left;"> </span></blockquote>
<blockquote class="tr_bq">
<span style="text-align: justify;"></span><span style="text-align: justify;"></span></blockquote>
<br />
<blockquote class="tr_bq">
<span style="text-align: justify;">.</span><img alt="Resultado de imagen de cuentos completos chéjov" height="200" src="https://encrypted-tbn0.gstatic.com/images?q=tbn:ANd9GcQrF_WvvqLNxBSafVpxkCuVEp4HTLqaTJ13q71pNQx6ABTWMtzk" width="200" /></blockquote>
<br />
<i style="text-align: justify;">Cuentos completos</i><span style="text-align: justify;"> </span><span style="text-align: justify;"> (1887-1993), Páginas de espuma. El original se publicó el 21 de septiembre de 1888 en <i>Tiempo nuevo</i> firmado por "an. Chéjov". La </span><span style="text-align: justify;">traducción es de James y </span><span style="text-align: justify;">Marian Womack</span><br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; margin: 0px; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; margin: 0px; text-align: center;">
</div>
</div>
Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3657445915539662014.post-56414713509777095242019-05-03T00:00:00.002-07:002020-12-13T22:25:05.738-08:00Anton CHÉJOV "Camino de la escuela"<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<span style="color: #444444;"><br /></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<span style="color: #444444;"><br /></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<span style="color: #444444;"><br /></span></div>
<blockquote class="tr_bq" style="clear: both; text-align: justify;">
<span style="color: #444444;"><br /></span>
<span style="color: #444444; font-size: large;">Hay poco que añadir sobre Chéjov.Casi todo ya lo han dicho los grandes escritores del pasado,Thomas Mann, Natalia Ginzburg, Nabokov, Sergio Pitol, Vasili Grossman, ...y lo siguen diciendo los mejores escritores actuales</span></blockquote>
<blockquote class="tr_bq" style="clear: both; text-align: justify;">
<span style="color: #444444; font-size: large;">Ciento quince años después de su muerte -en sus irrepetibles cuentos y milagroso teatro- los lectores encuentran, -cada vez-, el <i>temblor</i> que, según Peter Handke, le identifica y hace inimitable...</span></blockquote>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<span style="color: #444444;"><br /></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<span style="color: #444444;"><br /></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhoCjlhl09ZLJbjxKnax6bGH0vt7CE-4gumulKwGYk2DO5WXwFYJAvB2LGW_qFjCtaK1zHa980SOlONjKUWNxS_isF3zYDIXtvYTzbFLPcm2Scp9t2PA6nKvTzHihuvodSqQ0720gx22WJB/s1600/Isaak-ilyich-levitan-the-last-rays-of-the-sun.-aspen-forest..Jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><span style="color: #444444; font-size: x-large;"><img border="0" data-original-height="1600" data-original-width="1389" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhoCjlhl09ZLJbjxKnax6bGH0vt7CE-4gumulKwGYk2DO5WXwFYJAvB2LGW_qFjCtaK1zHa980SOlONjKUWNxS_isF3zYDIXtvYTzbFLPcm2Scp9t2PA6nKvTzHihuvodSqQ0720gx22WJB/s400/Isaak-ilyich-levitan-the-last-rays-of-the-sun.-aspen-forest..Jpg" width="345" /></span></a></div>
<blockquote class="tr_bq" style="clear: both; text-align: justify;">
<span style="color: #444444;"><span style="font-size: x-large;"> </span><b> </b><i>Bosque,</i><b> Isaak</b><i> </i><b>Levitan , el gran paisajista ruso amigo de Chéjov</b></span></blockquote>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
<span style="color: #444444; font-size: x-large;"><br /></span></div>
<blockquote class="tr_bq" style="clear: both; text-align: justify;">
<span style="color: #444444;"><span style="font-size: x-large;">Camino de la escuela</span><span style="font-size: large;"><br /></span><span style="font-size: large;"><br /></span><span style="font-size: large;">Salieron de la ciudad a las ocho y media.</span><span style="font-size: large;">El camino estaba seco. El bello sol abrileño picaba ya; pero en las cunetas y en el bosque aún había nieve. Acababa de irse el invierno, crudo y lúgubre, y la primavera se había presentado como por sorpresa, pero para Maria Vasílievna, que iba sentada en la carreta, no constituían novedad alguna ni tenían el menor interés el calor, los lánguidos bosques transparentes, entibiados por el hálito de la primavera, ni las negras bandadas que se cernían sobre los enormes charcos, verdaderos lagos, ni el cielo maravilloso e insondable, al que hubiera volado de tan buena gana.</span> </span></blockquote>
<blockquote class="tr_bq" style="clear: both; text-align: justify;">
<span style="color: #444444;"><span style="font-size: large;">Llevaba trece años de maestra y había ido incontables veces a la ciudad para cobrar su paga; ya fuese en primavera como ahora o en una lluviosa tarde otoñal, o en el frío invierno, le daba igual; ; y su único afán era siempre el mismo: llegar pronto.</span> </span></blockquote>
<blockquote class="tr_bq" style="clear: both; text-align: justify;">
<span style="color: #444444;"><span style="font-size: large;">Tenía la impresión de llevar viviendo en aquellos parajes un siglo, y le parecía conocer cada piedra y cada árbol del camino de la ciudad a su escuela. Allí estaban su pasado y su presente; y no podía imaginarse otro porvenir que la escuela y el camino de la ciudad, y otra vez la escuela, y otra vez el camino...</span> </span></blockquote>
<blockquote class="tr_bq" style="clear: both; text-align: justify;">
<span style="color: #444444;"><span style="font-size: large;">No solía recordar ya, y casi había olvidado, su vida anterior. En tiempo tuvo familia; sus padres y vivían en Moscú, cerca de Krasnie Vorota, donde ocupaban un piso espacioso; pero de todo ello no le quedaba en la memoria sino un rasgo vago y difuso, como un sueño.Su padre murió teniendo ella diez años, y poco después le siguió la madre. Tenía un hermano , oficial del Ejército, con el que se escribía al principio, pero luego dejó de recibir cartas de él. No conservaba otro recuerdo tangible que una fotografía de su madre, descolorida a causa de la humedad de la escuela y en la que sólo se distinguían ya la cabellera y las cejas. Cuando llevaba recorridas tres verstas, el viejo carrero Simión volvió la cabeza y dijo:</span> </span></blockquote>
<blockquote class="tr_bq" style="clear: both; text-align: justify;">
<span style="color: #444444;"><span style="font-size: large;">-En la ciudad han detenido a un funcionario y se lo han llevado. Se dice que fue cómplice de los alemanes en el asesinato de Alekséiev, el alcalde de Moscú.</span></span> </blockquote>
<blockquote class="tr_bq" style="clear: both; text-align: justify;">
<span style="color: #444444;"><span style="font-size: large;">-¿Quién te lo ha dicho?.-Lo leyeron en los periódicos, en la taberna de Iván Jánov.</span> </span></blockquote>
<blockquote class="tr_bq" style="clear: both; text-align: justify;">
<span style="color: #444444;"><span style="font-size: large;">Siguió un largo silencio. Maria Vasílievna iba pensando en su escuela, en los próximos exámenes, a los cuales presentaría a cuatro niños y una niña. Y precisamente mientras pensaba en ello la alcanzó un coche de cuatro caballos en el que iba el terrateniente Jánov, el mismo que el año anterior examinó a los alumnos de su escuela. -Buenos días -la saludó-.¿Va usted para su casa?</span> </span></blockquote>
<blockquote class="tr_bq" style="clear: both; text-align: justify;">
<span style="color: #444444;"><span style="font-size: large;">Jánov, hombre de unos cuarenta años, rostro ajado y expresión mustia, comenzaba a envejecer visiblemente, pero aún era apuesto y gustaba a las mujeres. Vivía solo en su hacienda y se decía que su únicas ocupaciones eran ir silbando de un rincón a otro de su aposento o jugar a la ajedrez con su viejo lacayo. Se murmuraba también que bebía mucho. En efecto, el año anterior, durante los exámenes, hasta los papeles que trajo olían a perfume y a vino. Llegó vestido de punta en blanco, y Maria Vasílievna, prendada de él, se sentía confusa a su lado. Por regla general, los examinadores que habían pasado por la escuela eran fríos y sentenciosos; este, en cambio, no recordaba un solo rezo, no sabía qué preguntar, era extraordinariamente cortés y delicado y sólo ponía calificaciones de sobresaliente.</span> </span></blockquote>
<blockquote class="tr_bq" style="clear: both; text-align: justify;">
<span style="color: #444444;"><span style="font-size: large;">-Yo voy a ver a Brakvist -prosiguió, dirigiéndose a Maria Vasílievna-. Pero me han dicho que no está en su casa...</span> </span></blockquote>
<blockquote class="tr_bq" style="clear: both; text-align: justify;">
<span style="color: #444444; font-size: large;">De la carretera torcieron por un camino vecinal; Jánov delante y Semión detrás. Los cuatro caballos de aquel iban al paso, arrastrando a duras penas el pesado vehículo, que se atascaba en el barro. Semión zigzagueaba saliéndose del camino, tan pronto subiendo por un montículo como atravesando un pradillo y saltando a menudo del carro para ayudar al caballo. La maestra seguía pensando en la escuela:¿serían fáciles o difíciles los exámenes? Se enojaba contra la alcaldía, donde no encontró a nadie el día anterior. ¡Qué desorganización! Llevaba dos años pidiendo que despidiesen al guarda que, además de no hacer nada, la trataba groseramente y pegaba a los alumnos, pero nadie le hacía caso. Al alcalde no había modo de encontrarle, y si aparecía alguna vez, se excusaba asegurando, casi con lágrimas en los ojos, que no tenía tiempo.El inspector pasaba por al escuela una vez cada tres años y, por otra parte, no entendía ni jota, pues antes había sido agente del fisco y había conseguido el puesto de inspector escolar por influencia. El Consejo de Enseñanza se reunía muy de tarde en tarde, sin que se conociera el lugar de las reuniones; y el visitador era un "muzhik" semianalfabeto, dueño de un taller de curtidos, torpe, grosero y gran amigo del guarda, de manera que sólo Dios sabía dónde podía ella presentar una queja o pedir un informe. "Verdaderamente es guapo", pensó mirando a Jánov.</span></blockquote>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhoCjlhl09ZLJbjxKnax6bGH0vt7CE-4gumulKwGYk2DO5WXwFYJAvB2LGW_qFjCtaK1zHa980SOlONjKUWNxS_isF3zYDIXtvYTzbFLPcm2Scp9t2PA6nKvTzHihuvodSqQ0720gx22WJB/s1600/Isaak-ilyich-levitan-the-last-rays-of-the-sun.-aspen-forest..Jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><span style="color: #444444;"><img border="0" data-original-height="1600" data-original-width="1389" height="200" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhoCjlhl09ZLJbjxKnax6bGH0vt7CE-4gumulKwGYk2DO5WXwFYJAvB2LGW_qFjCtaK1zHa980SOlONjKUWNxS_isF3zYDIXtvYTzbFLPcm2Scp9t2PA6nKvTzHihuvodSqQ0720gx22WJB/s200/Isaak-ilyich-levitan-the-last-rays-of-the-sun.-aspen-forest..Jpg" width="173" /></span></a></div>
<blockquote class="tr_bq" style="clear: both; text-align: justify;">
<span style="color: #444444;"><span style="font-size: large;"><br /></span><span style="font-size: large;">El camino era cada vez peor. Penetraron en un bosque. Allí no había posibilidad de zigzaguear, y las huellas de las ruedas eran profundas formando canalillos en los que corría y rumoreaba el agua. Las punzantes ramas azotaban la cara. -¡Vaya un caminito! -exclamó Jánov, y se echó a reír.</span> </span></blockquote>
<blockquote class="tr_bq" style="clear: both; text-align: justify;">
<span style="color: #444444;"><span style="font-size: large;">La maestra le miró y se preguntó por qué vivía aquel chusco allí. ¿De qué le servían en tan escondidos parajes, llenos de tedio y de suciedad, su dinero, su belleza y su esmerada educación? La vida no le ofrecía ninguna ventaja; y lo mismo que Semión, tenía que ir al paso, por un camino abominable, sufriendo las mismas incomodidades. ¿Por qué vivir allí pudiendo estar en San Petersburgo o en el extranjero? ¿O qué le costaba a un ricachón como él convertir aquel camino en una buena carretera para no atormentarse ni ver la desesperación que reflejaban las caras de su cochero y del carrero Semión? En vez de hacerlo así, se reía y, al parecer, todo le era indiferente y no necesitaba una vida mejor. Bondadoso e ingenuo no veía lo brutal de aquella existencia, igual que no recordaba las oraciones durante el examen. Su ayuda a las escuelas se reducía a regalos de globos terráqueos, no obstante lo cual se consideraba sinceramente un relevante protector de la instrucción pública.¡La falta que harían sus globos en aquellos parajes!</span></span> </blockquote>
<blockquote class="tr_bq" style="clear: both; text-align: justify;">
<span style="color: #444444;"><span style="font-size: large;">-¡Cuidado , Vasílievna -gritó Semión.</span> </span></blockquote>
<blockquote class="tr_bq" style="clear: both; text-align: justify;">
<span style="color: #444444;"><span style="font-size: large;">La carreta se ladeó y estuvo a punto de volcar. A los pies de Maria Vasílievna cayó un envoltorio pesado: eran sus compras. siguió una cuesta empinada y fangosa. Por las sinuosas cunetas y zanjas corrían con estruendo verdaderos arroyos. El agua...parecía haber roído la tierra. ¿Cómo avanzar? Los caballos bufaban. Jánov descendió del coche y echó a andar por el borde del camino, con su largo abrigo. Tenía calor.</span> </span></blockquote>
<blockquote class="tr_bq" style="clear: both; text-align: justify;">
<span style="color: #444444;"><span style="font-size: large;">-¿Qué le parece-volvió a reír-. como para destrozar el coche en un dos por tres.</span></span> </blockquote>
<blockquote class="tr_bq" style="clear: both; text-align: justify;">
<span style="color: #444444;"><span style="font-size: large;">-¿Y quién le manda salir con este tiempo? -replicó Semión ceñudo-.Con haberse quedado en casa...</span></span> </blockquote>
<blockquote class="tr_bq" style="clear: both; text-align: justify;">
<span style="color: #444444;"><span style="font-size: large;">-En casa, abuelo, me aburro. No me gusta estar metido entre cuatro paredes.</span> </span></blockquote>
<blockquote class="tr_bq" style="clear: both; text-align: justify;">
<span style="color: #444444;"><span style="font-size: large;">Junto al viejo Semión, Jánov parecía gallardo y brioso, pero en sus andares había algo, apenas perceptible, que dejaba entrever su decrepitud, su flaqueza, su pronto fin. Se diría que por el bosque acababa de expandirse un intenso olor a vodka. Maria Vasílievna, atemorizada, sintió piedad por aquel hombre que se perdía sin pena ni gloria, y pensó que si ella hubiera sido su mujer o su hermana habría ofrendado su vida para salvarle de la perdición. ¿Ser su mujer? Él vivía solo en una gran finca; ella también sola, , en una aldea remota; y ,sin embargo, le parecía imposible y hasta absurda la idea de que ambos pudieran ser íntimos e iguales. Toda la existencia estaba construida de tal modo, y las relaciones humanas eran complejas hasta tal punto, que se encogía el corazón y daba miedo reparar en ello."Es incomprensible -pensó la maestra-: ¿por qué Dios da esta belleza, esta amabilidad y estos ojos tristes y seductores a hombres indolentes , desdichados e inútiles?</span> </span></blockquote>
<blockquote class="tr_bq" style="clear: both; text-align: justify;">
<span style="color: #444444;"><span style="font-size: large;">-Aquí tenemos que torcer a la derecha -anunció Jánov subiendo al coche-.Adiós y buen viaje.</span> </span></blockquote>
<blockquote class="tr_bq" style="clear: both; text-align: justify;">
<span style="color: #444444;"><span style="font-size: large;">Maria Vasílevna tornó a pensar en sus discípulos, en los exámenes, en el guarda, en el Consejo de Enseñanza y cuando el viento le trajo el ruido del coche que se alejaba, estos pensamientos se confundieron con otros: quería pensar en aquellos ojos hermosos, en el amor, en la felicidad que no llegaría nunca...¿Casarse? Por las mañanas hace frío;no hay quien eche leña a la estufa pues el guarda se marcha no se sabe a dónde; los alumnos llegan muy temprano, con los pies llenos de nieve, y arman ruido.¡Es todo tan incómodo y desapacible! Su vivienda tiene tan solo una habitación que hace también las veces de cocina. Al terminar las clases le duele la cabeza y después de almorzar se oprime el corazón. Hay que cobrar a los alumnos la cuota para la leña y para el guarda, dar el dinero al visitador y luego implorar a ese "muzhik" gordo y cínico que ,por Dios, envíe la leña. Por la noche sueña con los exámenes, con los "muzhiks" y con los montes de nieve. Esta vida la ha hecho vieja, ruda, fea, angulosa, torpe, como recubierta de plomo; teme a todo; no se atreve a sentarse en presencia del concejal o del visitador, y si habla de alguno de ellos lo hace con atemorizado respeto. a nadie gusta, y su vida trascurre en medio del aburrimiento, sin una caricia, sin el afecto de una persona amiga, sin conocidos interesantes. ¡Qué horror enamorarse en semejante situación!-¡Cuidado, Vasílievna! Otra cuesta empinada.</span> </span></blockquote>
<blockquote class="tr_bq" style="clear: both; text-align: justify;">
<span style="color: #444444; font-size: large;">Se metió maestra por necesidad, sin el menor interés. Jamás pensó en la vocación ni en la utilidad de la enseñanza, y siempre creyó que lo esencial en su oficio no eran los discípulos ni la instrucción, sino los exámenes.</span> </blockquote>
<blockquote class="tr_bq" style="clear: both; text-align: justify;">
<span style="color: #444444; font-size: large;">¿Había acaso tiempo para pensar en la vocación o en lo útil de su ministerio? Los maestros, los médicos pobres o los practicantes, sumidos en el mar de su trabajo, no tienen ni siquiera el consuelo de pensar que sirven a una idea o que son útiles al pueblo, ya que el mendrugo de pan, la leña para el fuego, los malos caminos y las enfermedades ocupan por entero su mente. La vida era difícil, anodina, y los únicos que la sufrían largo tiempo eran eran bestias de carga como Maria Vasílievna; los más vivaces, los sensibles, los que tenían nervios, los que hablaban de su vocación y del servicio a un ideal, se aburrían pronto y abandonaban la profesión.</span><br />
<span style="color: #444444;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhoCjlhl09ZLJbjxKnax6bGH0vt7CE-4gumulKwGYk2DO5WXwFYJAvB2LGW_qFjCtaK1zHa980SOlONjKUWNxS_isF3zYDIXtvYTzbFLPcm2Scp9t2PA6nKvTzHihuvodSqQ0720gx22WJB/s1600/Isaak-ilyich-levitan-the-last-rays-of-the-sun.-aspen-forest..Jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em; text-align: center;"><img border="0" data-original-height="1600" data-original-width="1389" height="200" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhoCjlhl09ZLJbjxKnax6bGH0vt7CE-4gumulKwGYk2DO5WXwFYJAvB2LGW_qFjCtaK1zHa980SOlONjKUWNxS_isF3zYDIXtvYTzbFLPcm2Scp9t2PA6nKvTzHihuvodSqQ0720gx22WJB/s200/Isaak-ilyich-levitan-the-last-rays-of-the-sun.-aspen-forest..Jpg" width="173" /></a></span></blockquote>
<blockquote class="tr_bq" style="clear: both; text-align: justify;">
<span style="color: #444444;"><span style="font-size: large;">Semión buscaba el camino más corto y más seco, tratando de pasar por pradillos o por los bordes de las parcelas; pero aquí se lo prohibían los "muzhiks", allí no había paso por ser tierras del pope, y más allá Iván Jánov había comprado al señor una parcela y había hecho cavar una zanja a su alrededor. en muchos casos tenían que volverse atrás.</span> </span></blockquote>
<blockquote class="tr_bq" style="clear: both; text-align: justify;">
<span style="color: #444444;"><span style="font-size: large;">Llegaron a Nizhnie Gorodische. junto a la posada sobre la tierra cubierta de estiércol, debajo del cual aún se conservaba algo de nieve, había varios carros con grandes bombas de aceite sulfatado. En la posada, llena de carreros, olía a vodka, a tabaco y a pieles de oveja; era grande la algarabía de voces, y las puertas sonaban a menudo. Pared por medio, en el tabernucho, tocaba un acordeón sin cesar. Maria Vasílievna apuraba un vaso de té, y en la mesa vecina, unos cuantos "muzhiks" sudorosos a causa del té bebido y del bochorno reinante en la posada tomaban vodka y cerveza.</span> </span></blockquote>
<blockquote class="tr_bq" style="clear: both; text-align: justify;">
<span style="color: #444444;"><span style="font-size: large;">-¡Oye, Kuzmá! -resonaban las voces en desorden-.¿Qué estás diciendo? ¡El señor nos bendiga! ¡Iván Deméntich, eso te lo arreglo yo! ¡Por algo soy casamentero!</span> </span></blockquote>
<blockquote class="tr_bq" style="clear: both; text-align: justify;">
<span style="color: #444444;"><span style="font-size: large;">Un muzhik de baja estatura, barba negra y cara picada de viruela, borracho como una cuba, hizo de pronto un aspaviento y soltó una blasfemia soez.</span> </span></blockquote>
<blockquote class="tr_bq" style="clear: both; text-align: justify;">
<span style="color: #444444;"><span style="font-size: large;">-¡Eh, tú! ¿Por qué juras de ese modo? -reprochó Semión sentado en otro extremo-.¿No ves que hay una señorita?</span> </span></blockquote>
<blockquote class="tr_bq" style="clear: both; text-align: justify;">
<span style="color: #444444;"><span style="font-size: large;">-Una señorita ...-le remedó alguien en un rincón.-¡Un cuervo del demonio! -Perdone usted se turbó el muzhik el chaparrote</span></span> </blockquote>
<blockquote class="tr_bq" style="clear: both; text-align: justify;">
<span style="color: #444444;"><span style="font-size: large;">-.Dispénsenos...Quiere decirse que nosotros, por nuestro dinero, y la señorita por el suyo...Buenos días.</span> </span></blockquote>
<blockquote class="tr_bq" style="clear: both; text-align: justify;">
<span style="color: #444444;"><span style="font-size: large;">-Hola -respondió la maestra.</span> </span></blockquote>
<blockquote class="tr_bq" style="clear: both; text-align: justify;">
<span style="color: #444444;"><span style="font-size: large;">-Le agradecemos mucho su atención. Maria Vasílievna tomaba el té con delectación, se ponía colorada como los muzhiks y de nuevo pensaba en la leña, en el guarda...-</span></span> </blockquote>
<blockquote class="tr_bq" style="clear: both; text-align: justify;">
<span style="color: #444444;"><span style="font-size: large;">-Espera un poco, casamentero -se oyó en la mesa vecina-.La maestra de Viazovíe...La conocemos...Es una buena señorita.</span> </span></blockquote>
<blockquote class="tr_bq" style="clear: both; text-align: justify;">
<span style="color: #444444;"><span style="font-size: large;">-¡Buena y decente! La puerta seguía golpeando. Unos entraban y otros salían...Maria Vasílievna, sentada a la mesa, continuaba pensando en lo mismo, y el acordeón toca que te toca en la tienda vecina. Rodales de sol que oscilaban en el suelo pasaron sucesivamente al mostrador y a la pared hasta desaparecer. Por consiguiente el sol acababa de pasar el meridiano. Los muzhiks de la mesa vecina se dispusieron a reanudar su marcha. El chaparrote, tambaleándose ligeramente se aproximó a la maestra y le dio la mano. Los demás, al verle lo imitaron y salieron uno tras otro haciendo rechinar la puerta y golpear nueve veces consecutivas.</span> </span></blockquote>
<blockquote class="tr_bq" style="clear: both; text-align: justify;">
<span style="color: #444444;"><span style="font-size: large;">-Prepárate, Vasílievna -le dio prisa Semión. Pusiéronse en camino avanzando al paso, como antes.-Hace poco hicieron también una escuela aquí,en Nizhinie Gorodische -dijo Semión volviéndose-.¡Y hay que ver cómo se hincharon!</span> </span></blockquote>
<blockquote class="tr_bq" style="clear: both; text-align: justify;">
<span style="color: #444444;"><span style="font-size: large;">-¿Qué pasó?</span></span> </blockquote>
<blockquote class="tr_bq" style="clear: both; text-align: justify;">
<span style="color: #444444;"><span style="font-size: large;">-Pues que el presidente del municipio se metió en el bolsillo mil rublos, y el visitador otros mil, y el maestro quinientos.</span> </span></blockquote>
<blockquote class="tr_bq" style="clear: both; text-align: justify;">
<span style="color: #444444;"><span style="font-size: large;">-La escuela entera no vale más de mil. Está muy mal calumniar a las personas abuelo. Esos no son más que infundios.</span> </span></blockquote>
<blockquote class="tr_bq" style="clear: both; text-align: justify;">
<span style="color: #444444;"><span style="font-size: large;">-No lo sé, yo digo lo que dicen todos.</span> </span></blockquote>
<blockquote class="tr_bq" style="clear: both; text-align: justify;">
<span style="color: #444444;"><span style="font-size: large;">Estaba claro que el carrero no creía a la maestra, como tampoco la creían los campesinos.Consideraban exagerado el sueldo que percibía (veinte rublos mensuales, cuando con cinco hubiera ido más que bien pagada), y sospechaban que se quedaba con la mayor parte del dinero aportado por los niños para leña y para pagar al guarda. El visitador, que pensaba igual que los muzhiks, se guardaba algo del fondo destinado a la leña y, además cobraba a los muzhiks una gratificación, a espaldas de la Superioridad, por ejecutar sus funciones.</span> <span style="font-size: large;">Gracias a Dios el bosque quedó atrás, y ya todo el camino hasta Viazovíe sería llano y despejado. Además, faltaba poco: atravesar el río y el ferrocarril.</span> </span></blockquote>
<blockquote class="tr_bq" style="clear: both; text-align: justify;">
<span style="color: #444444;"><span style="font-size: large;">-¿Por dónde vas? -preguntó Maria Vasílievna a Semión-.Tira por el camino de la derecha en dirección al punte.</span> </span></blockquote>
<blockquote class="tr_bq" style="clear: both; text-align: justify;">
<span style="color: #444444;"><span style="font-size: large;">-Por aquí se puede pasar.No es muy profundo el río.</span> </span></blockquote>
<blockquote class="tr_bq" style="clear: both; text-align: justify;">
<span style="color: #444444;"><span style="font-size: large;">-Ten cuidado, no se nos vaya a ahogar el caballo.</span> </span></blockquote>
<blockquote class="tr_bq" style="clear: both; text-align: justify;">
<span style="color: #444444;"><span style="font-size: large;">-¡Cómo dices?</span></span> </blockquote>
<blockquote class="tr_bq" style="clear: both; text-align: justify;">
<span style="color: #444444;"><span style="font-size: large;">-Fíjate: Jánov también va hacia el puente -dijo ella al ver por la derecha, a buena distancia, un coche de cuatro caballos-.Parece ser él.</span> </span></blockquote>
<blockquote class="tr_bq" style="clear: both; text-align: justify;">
<span style="color: #444444;"><span style="font-size: large;">-Sí que lo es. De fijo que no habrá encontrado a Brakvist. ¡Qué bruto es, Dios mío! Mira que irse por allí cuando por aquí se adelantan tres verstas...</span> </span></blockquote>
<blockquote class="tr_bq" style="clear: both; text-align: justify;">
<span style="color: #444444;"><span style="font-size: large;">Se acercaron a la orilla. En verano, el río era pequeño, fácilmente vadeable, y se secaba para agosto; ahora en cambio, con el reciente deshielo, tenía cerca de seis toesas de ancho, y sus aguas frías y turbias ,corrían raudas. En la orilla y al borde del agua había huellas de ruedas: alguien había pasado. -¡Arre! -gritó Semión como con enojo y alarma, tirando fuertemente de las riendas y agitando los brazos igual que un pájaro cuando aletea-.¡Arre!</span> </span></blockquote>
<blockquote class="tr_bq" style="clear: both; text-align: justify;">
<span style="color: #444444; font-size: large;">El caballo se metió en el agua hasta la barriga y se detuvo un momento, pero acto seguido avanzó de nuevo, con gran esfuerzo. Maria Vasílievna notó un frío intenso en los pies. -¡Arre! -gritó también ella, levantándose -.¡Arre!</span></blockquote>
<blockquote class="tr_bq" style="clear: both; text-align: justify;">
<span style="color: #444444;"><span style="font-size: large;">Salieron ala orilla. -¡Señor, esto es el acabose! -refunfuño Semión reajustando los arreos a la bestia-. ¡Es un verdadero castigo este ayuntamiento!</span> </span></blockquote>
<blockquote class="tr_bq" style="clear: both; text-align: justify;">
<span style="color: #444444; font-size: large;">Maria Vasílievna tenía los chanclos y las botas llenas de agua, los faldones del vestido y del abrigo, e incluso una manga , chorreaban; el azúcar y la harina estaban mojados, y esto era lo más lamentable. La maestra, desesperada, se limitaba a mover los brazos y a decir: -¡Ay, Semión, Semión, cómo eres!</span><br />
<span style="color: #444444;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhoCjlhl09ZLJbjxKnax6bGH0vt7CE-4gumulKwGYk2DO5WXwFYJAvB2LGW_qFjCtaK1zHa980SOlONjKUWNxS_isF3zYDIXtvYTzbFLPcm2Scp9t2PA6nKvTzHihuvodSqQ0720gx22WJB/s1600/Isaak-ilyich-levitan-the-last-rays-of-the-sun.-aspen-forest..Jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em; text-align: center;"><img border="0" data-original-height="1600" data-original-width="1389" height="200" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhoCjlhl09ZLJbjxKnax6bGH0vt7CE-4gumulKwGYk2DO5WXwFYJAvB2LGW_qFjCtaK1zHa980SOlONjKUWNxS_isF3zYDIXtvYTzbFLPcm2Scp9t2PA6nKvTzHihuvodSqQ0720gx22WJB/s200/Isaak-ilyich-levitan-the-last-rays-of-the-sun.-aspen-forest..Jpg" width="173" /></a></span></blockquote>
<blockquote class="tr_bq" style="clear: both; text-align: justify;">
<span style="color: #444444;"><span style="font-size: large;">El paso a nivel se hallaba cerrado; de la estación venía el tren correo. Maria Vasílievna, esperando que pasase, tiritaba de frío. Ya se divisaba Viazovíe con su escuela, de verde tejado, y su iglesia, cuyas cruces ardían reflejando el sol del ocaso. También refulgían las ventanas de la estación, y la locomotora exhalaba un humo rosáceo. a la maestra el parecía que todo temblaba de frío.</span> </span></blockquote>
<blockquote class="tr_bq" style="clear: both; text-align: justify;">
<span style="color: #444444;"><span style="font-size: large;">Ya llegaba el tren. Las ventanillas despedían claros destellos, como los de las cruces de las iglesias, que dañaban la vista. en la plataforma de un coche de primera, Maria Vasílievna vio a una señora. ¡Su madre!¡Qué semejanza!Tenía la misma cabellera exuberante, la misma frente, la misma inclinación de la cabeza. Por primera vez en trece años, recordó con sorprendente claridad a sus padres, a su hermano, su casa de Moscú, la pecera, todos los detalles, hasta los más sencillos; oyó tocar el piano y hablar a su padre; se sintió como entonces, joven, guapa, elegante, en un aposento soleado y cálido, rodeada de seres queridos.Impulsada por una súbita sensación de alegría y felicidad, se llevó las manos a las sienes y gritó con voz dulce e implorante: -¡Mamá!</span> </span></blockquote>
<blockquote class="tr_bq" style="clear: both; text-align: justify;">
<span style="color: #444444;"><span style="font-size: large;">Sin explicárselo ella misma se echó a llorar. Precisamente en aquel instante llegó Jánov en su coche. Ella, al verle, se imaginó la felicidad que jamás había visto;sonrió y le hizo una seña con la cabeza, como de igual a igual;y creyó ver la luz de su felicidad y de su victoria en el cielo, en las ventanas, en los árboles, en todas partes.¡No su padre y su madre no habían muerto ni ella había sido maestra en su vida!¡Todo fue una pesadilla larga, angustiosa y disparatada, pero ahora acababa de despertar!-</span> </span></blockquote>
<blockquote class="tr_bq" style="clear: both; text-align: justify;">
<span style="color: #444444; font-size: large;">-¡Sube Vasílievna!</span> </blockquote>
<blockquote class="tr_bq" style="clear: both; text-align: justify;">
<span style="color: #444444; font-size: large;">Todo desapareció de pronto. Se alzó lentamente la barrera del paso a nivel. La maestra tiritando y entumecida de frío, montó en el carro. El coche de Jánov atravesó la vía. Semión le siguió. El guardabarreras se quitó el gorro.</span> </blockquote>
<blockquote class="tr_bq" style="clear: both; text-align: justify;">
<span style="color: #444444; font-size: large;">-Ahí está Viazovíe. Hemos llegado. 1897</span></blockquote>
<blockquote class="tr_bq" style="clear: both; text-align: justify;">
</blockquote>
<span style="color: #444444;"><br /></span>
<br />
<blockquote class="tr_bq">
<span style="color: #444444;"><br /></span>
<span style="color: #444444;"><b>CHÉJOV,<i> Cuentos completos</i></b>,[1894-1903]Páginas de Espuma,2016</span></blockquote>
<blockquote class="tr_bq" style="clear: both; text-align: center;">
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: #444444;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: #444444;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: #444444;"><br /></span></div>
<span style="color: #444444; font-size: large;"></span><br />
<br /></blockquote>
Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3657445915539662014.post-62271228710117169292018-11-08T04:10:00.001-08:002020-12-13T22:25:34.363-08:00"ASESINATO EN SARAJEVO" <br />
<div>
<br />
<br />
<blockquote class="tr_bq">
<blockquote class="tr_bq">
<blockquote class="tr_bq">
<span style="color: #444444; font-size: x-large;">I.B. Singer pasó su infancia en el guetto de Varsovia en el número 10 de la calle Krochmalna y más tarde en el 12. Tras el levantamiento judío contra los nazis en 1943 el guetto fue arrasado y los últimos supervivientes trasladados a Treblinca y otros campos. Hoy Krochmalna es una calle nueva, con edificios modernos, sin el color y el carácter que tuvo. Pero Singer en 1935 la llevó consigo al exilio tal como era, con sus instituciones judías, el yiddish, su bullicio, sus personajes, sus historias , su infancia...y fue una fuente inagotable de inspiración. Es la calle que recuerda en la autobiografía de juventud "En el tribunal de mi padre" y en otras muchas de sus inolvidables historias.</span></blockquote>
</blockquote>
</blockquote>
<blockquote class="tr_bq">
<blockquote>
<blockquote>
<span style="font-size: x-large;"><span style="background-color: white; color: #444444; text-align: center;">En " Asesinato en Sarajevo" un Singer de diez años evoca como vivió la calle Krochmalna el estallido de la cercana guerra mundial. La Gran Guerra (28 de julio de 1914- 11 de noviembre de 1918): entre nueve y diez millones de muertos y veinte millones de heridos .Hoy su horror parece lejano pero de su final <u>sólo</u> se cumplen mañana cien años./</span><span style="background-color: white; color: #444444; text-align: center;">10nov.2018</span></span></blockquote>
</blockquote>
</blockquote>
<blockquote class="tr_bq">
<blockquote>
<blockquote>
<span style="font-size: x-large;"><span style="background-color: white; color: #444444;"><span style="text-align: center;">Algunas datos <a href="http://letras-musicasycintasdevideo.blogspot.com/2009/03/i-b-singer-y-el-amigo-de-kafka.html" style="text-align: center;"> <b>sobre Isaac B.Singer</b></a><b> </b>(e</span></span><span style="background-color: white; color: #444444; text-align: center;">n otro post)</span></span></blockquote>
</blockquote>
</blockquote>
</div>
<div style="text-align: justify;">
<br />
<br />
<blockquote class="tr_bq">
<span style="color: #444444;"><span style="font-size: large;"><b> ASESINATO EN SARAJEVO</b></span></span></blockquote>
<blockquote class="tr_bq">
<blockquote class="tr_bq">
<blockquote class="tr_bq">
<span style="color: #444444;"><span style="font-size: large;"><b>DURANTE</b> largo tiempo mi familia discutió la posibilidad de que nos mudáramos de nuestro departamento en el número 10 de la calle Kronchmalna, donde usábamos una lámpara a kerosén porque no había gas y compartíamos un retrete en el patio con todos los demás ocupantes del edificio.Este retrete fue un veneno de mi infancia. Estaba siempre oscuro y mugriento. Por todas partes había ratas y ratones, en el suelo y en el techo. A causa de esto,muchos niños sufrían de constipación y de desórdenes nerviosos.</span><span style="font-size: large;"> </span></span></blockquote>
</blockquote>
</blockquote>
</div>
<div style="text-align: justify;">
<blockquote class="tr_bq">
<blockquote>
<blockquote>
<span style="color: #444444;"><span style="font-size: large;"> La escalera era otra plaga, porque muchos niños la preferían al retrete. Y lo peor es que algunas mujeres la usaban para arrojar la basura. El portero, que debía encender lámparas en la escalera, rara vez lo hacía, y en todo caso las apagaba a las diez y media de la noche. Las pequeñas lámparas manchadas de humo daban tan poca luz que a su alrededor la oscuridad parecía más espesa. Cuando yo usaba esta roñosa escalera, me perseguían todos los demonios y los malos espíritus de que hablaban los padres para probar a los niños mayores que existía Dios y que había una vida futura. Los gatos corrían junto a mí.Detrás de alguna puerta cerrada se oía gemir a los muertos. En la puerta del patio tal vez esperara una procesión para un funeral. Cuando llegaba a mi puerta estaba sin aliento.Comencé a tener pesadillas, tan horripilantes que me despertaba bañado en sudor.</span><span style="font-size: large;"> </span></span></blockquote>
</blockquote>
<blockquote>
<blockquote class="tr_bq">
<span style="color: #444444; font-size: large;"> Ya nos resultaba bastante difícil pagar los veinticuatro rublos por un departamento al frente con balcón; entonces ¿cómo podríamos permitirnos mudarnos al número 12 de la calle Krochmalna, con luz de gas y cuartos de baño y un alquiler de veintisiete rublos? Pero decíamos que cambiar de lugar cambiaría nuestra suerte...</span></blockquote>
<blockquote>
<span style="color: #444444;"><span style="font-size: large;"> Era en la primavera de 1914.</span><span style="font-size: large; text-align: left;">Todos nos aconsejaban que nos mudáramos. El dueño de la casa del número 12, Leizer Przepiorko, era un millonario ortodoxo. Tenía reputación de avaro, pero nunca había desalojado a un judío. El administrador de la casa, Reb Isaías, era un viejo jasid de Kotzk, amigo de mi padre. Como el número 12 tenía una entrada que daba a Mirowski, a la feria, papá sería a la vez rabino de las calles Krochmalna y Mirowski. Además para esa época había muchos juicios, casamientos y divorcios que significaban dinero extra para nosotros. Decidimos mudarnos.E</span><span style="font-size: large; text-align: left;">l edificio del número 12 era como una ciudad. Tenía enormes patios. La oscura entrada siempre olía a pan y a masitas recién horneadas, a semilla de amapola y a humo Los panes con levadura de Koppel del panadero siempre estaban fuera, apilados sobre tablas. En el numero 12 también había casas de estudios jasídicos, la de Radymin y la de Minsk, y una sinagoga para los que se oponían al jasidismo. También había un establo en que tenían a las vacas encadenadas a la pared todo el año. En algunos sótanos había fruta almacenada por los comerciantes de Mirowski; en otros huevos conservados en cal.Llegaban allí carros desde las provincias. El número 12 rebosaba de Torá, plegarias, comercio y actividad. Nadie sabía de lámparas de kerosén. Algunos departamentos hasta tenían teléfono. Pero la mudanza no fue fácil, aunque los números diez y doce eran casas contiguas. Tuvimos que cargar nuestras cosas en un carro, y algunas se rompieron. Nuestro ropero era increíblemente pesado, una fortaleza con cabezas de león sobre puertas de roble y una cornisa tallada que pesaba una tonelada. No me imagino cómo lo habrían trasladado desde Bilgoray.</span></span></blockquote>
</blockquote>
</blockquote>
<blockquote class="tr_bq">
<blockquote class="tr_bq">
<blockquote class="tr_bq">
<span style="color: #444444; font-size: large;">Hacía años que los periódicos hablaban de la situación explosiva en los Balcanes y de la rivalidad entre Inglaterra y Alemania. Pero en casa ya no había más periódicos. El que los traía era mi hermano Israel Josué, que se marchó después de una discusión con mi padre. </span></blockquote>
<blockquote>
<span style="color: #444444; font-size: large; text-align: left;">El departamento estaba recién pintado; enfrente había una panadería y la ventana de la cocina daba a una pared. Había cinco o seis pisos sobre el nuestro.</span></blockquote>
</blockquote>
</blockquote>
</div>
<div style="text-align: justify;">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<span style="color: #444444;"><br /></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<span style="color: #444444; font-size: large;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiDXB46NPRXAld9e_uSoAp5HtZOVhHNfvtKjyRyP-QqJ3gmeQjjEy40_69pzl9kuVdaGVZfmqtZJR447S63PSgsYVqnQDvfd74cGzV5tECDGRv9NM-HuM3LKdYwHYGKvoQpVkaBY0Qipb15/s1600/Antologia-relatos-Isaac-Bashevis-Singer_TINIMA20120116_0388_3.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="536" data-original-width="951" height="112" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiDXB46NPRXAld9e_uSoAp5HtZOVhHNfvtKjyRyP-QqJ3gmeQjjEy40_69pzl9kuVdaGVZfmqtZJR447S63PSgsYVqnQDvfd74cGzV5tECDGRv9NM-HuM3LKdYwHYGKvoQpVkaBY0Qipb15/s200/Antologia-relatos-Isaac-Bashevis-Singer_TINIMA20120116_0388_3.jpg" width="200" /></a><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjlOFjNwASeOrGbK9S_kYQNvwMpq66xTFLOdBSNu59Z694NgwIOb-XWXI8bRd74Jf2hF9nKa6si3ZXrvlQFfvgM5vGae2UpuMRDJSsEbsfidaoeUI8p8EXB7Id0Jt5rdhG4LVVwK9Pj_6vA/s1600/170c75ee274db47b76357c6832317146.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="643" data-original-width="640" height="200" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjlOFjNwASeOrGbK9S_kYQNvwMpq66xTFLOdBSNu59Z694NgwIOb-XWXI8bRd74Jf2hF9nKa6si3ZXrvlQFfvgM5vGae2UpuMRDJSsEbsfidaoeUI8p8EXB7Id0Jt5rdhG4LVVwK9Pj_6vA/s200/170c75ee274db47b76357c6832317146.jpg" width="198" /></a></span></div>
<blockquote class="tr_bq">
<span style="color: #444444;"><span style="font-size: large;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjYzoT9-A1Dl9wfhYuNHRyVqj5SZKmL_FvJjOluodt5DIzm45gOKY0xbrPQBQFVEz4laSEuNENYP4CUQQAwH_YpKdqnc1u_TaL0KW7dnawgzNAc4IQru8jY0I_qR2npz6sopjn-JwiR1eiF/s1600/lesson5_3b.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em; text-align: center;"><img border="0" data-original-height="792" data-original-width="800" height="197" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjYzoT9-A1Dl9wfhYuNHRyVqj5SZKmL_FvJjOluodt5DIzm45gOKY0xbrPQBQFVEz4laSEuNENYP4CUQQAwH_YpKdqnc1u_TaL0KW7dnawgzNAc4IQru8jY0I_qR2npz6sopjn-JwiR1eiF/s200/lesson5_3b.jpg" width="200" /></a><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhwO2Rml-hWqU4Q0UjTe48OsAyNQSBDRQ61BsEG9Cb-vhvjMBnfBG8ZtOpD0wDWtnm05hO3lwGYAk-He0ZwLycwnUi0uUV5UrBdLb3ow0Hj_bB_Mf029Iqoo71PS-ZEyLPS0XaZf0d_3GIt/s1600/e624f3420454cefb2d47cc3c979a4075--the-romans-eastern-europe.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em; text-align: center;"><img border="0" data-original-height="700" data-original-width="551" height="200" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhwO2Rml-hWqU4Q0UjTe48OsAyNQSBDRQ61BsEG9Cb-vhvjMBnfBG8ZtOpD0wDWtnm05hO3lwGYAk-He0ZwLycwnUi0uUV5UrBdLb3ow0Hj_bB_Mf029Iqoo71PS-ZEyLPS0XaZf0d_3GIt/s200/e624f3420454cefb2d47cc3c979a4075--the-romans-eastern-europe.jpg" width="156" /></a><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiRDIYMxpWcttUXgtkLZO7tJ2Kfob3vAszRoc_46BJl57a0DV-TcTdOVKTU0GcsZI4ttb8qCODTrirJqjV_Vp_Gm-POjNikvx74HSsnGf8LBTSTsNyFPAEiix9B2Z-mlRWpLKMaCvGvtwZ1/s1600/lesson5_2b.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em; text-align: center;"><img border="0" data-original-height="650" data-original-width="631" height="200" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiRDIYMxpWcttUXgtkLZO7tJ2Kfob3vAszRoc_46BJl57a0DV-TcTdOVKTU0GcsZI4ttb8qCODTrirJqjV_Vp_Gm-POjNikvx74HSsnGf8LBTSTsNyFPAEiix9B2Z-mlRWpLKMaCvGvtwZ1/s200/lesson5_2b.jpg" width="193" /></a><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjF-85BPXMUn1jPsM3WWewEnd7jY7b7XJiowxozHxLAy_t7_e4CKc_xTSb4VvFdN1UvdRD3Hzr7R7zwpiJ6C5ZV3cwqqZqni_VaDPJ_OLf0onL4H0d7viZCImXSfpoWT2OjNNiPrb2zJqqT/s1600/lesson5_9b.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em; text-align: center;"><img border="0" data-original-height="784" data-original-width="800" height="195" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjF-85BPXMUn1jPsM3WWewEnd7jY7b7XJiowxozHxLAy_t7_e4CKc_xTSb4VvFdN1UvdRD3Hzr7R7zwpiJ6C5ZV3cwqqZqni_VaDPJ_OLf0onL4H0d7viZCImXSfpoWT2OjNNiPrb2zJqqT/s200/lesson5_9b.jpg" width="200" /></a> </span><img alt="Resultado de imagen de Plano del gueto de Varsovia" height="113" src="https://encrypted-tbn0.gstatic.com/images?q=tbn:ANd9GcR4qd7yX22ctqItOmOkRyMLxrh6G1Rcssz31ta4nwyfiA_fNCrSIg" width="200" /></span><br />
<blockquote class="tr_bq">
<span style="color: #444444;"><span style="font-size: large; text-align: left;">Jamás olvidaré la primera vez que encendí la lámpara de gas de dos mecheros. Quedé deslumbrado e intimidado por la extraña radiación que llenó el departamento y que hasta parecía penetrarme el cráneo. A los demonios les resultaría muy difícil esconderse allí.</span><span style="font-size: large; text-align: left;">El cuarto de baño me encantaba. Lo mismo el horno de gas en la cocina. Ya no era necesario hacer fuego para para preparar el té ni acarrear carbón. Bastaba con acercar un fósforo y ver encenderse la llama azul. Tampoco tendría que traer botellones de kerosén del almacén,ya que había un medidor de gas donde se insertaba una moneda de cuarenta <i>groschen</i> para obtener el gas. Y yo conocía mucha gente allí porque era en el patio de esa casa donde oraba.</span><span style="font-size: large;"> </span><span style="font-size: large;">Por un tiempo llegó la buena suerte que nos predecían.Papá tuvo numerosos juicios. Las cosas marcharon tan bien ese año que papá decidió inscribirme una vez más en el <i>jéder. </i>Yo ya había pasado la edad de ir al<i> jéder,</i> ya que sabía leer solo una página del Talmud, y también algunos de los Comentarios. Pero en la calle Twarda, número 22, había un <i>jéder</i> especial para muchachos mayores donde el maestro disertaba en lugar de estudiar con los alumnos. Algunos de mis amigos de otros <i>jéder</i> asistían.</span></span> </blockquote>
</blockquote>
<blockquote class="tr_bq">
<blockquote class="tr_bq">
<span style="color: #444444;"><span style="font-size: large;">Por esa época yo leía libros prohibidos y había adquirido un placer en la herejía; por lo tanto era un poco ridículo que fuera otra vez al <i>jéder</i>. Mis amigos y yo nos reíamos del maestro, que tenía barba amarilla y ojos saltones, hablaba con acento ridículo, comía cebolla cruda y fumaba un tabaco apestoso en una pipa larga. Estaba divorciado y los casamenteros venían a murmurar propuestas en sus orejas peludas...</span></span> </blockquote>
</blockquote>
<blockquote class="tr_bq">
<blockquote class="tr_bq">
<span style="color: #444444;"><span style="font-size: large;">De pronto hubo rumores de guerra. Decían que habían matado al Príncipe de la Corona de Austria. Los periódicos publicaron ediciones especiales, impresas en un sólo lado, con gigantescos titulares. Al hablar de política, nosotros, los muchachos, decíamos que era preferible que ganase Alemania...¿qué se ganaría con la dominación rusa? Con la ocupación alemana todos los judíos tendrían que usar chaqueta corta, y la escuela secundaria sería obligatoria. ¿Qué podía ser mejor que ir a escuelas seculares con uniformes y gorras con adornos? Al mismo tiempo estábamos convencidos (mucho más que el gobierno alemán) de que la fuerza de Alemania nunca podría enfrentar a las fuerzas combinadas de Rusia Francia e Inglaterra. Un muchacho especulaba que, debido a que en los dos países se hablaba el mismo idioma, resultaría natural que Norteámerica participara para ayudar a Inglaterra...</span></span> </blockquote>
</blockquote>
<blockquote class="tr_bq">
<blockquote class="tr_bq">
<span style="color: #444444;"><span style="font-size: large;">Mi padre comenzó a leer los periódicos. Prevalecían las palabras nuevas: movilización, ultimatum,neutralidad. Los gobiernos rivales enviaron notas. Los reyes se escribieron cartas llamándose Nicky y Willy. La gente común, los obreros , los porteros, formaban grupos en la calle Krochmalna para hablar de las condiciones.</span><span style="font-size: large;">De pronto llegó el noveno día de Ab, el domingo que es el día de ayuno postergado. También fue el comienzo de la guerra.</span></span></blockquote>
</blockquote>
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<span style="color: #444444;"><br /></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgB0Y2-hJSwSXaUkdXhhqBzUfbIPTTAJkFyqmpfcDXGPDv9BNiahGHNUnJyajCQoguDGN6gBKFdjfxt9yiL0C5Y7zaorKRc2I1daZdwmIR5UQ52dY0wg38MmDawgnR2obzEWLHzDAlLVyVe/s1600/descarga+%25289%2529.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><span style="color: #444444;"><img border="0" data-original-height="178" data-original-width="283" height="251" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgB0Y2-hJSwSXaUkdXhhqBzUfbIPTTAJkFyqmpfcDXGPDv9BNiahGHNUnJyajCQoguDGN6gBKFdjfxt9yiL0C5Y7zaorKRc2I1daZdwmIR5UQ52dY0wg38MmDawgnR2obzEWLHzDAlLVyVe/s400/descarga+%25289%2529.jpg" width="400" /></span></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjZX-ITTXj3S_k43boJCLxbDevoSAVelKy6cshTmpNS93fEFvD3exAgI2UdpO0M4Ly7uJ2-Ig4v1-iuZZH-0_QQJkeeVwcA2tBCOumMFrFCGRLgzuPstLuoI8vRryxkumi0joVf4tbdgQvM/s1600/descarga+%252810%2529.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><span style="color: #444444;"><img border="0" data-original-height="185" data-original-width="272" height="272" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjZX-ITTXj3S_k43boJCLxbDevoSAVelKy6cshTmpNS93fEFvD3exAgI2UdpO0M4Ly7uJ2-Ig4v1-iuZZH-0_QQJkeeVwcA2tBCOumMFrFCGRLgzuPstLuoI8vRryxkumi0joVf4tbdgQvM/s400/descarga+%252810%2529.jpg" width="400" /></span></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjcB_7rQ67xd15-p6p-kQOjGERvrVmgku17Mkt3i9Ac70DeNZt2VPq-22cltNejGdChZhJisrOgOVNt1t_WWT7-57v0wA-A2nQNF6lT2VrQr27EzKxY-QRKnDZgIrtcOCN34oHGKy6t4WYR/s1600/images+%252816%2529.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><span style="color: #444444;"><img border="0" data-original-height="184" data-original-width="273" height="269" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjcB_7rQ67xd15-p6p-kQOjGERvrVmgku17Mkt3i9Ac70DeNZt2VPq-22cltNejGdChZhJisrOgOVNt1t_WWT7-57v0wA-A2nQNF6lT2VrQr27EzKxY-QRKnDZgIrtcOCN34oHGKy6t4WYR/s400/images+%252816%2529.jpg" width="400" /></span></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEijy1sx4FcEPQMvtp_01KSdVbuab0ZgkSwDWUjJ5EWlu58_I18pm05JD_VmO_BnI4AfQo9D7mtG9V0Wv0fF9OUoe5al_GFLyD0QoZDQ-UspZqSIxIF5PDQMt5joQ9rXAUiehtH3AGqv-pu-/s1600/images+%252817%2529.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><span style="color: #444444;"><img border="0" data-original-height="174" data-original-width="290" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEijy1sx4FcEPQMvtp_01KSdVbuab0ZgkSwDWUjJ5EWlu58_I18pm05JD_VmO_BnI4AfQo9D7mtG9V0Wv0fF9OUoe5al_GFLyD0QoZDQ-UspZqSIxIF5PDQMt5joQ9rXAUiehtH3AGqv-pu-/s400/images+%252817%2529.jpg" width="400" /></span> </a></div>
<div style="text-align: left;">
<div style="text-align: justify;">
<blockquote>
<blockquote class="tr_bq">
<blockquote class="tr_bq">
<span style="color: #444444;"> <span style="font-size: large;"> Las mujeres andaban por todas partes, comprando comida.Pequeñas como eran, cargaban enormes canastos de harina, sémola, alubias y todo lo que encontraban en las tiendas, que estaban cerradas la mitad del tiempo.Primero los comerciantes rechazaban los billetes de banco ajados, luego pidieron monedas de oro y de plata en lugar de papel. Comenzaron a acaparar sus existencias para aumentar los precios.</span><span style="font-size: large;">La gente tenía ánimo festivo como en Purim. Las mujeres seguían llorosas a sus maridos, judíos con barba con pequeños alfileres blancos en la solapa, que indicaban que habían sido llamados al servicio militar. Perturbados y divertidos a la vez, los hombres marchaban por la calle mientras sus hijos los seguían con palos al hombro y daban órdenes militares.</span></span> </blockquote>
</blockquote>
</blockquote>
<blockquote>
<blockquote class="tr_bq">
<blockquote class="tr_bq">
<span style="color: #444444;"><span style="font-size: large;">Al volver de la casa de estudios de Razymin, papá anunció que había oído que la guerra terminaría en dos semanas.</span><span style="font-size: large;">-Tienen cañones que pueden matar mil cosacos de un solo disparo.</span><span style="font-size: large;">-Qué desgracia -lloraba mamá-. ¿A dónde va el mundo?</span><span style="font-size: large;">Papá la consolaba:</span><span style="font-size: large;">-Bien, ya no habrá que pagar el alquiler.</span><span style="font-size: large;">Mamá proseguía:</span><span style="font-size: large;">-¿Y quién querrá juicios? ¿De dónde sacaremos el dinero para comer?</span></span> </blockquote>
</blockquote>
</blockquote>
<blockquote>
<blockquote class="tr_bq">
<blockquote class="tr_bq">
<span style="color: #444444;"><span style="font-size: large;">Teníamos problemas. Ya no llegaban cartas de mi hermana que estaba en Amberes, y mi hermano Israel Josué, que tenía 21 años, debía presentarse para hacer el servicio militar en Tomaszow, el pueblo natal de mi padre. No teníamos dinero para aprovisionarnos de comida como nuestros vecinos.Sabiendo que llegaría a pasar mucho hambre, experimenté un apetito voraz. Comía insaciablemente. Mamá volvía agitada de la calle gimiendo por la escasez de alimentos.</span></span> </blockquote>
</blockquote>
</blockquote>
<blockquote>
<blockquote class="tr_bq">
<blockquote class="tr_bq">
<span style="color: #444444;"><span style="font-size: large;">Ahora por primera vez comencé a oír comentarios desagradables sobre los judíos de la calle. Los comerciantes judíos, lo mismo que los gentiles, escondían la mercancía, elevaban los precios y trataban de capitalizarse con la guerra. Moshe, el de la papelería, que vivía en nuestro edificio, alardeaba de que su mujer había gastado quinientos rublos en comestibles.</span><span style="font-size: large;">-Gracias a Dios -dijo- , tengo provisiones para un año. ¿Cuánto puede durar la guerra? -Y se acariciaba sonriente la barba plateada.</span></span> </blockquote>
</blockquote>
</blockquote>
<blockquote>
<blockquote class="tr_bq">
<blockquote class="tr_bq">
<span style="color: #444444;"><span style="font-size: large;">Había bastante confusión. Los jóvenes con tarjeta azul tenían permiso para estudiar el Talmud,pero, plácidos y preocupados, los de la tarjeta verde trataban de adelgazar para evitar el reclutamiento. Los hombres que vendían harina y sémola tenían suerte, pero no tanta los encuadernadores, los maestros y los escribientes sin trabajo.</span><span style="font-size: large;">Los alemanes tomaron Kalisz, Bedzin y Czestochowa. Yo sentía el peso de la madurez y esperaba una catástrofe misteriosa. Se me ocurría que si hubiésemos aceptado la falta de baños y de gas en el número 10, podríamos habernos salvado de esto...</span><span style="font-size: large;">Esta era la guerra entre Gog y Magog, decía papá. Y todos los días descubría nuevos presagios que anunciaban la llegada del Mesías...</span> <span style="font-size: large;"> </span></span></blockquote>
</blockquote>
</blockquote>
</div>
</div>
<span style="font-size: large;"><span style="color: #444444;">Más historias de I.B.Singer:</span></span><br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<span style="color: #444444; font-size: large;"><a href="http://letras-musicasycintasdevideo.blogspot.com/2009/03/i-b-singer-y-el-amigo-de-kafka.html"><b>I.B. Singer y "Un amigo de Kafka"</b></a><span style="color: black;"> </span></span><br />
<b style="color: #444444;"><a href="http://letras-musicasycintasdevideo.blogspot.com/2013/08/un-dia-en-coney-island.html"><span style="font-size: large;">Un día en Coney Island</span></a></b><br />
<span style="color: #444444; font-size: large;"><br /></span>
<br />
<span style="color: #444444; font-size: large;"><br /></span>
<span style="color: #444444; font-size: large;"><b>Isaac Bashevis Singer</b>, "En el tribunal de mi padre",Mila Editor,Buenos Aires, 1988</span><br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3657445915539662014.post-50375566507047079322018-05-18T04:19:00.001-07:002020-12-13T22:25:59.026-08:00Anton Chéjov y "El violín de Rothschild" <div dir="ltr" trbidi="on">
<br />
<blockquote class="tr_bq">
<blockquote class="tr_bq">
<blockquote class="tr_bq">
<span style="color: #444444; font-size: large; text-align: justify;">Releer a Sergio Pitol tras su reciente desaparición,conduce directamente a Anton Chéjov. Las páginas que le dedicó en varios de sus libros, -junto con las que escribió Thomas Mann, en los últimos años-, iluminan como pocas sus insondables relatos y </span><span style="color: #444444; font-size: large; text-align: justify;"> prodigioso teatro.</span> </blockquote>
</blockquote>
</blockquote>
<blockquote class="tr_bq">
<blockquote class="tr_bq">
<blockquote class="tr_bq">
<span style="color: #444444; font-size: large; text-align: justify;">También Chéjov era el autor preferido de Dimitri Shostakovich y a S. Volkov le confesaba:"</span><span style="color: #444444; font-size: large; text-align: justify;">Siempre quedo sacudido cuando releo "El violín de Rothschild</span><span style="color: #444444; font-size: large; text-align: justify;">" y ese fue el relato que sugirió a su discípulo </span><span style="color: #444444; font-size: large; text-align: justify;">Benjamin Fleischmann como tema para </span><span style="color: #444444; font-size: large; text-align: justify;">su primera composición.</span> </blockquote>
</blockquote>
</blockquote>
<blockquote class="tr_bq">
<blockquote class="tr_bq">
<blockquote class="tr_bq">
<span style="color: #444444; font-size: large; text-align: justify;">El joven músico pertenecía a una familia de origen judío, de músicos aficionados que completaban sus escasos ingresos actuando como orquestina en casamientos y entierros... Fleichsmann murió en 1941, a los veintiocho años durante la defensa de Leningrado sin completar la partitura y fue Shostakovich quien la terminó y realizó su orquestación.</span></blockquote>
</blockquote>
</blockquote>
<blockquote class="tr_bq">
</blockquote>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj5ej4cymnuIDjrCadZLZVedTJq86cCnijwBL_buw_Bu5fItH2fTvKbTJI8S2s5ORRp9lQf_TDvXN-rs1Tbq50i2rv6Wc4w_VERWvMe35SsJZjMk01iq71gIUr6LuIdC5E5sGCbA8mN6N7o/s1600/O-Morto.jpg" imageanchor="1" style="font-family: "times new roman"; margin-left: 1em; margin-right: 1em; text-align: center;"><img border="0" data-original-height="1213" data-original-width="1500" height="321" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj5ej4cymnuIDjrCadZLZVedTJq86cCnijwBL_buw_Bu5fItH2fTvKbTJI8S2s5ORRp9lQf_TDvXN-rs1Tbq50i2rv6Wc4w_VERWvMe35SsJZjMk01iq71gIUr6LuIdC5E5sGCbA8mN6N7o/s400/O-Morto.jpg" width="400" /></a><b style="color: #444444; font-size: small; text-align: justify;"> </b><span style="color: #444444; font-size: x-small; text-align: justify;"> </span><img alt="Imagen relacionada" height="276" src="https://encrypted-tbn0.gstatic.com/images?q=tbn:ANd9GcRwjHKhADpBu66xqERaDHDlrkXDCghmk1GF5TXVBQXYm8pYYRF9" width="400" /></div>
<span style="color: #444444;"> <span style="color: #444444;"> <b> Marc Chagall,</b> h1908/ músicas de bodas y funerales.</span></span><br />
<blockquote class="tr_bq" style="text-align: justify;">
<blockquote class="tr_bq">
<span style="color: #444444; font-size: large;">Estas pinturas son anteriores a la marcha de Chagall a París,1910. León Bakst, su tutor, le dasaconsejaba el viaje por considerar que su ingenuidad no le permitiría sobrevivir, fisicamente, en medio de la bohemia parisina. Pero Chagall que no murió de hambre como temía Bakst, aunque pasó bastante, incorporó lo que quiso de las vanguardias,y siguió fiel a un lirismo cada vez más puro, casi musical, que ya afloraba en su primitiva fase expresionista, y a un surrealismo -antes del Surrealismo- que se manifestó tempranamente en un humor sutil y la densidad onírica de sus representaciones y que impregnaría posteriormente "Mi vida", </span><span style="color: #444444; font-size: large;">su</span><span style="color: #444444; font-size: large;"> preciosa autobiografía.</span></blockquote>
</blockquote>
<br />
<iframe allowfullscreen="" frameborder="0" height="141" src="https://www.youtube.com/embed/5ozPCM82Sh8" width="250"></iframe>
<br />
<blockquote class="tr_bq">
<span style="color: #444444;"><span style="font-size: x-large;"><br /></span><span style="font-size: x-large;">El violín de Rothschild</span></span></blockquote>
<br />
<blockquote class="tr_bq" style="clear: both; text-align: justify;">
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: medium;"><span style="color: #444444; font-size: x-large;">E</span><span style="font-size: large;"><span style="color: #666666;">l</span><span style="color: #444444;"> </span><span style="color: #666666;">pueblecillo era pequeño, peor que una aldea. Y los que en él vivían eran casi todos ancianos que morían tan de tarde en tarde que aquello resultaba enfadoso.En el hospital y la cárcel se necesitaban muy pocos ataúdes. Total, que el negocio iba muy mal. Si Yakov Ivanov hubiese sido fabricante de ataúdes en la capital del distrito ya tendría probablemente casa propia y le llamarían Yakov Matveich; pero en ese pueblecillo le llamaban sencillamente Yakov y, no se sabe por qué, le habían puesto el apodo de Bronce. Vivía tan pobremente como un campesino, en una cabaña pequeña y vieja de una sola habitación, en la que se apretujaban él, Marfa, la estufa, una cama de matrimonio, los ataúdes, el banco de taller y todos los enseres domésticos.</span></span></span></blockquote>
<blockquote class="tr_bq" style="clear: both; text-align: justify;">
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: medium;"><span style="font-size: large;"><span style="color: #666666;">Los ataúdes que Yakov hacía rean vistosos y de buena calidad. </span></span></span><span style="color: #666666; font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;">Para los camp</span><span style="color: #666666; font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;">esinos y la gente del pueblo los hacía midiéndose a sí mismo, sin equivocase nunca, ya que, aunque tenía setenta años, no había en le pueblo ni en la cárcel nadie más alto ni más robusto que él. Para los señores y las mujeres los hacía a medida, usando para tal fin una vara de metal.Si se le encargaban ataúdes para niños los hacía de mala gana, sin tomar medida, desdeñosamente, y cuando le pagaban por ese trabajo solía decir:</span></blockquote>
<blockquote class="tr_bq" style="clear: both; text-align: justify;">
<span style="color: #666666; font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;">-Confieso que no me gusta malgastar el tiempo en fruslerías.</span><span style="color: #666666; font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;">Además de lo que cobraba por su trabajo de carpintería, ganaba también algún dinerillo tocando el violín. Había en el pueblo una orquesta judía que de ordinario tocaba en las bodas, dirigida por el hojalatero Shahkes, quien se quedaba con más de la mitad de los ingresos. Como Yakov tocaba muy bien el violín, especialmente canciones rusas, Shahkes le pedía de vez en cuando que tocara en su orquesta a razón de cincuenta kopeks al día, sin contar las propinas que pudieran darle los invitados. Cuando <i>Bronce</i> tomaba </span><span style="color: #666666; font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;">su asiento en la orquesta lo primero que le ocurría era que se le enrojecía la cara y se le cubría de sudor; hacía calor,olía a ajo hasta el extremo de causar sofoco; el violín empezaba a chirriar, el contrabajo gruñía junto a su oído derecho y la flauta gemía contra el izquierdo. La flauta la tocaba un judío flaco, de pelo rojizo, con toda una red de venas rojas y azules en la cara, quien tenía por nombre el de un famoso ricachón: Rothschild. Y ese condenado judío siempre se las ingeniaba para dar un tono triste a las canciones más alegres. Sin motivo aparente Yakov empezó poco a poco a sentir odio y desprecio por los judíos, en particular por Rothschild. Reñía con él, le insultaba con palabrotas y hasta trató en una ocasión de pegarle, pero Rothschild se ofendió y dijo mirándole ferozmente:</span><span style="color: #666666; font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;">-Si no le respetase por su talento musical le habría tirado por la ventana hace mucho tiempo.</span><span style="color: #666666; font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;">Y luego rompió a llorar. Por esta causa dejaron de llamar a Yakov para que tocara en la orquesta tan a menudo como antes lo hacía sólo cuando fallaba alguno de los judíos y no tenían más remedio que recurrir a él. </span></blockquote>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj0iN1xF7xA1M-DZ5gew9jlWaLFIVY53c2KzwR-GcNThPL07zWb-LW3YNdvFXbwMgmUkmskQz2UpeP2vruwUqVCXyM6J85P95vSkfC5z6qySOea4P4g-0jtw5nj3pWVR5Es-2jhLao_zLhS/s1600/6280_detalle_de_el_violinista__de_marc_cha.jpg" imageanchor="1" style="font-family: "Times New Roman"; margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="328" data-original-width="600" height="108" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj0iN1xF7xA1M-DZ5gew9jlWaLFIVY53c2KzwR-GcNThPL07zWb-LW3YNdvFXbwMgmUkmskQz2UpeP2vruwUqVCXyM6J85P95vSkfC5z6qySOea4P4g-0jtw5nj3pWVR5Es-2jhLao_zLhS/s200/6280_detalle_de_el_violinista__de_marc_cha.jpg" width="200" /></a></span></div>
<blockquote class="tr_bq" style="clear: both; text-align: justify;">
<span style="color: #666666; font-size: large;">Yacov nunca estaba de buen humor porque de continuo tenía que afrontar las pérdidas más horribles. Por ejemplo, era pecado trabajar en domingo o día festivo, el lunes era de mal agüero; de modo que en el año había unos doscientos días en que, mal que le pesase, tenía que estar mano sobre mano.¡Y menuda pérdida lo que eso suponía!Si alguien del pueblo tenía una boda sin música, o si Shahkes no le, invitaba a tocar, eso también era un pérdida.El inspector de policía había estado enfermo de tisis durante dos años, y Yakov había esperado impaciente que se muriera, pero el inspector fue a curarse a la capital de la provincia y había muerto allí. He ahí otra pérdida de por lo menos diez rublos, ya que el ataúd hubiera sido de los caros, con forro de brocado. La consideración de sus pérdidas atormentaba a Yakov sobre todo de noche; ponía el violín a su lado de la cama y cuando una de esas ideas fastidiosas le hurgaba el magín pulsaba las cuerdas, el violín producía un sonido en la oscuridad y Yakov se sentía aliviado.</span></blockquote>
<blockquote class="tr_bq" style="clear: both; text-align: justify;">
<span style="color: #666666; font-size: large;">El seis de mayo del año pasado Marfa se sintió de repente enferma. La vieja respiraba con dificultad, tenía mucha sed y se tambaleaba al andar; no obstante ella misma encendió la estufa esa mañana y hasta fue por agua. Al anochecer se acostó. Yakov estuvo tocando el violín todo el día. Cuando oscureció por completo tomó el cuaderno en que a diario apuntaba sus pérdidas y, no teniendo otra cosa mejor que hacer,se puso a sumar las de ese año.Ascendían a más de mil rublos. Tanto le perturbó este descubrimiento que tiró el cuaderno al suelo y lo pisoteó. Luego lo recogió y estuvo sacudiéndolo largo rato, entre hondos y prolongados suspiros. Tenía la cara amoratada y húmeda de sudor. Pensaba que si esos mil rublos que había perdido los hubiera tenido en le banco, le habrían producido como mínimo cuarenta rublos de interés al cabo del año.Así , pues, esos cuarenta rublos representaban también una pérdida. En resumen, que dondequiera que miraba sólo hallaba pérdidas y más pérdidas.</span></blockquote>
<blockquote class="tr_bq" style="clear: both; text-align: justify;">
<span style="color: #666666; font-size: large;">-¡Yacov! -exclamó María inesperadamente- ¡Me estoy muriendo!</span><span style="color: #666666; font-size: large;">Se volvió para mirar a su esposa. El rostro de ella enrojecido por la fiebre, parecía insólitamente animado y gozoso. Bronce, habituado como estaba a verlo pálido, tímido y triste, quedó desconcertado. Le parecía como si ella hubiese muerto y estuviese contenta de abandonar por fin la cabaña, los ataúdes y al propio Yakov. Miraba el techo, moviendo los labios, con una expresión de gozo, como si estuviera viendo a la Muerte, su liberadora y conversando con ella.</span><span style="color: #666666; font-size: large;">Había llegado el amanecer y por la ventana se veía el cielo teñido con los colores del alba. Por algún motivo desconocido Yakov recordó,mirando ala vieja, que al parecer nunca le había hecho una caricia, nunca se había compadecido de ella, nunca había pensado en comprarle un pañuelo o en traerle algún dulce de las bodas. Por el contrario, sólo le había gritado, la había reñido por lo de las pérdidas y la había amenazado con el puño en alto; cierto que nunca le había puesto la mano encima, pero sí la había asustado, y cada vez que la reñía la dejaba paralizada de terror.Sí, y no le había permitido tomar el té porque bien claro estaba que sus gastos eran cuantiosos, por lo que ella había tenido que contentarse con beber agua caliente. Y ahora comprendía por qué la cara de ella tenía esa extraña expresión de gozo. Y aquello le colmó de espanto.</span></blockquote>
<blockquote class="tr_bq" style="clear: both; text-align: justify;">
<span style="color: #666666; font-size: large;">Tan pronto como se hizo de día pidió prestado un caballo a un vecino y llevó a Marfa al hospital. Como no había allí muchos enfermos no tuvo que esperar largo rato, sólo unas tres horas. Con gran contento suyo, no era el médico el que recibía a los enfermos ese día, sino el practicante,Maksim Nicolaich, un viejo de quien toda la ciudad decía que, aunque borrachín y pendenciero, sabía más que el médico.</span></blockquote>
<blockquote class="tr_bq" style="clear: both; text-align: justify;">
<span style="color: #666666; font-size: large;">-Buenos días , señor dijo Yakov entrando con su vieja en la consulta-.Perdone, Maksim Nikolaich, que le molestemos con estas cosillas. Como puede ver, este sujeto ha caído enfermo.O, como se dice, la compañera de mi vida, si me permite usted la expresión...</span><span style="color: #666666; font-size: large;">Frunciendo las cejas grises y alisándose las patillas, el practicante clavó la mirada en la vieja, quien toda encogida estaba sentada en un taburete. Con su cara enjuta, nariz larga y boca abierta se parecía en su perfil a un pájaro sediento.</span></blockquote>
<blockquote class="tr_bq" style="clear: both; text-align: justify;">
<span style="color: #666666; font-size: large;">-Pues...sí...-dijo el practicante pausadamente y dando un suspiro-. Es un caso de gripe y quizá con fiebre. Hay ahora tifus en la ciudad .¿Qué hay que hacer? Gracias a dios la vieja ya ha tenido una larga vida...¿Qué edad tiene?</span><span style="color: #666666; font-size: large;">-Le falta un año para los setenta, Maksim Nikolaich.</span><span style="color: #666666; font-size: large;">-Vaya, pues sí que ha vivido. Ya es hora de que acaben las cosas.</span><span style="color: #666666; font-size: large;">-Tiene usted razón en lo que dice, Maksim Nokolaich- dijo Yakov sonriendo por cortesía-.Y le agradezco su amabilidad, pero permítame indicarle que hasta un insecto quiere vivir.</span><span style="color: #666666; font-size: large;">-Eso nada tiene que ver -replicó el practicante, como si de él dependiese el que la vieja viviera o no-. Bueno, amigo, oye lo que te digo: Ponle una compresa fría alrededor de la cabeza y dale de estos polvos dos veces al día. Y ahora vete con Dios.<i>Bon jour</i>.</span><span style="color: #666666; font-size: large;"></span></blockquote>
<br />
<blockquote class="tr_bq" style="clear: both; text-align: justify;">
<span style="color: #666666; font-size: large;">Por la expresión de la cara del practicante Yakov coligó que ya era demasiado tarde para polvos; para él estaba claro que Marfa moriría muy pronto, si no ese día, el siguiente. Tocó ligeramente el codo del practicante, guiñó los ojos y dijo con voz queda:</span><span style="color: #666666; font-size: large;">-Convendría ponerle unas ventosas, Maksim Nikolaich.</span><span style="color: #666666; font-size: large;">-No tengo tiempo, no tengo tiempo, amigo.Váyanse con Dios, usted y su vieja. Hasta la vista.</span><span style="color: #666666; font-size: large;">-Hágame ese favor -imploró Yakov-.Bien sabe usted que si, pongamos por caso, ella padeciese del estómago o de otro órgano interno, los polvos y las gotas podrían curarla. Pero lo que tiene es un resfriado. Y para un resfriado, Maksim Nikolaich, lo primero que hay que hacer es sangrar al enfermo.</span><span style="color: #666666; font-size: large;">Pero el practicante había llamado ya al enfermo siguiente y en la sala de espera había entrado una campesina con un niño pequeño.</span><span style="color: #666666; font-size: large;">-¡Váyase, váyase!...-dijo el practicante a Yakov frunciendo el ceño-. No hay nada más que hacer.</span><span style="color: #666666; font-size: large;">-Pues entonces póngale al menos unas sanguijuelas.Rezaré por usted eternamente.</span><span style="color: #666666; font-size: large;">El practicante, furioso, rugió:</span><span style="color: #666666; font-size: large;">-¡Ni una palabra más, zopenco!...</span><span style="color: #666666; font-size: large;">Yakov también perdió los estribos y se puso rojo como un tomate, pero no dijo una palabra más, agarró del brazo a Marfa y la sacó de la habitación. Sólo cuando ya estaban en el carro lanzó al hospital una mirada adusta y despreciativa y dijo:</span><span style="color: #666666; font-size: large;">-¡Vaya con estos artistas! A un hombre rico sí que lo sangraría pero a un pobre ni una sanguijuela.¡Tío bruto!</span></blockquote>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
<span style="color: #666666; font-size: large;"> </span></div>
<blockquote class="tr_bq" style="clear: both; text-align: justify;">
<span style="color: #666666; font-size: large;">Al llegar a casa, Marfa estuvo durante unos diez minutos apoyada en la estufa. Temía que , si se acostaba, Yakov empezaría a hablar de pérdidas y a regañarla por quedarse en la cama y no trabajar. Y Yakov la miraba con fastidio y se acordaba de que el día siguiente era el día de San Juan Bautista, el otro el de San Nicolás milagrero, el siguiente era domingo, y luego lunes, día de mal agüero. No se podría trabajar durante cuatro días, y Marfa de seguro moriría en uno de ellos; así pues tenía que hacer el ataúd ese mismo día. Tomó su vara de medir metálica, se acercó a la vieja y la midió. Después de eso, ella se acostó, él se santiguó y empezó a hacer el ataúd.</span><span style="color: #666666; font-size: large;">Cuando quedó terminado el trabajo, Bronce se puso los anteojos y escribió en su librillo:</span><span style="color: #666666; font-size: large;">"El ataúd de Marfa Ivanovna: 2 rublos 40 kopeks".</span><span style="color: #666666; font-size: large;">Y suspiró. Durante todo ese tiempo su mujer estuvo acostada, sin hablar y con los ojos cerrados. Pero al anochecer, cuando ya oscurecía,llamó de pronto a su marido:</span><span style="color: #666666; font-size: large;">-¿Te acuerdas, Yakov? -preguntó mirándolo con gozo-.¿Te acuerdas de que hace cincuenta años nos dio Dios un niño de pelo rubio?Tú y yo nos sentábamos entonces a la orilla del río y cantábamos canciones debajo del sauce.-Y riendo amargamente agregó:</span><span style="color: #666666; font-size: large;">"El niño murió".</span><span style="color: #666666; font-size: large;">Yakov trató de hacer memoria pero no pudo recordar en absoluto nada del niño o del sauce.</span><span style="color: #666666; font-size: large;">-Ésas son imaginaciones tuyas -dijo.</span><span style="color: #666666; font-size: large;">Llegó el sacerdote, quien administró al enferma los sacramentos y la extremaunción. Marfa empezó a murmurar algo ininteligible y cunado ya despuntaba la mañana murió.</span><span style="color: #666666; font-size: large;">Las vecinas viejas lavaron y amortajaron el cuerpo y lo pusieron en el ataúd. Para no tener que pagar al diácono, el propio Yakov leyó los salmos. Tampoco tuvo que pagar los honorarios del cementerio, porque el guardián de éste era compadre suyo. Cuatro campesinos llevaron el ataúd al camposanto sin cobrar nada, por respeto a la difunta. Tras el ataúd iban unas viejas, unos mendigos y dos tullidos.Las personas que se encontraban en el camino se santiguaban piadosamente...Y Yakov quedó muy contento de que todo se hubiera hecho de manera tan honrosa, decente y barata, sin ofender a nadie. Cuando dijo su último adiós a Marfa tocó el ataúd con la mano y pensó:</span><span style="color: #666666; font-size: large;">"Excelente trabajo".</span><span style="color: #666666; font-size: large;">Pero volviendo del cementerio le acosó una fuerte congoja. Sintióse mal, respiraba febril y penosamente, le flaqueaban las piernas y ansiaba beber algo. Por añadidura, le revoloteaban en la cabeza un sinfín de pensamientos.Volvió a recordar que jamás en su vida había tenido lástima de Marfa o le había hecho una caricia. Los cincuenta y dos años que habían estado viviendo juntos en una cabaña se alargaban hacia atrás indefinidamente, pero durante ese tiempo no había pensado en ella una sola vez ni le había hecho el menor caso, como si la pobre mujer hubiera sido un pero o un gato.Y, sin embargo, ella había encendido la estufa todos los días, había guisado y cocido, ido por agua, cortado leña, dormido con él en la misma cama; y cunado él había vuelto borracho de alguna boda ella había colgado respetuosamente el violín en la pared y metido al marido en la cama, todo ello en silencio, con cara </span><span style="color: #666666; font-size: large;">preocupada y tímida.</span></blockquote>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjJY7sWN1AzqBgVyGLpRloJRJr2d5TiIXxf0bjodZQDFtTCtZ-IcjlE5mHsmm_6xyFcUhibNtVqGWlCL2OYdDP7hcuyfeQ48Gh2v9ui0F967Mu7rKtZXVik-nN1EBiNar85GoSYjvpRFdeJ/s1600/9daf7f071c0a95162651b7fb3ca857b1--marc-cha.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em; text-align: center;"><img border="0" data-original-height="720" data-original-width="550" height="200" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjJY7sWN1AzqBgVyGLpRloJRJr2d5TiIXxf0bjodZQDFtTCtZ-IcjlE5mHsmm_6xyFcUhibNtVqGWlCL2OYdDP7hcuyfeQ48Gh2v9ui0F967Mu7rKtZXVik-nN1EBiNar85GoSYjvpRFdeJ/s200/9daf7f071c0a95162651b7fb3ca857b1--marc-cha.jpg" width="152" /></a></div>
<blockquote class="tr_bq" style="text-align: justify;">
<span style="color: #666666; font-size: large; text-align: justify;">Al encuentro de Yakov, sonriendo e inclinándose, venía Rothschild.</span><span style="color: #666666; font-size: large; text-align: justify;">-Vengo en su busca,tío -dijo-.Moisei Ilich le manda saludos y desea que vaya usted a verle enseguida.</span><span style="color: #666666; font-size: large; text-align: justify;">Yakov no esperaba tal cosa. Tenía ganas de llorar.</span><span style="color: #666666; font-size: large; text-align: justify;">-¡Largo de aquí! -exclamó, prosiguiendo su camino.</span><span style="color: #666666; font-size: large; text-align: justify;">-¿Pero qué es eso?-preguntó Rothschild alarmado, corriendo tras él-.¡Moisei Ilich se va a enfadar!¡quiere que vaya usted a verle enseguida!</span><span style="color: #666666; font-size: large; text-align: justify;">A Yakov le causaban asco el jadear y guiñar de ojos del judío y las monstruosas manchas rojizas que tenía en la cara. También le repugnaba</span><span style="color: #666666; font-size: large; text-align: justify;"> </span><span style="color: #666666; font-size: large; text-align: justify;">mirar su levita verde llena de remiendos y toda su figura escuálida y frágil.</span><span style="color: #666666; font-size: large; text-align: justify;">-¿A qué vienes tras de mí, diente de ajo?-gritó Yakov-. ¡Déjame en paz!</span><span style="color: #666666; font-size: large; text-align: justify;">El judío también se sulfuró y gritó:</span><span style="color: #666666; font-size: large; text-align: justify;">-¡Si no baja usted de tono le tiro por encima de la valla!</span><span style="color: #666666; font-size: large; text-align: justify;">-¡Quítate de </span><span style="text-align: left;"><span style="color: #666666; font-size: large;">delante! -rugió Yakov, yendo hacia él con los puños cerrados-.¡No hay quien pueda aguantar a los judíos!</span></span><span style="text-align: left;"><span style="color: #666666; font-size: large;">Rothschild quedó paralizado por el terror. Se agachó y alzó las manos por encima de la cabeza como para protegerse de los golpes; luego se levantó de un brinco y salió de allí a escape. Cuando corría iba dando saltos y manoteando el aire, mostrando cómo se retorcía su largo y descarnado espinazo. A los chicuelos de la calle les divertía el incidente y corrían gritando "¡judío, judío!". También los perros iban fueron en su seguimiento ladrando a más y mejor. Alguien soltó una carcajada y después lanzó un silbido, con lo que los perros renovaron los ladridos con más brío y estrépito que nunca...Luego, por lo visto, un perro mordió a Rothschild porque se oyó un grito de congoja y desesperación.</span></span></blockquote>
<blockquote class="tr_bq" style="clear: both; text-align: justify;">
<span style="text-align: left;"><span style="color: #666666; font-size: large;">Yakov cruzó el prado comunal y fue sorteando las afueras del pueblo sin rumbo fijo,mientras los chicuelos gritaban "¡que viene Bronce, que viene Bronce!". Se halló junto al río. Por allí, revoloteando, chillaban las agachadizas y graznaban los patos. El sol brillaba intensamente y el agua espejeaba tanto que era penoso mirarla. Yakov se internó por una vereda que corría a lo largo de la orilla y vio a una señora gorda, de mejillas coloradas, que salía de la caseta de baños."Vaya nutria", dijo para sí. No lejos de la caseta unos chicos pescaban cangrejos usando trozos de carne como cebo. Al verle empezaron a gritar maliciosamente "¡Bronce, Bronce!". Pero he aquí que ante él se levantaba un viejo y frondoso sauce, de tronco enorme y con un nido de cornejas entre las ramas...Y de pronto surgió en la memoria de Yakov , como algo lleno de vida, el niño de rizos dorados y el sauce de que había hablado Marfa. Sí, este era el mismísimo árbol,verde, inmóvil y triste.¡Cómo había envejecido, el pobre!</span></span><span style="text-align: left;"><span style="color: #666666; font-size: large;">Se sentó al pie del mismo y se entregó a sus recuerdos. En la orilla opuesta,donde ahora había un prado que a veces se inundaba,había existido en años anteriores un bosque de robustos abedules y aquel cerro pelado que se divisaba en el horizonte había estado cubierto por un viejo pinar. Por el río pasaban entonces barcazas, pero ahora todo aquello estaba pelado, liso y en la orilla sólo se veía un abedul solitario, joven y garboso, como una muchacha, en tanto que por el río sólo transitaban patos y gansos. Era difícil creer que por allí habían pasado barcas en otros tiempos. Yakov cerró los ojos y en su imaginación vio venir hacia él, uno tras otro, una interminable bandada de gansos blancos.</span></span><span style="text-align: left;"><span style="color: #666666; font-size: large;">Le sorprendía darse cuenta de que no había bajado al río una sola vez durante los últimos cuarenta o cincuenta años de su vida, o si había venido no se había dado cuenta de ello.La corriente era firme y bastante caudalosa; se habría podido pescar en ella y vender el pescado a los comerciantes, a los funcionarios, al cantinero de la estación, e ingresar el dinero en el banco. Habría podido ir en lancha por el río, de finca en finca, tocando el violín, y la gente de toda condición habría dado dinero por oírle. Habría podido trabajar con una lancha en el río, lo que hubiera sido más provechoso que hacer ataúdes. Por último, habría podido criar gansos, matarlos y enviarlos a Moscú en el invierno; quizá con sólo la venta de las plumas habría podido embolsarse diez rublos al año.Pero había perdido todas esas oportunidades; no había hecho nada.¡qué pérdidas!¡Ay qué pérdidas! Y si se sumaba todo ello -pescar, tocar el violín, trabajar con una lancha, criar gansos- ¡qué capitalazo hubiera reunido. Pero ni en sueños había hecho nada de eso; su vida había transcurrido sin gusto ni provecho, tonta e inútilmente. Delante de sí no quedaba nada; detrás tampoco, salvo pérdidas y pérdidas tan horribles que de sólo pensar en ellas sentía escalofríos. ¿Y por qué no puede un hombre vivir de manera que se puedan evitar tales perjuicios y pérdidas? A ver ¿por qué se talaron esos abedules y ese pinar? ¿Qué necesidad había de que estuvieran baldíos esos pastizales? ¿Por qué la gente hace siempre precisamente lo que no debe hacer?¿Por qué Yakov, durante toda su vida, había reñido, chillado, amenazado con el puño e injuriado a su mujer?Otra pregunta ¿que necesidad había habido de insultar y asustar a un judío un momento antes?¿Por qué, en general, los hombres están siempre echándose la zancadilla unos a otros? ¡pues hay que ver las pérdidas que se originan con eso!¡Pérdidas terribles! Si no fuera por el odio y la rabia los hombres podrían obtener unos de otros ganancias enormes.</span></span></blockquote>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgR7eB95F5cHvSyVyBC2R26nWh3ayjYmLUYLSEnhnVr46-vSf0oE15nBKmm2hEWrPYQz5p0uGlwR4lo7LbwaKVLxvZ6GHFGeLsjLHbyoToOcSe1f209I0SWMnupnmt7NL1QHch5dkXLVtgS/s1600/chagall79.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em; text-align: center;"><img border="0" data-original-height="773" data-original-width="535" height="200" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgR7eB95F5cHvSyVyBC2R26nWh3ayjYmLUYLSEnhnVr46-vSf0oE15nBKmm2hEWrPYQz5p0uGlwR4lo7LbwaKVLxvZ6GHFGeLsjLHbyoToOcSe1f209I0SWMnupnmt7NL1QHch5dkXLVtgS/s200/chagall79.jpg" width="138" /></a></div>
<span style="color: #666666; font-size: large;"> </span><br />
<blockquote class="tr_bq" style="text-align: justify;">
<span style="text-align: left;"><span style="color: #666666; font-size: large;">Todo ese anochecer, toda esa noche, estuvo Yakov soñando con el niño, con el cauce, con el pescado y los gansos, con Marfa y su perfil de pájaro sediento, con el rostro pálido y lastimero de Rothschild. Unos a modo de hocicos parecían acercarse a él por todos lados, murmurándole sus pérdidas. Daba vueltas y más vueltas en la cama y se levantó cinco veces durante la noche para tocar el violín.</span></span><span style="text-align: left;"><span style="color: #666666; font-size: large;">Haciendo un esfuerzo se levantó a la mañana siguiente y fue al hospital. el mismo Maksim Nicolaich le mandó ponerse paños fríos en la cabeza y le dio unos polvos; pero, por la expresión de la cara y el tono de la voz del practicante, Yakov entendió que la cosa iba mal y que no había polvos que pudieran ayudarlo ya. Cuando volvía a casa iba pensando que de su muerte resultaría al menos una ganancia: no tendría que comer, ni beber, ni pagar impuestos, ni ofender a nadie; y como el individuo permanece en la tumba durante cientos y miles de años, la suma de ello da por resultado una ganancia colosal. Así, pues, la vida es para el hombre una pérdida, la muerte una ganancia. Esta conclusión es, por supuesto, correcta, pero también lamentable y amarga. ¿Por qué en este mundo las cosas están ordenadas de modo que la vida, que el hombre recibe tan sólo una vez, deba transcurrir sin ganancia alguna?</span></span></blockquote>
<blockquote class="tr_bq" style="clear: both; text-align: justify;">
<span style="text-align: left;"><span style="color: #666666; font-size: large;">No lamentaba tener que morir, pero cuando al llegar a casa vio el violín se le encogió el corazón y se puso muy triste. No podía llevar consigo el violín a la tumba, por lo que éste quedaría huérfano y correría la misma suerte que los bosquecillos de sauces y pinos. Todo en este mundo acababa y seguiría acabando.Yakov salió y se sentó en el umbral de la cabaña, apretando el violín contra su pecho. Y mientras pensaba en su vida desaprovechada y caduca empezó a tocar, sin darse cuenta de que lo que tocaba era triste y enternecedor ni de que las lágrimas se deslizaban por sus mejillas. Y cuanto más pensaba, más triste sonaba el violín.</span></span><span style="text-align: left;"><span style="color: #666666; font-size: large;"><br /></span></span><span style="text-align: left;"><span style="color: #666666; font-size: large;">Rechinó un picaporte y entró Rothschild por la puerta de la valla. Cruzó audazmente la primera mitad del patio, pero al ver a Yakov hizo alto, se agachó y, seguramente de susto, empezó a hace señas con las manos,como queriendo mostrar con los dedos la hora que era.</span></span><span style="text-align: left;"><span style="color: #666666; font-size: large;">-Ven aquí, no tengas miedo -dijo Yakov con dulzura, indicándole que se aproximara-.¡Acércate!</span></span><span style="text-align: left;"><span style="color: #666666; font-size: large;">Mirando desconfiado y miedoso, Rothschild fue acercándose y se detuvo a dos o tres pasos de Yakov.</span></span><span style="text-align: left;"><span style="color: #666666; font-size: large;">-¡Por favor, no me pegue!-dijo inclinándose-.Moisei Ilich me manda otra vez. "No temas, me ha dicho, vuelve a Yakov y dile que sin él no podemos salir del paso".Hay una boda el jueves que viene...Sí...íí. El señor Shapovalov casa a su hija con un hombre de bien. Y la boda ¡huy, huy! será de postín -agregó el judío haciendo un guiño.</span></span><span style="text-align: left;"><span style="color: #666666; font-size: large;">-No puedo ir -dijo Yakov, respirando penosamente-.Estoy enfermo, muchacho.</span></span><span style="text-align: left;"><span style="color: #666666; font-size: large;">Empezó a tocar de nuevo; y las lágrimas le saltaban de los ojos al violín.Rothschild escuchaba atentamente, mirándole de soslayo, con los brazos cruzados sobre el pecho. Y el miedo y la perplejidad de su cara fueron trocándose poco a poco en sufrimiento y angustia. Levantó los ojos como en un éxtasis de dolor y murmuró "¡Ah!", y las lágrimas empezaron a resbalar lentamente por sus mejillas y a caer sobre la levita verde.</span></span><span style="text-align: left;"><span style="color: #666666; font-size: large;">El resto del día lo pasó Yakov acostado y entristecido. Cuando al anochecer llegó el sacerdote para confesarle y le preguntó si no recordaba algún pecado en particular, trató de reanimar su enflaquecida memoria y vio de nuevo ante sí la cara triste de Marfa y oyó el grito desesperado del judío cuando el perro le mordió. Murmuró con un hilo de voz:</span></span><span style="text-align: left;"><span style="color: #666666; font-size: large;">-Dé mi violín a Rothschild.</span></span><span style="text-align: left;"><span style="color: #666666; font-size: large;">-Así se hará- respondió el sacerdote.</span></span></blockquote>
<blockquote class="tr_bq" style="clear: both; text-align: justify;">
<span style="text-align: left;"><span style="color: #666666; font-size: large;">Ahora toda la gente del pueblo pregunta:</span></span><span style="text-align: left;"><span style="color: #666666; font-size: large;">-¿De dónde habrá sacado Rothschild un violín tan estupendo? ¡Lo habrá comprado, lo habrá robado, o quizá lo habrá sacado de una casa de préstamos?</span></span><span style="text-align: left;"><span style="color: #666666; font-size: large;">Hace tiempo que Rothschild ha abandonado la flauta. Ahora bien, cuando trata de reproducir lo que Yakov tocaba sentado en el umbral de la cabaña, el resultado es tan plañidero y dolorido que sus oyentes rompen a llorar y él mismo acaba por alzar los ojos y murmurar "¡Ah!".Y esta nueva canción gusta tanto en el pueblo, que los comerciantes y los funcionarios rivalizan en invitar a Rothschild a sus casas y a menudo hacen que toque esa pieza diez veces seguidas.</span></span></blockquote>
<blockquote class="tr_bq">
<a href="http://espaciochejov.blogspot.com.es/2010/07/chagall-mi-vida.html"><b>
Marc Chagall, <i>Mi vida</i></b></a></blockquote>
L<br />
<br />
<br />
<blockquote class="tr_bq">
<span style="color: #444444;"><b>Anton Chéjov, </b><i>El violín de Rotschild y otros relatos,</i> Alianza Editorial.</span></blockquote>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
</div>
Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3657445915539662014.post-23190337659174708212018-03-16T12:34:00.003-07:002022-10-04T02:27:38.925-07:00Beatriz González vitalidad de la palabra y las imágenes <div class="tr_bq">
<span style="color: #444444; font-size: large; text-align: justify;"><span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif;"><br /></span></span>
<br />
<blockquote class="tr_bq">
<blockquote class="tr_bq">
<span style="color: #444444; font-size: large; text-align: justify;"><span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif;">Esta semana </span></span><span style="color: #444444; font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large; text-align: justify;">"</span><span style="color: #444444; font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large; text-align: justify;">El Cultural"</span><span style="color: #444444; font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large; text-align: justify;"> </span><span style="color: #444444; font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large; text-align: justify;">publica </span><span style="color: #444444; font-size: large; text-align: justify;"><span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif;">una entrevista con la colombiana Beatriz González,</span></span><span style="color: #444444; font-size: large; text-align: justify;"><span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif;">(Bucaramanga, 1938), pintora conocida y respetada internacionalmente. Su innovadora mirada plástica crea con talento,pasión y método, imágenes poderosas. Aunque su estilo se catalogue a menudo dentro del pop, ella </span></span><span style="color: #444444; font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large; text-align: justify;"> parece sentirse más cercana -por razones evidentes, si se analizan los componentes de sus obras alejados de lo popular-, al neo-dadaísmo que impulsaron Rauschenberg y Jaspers Johns...</span></blockquote>
</blockquote>
</div>
<span style="color: #444444;"> </span><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi6BAiWTAbBIEReq0ZAWh4NyadVwVtq-3rd5-LnSulzCvb1GlXEJiiMX8wJnjNbdc4PG2lKRU-iw899s4-5HAJytTl2yyHXJDsq9OZJ7I4QxjY-BQJ1fzCNXsi0slp6ZnsXZ-prdXEF5mf9/s1600/images+%25283%2529.jpg" style="font-family: georgia, "times new roman", serif; margin-left: 1em; margin-right: 1em; text-align: center;"><img border="0" data-original-height="168" data-original-width="299" height="179" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi6BAiWTAbBIEReq0ZAWh4NyadVwVtq-3rd5-LnSulzCvb1GlXEJiiMX8wJnjNbdc4PG2lKRU-iw899s4-5HAJytTl2yyHXJDsq9OZJ7I4QxjY-BQJ1fzCNXsi0slp6ZnsXZ-prdXEF5mf9/s320/images+%25283%2529.jpg" width="320" /></a><br />
<blockquote class="tr_bq" style="text-align: justify;">
<blockquote class="tr_bq">
<span style="color: #444444; font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;">Es autora de importantes textos sobre arte colombiano y una profesora sagaz que, recordando a Rilke, escribe una "Carta a un joven artista" y en sus clases, transmite a los alumnos la superioridad de la reflexión sobre la técnica en el arte contemporáneo mientras les desvela el valor de la poesía como magma de la creación y la importancia para la misma del cine y de la historia. </span></blockquote>
</blockquote>
<blockquote class="tr_bq" style="text-align: justify;">
<blockquote class="tr_bq">
<span style="color: #444444; font-size: large;"><span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif;">S</span><span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif;">us pinturas de figuras planas y color plano sobre lienzo y otros soportes, -cortinas, muebles, cerámica...-, se acercan menos a lo popular que a lo más sofisticado del arte universal y desde Burdeos llegan a Madrid donde estarán a partir </span><span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif;"> del 22 de marzo en el Palacio de Velázquez en el Retiro .</span></span></blockquote>
</blockquote>
<blockquote class="tr_bq" style="text-align: justify;">
<span style="color: #444444;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEixoVLuzjFEMIcil03ej9MogYcYEMG0Qe_6JLrtPSfb6FDR-BWdxsyCd-BP0jZGNklp1cowdNRTm3msJ4RRqLaHpsKhlinUJI0eAc6YXiEgK4gfu1zOI_mrCTdyAgMSXgxgcyoXMjVoB8m-/s1600/MG_5225.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em; text-align: center;"><img border="0" data-original-height="1105" data-original-width="1000" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEixoVLuzjFEMIcil03ej9MogYcYEMG0Qe_6JLrtPSfb6FDR-BWdxsyCd-BP0jZGNklp1cowdNRTm3msJ4RRqLaHpsKhlinUJI0eAc6YXiEgK4gfu1zOI_mrCTdyAgMSXgxgcyoXMjVoB8m-/s640/MG_5225.jpg" width="577" /></a></span></blockquote>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjwPkmH7UKeB-chK8hrXeGpgCnLOkaS9HlK2E27OLMY95fDRJ3Y7mvPQJL8R7_q0F-OXHKsHv9gT1PJcfXHoexSI5HpeUWfsmeCGU16cHUJ2ddCKdtcXoMEicoxiHIb0-bZhyphenhyphenDWMLBdL1P2/s1600/grabando-a-beatriz-gonzalez-03.jpg" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><span style="color: #444444;"><br /></span></a></div>
<div style="text-align: justify;">
<blockquote class="tr_bq">
<span style="color: #444444; font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;"><b>Pregunta</b>.-¿Cuáles han sido sus fuentes de inspiración?</span><span style="color: #444444; font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;"><b>Respuesta</b>.-El reporterismo gráfico y las imágenes en periódicos y revistas. En cuanto a la historia del arte, <i>La Crucifixión</i> de Grünewald, que es capital para mí porque el artista supo captar el momento de dolor y de pasión. También <i>La expulsión del Paraíso</i> de Masaccio, por la expresión e las imágenes en pleno movimiento.</span></blockquote>
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEicbDK31TjrKyUS7CIE30ifN0L7EJe8VVRUZYnhQh_S4aZP8ygbBs_zBT2Nyakelvk4I7ogAJYcElqAs0w97EFd1GufriQZoN3jdbbsEdKAcjvr5M1eTaRbkOOBbgdEB2WlR49lpq_bCtPD/s1600/1e6a979051bf964c8a82f87b31e26dd7.jpg" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><span style="color: #444444;"><img border="0" data-original-height="287" data-original-width="210" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEicbDK31TjrKyUS7CIE30ifN0L7EJe8VVRUZYnhQh_S4aZP8ygbBs_zBT2Nyakelvk4I7ogAJYcElqAs0w97EFd1GufriQZoN3jdbbsEdKAcjvr5M1eTaRbkOOBbgdEB2WlR49lpq_bCtPD/s1600/1e6a979051bf964c8a82f87b31e26dd7.jpg" /></span></a></div>
<span style="color: #444444;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhnR-ZQISzVhNwXfolZwz_xkb7gQ5Bx-n18oRSFN5nDtcJoGJZrYi-Y85eVFdym07vdjxhryvy7DbMHsF9CXEl_ODKkAvoHY42_0hXkpTRKKNU942PlQ37iE0D1AEKH6HzJ4pFV6eZpt8dN/s1600/2-Beatriz-Gonzalez_Los-reveses-de-la-realeza-1974_Courtesy.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em; text-align: center;"><img border="0" data-original-height="1033" data-original-width="1134" height="288" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhnR-ZQISzVhNwXfolZwz_xkb7gQ5Bx-n18oRSFN5nDtcJoGJZrYi-Y85eVFdym07vdjxhryvy7DbMHsF9CXEl_ODKkAvoHY42_0hXkpTRKKNU942PlQ37iE0D1AEKH6HzJ4pFV6eZpt8dN/s320/2-Beatriz-Gonzalez_Los-reveses-de-la-realeza-1974_Courtesy.jpg" width="320" /></a></span><br />
<blockquote class="tr_bq">
<span style="color: #444444;"><b style="font-size: x-large;">P.-</b><span style="color: #444444; font-size: large;">Alimenta su archivo con recortes de periódico, láminas de reproducciones de obras y otros materiales. ¿Cómo es su proceso de trabajo?</span></span><span style="color: #444444; font-size: large;"><b>R</b>.-En primer lugar reviso los periódicos diarios y corto las imágenes que me llaman la atención por su tema o por el tratamiento de la imagen. Escojo una fotografía, hago dibujos en libretas, luego en papeles de mayor tamaño y por último decido si merece la pena hacer una pintura al óleo de acuerdo a la complejidad de la imagen.[...]</span></blockquote>
<span style="color: #444444;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhFU5XJtan7RUyCQLq3kvu9ntG8hac6UlxMRK-KwuBaglbs2XI_ZH16loXS8Cj7Z6Fcy3HRZ9bzPmcmQi8WgHA5OSlBwsWUN0AJKOdDjeIqCWgB_h3UArZkJiFwiiwErQ-8dObbvs_MggPz/s1600/beatrizgonzalez_800X669.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em; text-align: center;"><img border="0" data-original-height="669" data-original-width="800" height="333" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhFU5XJtan7RUyCQLq3kvu9ntG8hac6UlxMRK-KwuBaglbs2XI_ZH16loXS8Cj7Z6Fcy3HRZ9bzPmcmQi8WgHA5OSlBwsWUN0AJKOdDjeIqCWgB_h3UArZkJiFwiiwErQ-8dObbvs_MggPz/s400/beatrizgonzalez_800X669.jpg" width="400" /></a></span><br />
<blockquote class="tr_bq">
<span style="color: #444444; font-size: large;"><b>P.-</b>Ha pintado sobre muebles, cortinas...¿importa el soporte?</span><span style="color: #444444; font-size: large;"><b>R</b>.-Unas veces es el que me dicta la imagen, como el caso de Botticcelli <i>Wash and Wear</i>, otras es la imagen impresa la que me dicta el soporte.[...] La especificidad de una obra radica en el acierto en escoger un soporte para la imagen.</span> </blockquote>
<blockquote class="tr_bq">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<span style="color: #444444; margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="389" data-original-width="388" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhU_pP4jEKUYOyg_3SbmV29irFV7gSHGSkayc3zIPtInNrVC-pQboMcItaP-iPqfjlGNIoAypPYEjKRWLAVf6CF3zxbc6slOOqN2H0lkRsB45KbZuGYRyOhVUcPI_pi3ybIGVzvxtuc3o3l/s400/GBsg2101.jpg" width="395" /></span></div>
</blockquote>
<blockquote class="tr_bq" style="clear: both; text-align: justify;">
<span style="color: #444444; font-size: large;"><b>P.</b>- ¿Qué opina de la etiqueta de pionera del arte pop latinoamericano que siempre se le añade a su nombre? </span><span style="color: #444444; font-size: large;"><b>R.</b>-Nunca he aceptado que me cataloguen de artista pop, cuando comencé a trabajar con recortes de prensa mi conocimiento y el contacto con el arte pop en Colombia era muy escaso. Al contemplar en el Museo Stedelijk de Amsterdam en 1966 las obras de los artistas pop me incliné hacia las obras de artistas pre-pop como Jaspers Johns y Robert Rauschenberg </span></blockquote>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjcrfVAFlj2s7Pb4X4Z3dbkmvVYdTG-_-P79leZmL-XL_seXm2eQDv-JT6CRqlLzmpqflMtXLxIc4TxLai5irsqNYP_6mi23nuJRysG1r_l9zXYqwSVetez2ky6bShyQ73IlBzb1avrGl8r/s1600/07.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><span style="color: #444444;"><img border="0" data-original-height="212" data-original-width="640" height="211" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjcrfVAFlj2s7Pb4X4Z3dbkmvVYdTG-_-P79leZmL-XL_seXm2eQDv-JT6CRqlLzmpqflMtXLxIc4TxLai5irsqNYP_6mi23nuJRysG1r_l9zXYqwSVetez2ky6bShyQ73IlBzb1avrGl8r/s640/07.jpg" width="640" /></span></a></div>
<blockquote class="tr_bq" style="clear: both; text-align: justify;">
<span style="color: #444444; font-size: large;"><span style="text-align: justify;"><b>P.</b>-Cree en el artista comprometido políticamente con su tiempo?</span></span><span style="color: #444444; font-size: large;"><b>R</b>.-No creo en el compromiso político del artista, creo en el compromiso con la ética.[...]</span><span style="color: #444444; font-size: large;"><b>P.</b>-Esta retrospectiva es un reconocimiento en Europa a su carrera, por qué cree que hemos tenido que esperar tanto?</span><span style="color: #444444; font-size: large;"><b>R.</b>- Por la mirada miope europea hacia Latinoamérica.[...]</span></blockquote>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhznQf6o-UN_7AY6m14sZt5PRYC6VYhtjPLigLFownn48LoyD_Jop-fLYGzGXPzFgsj_2_m-f4jipreKA63hfsuL41oo7Yk3GgVzJHXydRvDsmWhbbphpm8EeJfyKem3Bh2EIZm1rZecE2o/s1600/5892137f9e7b3.jpeg" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><span style="color: #444444;"><img border="0" data-original-height="590" data-original-width="980" height="120" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhznQf6o-UN_7AY6m14sZt5PRYC6VYhtjPLigLFownn48LoyD_Jop-fLYGzGXPzFgsj_2_m-f4jipreKA63hfsuL41oo7Yk3GgVzJHXydRvDsmWhbbphpm8EeJfyKem3Bh2EIZm1rZecE2o/s200/5892137f9e7b3.jpeg" width="200" /></span></a></div>
<span style="color: #444444;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiX5nrDi0reRTxkX_6gQzLeEACPy0CHilFNIrY2S9d9S9G3DkWYO361RM1J5LqC2JnOlZ1X1lYyOs2hlK7R3BBl32TxGxYCkS035ieZHevPltDi5URKz47KAoqjAT5Zqz18EwTPvf1QrD2i/s1600/a0c5ca6859.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em; text-align: center;"><img border="0" data-original-height="600" data-original-width="800" height="150" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiX5nrDi0reRTxkX_6gQzLeEACPy0CHilFNIrY2S9d9S9G3DkWYO361RM1J5LqC2JnOlZ1X1lYyOs2hlK7R3BBl32TxGxYCkS035ieZHevPltDi5URKz47KAoqjAT5Zqz18EwTPvf1QrD2i/s200/a0c5ca6859.jpg" width="200" /></a> </span><br />
<blockquote class="tr_bq">
<b style="color: #444444; font-size: x-large; text-align: center;">P.</b><span style="color: #444444; font-size: large; text-align: center;">- Cuál cree que es el lugar que ocupa el arte en la historia?</span><span style="color: #444444; font-size: large;"><b>R</b>.-Ninguno, como otros creen, el arte dice cosas que la historia no puede contar.</span><span style="color: #444444; font-size: large;"><b>P.</b>-¿Ha sido intensa su relación con artistas de su generación como Botero?</span><span style="color: #444444; font-size: large;"><b>R</b>.-Los artistas como Botero no miran a su alrededor, así que mi obra no existe para ellos. Hay otros artistas como Santiago Cárdenas y Luis Caballero con los que mantuvimos y mantenemos una gran admiración mutua. [...]</span></blockquote>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiELkl3bPdLptvQ5GsKvFeNDraoNn3Yo6oPjNkq2mGo6gRW1y6eBYLK1cdO76q5MyegxV5z3MovG2lZ9j1FZdk5KnsA7UboS4amXsR-hvnPtjGA7N1vbFeQ4GjCS0TtsVlO5qptVh_wHYH-/s1600/BEATRIZ-GONZALEZ+%25281%2529.jpg" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><span style="color: #444444;"><img border="0" data-original-height="800" data-original-width="661" height="200" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiELkl3bPdLptvQ5GsKvFeNDraoNn3Yo6oPjNkq2mGo6gRW1y6eBYLK1cdO76q5MyegxV5z3MovG2lZ9j1FZdk5KnsA7UboS4amXsR-hvnPtjGA7N1vbFeQ4GjCS0TtsVlO5qptVh_wHYH-/s200/BEATRIZ-GONZALEZ+%25281%2529.jpg" width="165" /></span></a></div>
<span style="color: #444444;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhyceIwPnKO-xCecdatua3ZhEFKwI8U3uiJ0y-3uWVwl_XPpnqWdmoWWGfh-Fj13Eq2FBG_FxNds8zAp7uKPV3-vAUkrr6iBCOz94HI2MmuVtQ_v8nUp5NVXw8rVaUjzN7LUjPgtY_GmUfh/s1600/descarga.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em; text-align: center;"><img border="0" data-original-height="192" data-original-width="262" height="146" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhyceIwPnKO-xCecdatua3ZhEFKwI8U3uiJ0y-3uWVwl_XPpnqWdmoWWGfh-Fj13Eq2FBG_FxNds8zAp7uKPV3-vAUkrr6iBCOz94HI2MmuVtQ_v8nUp5NVXw8rVaUjzN7LUjPgtY_GmUfh/s200/descarga.jpg" width="200" /></a> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh2Scynu9O33K6MzLAPSyBP8YntmiE5jY1b_3F9WjkGOHOcWyLGTK7-X6vcLxymaeS-xzk7UfRffhCujHEtWtL7e3KDw_b9vh4txLiYUxtgtwF5PDgMIeyVyHAQr4xfMTs8fWJ2ZJyZyanu/s1600/images+%25284%2529.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em; text-align: center;"><img border="0" data-original-height="269" data-original-width="187" height="200" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh2Scynu9O33K6MzLAPSyBP8YntmiE5jY1b_3F9WjkGOHOcWyLGTK7-X6vcLxymaeS-xzk7UfRffhCujHEtWtL7e3KDw_b9vh4txLiYUxtgtwF5PDgMIeyVyHAQr4xfMTs8fWJ2ZJyZyanu/s200/images+%25284%2529.jpg" width="139" /></a></span><br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<blockquote class="tr_bq">
<span style="color: #444444; font-size: large;"><b>P.</b>-¿Qué consejo daría,entonces, a las nuevas generaciones de artistas? </span><span style="color: #444444;"><span style="font-size: large;"><b>R</b>.-En <i>Carta a un joven artista </i>recomiendo la lectura de poesía, la afición al cine y los grandes directores, la lectura de historia. </span> </span></blockquote>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhS2qp2Ab2TMblPTNUEg37TIFbbWSWXQefkCnlFPHFmAe0blSvSlvevXq6e_QY8iNP6aV4vEvZnHWA1oOn-A42b1zr5DdswmLotnsmD8W4mroSsB0piwPnY9LDRZNHIO4JkW_fdbuXLBXMk/s1600/1513959219_216336_1513960157_noticia_normal.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><span style="color: #444444;"><img border="0" data-original-height="653" data-original-width="980" height="266" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhS2qp2Ab2TMblPTNUEg37TIFbbWSWXQefkCnlFPHFmAe0blSvSlvevXq6e_QY8iNP6aV4vEvZnHWA1oOn-A42b1zr5DdswmLotnsmD8W4mroSsB0piwPnY9LDRZNHIO4JkW_fdbuXLBXMk/s400/1513959219_216336_1513960157_noticia_normal.jpg" width="400" /></span></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<span style="color: #444444;"><br /></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhU_pP4jEKUYOyg_3SbmV29irFV7gSHGSkayc3zIPtInNrVC-pQboMcItaP-iPqfjlGNIoAypPYEjKRWLAVf6CF3zxbc6slOOqN2H0lkRsB45KbZuGYRyOhVUcPI_pi3ybIGVzvxtuc3o3l/s1600/GBsg2101.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><span style="color: #444444;"></span></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgDB-4LR96A2pzxPNWdCBvlyFRkB6ip-2n52F3qm0-HBSoBK9aoChjwr2WJvtWyKOOO4be2VAloMlUIFnAryxFw2_F_XOvIQslYyWp4CWVB2DLKzTfOqWeWf_SXlpTqbOjqvX6HBJ8Y4oKh/s1600/una_bumanguesa_en_burdeos_2.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><span style="color: #444444;"><img border="0" data-original-height="433" data-original-width="650" height="266" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgDB-4LR96A2pzxPNWdCBvlyFRkB6ip-2n52F3qm0-HBSoBK9aoChjwr2WJvtWyKOOO4be2VAloMlUIFnAryxFw2_F_XOvIQslYyWp4CWVB2DLKzTfOqWeWf_SXlpTqbOjqvX6HBJ8Y4oKh/s400/una_bumanguesa_en_burdeos_2.jpg" width="400" /></span></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<span style="color: #444444;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEixoVLuzjFEMIcil03ej9MogYcYEMG0Qe_6JLrtPSfb6FDR-BWdxsyCd-BP0jZGNklp1cowdNRTm3msJ4RRqLaHpsKhlinUJI0eAc6YXiEgK4gfu1zOI_mrCTdyAgMSXgxgcyoXMjVoB8m-/s1600/MG_5225.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1105" data-original-width="1000" height="200" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEixoVLuzjFEMIcil03ej9MogYcYEMG0Qe_6JLrtPSfb6FDR-BWdxsyCd-BP0jZGNklp1cowdNRTm3msJ4RRqLaHpsKhlinUJI0eAc6YXiEgK4gfu1zOI_mrCTdyAgMSXgxgcyoXMjVoB8m-/s200/MG_5225.jpg" width="180" /></a><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhS2qp2Ab2TMblPTNUEg37TIFbbWSWXQefkCnlFPHFmAe0blSvSlvevXq6e_QY8iNP6aV4vEvZnHWA1oOn-A42b1zr5DdswmLotnsmD8W4mroSsB0piwPnY9LDRZNHIO4JkW_fdbuXLBXMk/s1600/1513959219_216336_1513960157_noticia_normal.jpg" style="clear: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="653" data-original-width="980" height="132" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhS2qp2Ab2TMblPTNUEg37TIFbbWSWXQefkCnlFPHFmAe0blSvSlvevXq6e_QY8iNP6aV4vEvZnHWA1oOn-A42b1zr5DdswmLotnsmD8W4mroSsB0piwPnY9LDRZNHIO4JkW_fdbuXLBXMk/s200/1513959219_216336_1513960157_noticia_normal.jpg" width="200" /></a></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<span style="color: #444444;"><br /></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgL31KnLzqdMi6MP1sH9uLZt9OAPA7ZfG4XR1clMbL8vHwACD2LJXFrIlrOiAJcMtslRYT-3efMuBmtFOzQrdZubwGJm6CR0QDcHu0V5yRUJT40A0CI1RtgrWMTJQ_2FQb5Kd3grO1vHtLl/s1600/imagen.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><span style="color: #444444;"><img border="0" data-original-height="383" data-original-width="600" height="255" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgL31KnLzqdMi6MP1sH9uLZt9OAPA7ZfG4XR1clMbL8vHwACD2LJXFrIlrOiAJcMtslRYT-3efMuBmtFOzQrdZubwGJm6CR0QDcHu0V5yRUJT40A0CI1RtgrWMTJQ_2FQb5Kd3grO1vHtLl/s400/imagen.jpg" width="400" /></span></a></div>
<blockquote>
<span style="color: #444444; font-size: large;"><b>P</b>.-¿Cuál debe ser el papel de los museos?</span> </blockquote>
<blockquote>
<span style="color: #444444; font-size: large;"><b>R.</b>- Los museos y sus colecciones son esenciales para para la aproximación a la obra de arte en particular. el hecho de descubrir el gusto por un pequeño detalle de la obra abre la comprensión no sólo de qué es el arte sino de qué es un</span><br />
<span style="color: #444444; font-size: large;">artista.[...]</span><span style="color: #444444; font-size: large;"> </span><span style="color: #444444; font-size: large;"> </span></blockquote>
<br />
<a href="http://www.elcultural.com/revista/arte/Beatriz-Gonzalez-El-arte-dice-cosas-que-la-historia-no-puede-contar/40796"><b>http://www.elcultural.com/revista/arte/Beatriz-Gonzalez-El-arte-dice-cosas-que-la-historia-no-puede-contar/40796</b></a>
<br />
<blockquote>
<span style="color: #444444; font-size: large;"> <iframe allowfullscreen="" frameborder="0" height="141" src="https://www.youtube.com/embed/XGlh14WfzQU" width="250"></iframe>
</span><span style="color: #444444; font-size: large;"><br /></span><span style="color: #444444; font-size: large;"><i><br /></i></span><span style="color: #444444; font-size: large;"><i>El Cultural</i>, 16-22 de marzo de 2018, El Mundo</span></blockquote>
Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3657445915539662014.post-89706667341548342792017-12-01T12:25:00.001-08:002020-12-13T22:26:56.184-08:00Tobias Wolff "el mejor relato jamás escrito..."<blockquote class="tr_bq">
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: #444444; font-family: "georgia" , "times new roman" , serif;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: #444444; font-family: "georgia" , "times new roman" , serif;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<blockquote class="tr_bq">
<div style="text-align: left;">
<span style="color: #444444;"><span style="color: #666666;"><span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif;">En los años noventa</span></span><span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif;"> J.M.Guelbenzu </span><span style="color: #666666;"><span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif;"> con su</span><span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif;"> crítica a</span></span><span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif;">"Llámalo sueño", </span><span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif;">convenció a muchos</span><span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif;"> lectores de que </span><span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif;"> </span><span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif;"> era imprescindible leer a </span><span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif;">Henry Roth y</span><span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif;"> algunos se hicieron adictos a toda la obra del escritor estadounidense de origen judío. Años más tarde otra de sus criticas, la de "Vieja escuela", les descubrió a Tobias Wolff y contagió su admiración por sus novelas y narraciones cortas .</span> </span></div>
</blockquote>
</div>
</blockquote>
<blockquote class="tr_bq">
<div style="text-align: justify;">
<blockquote class="tr_bq">
<div style="text-align: left;">
<span style="color: #444444;"><span style="color: #666666;"><span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif;">En 2011, el escritor y crítico, escribió un artículo especial sobre el relato de Wolff</span></span><span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif;">"Aquí empieza nuestra historia" .</span></span></div>
</blockquote>
</div>
</blockquote>
<blockquote class="tr_bq">
<div style="text-align: justify;">
<blockquote class="tr_bq">
<div style="text-align: left;">
<span style="color: #444444;"><span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif;">Especial </span><span style="color: #666666;"><span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif;"> porque mostraba al lector toda la magia del cuento al subrayar la sensibilidad y el talento con que el escritor había empleado recursos literarios precisos para despertar la imaginación del lector y aclarar su vocación al protagonista. Señalaba</span></span><span style="color: #666666;"><span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif;"> </span></span><span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif;"> cómo </span><span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif;"> </span><span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif;">construía </span><span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif;">Wolff </span><span style="color: #666666;"><span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif;">-con </span></span><span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif;">sugerencias e imágenes- </span><span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif;">atmósferas,psicologías y </span><span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif;">emociones...q</span><span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif;">ue revelaban a los personajes y sus relaciones más allá de las apariencias.</span> </span></div>
</blockquote>
</div>
</blockquote>
<blockquote class="tr_bq">
<div style="text-align: justify;">
<blockquote class="tr_bq">
<div style="text-align: left;">
<span style="color: #444444; font-family: "georgia" , "times new roman" , serif;">Entre las vivaces imágenes algunas pasan como ráfagas - el perro renqueante que asusta a Charlie, la mujer china con su carga surrealista (<i>daliniana</i>)...- y atraviesan el relato fugazmente para desaparecer en la niebla -; pero la que cierra la historia permanece como una visión que concentra -en toda su complejidad- lo que de búsqueda de luz en la oscuridad interior, o en la misma naturaleza, tiene la creación literaria.</span></div>
</blockquote>
</div>
</blockquote>
<blockquote class="tr_bq">
<blockquote class="tr_bq">
<span style="color: #444444;"><span style="color: #666666;"><span style="text-align: justify;"><span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif;">También dejaba clara su opinión sobre Wolff </span></span><span style="text-align: justify;"><span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif;">:</span><span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif;"> "<i>Hoy en día es el más importante cuentista vivo en lengua inglesa, prolongando con honor la gran tradición del cuento norteamericano</i>",</span></span></span> </span></blockquote>
</blockquote>
<blockquote class="tr_bq">
<blockquote class="tr_bq">
<span style="color: #444444;"><span style="text-align: justify;"><span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif;">y refiriéndose al cuento analizado añadía :"<i>es en mi opinión, el mejor relato jamás escrito sobre el tema de la iniciación a la escritura</i>":</span></span> <span style="color: #666666;"> </span><b> </b></span></blockquote>
</blockquote>
<span style="color: #444444;"> <b>J.M. Guelbenzu: <span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; text-align: justify;"><a href="http://www.revistadelibros.com/articulo_imprimible.php?art=4925&t=articulos" style="font-family: georgia, "times new roman", serif; text-align: justify;"><i>Tobias Wolff</i>: "<i>Aquí empieza nuestra historia</i>"</a></span></b></span><br />
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: #666666;"><span style="color: #444444; font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: large;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgNo3_kng7bv9OfSZ5NHkbMGk20xUCn2UleZpLxnzuXLpt94fWr2VDHs5NGDDrPoLIwuqqcIvclGtQvli4KbnqHBrhyphenhyphenWlSu2wrCJoFOiR_54Q20CAhlZvTuttRgtXNd_w0g-sXaw4JQU2o/s1600/CrjOVztWEAAppd8.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em; text-align: center;"><img border="0" data-original-height="644" data-original-width="960" height="424" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgNo3_kng7bv9OfSZ5NHkbMGk20xUCn2UleZpLxnzuXLpt94fWr2VDHs5NGDDrPoLIwuqqcIvclGtQvli4KbnqHBrhyphenhyphenWlSu2wrCJoFOiR_54Q20CAhlZvTuttRgtXNd_w0g-sXaw4JQU2o/s640/CrjOVztWEAAppd8.jpg" width="640" /></a></span></span></div>
<span style="color: #444444;"> <b>Edward Hopper</b>. <i>Tramp Steamer</i>,1908</span><br />
<span style="color: #444444;"><span style="color: #444444;"><br /></span>
</span><br />
<span style="color: #444444;"><br /></span>
<br />
<blockquote class="tr_bq">
<span style="color: #444444;"><span style="color: #666666; font-family: "courier new" , "courier" , monospace; font-size: x-large;"><b>Aquí empieza nuestra historia</b></span></span></blockquote>
<b><span style="color: #444444; font-family: "courier new" , "courier" , monospace; font-size: large;">La niebla entró temprano otra vez.Este era el décimo día consecutivo. Los camareros y las camareras se reunieron junto al ventanal para verla, y Charlie empujó su carrito a través del comedor para poder mirarla con ellos mientras llenaba los vasos de agua. Las barcas iban entrando adelantándose a la niebla, que se alzaba amenazadora tras ellas como una enorme ola. Las gaviotas planeaban desde el cielo hasta los pilones del muelle, donde se sacudían las plumas, se balanceaban de un lado a otro y miraban furiosas a los turistas que pasaban.</span></b><br />
<span style="color: #444444; font-family: "courier new" , "courier" , monospace; font-size: large;"><b>La niebla cubrió los puntales del parque. El puente parecía flotar suelto a medida que la niebla penetraba ondulante en el puerto y empezaba a dar alcance a las barcas. Una por una las fue engullendo a todas.</b></span><br />
<span style="color: #444444; font-family: "courier new" , "courier" , monospace; font-size: large;"><b>-Eso es a lo que yo llamo espeluznante -dijo uno de los camareros. No me harías salir ahí fuera ni por amor ni por dinero.</b></span><br />
<span style="color: #444444; font-family: "courier new" , "courier" , monospace; font-size: large;"><b>-Bonita conversación -dijo el camarero .</b></span><br />
<span style="color: #444444; font-family: "courier new" , "courier" , monospace; font-size: large;"><b>Una camarera dijo algo y los demás se echaron a reír.</b></span><br />
<span style="color: #444444; font-family: "courier new" , "courier" , monospace; font-size: large;"><b>El maître salió de la cocina e hizo chascar los dedos.</b></span><br />
<span style="color: #444444; font-family: "courier new" , "courier" , monospace; font-size: large;"><b>-¡Chico! -gritó.</b></span><br />
<span style="color: #444444;"><b><span style="font-family: "courier new" , "courier" , monospace; font-size: large;">Una de las camareras se volvió y miró a Charlie, el cual dejó la jarra con la que estaba sirviendo agua y empujó el carrito </span><span style="font-family: "courier new" , "courier" , monospace; font-size: large;">a través del comedor hasta el lugar que le estaba asignado. Durante la siguiente media hora, hasta que llegó el primer cliente, Charlie dobló servilletas y puso cuadraditos de mantequilla en pequeños cuencos llenos de hielo picado y pensó en las cosas que le haría al maître si alguna vez tuviera al maître en su poder.</span></b></span><br />
<span style="color: #444444; font-family: "courier new" , "courier" , monospace; font-size: large;"><b>Pero esto era un entretenimiento; en realidad no odiaba al maître. Odiaba este trabajo sin sentido y su temor a perderlo, y más que nada odiaba que le llamaran chico, porque eso le hacía más difícil pensar en sí mismo como un hombre, cosa que estaba aprendiendo a hacer.</b></span><br />
<span style="color: #444444;"><b><span style="font-family: "courier new" , "courier" , monospace; font-size: large;"><br /></span><span style="font-family: "courier new" , "courier" , monospace; font-size: large;">Esa noche sólo entraron en el restaurante unos cuantos turistas. Todos ellos estaban solos, con las bolsas de sus compras en la silla de enfrente, y miraron taciturnos en dirección al Golden Gate, aunque no se veía nada más que la niebla presionando contra los ventanales y unas gotas de agua grasienta resbalando por el cristal.Como la mayoría de la gente que está sola, pidieron los platos más baratos,bacalao o el "Plato del Capitán", y quizás una jarra pequeña de vino de la casa. Los camareros le sirvieron de forma descuidada. Los turistas comieron muy despacio, dieron excesivas propinas y se marcharon más profundamente hundidos en la decepción que antes.</span></b></span><br />
<span style="color: #444444;"><span style="color: #666666; font-family: "courier new" , "courier" , monospace; font-size: large;"><b>A las nueve de la noche el maître mandó a casa a todos los camareros, excepto a tres, y se fue él. Charlie esperó que le hiciese también a él una indicación, pero le dejó de pie junto a su carrito, donde dobló más servilletas y renovó el hielo a medida que se derretía en los vasos de agua y bajo los cuadraditos de mantequilla. Los tres camareros no paraban de irse a la despensa a fumar droga. Para cuando cerraron el restaurante estaban tan colocados que apenas podían tenerse en pie.</b></span></span><br />
<span style="color: #666666;"><b><span style="color: #444444;"><span style="font-family: "courier new" , "courier" , monospace; font-size: large;"><br /></span></span><span style="color: #444444;"><span style="font-family: "courier new" , "courier" , monospace; font-size: large;">Charlie emprendió la vuelta a casa por el camino más largo, por Columbus Avenue, porque el Columbus Avenue tenía las farolas más luminosas. Pero con esta niebla las farolas eran sólo una presencia, una mancha lechosa aquí y allí entre el vapor. Charlie anduvo despacio pegándose a las paredes. No se encontró a nadie en el camino; pero una vez cuando se detuvo para secarse el sudor de la cara, oyó un extraño ruido de pasos tras él, y al volverse vio un perro de tres patas surgir entre la niebla.Pasó junto a él dando una de sacudidas y desapareció.</span></span></b></span><br />
<span style="color: #444444;"><span style="color: #666666; font-family: "courier new" , "courier" , monospace; font-size: large;"><b>-Dios -dijo Charlie.</b></span></span><br />
<span style="color: #444444;"><span style="color: #666666; font-family: "courier new" , "courier" , monospace; font-size: large;"><b>Luego se rió, pero el sonido fue poco convincente y decidió meterse en algún sitio durante un rato.</b></span></span><br />
<span style="color: #444444;"><span style="color: #666666; font-family: "courier new" , "courier" , monospace; font-size: large;"><b>Justo a la vuelta de la esquina,en Vallejo,había un café donde Charlie iba a veces en sus noches libres. Jack Keruac había mencionado este bar en <i>The Subterraneans</i>. Hoy en día los clientes eran fundamentalmente italianos que venían a escuchar la música del tocadiscos automático, que estaba lleno de óperas italianas, pero Charlie siempre levantaba la cabeza cuando entraba alguien; podía ser Ginsberg o Corso, que pasaban por allí recordando viejos tiempos. Le gustaba sentase allí con un libro abierto sobre la mesa, escuchando la música que él consideraba clásica. Le gustaba pensar que la mujer grosera y desastrada que le traía su <i>capuccino</i> había sido en otros tiempos la amante de Neil Cassady. Era posible.</b></span></span><br />
<span style="color: #444444;"><b><span style="color: #444444;"><span style="font-family: "courier new" , "courier" , monospace; font-size: large;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiPrYKpldJKRhRLouj7-giztq_gcfgWb-Sp_CZ5fYlDugRS7-b17ys6Kqqu7oG5pd5fpkdfzYYg4Av2lAL0BVWvB_x5uWrD7rEKHC0Miik2YokCqPf2AdXnMrqMfyVZ-VBnGEt0cU3s_UU/s1600/images.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em; text-align: center;"><img border="0" data-original-height="178" data-original-width="283" height="251" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiPrYKpldJKRhRLouj7-giztq_gcfgWb-Sp_CZ5fYlDugRS7-b17ys6Kqqu7oG5pd5fpkdfzYYg4Av2lAL0BVWvB_x5uWrD7rEKHC0Miik2YokCqPf2AdXnMrqMfyVZ-VBnGEt0cU3s_UU/s400/images.jpg" width="400" /></a></span></span> </b></span><br />
<span style="color: #666666;"><span style="color: #444444;"><span style="font-family: "courier new" , "courier" , monospace; font-size: large;"><b>Cuando Charlie entró en el café, los únicos clientes que había eran cuatro viejos sentados en una mesa junto a la puerta.Él cogió una mesa al otro lado del local. Alguien se había dejado olvidada una revista italiana de cine junto a la suya. Charlie miró las fotografías llevando el ritmo de "El coro del yunque" con los dedos, mientras la camarera le preparaba su <i>capuccino</i>. La máquina de café silbó cuando ella le dio a la manivela. El local se llenó del grato olor del café. Charlie notó también el olor a pescado y se dio cuenta de que venía de él, que apestaba a pescado. Sus dedos se quedaron inmóviles sobre la mesa.</b></span></span></span><br />
<span style="color: #666666;"><b><span style="color: #444444;"><span style="font-family: "courier new" , "courier" , monospace; font-size: large;"><br /></span></span><span style="color: #444444;"><span style="font-family: "courier new" , "courier" , monospace; font-size: large;">Pagó a la camarera cuando ella le sirvió. Tenía la intención de beberse el café y marcharse. Mientras esperaba a que el café se enfriara entró una mujer con dos hombres. Miraron a su alrededor, conferenciaron y finalmente se sentaron en la mesa contigua a la de Charlie. No bien se sentaron empezaron a hablar sin procuparse de si Charlie les oía. Él escuchó,y al cabo de unos minutos empezó a lanzarles miradas. No lo notaron o no les importó. Se mostraban indiferentes a su presencia.</span></span></b></span><br />
<span style="color: #444444;"><span style="color: #666666; font-family: "courier new" , "courier" , monospace; font-size: large;"><b>Charlie dedujo de su conversación que los tres eran miembros del coro de una iglesia y que iban de copas después de ensayar. La mujer se llamaba Audrey. Tenía el lápiz de labios corrido, lo que hacía que su boca pareciese un poco torcida. El marido de Audrey era alto y corpulento. Cambiaba de postura constantemente, arañando el suelo con las patas de la silla al hacerlo, y pasaba su sombrero de una rodilla a la otra repetidas veces. A pesar de su corpulencia, el traje verde que llevaba le sentaba perfectamente. Se llamaba Truman, y el otro hombre se llamaba George. George tenía una voz tranquila y aguda, que disfrutaba utilizando. Charlie le vio escuchándose al hablar. Era profesor de algo, cosa que no sorprendió a Charlie. George recordaba a los catedráticos jóvenes que había tenido en sus tres años de universidad: gafas sin montura, jersey de cuello vuelto, el fantasma de una sonrisa siempre en los labios. Pero George no era joven realmente. Su cabello abundante, con raya al medio, había empezado a encanecer.</b></span></span><br />
<span style="color: #444444;"><span style="color: #666666; font-family: "courier new" , "courier" , monospace; font-size: large;"><b>No, al parecer sólo Audrey Y George cantaban en el coro. Le estaban contando a Truman un viaje que habían hecho recientemente a Los Ángeles, a un festival de coros.Truman miraba alternativamente a su mujer y a George según hablaban, y meneaba la cabeza cuando describían los lamentables caracteres de los otros miembros del coro y las excentricidades del director del mismo.</b></span></span><br />
<span style="color: #444444;"><span style="color: #666666; font-family: "courier new" , "courier" , monospace; font-size: large;"><b>-Por supuesto el padre Wes no es nada comparado con monseñor Strauss -dijo George-. Monseñor Strauss estaba positivamente loco.</b></span></span><br />
<span style="color: #444444;"><span style="color: #666666; font-family: "courier new" , "courier" , monospace; font-size: large;"><b>-¿Strauss? -dijo Truman.¿Quién es Strauss? El único Strauss que conozco es Johann.</b></span></span><br />
<span style="color: #444444;"><span style="color: #666666; font-family: "courier new" , "courier" , monospace; font-size: large;"><b>Truman miró a su mujer y se rió.</b></span></span><br />
<span style="color: #444444;"><span style="color: #666666; font-family: "courier new" , "courier" , monospace; font-size: large;"><b>-Perdona -dijo George-. Estaba siendo críptico. George a veces se olvida de lo elemental. Cuando conoces a alguien como monseñor Strauss supones que todo el mundo ha oído hablar de él. Monseñor fue nuestro director durante cinco años, antes de la toma de posesión del padre Wes. Le dio un ataque de religiosidad y se fue al subcontinente justo antes de que Audrey se uniera a nosotros, así que naturalmente, no tenía por qué conocer el nombre.</b></span></span><br />
<span style="color: #444444;"><span style="color: #666666; font-family: "courier new" , "courier" , monospace; font-size: large;"><b>-¿El subcontinente? -dijo Truman-. ¿Qué es eso? ¿La Atlántida?</b></span></span><br />
<span style="color: #444444;"><span style="color: #666666; font-family: "courier new" , "courier" , monospace; font-size: large;"><b>-Por Dios santo,Truman -dijo Audrey-.A veces me avergüenzas.</b></span></span><br />
<span style="color: #444444;"><span style="color: #666666; font-family: "courier new" , "courier" , monospace; font-size: large;"><b>-La India -dijo George-.Calcuta. La madre Teresa y todo eso.</b></span></span><br />
<span style="color: #444444;"><span style="color: #666666; font-family: "courier new" , "courier" , monospace; font-size: large;"><b>Audrey le puso una mano en el brazo a George.</b></span></span><br />
<span style="color: #444444;"><span style="color: #666666; font-family: "courier new" , "courier" , monospace; font-size: large;"><b>-George -dijo-, cuéntale a Truman esa maravillosa historia que me contaste a mi acerca de monseñor Strauss y el filipino.</b></span></span><br />
<span style="color: #444444;"><span style="color: #666666; font-family: "courier new" , "courier" , monospace; font-size: large;"><b>George sonrió para sí.</b></span></span><br />
<span style="color: #444444;"><b><span style="color: #444444;"><span style="font-family: "courier new" , "courier" , monospace; font-size: large;">-Ah, sí -dijo-, Miguel. Es una larga historia, Audrey. Q</span></span><span style="font-family: "courier new" , "courier" , monospace; font-size: large; text-align: center;">uizá sería mejor dejarla para otra noche.</span></b></span><br />
<span style="color: #444444;"><span style="color: #666666; font-family: "courier new" , "courier" , monospace; font-size: large;"><b>-Si es tan larga...-dijo Truman</b></span></span><br />
<span style="color: #444444;"><span style="color: #666666; font-family: "courier new" , "courier" , monospace; font-size: large;"><b>-No lo es -dijo Audrey. Golpeó con los nudillos sobre la mesa-. Cuenta la historia George.</b></span></span><br />
<span style="color: #444444;"><span style="color: #666666; font-family: "courier new" , "courier" , monospace; font-size: large;"><b>George miró a Truman y se encogió de hombros.</b></span></span><br />
<span style="color: #444444;"><span style="color: #666666; font-family: "courier new" , "courier" , monospace; font-size: large;"><b>-No le eches la culpa a George -dijo. Se bebió lo que quedaba de coñac-. De acuerdo. Aquí empieza nuestra historia. Monseñor Strauss tenía algún dinero y todos los años viajaba a lugares exóticos. Al regresar a casa siempre traía algún recuerdo extraño que había adquirido en sus viajes. De Argentina trajo unas semilla que se convirtieron en plantas cuyas flores olían a,con perdón, <i>merde</i>. Las había comprado en una tienda argentina de artículos de broma, si te puedes imaginar semejante cosa.Cuando volvió de Kenya pasó de contrabando un lagarto que cazaba moscas con la lengua a una distancia de metro y medio. Monseñor llevaba ese lagarto a todas partes sobre un dedo, y cuando una mosca se ponía a tiro decía: "¡Mirad esto!", y apuntaba el lagarto como si fuera una pistola, y paf...se acabó la mosca.</b></span></span><br />
<span style="color: #444444;"><span style="color: #666666; font-family: "courier new" , "courier" , monospace; font-size: large;"><b>Audrey apuntó a Truman con un dedo y dijo:</b></span></span><br />
<span style="color: #444444;"><span style="color: #666666; font-family: "courier new" , "courier" , monospace; font-size: large;"><b>-Paf.</b></span></span><br />
<span style="color: #444444;"><span style="color: #666666; font-family: "courier new" , "courier" , monospace; font-size: large;"><b>Truman se limitó a mirarla.</b></span></span><br />
<span style="color: #444444;"><span style="color: #666666; font-family: "courier new" , "courier" , monospace; font-size: large;"><b>-Necesito una copa -dijo Audrey, y le hizo una seña a la camarera.</b></span></span><br />
<span style="color: #444444;"><span style="color: #666666; font-family: "courier new" , "courier" , monospace; font-size: large;"><b>George pasó un dedo por su copa de coñac.</b></span></span><br />
<span style="color: #444444;"><span style="color: #666666; font-family: "courier new" , "courier" , monospace; font-size: large;"><b>-Después del lagarto -continuó- hubo un enorme roedor vivo que acabó en el zoo, y después del roedor vino un ser de Manila a quien monseñor había contratado como chofer durante su estancia allí y al cual le había cogido afecto. Cuando monseñor volvió tocó unas cuantas teclas en Inmigración y unas semanas más tarde llegó Miguel. No hablaba inglés realmente,sólo unas cuantas palabras chapurreadas para los turistas de Manila. El primer mes o cosa así se alojó con monseñor en la rectoría; luego encontró una habitación en el hotel Overland y se trasladó allí.</b></span></span><br />
<span style="color: #444444;"><span style="color: #666666; font-family: "courier new" , "courier" , monospace; font-size: large;"><b>-El hotel Overland -dijo Truman- Eso es un tugurio lleno de drogotas en la parte alta de Grant.</b></span></span><br />
<span style="color: #444444;"><span style="color: #666666; font-family: "courier new" , "courier" , monospace; font-size: large;"><b>-El hotel Sobredosis -dijo Audrey. Cuando Truman la miró, ella aclaró-: así es como le llaman.</b></span></span><br />
<span style="color: #444444;"><span style="color: #666666; font-family: "courier new" , "courier" , monospace; font-size: large;"><b>-Pareces estar muy puesta en la nomenclatura -comentó Truman.</b></span></span><br />
<span style="color: #444444;"><b><span style="color: #444444;"><span style="font-family: "courier new" , "courier" , monospace; font-size: large;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiR-mk__Goj5-j7yggKOLfvPkaDNqqQrvkUN7-_1UbSZe03s_Yt_p0xNxSW8zKjPH9dlpp8L7p8Ij5yL9O5hhbM7eDV1pIiOF9Llbv2CgivSow-2_KfHuvfWcBYqBel-0nLOOIsZ2J30-A/s1600/images+%25283%2529.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em; text-align: center;"><img border="0" data-original-height="200" data-original-width="252" height="252" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiR-mk__Goj5-j7yggKOLfvPkaDNqqQrvkUN7-_1UbSZe03s_Yt_p0xNxSW8zKjPH9dlpp8L7p8Ij5yL9O5hhbM7eDV1pIiOF9Llbv2CgivSow-2_KfHuvfWcBYqBel-0nLOOIsZ2J30-A/s320/images+%25283%2529.jpg" width="320" /></a></span></span> </b></span><br />
<span style="color: #666666;"><span style="color: #444444;"><span style="font-family: "courier new" , "courier" , monospace; font-size: large;"><b>La camarera vino con las bebidas. Cuando vació la bandeja se quedó de pie detrás de Truman y empezó a escribir en un cuaderno que llevaba. Charlie deseó que no se acercara a su mesa. No quería que los otros se fijaran en él. Adivinarían que había estado escuchándoles y quizá no les agradaría la idea. Podrían dejar de hablar. Pero la camarera terminó de hacer sus anotaciones y se volvió a la barra sin mirar siquiera a Charlie.</b></span></span></span><br />
<span style="color: #444444;"><b><span style="color: #444444;"><span style="color: #666666; font-family: "courier new" , "courier" , monospace; font-size: large;"><br /></span></span><span style="color: #444444;"><span style="color: #666666; font-family: "courier new" , "courier" , monospace; font-size: large;">Los viejos sentados a la puerta estaban discutiendo en italiano. La ventana que había tras ellos estaba toda empañada, y Charlie notó la proximidad de la niebla. El tocadiscos tragaperras brillaba en el rincón. La canción que estaba sonando acabó bruscamente, la maquinaria zumbó y volvió a sonar "El coro del yunque".</span></span></b></span><br />
<span style="color: #444444;"><span style="color: #666666; font-family: "courier new" , "courier" , monospace; font-size: large;"><b>-¿Y por qué el hotel Overland? -preguntó Truman.</b></span></span><br />
<span style="color: #444444;"><span style="color: #666666; font-family: "courier new" , "courier" , monospace; font-size: large;"><b>-Truman prefiere el Fairmont -dijo Audrey-. Truman cree que todo el mundo debiera alojarse en el Fairmont.</b></span></span><br />
<span style="color: #444444;"><span style="color: #666666; font-family: "courier new" , "courier" , monospace; font-size: large;"><b>-Miguel no tenía dinero -explicó George-. Sólo el que le daba monseñor. La idea era que se quedara allí justo el tiempo suficiente para aprender inglés y un oficio. Luego conseguiría un trabajo y podría mantenerse.</b></span></span><br />
<span style="color: #444444;"><span style="color: #666666; font-family: "courier new" , "courier" , monospace; font-size: large;"><b>-Parece razonable -dijo Truman.</b></span></span><br />
<span style="color: #444444; font-family: "courier new" , "courier" , monospace; font-size: large;"><b>-Audrey se echó a reír.</b></span><br />
<span style="color: #444444;"><span style="color: #666666; font-family: "courier new" , "courier" , monospace; font-size: large;"><b>-Truman, me haces gracia. Eso es <i>exactamente </i>lo que pensé que dirías. Pero demos la vuelta a las cosas por un minuto. Digamos que por alguna razón tú, Truman, te encuentras en Manila sin un céntimo. No conoces a nadie, no entiendes nada de lo que hablan y vas a parar a un hotel donde la gente se está pinchando y palmándola en las escaleras y prendiendo fuego a sus habitaciones todo el rato. ¿Cuánto inglés aprenderías viviendo de esa manera? ¿Qué clase de oficio? Sé realista. Esa no es una existencia razonable.</b></span></span><br />
<span style="color: #444444;"><span style="color: #666666; font-family: "courier new" , "courier" , monospace; font-size: large;"><b>-San Francisco no es Manila -dijo Truman- . Creéme, yo he estado allí. Por lo menos aquí tienes una posibilidad. Además no es cierto que no conociera a nadie. ¿Qué pasa con monseñor?</b></span></span><br />
<span style="color: #444444;"><span style="color: #666666; font-family: "courier new" , "courier" , monospace; font-size: large;"><b>-Fantástico -dijo Audrey-. Un cura que va por ahí con un lagarto en un dedo. Un amigo estupendo. O, como tú dirías, un contacto estupendo.</b></span></span><br />
<span style="color: #444444;"><span style="color: #666666; font-family: "courier new" , "courier" , monospace; font-size: large;"><b>-Nunca, que yo sepa, he usado la palabra contacto en ese sentido -dijo Truman.</b></span></span><br />
<span style="color: #666666;"><b><span style="color: #444444;"><span style="font-family: "courier new" , "courier" , monospace; font-size: large;"><br /></span></span><span style="color: #444444;"><span style="font-family: "courier new" , "courier" , monospace; font-size: large;">George había estado con la vista clavada en su copa de coñac, que sostenía con ambas manos. Levantó los ojos y miró a Audrey.</span></span></b></span><br />
<span style="color: #444444;"><span style="color: #666666; font-family: "courier new" , "courier" , monospace; font-size: large;"><b>-En realidad -dijo-,Miguel no estaba totalmente perdido. De hecho, se las arregló bastante bien durante algún tiempo. Monseñor Strauss le metió en un curso para mecánicos en la casa Porsche-Audi en Van Ness y aprendía el inglés a una velocidad tremenda. Es asombros ¿verdad?, lo que uno es capaz de hacer cuando no tiene alternativa -George hizo rodar la copa entre las palmas de sus manos-. Los drogotas le dejaron en paz, por muy increíble que parezca. No se metían con él en los vestíbulos ni nada.Era como si Miguel viviera en una dimensión distinta de la suya y en cierto modo así era.Iba a misa diariamente y cantaba en el coro. Allí fue donde yo le conocí. Miguel tenía una hermosa voz de barítono, verdaderamente hermosa.Estaba sumamente orgulloso de su voz. Y también de su cuerpo. Comía exactamente tanto de esto y tanto de lo otro. Hacía complicados ejercicio todos los días. Y hasta se daba masajes faciales para evitar que le saliera papada.</b></span></span><br />
<span style="color: #444444;"><span style="color: #666666; font-family: "courier new" , "courier" , monospace; font-size: large;"><b>-Ahí lo tienes -dijo Truman a Audrey-. Existe el carácter -como ella no contestó , añadió-:Lo que quiero decir es que uno no está necesariamente limitado por las circunstancias.</b></span></span><br />
<span style="color: #444444;"><span style="color: #666666; font-family: "courier new" , "courier" , monospace; font-size: large;"><b>-Ya sé lo que quieres decir -dijo Audrey-.La historia no ha terminado todavía.</b></span></span><br />
<span style="color: #444444;"><span style="color: #666666; font-family: "courier new" , "courier" , monospace; font-size: large;"><b>Truman pasó su sombrero de una rodilla a la mesa. Cruzó los brazos sobre el pecho.</b></span></span><br />
<span style="color: #444444;"><span style="color: #666666; font-family: "courier new" , "courier" , monospace; font-size: large;"><b>-Tengo todo un día por delante -le dijo a Audrey.</b></span></span><br />
<span style="color: #444444;"><span style="color: #666666; font-family: "courier new" , "courier" , monospace; font-size: large;"><b>Ella asintió, pero sin mirarle.</b></span></span><br />
<span style="color: #444444;"><span style="color: #666666; font-family: "courier new" , "courier" , monospace; font-size: large;"><b>George bebió un sorbo de coñac. Después cerró los ojos y se pasó la lengua por los labios. Luego bajó la cabeza de nuevo y fijó la mirada en la copa.</b></span></span><br />
<span style="color: #666666;"><b><span style="color: #444444;"><span style="font-family: "courier new" , "courier" , monospace; font-size: large;">-Miguel conoció a una mujer -dijo-, como nos pasa a todos. Se llamaba Senga. Yo supongo que primitivamente su nombre sería Agnes, y que le dio la vuelta con la esperanza de resultar más interesante a las personas del género masculino.Senga tenía por lo menos diez años más que Miguel, puede que más. Tenía una hija en octavo, creo. Senga era una especialista en finanzas B.of A.No recuerdo donde se conocieron. Salieron durante algún tiempo; luego ella cortó. Supongo que para ella fue algo intrascendente, pero para Miguel era serio.Adoraba a S</span></span><span style="color: #444444; font-family: "courier new" , "courier" , monospace; font-size: large;">enga</span><span style="color: #444444; font-family: "courier new" , "courier" , monospace; font-size: large;">, y uso esa palabra con conocimiento de causa. Montó un pequeño altar para ella en su habitación. Una foto de Senga cuando terminó los estudios secundarios, rodeada de diversos objetos que ella había llevado o utilizado. Peines, pañuelos, frascos de perfume vacíos. Un montón de cosas. Cómo los consiguió no tengo ni idea, si ella se los dio o él los cogió. Lo extraño es que sólo salió con ella unas cuantas veces. Dudo mucho que llegaran a acostarse.</span></b></span><br />
<span style="color: #444444; font-family: "courier new" , "courier" , monospace; font-size: large;"><b>-No se acostaron -dijo Truman.</b></span><br />
<span style="color: #444444; font-family: "courier new" , "courier" , monospace; font-size: large;"><b>George le miró.</b></span><br />
<span style="color: #444444; font-family: "courier new" , "courier" , monospace; font-size: large;"><b>-Si se hubieran acostado -dijo Truman- no le habría puesto un altar.</b></span><br />
<span style="color: #444444; font-family: "courier new" , "courier" , monospace; font-size: large;"><b>Audrey meneó la cabeza.</b></span><br />
<span style="color: #444444; font-family: "courier new" , "courier" , monospace; font-size: large;"><b>-Truman puro -dijo- Truman de ley.</b></span><br />
<span style="color: #444444; font-family: "courier new" , "courier" , monospace; font-size: large;"><b>Él le palmeó un brazo.</b></span><br />
<span style="color: #444444; font-family: "courier new" , "courier" , monospace; font-size: large;"><b>-No te ofendas -le dijo.</b></span><br />
<span style="color: #444444; font-family: "courier new" , "courier" , monospace; font-size: large;"><b>-Sea como sea -dijo George-, Miguel no estaba dispuesto a renunciar, y esa fue la causa de todo el problema. Primero le escribió cartas,largas cartas sensibleras en un inglés entrecortado. Me dio a leer una para que le corrigiera la ortografía y esas cosas pero era totalmente imposible. Era todo fragmentos y repeticiones. Sin párrafos. Simplemente se la devolví al cabo de unos días y le dije que estaba bien. Miguel pensaba que las cartas convencerían a Senga, pero ella nunca le contestaba, y después de algún tiempo empezó a llamarla a todas horas. Ella se negaba a hablar con él. En cuanto oía su voz le colgaba. Finalmente consiguió un número que no aparecía en telefónica. Quería que fuese a B.of A. a defender su causa, que actuara como una especie de garante de su carácter. Cosa que, después de alguna reflexión, acepté hacer.</b></span><br />
<span style="color: #444444; font-family: "courier new" , "courier" , monospace; font-size: large;"><b>-Ajá -dijo Truman. La trama se complica. Entra Miles Standish.</b></span><br />
<span style="color: #444444; font-family: "courier new" , "courier" , monospace; font-size: large;"><b>-Sabía que dirías eso -dijo Audrey.</b></span><br />
<span style="color: #444444; font-family: "courier new" , "courier" , monospace; font-size: large;"><b>Se terminó su bebida y miró a su alrededor, pero la camarera estaba sentada en la barra, de espaldas a ellos, fumando un cigarro.</b></span><br />
<span style="color: #444444; font-family: "courier new" , "courier" , monospace; font-size: large;"><b>George se quitó las gafas, las sostuvo a la luz y se las volvió a poner diciendo:</b></span><br />
<span style="color: #444444; font-family: "courier new" , "courier" , monospace; font-size: large;"><b>- Así que George sale resueltamente para conocer a Senga. Senga...¿no os sugiere ese nombre a una reina de la selva? Ojos que relumbran, daga en la cadera, pechos asomando por encima de una piel de leopardo. Pues no era el caso. Esta Senga seguía siendo una Agnes. Delgada, con aspecto de ejecutiva. Y muy gruñona. No bien mencioné el nombre de Miguel me enseñó la puerta y me dio un mensaje para él: si volvía a molestarla pondría a la policía tras él.Esas fueron sus palabras, y las decía en serio. Una semana después,más o menos, Miguel la siguió desde el trabajo a casa, e inmediatamente ella contrató a un abogado para ocuparse del caso.El resultado fue que Miguel tuvo que firmar un papel diciendo que entendía que sería arrestado si volvía a escribir, llamar o seguir a Senga.Firmó, pero con reservas, como si dijéramos.Me dijo: "Jorge, firmo pero no acepto". Le contesté:"Nobles palabras pero más te vale aceptar, porque de lo contrario esa mujer te hará encerrar". Miguel dijo que la prisión no le asustaba, que en su país todas las mejores personas estaban en prisión. Efectivamente, a los pocos días siguió a Senga a su casa una vez más y ella cumplió lo prometido: le hizo encerrar.</b></span><br />
<span style="color: #444444; font-family: "courier new" , "courier" , monospace; font-size: large;"><b>-Pobre chico -dijo Audrey.</b></span><br />
<span style="color: #444444; font-family: "courier new" , "courier" , monospace; font-size: large;"><b>Truman había estado intentando atraer la atención de la camarera, que rehuía mirarle. Se volvió a Audrey.</b></span><br />
<span style="color: #444444; font-family: "courier new" , "courier" , monospace; font-size: large;"><b>-¿Qué significa eso de "pobre chico"?¿Qué me dices de la chica? ¿De Senga? Está tratando de conservar un trabajo y de alimentar a una hija, y mientras tanto tiene a un filipino persiguiéndola por toda la ciudad. Si quieres sentir pena por alguien, siéntelo por ella.</b></span><br />
<span style="color: #444444; font-family: "courier new" , "courier" , monospace; font-size: large;"><b>-Lo siento -dijo Audrey.</b></span><br />
<span style="color: #444444; font-family: "courier new" , "courier" , monospace; font-size: large;"><b>-De acuerdo entonces.</b></span><br />
<span style="color: #444444; font-family: "courier new" , "courier" , monospace; font-size: large;"><b>Truman miró de nuevo a la camarera y en ese momento Audrey cogió la copa de George y bebió un sorbo. George le sonrió.</b></span><br />
<span style="color: #444444; font-family: "courier new" , "courier" , monospace; font-size: large;"><b>-¿Qué le pasa a esa mujer? -dijo Truman. Meneó la cabeza-.Renuncio.</b></span><br />
<span style="color: #444444; font-family: "courier new" , "courier" , monospace; font-size: large;"><b>George asintió.</b></span><br />
<span style="color: #444444; font-family: "courier new" , "courier" , monospace; font-size: large;"><b>-En resumen -dijo-, fue un asunto serio. <i>Très sérius</i>. Fijaron una fianza de veinte mil dólares, que monseñor Strauss no pudo reunir. Y por descontado, un servidor tampoco. Así es que Miguel se quedó en la cárcel. El abogado de Senda quería sangre y metió a los de Inmigración en el asunto. Amenazaban con revocar el visado de Miguel y expulsarlo del país. Finalmente monseñor Strauss consiguió sacarle, pero fue como diría el duque por los pelos. Resultó que a Senga iban a trasladarla a Portland al cabo de un mes o cosa así, y monseñor le convenció de que retirase los cargos, con la condición de que Miguel no se acercaría a quince kilómetros de los límmites de esa ciudad mientras ella viviera allí. Hasta que ella se marchara Miguel viviría con monseñor en la rectoría, bajo su supervivencia personal. Monseñor aceptó también pagar los honorarios del abogado de Senga, que eran disparatados. Absolutamente disparatados.</b></span><br />
<span style="color: #444444; font-family: "courier new" , "courier" , monospace; font-size: large;"><b>-¿Y cuál era la última condición? -preguntó Truman.</b></span><br />
<span style="color: #444444; font-family: "courier new" , "courier" , monospace; font-size: large;"><b>La simplicidad misma -respondió George-.Si Miguel no cumplía le pondrían en el primer avión para Manila.</b></span><br />
<span style="color: #444444; font-family: "courier new" , "courier" , monospace; font-size: large;"><b>-Eso parece ilegal -dijo Truman.</b></span><br />
<span style="color: #444444; font-family: "courier new" , "courier" , monospace; font-size: large;"><b>-Quizá.Pero ese era el acuerdo.</b></span><br />
<span style="color: #444444;"><b><span style="color: #444444; font-family: "courier new" , "courier" , monospace; font-size: large;"></span> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjt5fUacQuO3Q2ld0X8pd_FAHa3dJZ_pt3HNkYl6XZ-jdACKK_KRDKbdsck9hXSEi39x5NpJfuocxDVH-3dxNoOMwIDOeqlrIzCxV3ROR820Bg1uuV4rF8SyLGClGaiB3kH0gc00faYVBQ/s1600/7e9dc556f0a7d10a4bef96623c6037a0.jpg" imageanchor="1" style="font-family: "courier new", courier, monospace; font-size: x-large; margin-left: 1em; margin-right: 1em; text-align: center;"><img border="0" data-original-height="372" data-original-width="480" height="310" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjt5fUacQuO3Q2ld0X8pd_FAHa3dJZ_pt3HNkYl6XZ-jdACKK_KRDKbdsck9hXSEi39x5NpJfuocxDVH-3dxNoOMwIDOeqlrIzCxV3ROR820Bg1uuV4rF8SyLGClGaiB3kH0gc00faYVBQ/s400/7e9dc556f0a7d10a4bef96623c6037a0.jpg" width="400" /></a></b></span><br />
<span style="color: #444444; font-family: "courier new" , "courier" , monospace; font-size: large;"><b>Empezó una nueva canción en el tocadiscos tragaperras. Los viejos de la puerta dejaron de discutir y cada uno de ellos permaneció ensimismado de repente.</b></span><br />
<span style="color: #444444; font-family: "courier new" , "courier" , monospace; font-size: large;"><b>-Escuchad -dijo Audrey-. Es él. Caruso.</b></span><br />
<span style="color: #444444; font-family: "courier new" , "courier" , monospace; font-size: large;"><b>El disco estaba gastado y producía el efecto de ruidos parásitos detrás de la voz de Caruso. La música, llegando a través del ruido parásito le recordaba a Charlie las emisiones de radio culturales de Europa que sus padres escuchaban con tanta gravedad cuando él era niño.A veces la voz de Caruso casi se perdía, pero luego volvía a subir. Los viejos estaban inmóviles. Uno de ellos empezó a llorar. Las lágrimas caían libremente de sus ojos abiertos y corrían por sus mejillas.</b></span><br />
<span style="color: #444444; font-family: "courier new" , "courier" , monospace; font-size: large;"><b>-Así que ése era Caruso -dijo Truman cuando la canción terminó-Siempre me había preguntado a qué se debía tanta fama. Ahora lo sé. A eso llamo yo cantar.</b></span><br />
<span style="color: #444444; font-family: "courier new" , "courier" , monospace; font-size: large;"><b>Sacó la cartera y dejó algo de dinero sobre la mesa. Examinó el dinero que quedaba en la cartera antes de guardarla.</b></span><br />
<span style="color: #444444; font-family: "courier new" , "courier" , monospace; font-size: large;"><b>-¿Lista? -le preguntó a Audrey.</b></span><br />
<span style="color: #444444; font-family: "courier new" , "courier" , monospace; font-size: large;"><b>-No -dijo ella-.Termina la historia George.</b></span><br />
<span style="color: #444444; font-family: "courier new" , "courier" , monospace; font-size: large;"><b>George se quitó las gafas y las puso sobre la mesa, al lado de su copa. Se frotó los ojos.</b></span><br />
<span style="color: #444444; font-family: "courier new" , "courier" , monospace; font-size: large;"><b>-Está bien dijo-.Volvamos a Miguel. Según lo acordado vivió en la rectoria hasta que Senga se fue a Portland. Y además se portó bien. Ni cartas, ni llamadas, ni seguimientos. En pijama todas las noches antes de las diez. Entonces Senga se fue y Miguel volvió a Overland. Durante algún tiempo parecía bastante desesperado, pero al cabo de unas semanas pareció superarlo.</b></span><br />
<span style="color: #444444; font-family: "courier new" , "courier" , monospace; font-size: large;"><b>Digo pareció porque estaban sucediendo más cosas de las que se veían. O al menos de las que veía yo.Una noche estoy yo en su casa escuchando, lo creáis o no,<i>Tristán</i>,cuando suena el teléfono. Al principio nadie dice nada, luego llega una voz en un susurro: "Ayúdame,Jorge, ayúdame", y naturalmente sé quién es. Dice que necesita verme enseguida. Sin ninguna explicación. Ni siquiera me dice dónde está. Tengo que suponer que está en el Overland. Y allí es donde le encuentro en el vestíbulo.</b></span><br />
<span style="color: #444444; font-family: "courier new" , "courier" , monospace; font-size: large;"><b>-George lanzó una risita.</b></span><br />
<span style="color: #444444; font-family: "courier new" , "courier" , monospace; font-size: large;"><b>-En realidad -dijo-, por poco no le veo. Tenía toda la cara vendada, desde la nariz hasta la parte alta de la frente. Si no le hubiera estado buscando, no le habría reconocido. En la vida.Estaba sentado rodeado de sus maletas y con un bastón blanco sobre las rodillas. cuando le hice saber que estaba allí, me dijo: "Jorge, estoy ciego". Le pregunté qué había ocurrido. No quería decírmelo. En cambio me dio un pedazo de papel y me pidió que llamara a Senga y le dijera que se había quedado ciego y que llegaría a Portland en autocar a las once de la mañana siguiente.</b></span><br />
<span style="color: #444444; font-family: "courier new" , "courier" , monospace; font-size: large;"><b>-Cielo santo -dijo Truman-. Lo estaba fingiendo ¿no es eso? Quiero decir que no estaba ciego realmente ¿verdad?</b></span><br />
<span style="color: #444444; font-family: "courier new" , "courier" , monospace; font-size: large;"><b>-Esa es una pregunta interesante -dijo George- porque si bien he de decir que Miguel no estaba realmente ciego, también he de decir que no estaba fingiendo realmente. Pero sigamos. Senga no se conmovió. Me ordenó que le dijera a Miguel que no sería ella, sino la policía, quien le estaría esperando.Miguel no le creyó. "Jorge, ella estará allí", me dijo. Y eso fue todo. Se acabó la discusión.</b></span><br />
<span style="color: #444444; font-family: "courier new" , "courier" , monospace; font-size: large;"><b>-¿Fue? -preguntó Truman.</b></span><br />
<span style="color: #444444; font-family: "courier new" , "courier" , monospace; font-size: large;"><b>-Claro que fue -dijo Audrey-.La amaba.</b></span><br />
<span style="color: #444444; font-family: "courier new" , "courier" , monospace; font-size: large;"><b>George asintió.</b></span><br />
<span style="color: #444444; font-family: "courier new" , "courier" , monospace; font-size: large;"><b>-Yo mismo le metí en el autocar. Le conduje hasta su asiento, de hecho.</b></span><br />
<span style="color: #444444; font-family: "courier new" , "courier" , monospace; font-size: large;"><b>-Así que seguía llevando las vendas -dijo Truman</b></span><br />
<span style="color: #444444; font-family: "courier new" , "courier" , monospace; font-size: large;"><b>-Oh, sí. Las seguía llevando</b></span><br />
<span style="color: #444444; font-family: "courier new" , "courier" , monospace; font-size: large;"><b>-Pero es un viaje de doce o trece horas.Si no le pasaba nada en los ojos,¿por qué no se quitó el vendaje y se lo volvió a poner?</b></span><br />
<span style="color: #444444; font-family: "courier new" , "courier" , monospace; font-size: large;"><b>-Audrey puso su mano sobre la de Truman.</b></span><br />
<span style="color: #444444; font-family: "courier new" , "courier" , monospace; font-size: large;"><b>-Truman -dijo-,tenemos que hablar de algo.</b></span><br />
<span style="color: #444444; font-family: "courier new" , "courier" , monospace; font-size: large;"><b>-No lo entiendo -insistió Truman_.¿Por qué viajar ciego? ¿Por qué hacer todo ese trayecto en la oscuridad?</b></span><br />
<span style="color: #444444; font-family: "courier new" , "courier" , monospace; font-size: large;"><b>-Truman, escucha -dijo Audrey.</b></span><br />
<span style="color: #444444; font-family: "courier new" , "courier" , monospace; font-size: large;"><b>Pero cuando Truman se volvió hacia ella Audrey retiró su mano y miró a George al otro lado de la mesa. George tenía los ojos cerrados. Sus dedos estaban cruzados como si estuviera rezando.</b></span><br />
<span style="color: #444444; font-family: "courier new" , "courier" , monospace; font-size: large;"><b>-George -dijo Audrey-. Por favor. Yo no puedo.</b></span><br />
<span style="color: #444444; font-family: "courier new" , "courier" , monospace; font-size: large;"><b>George abrió los ojos.</b></span><br />
<span style="color: #444444; font-family: "courier new" , "courier" , monospace; font-size: large;"><b>-Díselo -dijo Audrey.</b></span><br />
<span style="color: #444444; font-family: "courier new" , "courier" , monospace; font-size: large;"><b>Truman miró alternativamente del uno a la otra.</b></span><br />
<span style="color: #444444; font-family: "courier new" , "courier" , monospace; font-size: large;"><b>-Esperad un momento -dijo.</b></span><br />
<span style="color: #444444; font-family: "courier new" , "courier" , monospace; font-size: large;"><b>-Lo siento -dijo George-. Esto no es fácil para mí.</b></span><br />
<span style="color: #444444; font-family: "courier new" , "courier" , monospace; font-size: large;"><b>Truman miraba fijamente a Audrey.</b></span><br />
<span style="color: #444444; font-family: "courier new" , "courier" , monospace; font-size: large;"><b>-Eh -dijo.</b></span><br />
<span style="color: #444444; font-family: "courier new" , "courier" , monospace; font-size: large;"><b>Ella empujó su vaso vacío adelante y atrás.</b></span><br />
<span style="color: #444444; font-family: "courier new" , "courier" , monospace; font-size: large;"><b>-Tenemos que hablar -dijo.</b></span><br />
<span style="color: #444444; font-family: "courier new" , "courier" , monospace; font-size: large;"><b>Él acercó su cara a la de ella.</b></span><br />
<span style="color: #444444; font-family: "courier new" , "courier" , monospace; font-size: large;"><b>-¿Acaso crees que porque gano mucho dinero no tengo sentimientos?</b></span><br />
<span style="color: #444444; font-family: "courier new" , "courier" , monospace; font-size: large;"><b>-Tenemos que hablar -repitió ella</b></span><br />
<span style="color: #444444; font-family: "courier new" , "courier" , monospace; font-size: large;"><b>-Ciertamente -dijo George</b></span><br />
<span style="color: #444444; font-family: "courier new" , "courier" , monospace; font-size: large;"><b>Los tres permanecieron sentados durante un rato. Luego Truman dijo:</b></span><br />
<span style="color: #444444; font-family: "courier new" , "courier" , monospace; font-size: large;"><b>-Se acabó el pastel.</b></span><br />
<span style="color: #444444; font-family: "courier new" , "courier" , monospace; font-size: large;"><b>Unos minutos más tarde los tres se levantaron y salieron del café.</b></span><br />
<span style="color: #444444;"><b><span style="color: #444444; font-family: "courier new" , "courier" , monospace; font-size: large;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhNxlOjcHUarz_irAMhchHz6Bt5aMBvbkUjFvNw82qXjtPHum-Ha1uk2sLI2zj7RWQZ6juRg1IFnjo88u_uISs2Scf2U9Hb5W63-a4ySXHmmhUj3i6dx0ehkKm_VSS_-fQZjD-NoZuuuXY/s1600/edward-hopper-nighthawks-empty-seats-and-counter.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em; text-align: center;"><img border="0" data-original-height="199" data-original-width="600" height="132" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhNxlOjcHUarz_irAMhchHz6Bt5aMBvbkUjFvNw82qXjtPHum-Ha1uk2sLI2zj7RWQZ6juRg1IFnjo88u_uISs2Scf2U9Hb5W63-a4ySXHmmhUj3i6dx0ehkKm_VSS_-fQZjD-NoZuuuXY/s400/edward-hopper-nighthawks-empty-seats-and-counter.jpg" width="400" /></a></span> <span style="color: #444444; font-family: "courier new" , "courier" , monospace; font-size: large;"><br /></span><span style="color: #444444; font-family: "courier new" , "courier" , monospace; font-size: large;">La camarera estaba sentada en la barra sola,inmóvil, excepto cuando levantaba la cabeza para lanzar el humo al techo.Junto a la puerta, los italianos se estaban jugando los palillos de dientes a los dados. "El coro del yunque" sonaba nuevamente en el tocador tragaperras. Era la primera pieza de música clásica que Charlie había oído suficientes veces como para hartarse de ella y ahora estaba harto de ella.</span></b></span><br />
<span style="color: #444444; font-family: "courier new" , "courier" , monospace; font-size: large;"><b>Cerró la revista que había estado fingiendo leer, la dejó sobre la mesa y salió.</b></span><br />
<span style="color: #666666;"><b><span style="color: #444444; font-family: "courier new" , "courier" , monospace; font-size: large;"><br /></span><span style="color: #444444; font-family: "courier new" , "courier" , monospace; font-size: large;">Aún había niebla y hacía más frío que antes. El padre de Charlie le había desaconsejado que se trasladara a San Francisco en mitad del verano, incluso había citado a Mark Twain, en el sentido de que el invierno más frío que Mark Twain había soportado fue el verano que pasó en San Francisco. Este había sido especialmente malo; hasta los nativos lo decían.La verdad era que estaba empezando a deprimir a Charlie. Pero no se lo había reconocido a su padre, como tampoco había reconocido que su trabajo le agotaba y apenas le daba lo suficiente para vivir, o que los amigos de los que hablaba en sus cartas a casa, no existían, o que los editores a quienes había enviado su novela se la habían devuelto sin comentario, todos menos uno, que había garabateado a lápiz sobre la página del título "¿Está usted de broma?" </span></b></span><br />
<span style="color: #666666;"><b><span style="color: #444444; font-family: "courier new" , "courier" , monospace; font-size: large;"><br /></span><span style="color: #444444; font-family: "courier new" , "courier" , monospace; font-size: large;">La habitación de Charlie estaba en Broadway, en la cima de la colina.La pendiente era tan acentuada que habían tenido que hacer escalones en las aceras y cerrar la calle con un muro de cemento, debido a los coches que perdían los frenos al bajar.A veces, por la noche, Charlie se sentaba sobre ese muro y miraba hacia las luces de North Beach y pensaba en todos los escritores que estarían allí, inclinados sobre sus mesas, llenado páginas y páginas con palabras bien escogidas. Pensaba que estos escritores se reunirían de madrugada para beber vino y leer la obra de los otros y hablar de las cosas que pesaban en sus corazones. Estos eran los hombre y mujeres brillantes y las conversaciones profundas de las que Charlie escribía a sus padres.</span></b></span><br />
<span style="color: #444444;"><b><span style="color: #666666; font-family: "courier new" , "courier" , monospace; font-size: large;"><br /></span><span style="color: #666666; font-family: "courier new" , "courier" , monospace; font-size: large;">Estaba al borde de renunciar. Él mismo no sabía hasta qué punto estaba al borde de renunciar hasta que salió del café esa noche y notó que acababa de decidir continuar a pesar de todo. Se quedó allí parado y escuchó la sirena de la niebla en la bahía. La tristeza de ese sonido, la idea de él mismo deteniéndose a escucharlo, la densidad de la niebla, todo ello le proporcionó una sensación de placer.</span></b></span><br />
<span style="color: #444444;"><b><span style="color: #666666; font-family: "courier new" , "courier" , monospace; font-size: large;"><br /></span><span style="color: #666666; font-family: "courier new" , "courier" , monospace; font-size: large;">Charlie oyó violines tras él cuando la puerta del café se abrió; luego se cerró de un portazo y los violines cesaron. Una voz profunda dijo algo en italiano. Una voz más alta le respondió y ambas voces se alejaron juntas calle abajo.</span></b></span><br />
<span style="color: #444444;"><b><span style="color: #666666; font-family: "courier new" , "courier" , monospace; font-size: large;"><br /></span><span style="color: #666666; font-family: "courier new" , "courier" , monospace; font-size: large;">Charlie se volvió y echó a andar cuesta arriba, pasando junto a las farolas que brillaban con gotas de agua, paredes que rezumaban y ventanas oscuras.Una china apareció a su lado. Sostenía ante sí una langosta que agitaba sus patas de un lado a otro como si estuviera dirigiendo una orquesta. La mujer apretó el paso y desapareció. La pendiente empezó a hacerse más pronunciada bajo los pies de Charlie.Se detuvo para recobrar el aliento y oyó de nuevo la sirena de la niebla. Sabía que en alguna parte, allí fuera, un barco se dirigía a puerto a pesar del solemne aviso, y mientras caminaba Charlie se imaginaba arrodillado en la proa, con un farol en la mano, atento a la luz que brillaba justo ante él. Cualquier distracción desvanecida. Demasiado vigilante para tener miedo. La lengua humedeciendo los labios, los ojos muy abiertos, listo para avisar en esa niebla cambiante, que en cualquier momento podía revelar cualquier cosa.</span></b></span><br />
<span style="color: #444444;"><span style="color: #666666;"><br /></span>
</span><br />
<blockquote class="tr_bq">
<blockquote class="tr_bq" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif;"><span style="color: #666666;"><span style="color: #444444;"><b>Edward Hopper </b>(1882-1967). No fue el vanguardista que inicia la nueva época que él mismo propone: un arte genuinamente norteamericano separado del tutelaje de París, -y que llevarán a cabo los expresionistas abstractos-; pero su pintura figurativa,</span></span><span style="color: #444444;">en un mundo donde triunfa la abstracción,</span></span><span style="color: #444444; font-family: "georgia" , "times new roman" , serif;">será admirada y respetada, también por los pintores abstractos,</span><span style="color: #444444; font-family: "georgia" , "times new roman" , serif;">por su personalidad plástica y su carga poética. </span></blockquote>
<blockquote>
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: #444444;"><span style="color: #444444; font-family: "georgia" , "times new roman" , serif;"><span style="color: #666666;">Entre 1906 y 1910 hizo tres viajes a París y aprendió de la pintura francesa, especialmente de Manet -a quien copió y estudió a fondo en el Louvre.En su color se puedan encontrar ecos transformados de la intensidad fauvista, y en la ausencia de detalles una cierta abstracción </span><span style="color: #666666;">-dentro de una pintura decididamente figurativa- </span><span style="color: #666666;">.</span></span> </span></div>
</blockquote>
</blockquote>
<blockquote class="tr_bq">
<blockquote>
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: #444444; font-family: "georgia" , "times new roman" , serif;"><span style="color: #666666;">La </span><span style="color: #666666;">elección de temas urbanos, los encuadres,la gama y el</span><span style="color: #666666;"> uso del color, el tratamiento de la luz, crean un mundo personal, reconocible, que a menudo, -como en las imágenes del post-, captura y congela la soledad de las grandes ciudades y el ambiente desolado que vivió en la Gran Depresión. En otros temas e imágenes, de colores menos sombríos, con frecuencia bañados en una luz sólida y construidos con la misma rotundidad plástica, permanece también, una atmósfera congelada de soledad y melancolía.</span></span></div>
</blockquote>
</blockquote>
<blockquote class="tr_bq">
<span style="color: #444444;"><u>Otros cuentos de T. Wolff</u>:</span><br />
<a href="https://paralajes365.blogspot.com.es/2015/05/el-mentiroso.html"><b><span style="color: #444444;">El mentiroso</span></b></a></blockquote>
<blockquote class="tr_bq">
<b><span style="color: #444444;"><a href="https://espaciochejov.blogspot.com.es/2013/10/una-bala-en-el-cerebro.html">
Una bala en el cerebro</a> </span></b></blockquote>
<span style="color: #444444;"><br /></span>
<span style="color: #444444;"><br /></span>
<span style="color: #444444;">
<span style="color: #666666;"><span style="color: #444444;"><span style="color: #444444;"><span style="color: #666666; font-family: "courier new" , "courier" , monospace; font-size: large;"><b>Tobias Wolff</b>, <i>De regreso al mundo</i>, Alfaguara, 1968 </span></span></span><span style="color: #444444; font-family: "courier new" , "courier" , monospace; font-size: large;"> </span></span></span><br />
<span style="color: #444444;"><span style="color: #444444; font-family: "courier new" , "courier" , monospace; font-size: large;"><br /></span><span style="color: #444444; font-family: "courier new" , "courier" , monospace; font-size: large;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgZ8s7Nun_ETlAP6cdAgC8hGVu1aQFh8b45E5LzhNCPUCzus0V-hhyFP4AswVEXTuP_NqnFNzGwI4nE2ypa18OU4Cq0nDsrwPtzHXoQHB9-OLmKcHzt8w-fpC9ehyM0fo6Q-5caFQcObZs/s1600/HALCONES+4.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em; text-align: center;"><img border="0" data-original-height="264" data-original-width="400" height="131" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgZ8s7Nun_ETlAP6cdAgC8hGVu1aQFh8b45E5LzhNCPUCzus0V-hhyFP4AswVEXTuP_NqnFNzGwI4nE2ypa18OU4Cq0nDsrwPtzHXoQHB9-OLmKcHzt8w-fpC9ehyM0fo6Q-5caFQcObZs/s200/HALCONES+4.jpg" width="200" /></a><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgfGB8G700G6MMWlbMFt6RbX-b2-wrUzmT2vLENxGIh17SRccguVSRKf54jloPWW71Q_D3b-BQUFWcAK9o3ZgKipDYEa1sYVa3mCkWUGlm97EA_I4JPKKU-hBIjwJZk64MwfRjSvUpHQhM/s1600/74ef908367ee2e5ce00c66ff82c95bba--edward-hopper-the-seine.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em; text-align: center;"><img border="0" data-original-height="736" data-original-width="736" height="200" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgfGB8G700G6MMWlbMFt6RbX-b2-wrUzmT2vLENxGIh17SRccguVSRKf54jloPWW71Q_D3b-BQUFWcAK9o3ZgKipDYEa1sYVa3mCkWUGlm97EA_I4JPKKU-hBIjwJZk64MwfRjSvUpHQhM/s200/74ef908367ee2e5ce00c66ff82c95bba--edward-hopper-the-seine.jpg" width="200" /></a></span> <span style="color: #444444;"><span style="font-family: "courier new" , "courier" , monospace; font-size: large;"><br /></span></span>.</span><br />
<div>
<span style="color: #444444;"><br /></span></div>
Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3657445915539662014.post-24544789567576237042017-11-13T08:27:00.002-08:002020-12-13T22:27:22.226-08:00André Maurois y Shakespeare en 1944<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="tr_bq">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjiTyRoNQIBMCfoFe1wiridpkBkSrQ2_bIOJQh4qJW5TA-FKoAoxwIkCXjXIRQ3JXU6oUarG-fcAYq5LKATkimkYSAg2xi_jpZvn8sVUPjVFWM_EYUpDWqZcIyb1XJntA8IGgcg_Z_K_6pj/s1600/06juin.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1097" data-original-width="674" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjiTyRoNQIBMCfoFe1wiridpkBkSrQ2_bIOJQh4qJW5TA-FKoAoxwIkCXjXIRQ3JXU6oUarG-fcAYq5LKATkimkYSAg2xi_jpZvn8sVUPjVFWM_EYUpDWqZcIyb1XJntA8IGgcg_Z_K_6pj/s640/06juin.jpg" width="392" /></a></div>
<span style="color: #444444; font-size: large;"> </span><span style="color: #444444; font-size: x-small;"> Hermanos Limbourg, <i>El mes de junio. </i><b>(ampliar)</b></span><br />
<blockquote class="tr_bq">
<blockquote class="tr_bq" style="text-align: justify;">
<span style="color: #444444; font-size: large;">El edificio religioso, -con pináculos y rosetón gótico,a la derecha-, parece la Sainte Chapelle construida en el s.XIII. Si fuera, la escena de siega sucedería a en pleno París,la corriente de agua sería el Sena y los campos segados la zona del actual Barrio Latino. </span><span style="font-size: large; text-align: left;"><span style="color: #444444; font-size: xx-small;"><i> </i></span><span style="color: #444444; font-size: medium;"> </span></span><span style="color: #444444; font-size: large; text-align: left;"> </span></blockquote></blockquote></div>
<blockquote class="tr_bq" style="text-align: justify;">
<blockquote class="tr_bq">
<span style="color: #444444;"><span style="color: #666666; font-size: large;">En 1946, -un año después de terminada la Segunda Guerra Mundial-, el escritor André Maurois, seudónimo de Emile Herzog de origen judío, estaba a punto de terminar su exilio en EE.UU. Había tenido que abandonar Francia, su país, tras la ocupación nazi. Es un día de junio, está en Nueva York ha ido al cine y escribe sobre la película en un <i>Diario</i> que ha ido llenando de pensamiento</span><span style="color: #666666; font-size: large;"> y afinadas percepciones y que con el paso del tiempo no ha perdido interés. Acaba de ver <i>Enrique V </i>película inglesa basada en la obra de Shakespeare y hace de ella un comentario breve y ajustado.</span></span></blockquote>
</blockquote>
<blockquote class="tr_bq" style="text-align: justify;">
<blockquote class="tr_bq">
<span style="color: #444444;"><span style="color: #666666; font-size: large;"><i>Enrique V, </i>parece haber sido un encargo directo de Churchill a Laurence Olivier que la dirige y protagoniza. Rodarla ha supuesto un enorme esfuerzo económico, el metal es escaso y muy caro y las cotas de malla serán de lana gris; pero Inglaterra está en el cuarto año de guerra, las cosas no van bien,los inviernos han sido fríos, la comida poca...la historia de una batalla victoriosa y heroica como la de Azincourt -con apenas unos retoques oportunos-, elevará la moral, eso parece pensar sir Winston...</span></span> <span style="color: #666666; font-size: large;">Se rodó en Irlanda y los extras fueron soldados irlandeses.</span><span style="color: #666666; font-size: large;">Para aumentar la expectación Laurence Olivier tuvo que firmar que no rodaría otra película en 18 meses y se le pagó una buena suma por ello.</span></blockquote>
</blockquote>
<blockquote class="tr_bq" style="text-align: justify;">
<blockquote class="tr_bq">
<span style="color: #444444;"><span style="color: #666666; font-size: large;">Se realiza una adaptación en color, con actores, reconocidos; los decorados están basados en miniaturas medievales de belleza incomparable, -las que realizaron los hermanos Limbourg para el duque de Berry-que señala Maurois- y que a pesar de su acentuada estilización aportan un toque de época auténtico ya que son contemporáneas a los hechos históricos narrados, la primera mitad del s.XV. </span></span></blockquote>
<iframe allowfullscreen="" frameborder="0" height="141" src="https://www.youtube.com/embed/nuWAYX4VGdA" width="250"></iframe>
</blockquote>
<blockquote class="tr_bq" style="text-align: justify;">
<blockquote class="tr_bq">
<span style="color: #444444;"><span style="color: #666666; font-size: large;">La película fue estrenada en Londres el 12 de julio de 1944 en plena batalla de Normandía, según unas informaciones, en otras, el 22 noviembre del mismo año.</span></span></blockquote>
</blockquote>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi2f8YSHlLuwwCe3-IIzuaDp0yA883Lc6ExoYG-uaRdCGI7Ag_FILxCZFLKlmY4pIdcK4tI8cm3PCBfOiYeyqTetGfiEmoSRm_eTIwwO9Kh0N7Y7Sa2gH4kvZETbFuDASgOLxIK1a-w_xGC/s1600/descarga+%25281%2529.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><span style="color: #444444;"><img border="0" data-original-height="185" data-original-width="272" height="216" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi2f8YSHlLuwwCe3-IIzuaDp0yA883Lc6ExoYG-uaRdCGI7Ag_FILxCZFLKlmY4pIdcK4tI8cm3PCBfOiYeyqTetGfiEmoSRm_eTIwwO9Kh0N7Y7Sa2gH4kvZETbFuDASgOLxIK1a-w_xGC/s320/descarga+%25281%2529.jpg" width="320" /></span></a></div>
<blockquote class="tr_bq">
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: #444444; font-size: x-small;"> Maurois en el despacho delante de una fotografía de Balzac</span></div>
<br />
<span style="color: #444444;"><span style="color: #666666; font-size: large;">
</span><span style="color: #666666; font-size: large;"></span></span>
<br />
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: #444444;"><span style="color: #666666; font-size: large;">20 DE JUNIO.- Vi anoche la película <i>Enrique V</i>. No he conocido en la pantalla nada más bello. Es una obra de arte inolvidable, indiscutible, no sólo por el genio de Shakespeare, sino por el director de escena. ¿Qué ha añadido a eso Laurence Olivier? Por de pronto, los alicientes escénicos, la presentación, el movimiento. Penetramos en el Londres de Shakespeare, descubrimos el teatro del Globo, erramos por el parterre entre bastidores. Por lenta y hábil transición, el film pasa de una representación dada, bajo la lluvia del escenario del Globo al plano histórico. Vivimos la obra de Shakespeare. Al fin, de nuevo estamos en el teatro, salimos de él y el film se encuentra entre dos visiones de Londres. Composición sencilla, clara y noble.</span></span></div>
<span style="color: #444444;"><span style="color: #666666; font-size: large;">
</span></span></blockquote>
<span style="color: #444444;">
</span>
<br />
<blockquote class="tr_bq" style="text-align: justify;">
<span style="color: #444444; font-size: large;">Segunda idea: los decorados estilizados hacen pensar en las tapicerías de <i>Mille Fleurs</i>, de Cluny, y sobre todo en las iluminaciones de las <i>Grandes Horas del duque de Berry</i>. La floresta de picas, los rostros rubicundos y apretados de los arqueros, evocan con tanta precisión las imágenes de libro, que causa asombro ver en movimiento personajes que parecen pintados. Los colores son de brillante vivacidad. La perfección de los fondos [decorados] duplica la del texto.</span></blockquote>
<span style="color: #444444;">
</span>
<br />
<blockquote class="tr_bq" style="text-align: justify;">
<span style="color: #444444; font-size: large;">Tercera idea: ciertos largos monólogos de Shakespeare (el de Enrique V recorriendo su campo durante la noche, la víspera de la batalla de Azincourt) están tomados en la pantalla bajo la forma de discurso interior. Se oye una voz lejana , pero los labios del actor permanecen cerrados; no se expresa más que con los ojos. Laurence Olivier está admirable en esta escena. Por otra parte el efecto se logra enseguida y no es necesario repetirle.</span></blockquote>
<span style="color: #444444;">
</span>
<br />
<blockquote class="tr_bq" style="text-align: justify;">
<span style="color: #444444; font-size: large;">Hollywood sería, sin profundas transformaciones, incapaz de semejante resultado. Falta allí el espíritu histórico, el respeto a los hechos y a los textos, el respeto del artista que allí se ve sometido al técnico y al empresario.</span></blockquote>
<span style="color: #444444;">
</span>
<br />
<blockquote class="tr_bq">
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><span style="color: #444444;">Simone me dice que Enrique V está actualmente prohibido en Francia por temor a que ciertas réplicas excesivamente duras ¡envenenen las relaciones franco-británicas! Sin embargo, se trata de Azincourt, batalla de cuatro siglos de antigüedad. La herida debiera estar cicatrizada.¡Pero quién sabe! ¡Los pueblos tienen tan larga memoria!...Simone ha oído decir a alguien:</span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: #444444; font-size: large;">-"¡<i>Enrique V</i> ! ¡Imposible! Es un film de propaganda realista, sobre el conde de Chambord."</span><span style="color: #444444;"> </span></div>
</blockquote>
<blockquote class="tr_bq">
<br />
<a href="https://www.youtube.com/watch?v=SGnLKGOlldU&t=2317s" style="text-align: justify;"><b>https://www.youtube.com/watch?v=SGnLKGOlldU&t=2317s</b></a></blockquote>
<blockquote class="tr_bq">
<span style="color: #444444; font-size: large; text-align: justify;">Hubiera sido mejor en versión original subtitulada, una copia menos deteriorada, pero...bastante mágico es poder atisbar, al menos, lo que escribe </span><span style="color: #444444; font-size: large; text-align: justify;">Maurois. </span><span style="color: #444444; font-size: large; text-align: justify;">También la traducción del texto es mejorable...pero la edición es antigua, una de las primeras que se hizo de <i> Diario (Estados Unidos 1946)</i> en español para Colección Austral</span></blockquote>
<blockquote>
<span style="color: #444444;"><span style="font-size: large;">
</span></span></blockquote>
<blockquote class="tr_bq">
<br /></blockquote>
<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<iframe allowfullscreen="" frameborder="0" height="141" src="https://www.youtube.com/embed/x26GN6rQbZI" width="250"></iframe></div>
</div>
Unknownnoreply@blogger.com0